Jedno z najbardziej pamiętnych zastosowań POV w filmografii braci Coen ma miejsce w filmie „The Big Lebowski” z 1998 roku. Film opowiada o przygodach Jeffa „The Dude” Lebowskiego, który zostaje wzięty za milionera o tym samym nazwisku i wpada w sieć intryg. Bracia Coen wykorzystują w całym filmie ujęcia z perspektywy POV, aby postawić widza w sytuacji Kolesia i sprawić, że poczuje się, jakby widział wydarzenia na własnej skórze. Stwarza to silne poczucie związku między widzem a bohaterem i pozwala widzowi wczuć się w zmagania i triumfy Kolesia.
Innym godnym uwagi zastosowaniem POV w filmografii braci Coen jest film z 2007 roku „To nie jest kraj dla starych ludzi”. Film opowiada historię Llewelyna Mossa, weterana wojny w Wietnamie, który natrafia na nieudaną transakcję narkotykową i postanawia przyjąć pieniądze. Bracia Coen wykorzystują ujęcia z perspektywy POV, aby oddać poczucie pilności i desperacji Llewelyna, gdy ten stara się wyprzedzić ścigających go zabójców. Te ujęcia umieszczają widza w fotelu kierowcy, tworząc emocjonalne i intensywne wrażenia wizualne.
Wykorzystanie ujęć POV przez braci Coen nie ogranicza się do tych dwóch przykładów. Efektywnie wykorzystali także POV w filmach takich jak „Barton Fink”, „The Hudsucker Proxy” i „Inside Llewyn Davis”. W każdym przypadku ujęcia POV służą wzbogaceniu narracji i przeniesieniu widza w świat filmu.
Ogólnie rzecz biorąc, szerokie wykorzystanie przez braci Coen ujęć POV w swoich filmach stanowi świadectwo ich kreatywności i mistrzostwa w kinowym opowiadaniu historii. Stawiając widza w sytuacji swoich bohaterów, bracia Coen są w stanie stworzyć głęboko wciągające i wciągające doświadczenie kinowe.