Niektóre projekty pozostawiają więcej miejsca na kreatywność niż inne. Jeśli szukasz nieszablonowych elementów, sprawdź to przejście z mrugającym okiem.
Niektóre media, takie jak teledyski, nie są ograniczone zwykłymi konwencjami narracji filmowej, co pozwala filmowcom stworzyć coś wyjątkowego, co byłoby nie na miejscu w narracyjnej produkcji. Jeśli pracujesz na eksperymentalnym lub swobodnym medium, oto drobiazg, który sprawi, że Twój projekt będzie wyjątkowy:mrugające przejście.
Efekt jest dość prosty. Polega to przede wszystkim na zamaskowaniu okolicy oczu, odjęciu maski, a następnie umieszczeniu materiału filmowego za warstwą oczu. Podstawowe After Effects. Jednak po dokładniejszej analizie istnieje kilka elementów przejścia, które mogą stanowić małe wyzwanie. Co dzieje się z rzęsami w połowie mrugnięcia, bo zamaskowanie ich byłoby koszmarem? Jak dokładnie mierzysz czas mrugnięcia? Rzućmy okiem.
Metoda
Najpierw przenieś nagranie mrugającego oka do After Effects i utwórz nową kompozycję.
Mając nagranie na osi czasu, znajdź mrugnięcie, które najlepiej pasuje do przejścia, i przytnij nagranie, aby zaczynało się tuż przed mrugnięciem, a kończyło się, gdy oko jest całkowicie zamknięte. Chcemy użyć tylko jednego mrugnięcia w kompozycji. Za pomocą jednego mrugnięcia możemy kontrolować przejście, dzięki czemu możemy ciąć w określonym miejscu (o tym później). Co więcej, zamaskowanie więcej niż jednego mrugnięcia wymagałoby ogromnej pracy.
Po wybraniu idealnego mrugnięcia znajdź miejsce na osi czasu, gdy oko jest całkowicie otwarte, i utwórz maskę. Następnie zmień typ do odjęcia.
Musimy teraz animować ścieżkę maski, co możemy zrobić, klikając stoper klatki kluczowej dla ścieżki maski.
To jest miejsce, w którym początkowo spodziewałem się potknąć. Jak miałam maskować okolice rzęs, gdy powieka się zamyka? Cóż, nie masz. Podczas gdy my jako redaktorzy będziemy patrzeć, jak rzęsy wkraczają na ścieżkę maski klatka po klatce, publiczność tego nie zobaczy, ponieważ przejście minie w mgnieniu oka – całkiem dosłownie. Ponieważ nagrałem materiał w 24 kl./s, rzęsy są rozmyte w ruchu, więc i tak nie są zbyt widoczne.
Tak więc, gdy dostosowujesz ścieżkę maski, gdy oko się zamyka, nie martw się o maskowanie na rzęsach. Twoim głównym celem jest upewnienie się, że cała twardówka (biały obszar) i tęczówka zostaną zamaskowane. Aby nieco usunąć szorstkość maski, wprowadzimy miękkie piórko o wielkości zaledwie 2 pikseli.
Czytelnicy o orleokich mogli zauważyć na drugim zdjęciu, że aktywny był również stoper rozszerzania maski. Miało to na celu usunięcie maski, gdy powieka całkowicie się zamknie.
Dobrym pomysłem jest również, aby oko było dość ciemne i nieostre. Pomoże to skupić kompozycję na scenach za powieką, a nie na samym oku. Aby to naprawić, zrobimy trzy rzeczy:zmniejszymy ekspozycję, dodamy winietę i rozmycie gaussowskie. Ponieważ są to czynniki twórcze, dokładne ustawienia będą zależeć od ciemności materiału oka. Zamierzam też zwiększyć skalę, aby samo oko zajmowało mniej kompozycji.
Teraz faktyczne przejście od sceny do sceny.
Powodem, dla którego zamierzamy użyć tylko jednego mrugnięcia, jest to, że musimy być w stanie kontrolować, kiedy chcemy przejść do innej sceny. Jeśli pozwolimy, aby warstwa oczu zatrzymała się przed ponownym mrugnięciem, możemy pozwolić naszej scenie rozwinąć się przez kilka sekund, a następnie ponownie odtworzyć nagranie z mrugnięcia, ale w odwrotnej kolejności. Tworzy to przejście, które jest całkowicie pod Twoją kontrolą, a nie działa zgodnie z ograniczeniami nagranego oka.
Tak to wygląda na mojej osi czasu.
Zakończony wynik:
Jak wspomniałem we wstępie, ten rodzaj przejścia znajdziesz głównie w pracy eksperymentalnej lub w dowolnej formie. Może w sekwencji snu lub w scenie, w której ktoś zostaje zahipnotyzowany. Kiedy masz szansę pracować nieszablonowo, skorzystaj z niej. Pokaż widzom coś, do czego nie są przyzwyczajeni.