John Cassavetes często stosował styl zdjęć „mucha po ścianie”, w którym kamera była umieszczona blisko aktorów i swobodnie się wokół nich poruszała. Stworzyło to poczucie intymności między widzem a bohaterami, sprawiając, że widz miał wrażenie, że są częścią historii.
2. Długie ujęcia
Cassavetes często stosował długie ujęcia, czasem kilkuminutowe, co pozwalało aktorom w pełni wcielić się w swoje postacie i rozwijać scenę bez zakłóceń. Stworzyło to poczucie realizmu i bezpośredniości, sprawiając, że widz miał wrażenie, że jest świadkiem prawdziwych wydarzeń.
3. Naturalistyczne oświetlenie
Cassavetes często korzystał z naturalnego oświetlenia, które stwarzało poczucie autentyczności i realizmu. Oświetlenie często się zmieniało i wahało, naśladując zmieniające się nastroje bohaterów.
4. Kamera ręczna
Cassavetes często korzystał z ręcznego aparatu, co stwarzało wrażenie spontaniczności i pilności. Ruchy kamery były często chwiejne i nieprzewidywalne, co nadawało filmom poczucie realizmu.
5. Zbliżenia
Cassavetes często stosował zbliżenia, co pozwalało widzowi szczegółowo poznać emocje aktorów. Stworzyło to poczucie intymności między widzem a bohaterami.
Połączenie tych technik dało w filmach Cassavetesa wrażenie uwodzenia. Widz czuje się wciągnięty w historię i czuje się częścią świata bohaterów. To poczucie uwodzenia sprawia, że filmy Cassavetesa są tak zapadające w pamięć i tak mocne.