Co robią filmy takie jak Jiro Dreams of Sushi , Pokaz Trumana , Cienka niebieska linia i Godziny wszystkie mają ze sobą wspólnego? Wszystkie ich ścieżki dźwiękowe dzielą dźwięki Philipa Glassa. Glass, jeden z wielkich współczesnych kompozytorów amerykańskich, odchodzi od „minimalistycznego” obozu, stosując bardziej wieloaspektowe podejście polegające na kontrolowanym powtarzaniu. Do pewnego stopnia tym właśnie jest cała muzyka, ale w twórczości Glassa jest coś z natury wyjątkowego i ponadczasowego.
Glass i inni imponujący goście wystąpią w dniach 9-11 września w Brooklyn Academy of Music, podczas której zebraliśmy niektóre z naszych ulubionych kompozycji Glass do filmu. Na koniec będziesz miał okazję poinformować nas, jeśli coś przeoczyliśmy; a jeśli czujesz się zainspirowany i chcesz odkryć podobne dźwięki do swoich projektów wideo, koniecznie przejrzyj własną kolekcję muzyki Shutterstock.
http://www.youtube.com/watch?v=RpTaACZxoc4
Godziny
Kiedy ten film został początkowo powołany do życia, reżyser Stephen Daldry chciał jedynie wykorzystać muzykę Glassa jako symbol zastępczy dla kompozycji, która lepiej pasowałaby do formy. Bez szczęścia ostatecznie zatrudnił Glassa do ukończenia kompozycji. Pierwszy utwór w partyturze, „The Poet Acts”, ostrożnie nadaje delikatny, ale niespokojny ton temu, co ma nadejść ze wznoszącymi się arpeggio i starannie rozmieszczonymi crescendo.
Jiro marzy o sushi
Ten utwór został pierwotnie znaleziony na wspomnianej wyżej ścieżce dźwiękowej do Godzin , ale Jiro Reżyser David Gelb, fan Glassa, uważał, że niektóre z zamówionych prac dobrze sprawdziłyby się również w kontekście jego filmu dokumentalnego o słynnym japońskim kucharzu sushi. Powtórzenie własnej pracy Jiro – model „praktyka czyni mistrza” – pięknie współgra z powolnym, cyklicznym charakterem kompozycji Glassa.
Pokaz Trumana
Chociaż Glass nie skomponował całej tej partytury, był odpowiedzialny za jej części. Wspólne wysiłki Glassa i Burkharda Dallwitza pomogły ożywić tę melancholijną filmową przygodę dzięki dramatycznym sekwencjom fortepianowym, na przemian przyjemnym i maniakalnym. Podczas gdy ci dwaj muzycy mają wyraźnie różne style (pomimo podobieństw w instrumentach), połączenie oryginalnych i pochodzących z recyklingu dzieł Glassa zaprezentowało realistyczną stronę filmu – czyli szerszy obraz.
Cienka niebieska linia
To, co sprawia, że ta ścieżka dźwiękowa jest wyjątkowa, to fakt, że to nie muzyka tworzy film, ale głosy, które niosą tę historię. Ścieżka dźwiękowa jest tłem dla opowiadania historii i jego blasku. Ale gdybyśmy rozważyli ten mrożący krew w żyłach dokument bez żadnego ruchu muzycznego, efekt byłby dramatycznie inny — na przykład oglądanie programu policyjnego lub najświeższe wiadomości o seryjnym mordercy w telewizji kablowej.
http://www.youtube.com/watch?v=fNi20KKB2FE
Iluzjonista
Prawdopodobnie jedna z najlepiej dopasowanych kinowych współpracy Glassa, zarówno ścieżka dźwiękowa, jak i film łączą się w jedno w Iluzjonista , tak bardzo, że wydaje się, że muzyka opowiada tę samą historię, którą opowiada się na ekranie. Może się to wydawać dość oczywistym manewrem (czy nie powinno to zawsze działać w ten sposób?), ale oglądanie filmu pokazuje, że łatwiej powiedzieć niż zrobić. Podobnie jak Godziny , ze złożonymi postaciami i fabułą, Iluzjonista przywołuje oprawę muzyczną, która jest równie złożona.
Jakie są twoje ulubione momenty filmowe Philipa Glassa? Daj nam znać w komentarzach!
Tworzysz własny film lub projekt wideo? Znajdź utwory i muzykę pasującą do Twoich dzieł teatralnych w kolekcji muzycznej Shutterstock »