Oto kilka przykładów tego, jak w różnych jurysdykcjach potraktowano kwestię podstawowego wyznaczania pracowników dla ekip filmowych i telewizyjnych:
* Kanada: W Kanadzie produkcja filmowa i telewizyjna była powszechnie uznawana za usługę niezbędną podczas pandemii. Wprowadzono jednak rygorystyczne protokoły bezpieczeństwa i higieny pracy, aby zminimalizować ryzyko przeniesienia COVID-19 na planie, takie jak regularne testy, dystans społeczny i stosowanie środków ochrony osobistej.
* Stany Zjednoczone: W Stanach Zjednoczonych wyznaczanie niezbędnych pracowników różniło się w zależności od stanu. W niektórych stanach, np. w Kalifornii, produkcja filmowa i telewizyjna była uważana za niezbędną, podczas gdy w innych nie. Stowarzyszenie Motion Picture Association (MPA) i inne organizacje branżowe lobbowały za klasyfikowaniem ekip filmowych i telewizyjnych jako niezbędnych pracowników, argumentując, że branża ta jest ważna dla gospodarki i może bezpiecznie funkcjonować przy zachowaniu odpowiednich środków bezpieczeństwa.
* Wielka Brytania: W Wielkiej Brytanii produkcja filmowa i telewizyjna była ogólnie uznawana za usługę niezbędną podczas pandemii, chociaż występowały pewne ograniczenia i opóźnienia. Rząd Wielkiej Brytanii współpracował z branżą nad opracowaniem wytycznych dotyczących bezpieczeństwa podczas filmowania, obejmujących zachowanie dystansu społecznego, regularne testy i korzystanie z „bąbelków” lub małych grup członków ekipy, którzy ściśle ze sobą współpracowali.
Ostatecznie wyznaczenie ekip filmowych i telewizyjnych na kluczowych pracowników było kwestią zrównoważenia obaw związanych ze zdrowiem publicznym z gospodarczym i kulturalnym znaczeniem branży. W miarę rozwoju pandemii sytuacja pozostawała płynna, a wyznaczenie kluczowych pracowników ekip filmowych i telewizyjnych mogło z czasem ulec zmianie.