Czy kiedykolwiek chciałeś przetestować kamerę, aby dowiedzieć się, jak
Zasady rozstrzygania
Jednym z obszarów działania kamery, któremu poświęca się dużo uwagi, jest rozdzielczość pozioma, czyli zdolność kamery do rozpoznawania drobnych szczegółów. Rozdzielczość pozioma odnosi się do liczby oddzielnych, odrębnych pionowych linie rozróżnialne w poziomie na ekranie telewizora. Ten test określa, jak dobrze kamera będzie rejestrować skomplikowane wzory lub małe, odległe obiekty.
Na szczęście standardowy test rozdzielczości poziomej jest zarówno łatwy, jak i niedrogi. Najpierw zdobądź standardową tabelę rozdzielczości poziomej (patrz rysunek 1 jako przykład). Przymocuj mapę do ściany, a następnie umieść kamerę na statywie, podłącz ją do telewizora lub monitora i skieruj ją na mapę. Uważaj, aby dokładnie wykadrować krawędzie mapy w wizjerze aparatu. Po uzyskaniu ostrej ostrości spójrz na monitor, a nie na wizjer aparatu, aby zobaczyć rezultaty. Poszukaj dokładnego punktu na wykresie, w którym nie jest już możliwe rozróżnienie oddzielnych pionowych linii. Ten punkt będzie odpowiadał liczbie wydrukowanej obok wykresu, a ta liczba jest rozdzielczością poziomą kamery w kamerze, mierzoną w liniach. Po wykonaniu tego odczytu umieść taśmę w aparacie i nagraj dziesięć sekund wykresu; cofnij taśmę, odtwórz ją i zauważ odpowiedni spadek rozdzielczości — to jest rozdzielczość odtwarzania kamery, która jest ważniejsza z tych dwóch, ponieważ właśnie ją zobaczysz za każdym razem, gdy odtwarzasz taśmę nagraną kamerą.
Ważne jest, aby pamiętać, że kamery mają dwa rodzaje rozdzielczości:rozdzielczość luminancji poziomej (czarno-białej) i rozdzielczość chrominancji (kolor). Podczas gdy rozdzielczość poziomej luminancji jest miarą tego, ile naprzemiennych czarnych i białych linii kamera może rozróżnić, rozdzielczość chrominancji dotyczy wariancji między różnymi kolorami o jednakowej luminancji. Testowanie rozdzielczości kolorów jest trudniejsze niż testowanie rozdzielczości czarno-białej, ale wystarczy „przyjrzeć się” wynikom z monitora. Najpierw sprawdź ustawienia monitora z sygnałem referencyjnym, o którym wiadomo, że jest dobry, takim jak paski kolorów z miksera wideo lub taśmy. Po drugie, wykonaj prosty test:znajdź coś kolorowego do sfotografowania, na przykład przyjaciela w jaskrawoczerwonej lub żółtej bluzie. Zrób sześć zdjęć obiektu trwających od pięciu do dziesięciu sekund przy różnych ogniskowych, zarówno w pomieszczeniach, jak i na zewnątrz, a następnie uważnie obejrzyj materiał na monitorze. Czy kolor „wypływa” z linii obiektu? Jeśli tak, to patrzysz na dowody słabej rozdzielczości kolorów. Kamera z dobrą rozdzielczością kolorów zachowa mocno nasycone kolory w liniach tworzących czarno-białą część obrazu.
Problemy z obiektywem
Teraz, gdy omówiliśmy już pewne zagadnienia dotyczące kategorii rozdzielczości obrazu, omówmy niektóre sposoby testowania możliwości obiektywu kamery.
Jeden z najważniejszych punktów sprzedaży, które producenci wykorzystują do sprzedawania nowych modele kamer to długość końca teleobiektywu ich obiektywów. Zaledwie pięć lat temu producenci kamer często chwalili się posiadaniem w swoich aparatach zakresu zoomu optycznego 10:1, co oznacza, że końcówka teleobiektywu powiększała obraz dziesięciokrotnie bardziej niż końcówka szerokokątna. Obecnie częściej spotyka się zakresy zoomu optycznego w kategorii 20:1, 22:1 lub nawet 24:1.
Najczęściej jednak obiektywem, który filmowcy chcą poprawić w rzeczywistych sytuacjach filmowych, nie jest teleobiektyw. Jeśli kiedykolwiek znalazłeś się w kopii zapasowej dalej, niż chciałeś, aby zmieścić całe przyjęcie weselne w ujęciu, to jest to dobry obiektyw szerokokątny, na który marzyłeś, a nie dłuższy zasięg do końca teleobiektywu.
Zamiast uciekać się do wzorów matematycznych, aby określić, jak szeroki będzie obiektyw, przeprowadzimy bardzo prosty test linii widzenia, który określi rzeczywisty kąt widzenia, jaki obiektyw może osiągnąć przy najszerszym ustawieniu . Najpierw ustaw kamerę na statywie w dużym pomieszczeniu w pomieszczeniu. Następnie zbliż obiektyw do najszerszego możliwego kąta, zachowując linię widzenia obiektywu prostopadle do jednej ze ścian pomieszczenia (rysunek 2a). Patrząc w wizjer lub monitor, zidentyfikuj punkty po obu stronach pokoju, w których kończy się pole widzenia obiektywu. Nie przesuwając statywu z miejsca, zaznacz te punkty na ścianie taśmą, a następnie podążaj za wyimaginowanymi liniami między tymi punktami a przodem obiektywu aparatu. Zaznacz te linie taśmą na podłodze, a następnie zmierz kąt, w którym linie przecinają się pod soczewką (rysunek 2b). Jeśli znasz ten kąt i przyzwyczajasz się do trzymania kątomierza w torbie na aparat, będziesz w stanie w mgnieniu oka określić, czy Twoja kamera będzie w stanie wykonać ujęcie, które chcesz.
W tej dyskusji na temat atrybutów obiektywu nie zapominajmy o power zoom, który przybliża i oddala elementy obiektywu. Jeśli kiedykolwiek będziesz potrzebować płynnego powiększenia na ekranie, przed rozpoczęciem warto wykonać kilka testów. Najpierw określ, ile czasu zajmuje przejście z najkrótszej do najdłuższej ogniskowej za pomocą aparatu. Następnie powoli poruszaj regulatorem zoomu w przód iw tył w całym zakresie zoomu, aby określić, ile szybkości zoomu jest dostępnych dla aparatu. W wielu drogich modelach im mocniej naciskasz przycisk, tym szybciej powiększa. Na koniec wykorzystaj wiedzę zdobytą podczas tych prostych testów, aby przećwiczyć płynnie wyglądające powiększanie.
Dobry refleks
Zbyt często producenci kamer konsumenckich decydują się na usunięcie ręcznego sterowania ze swojego sprzętu, pozostawiając balans bieli, ustawienia ekspozycji i ostrości w gestii złożonych systemów elektronicznych. Systemy te, zaprojektowane w celu ułatwienia życia filmowcom, nie zawsze działają tak dobrze, jak powinny.
Systemy automatyczne generalnie słabo przystosowują się do zmieniających się warunków. Dlatego najlepszym sposobem przetestowania automatycznych systemów kamery jest wprowadzenie zmieniających się warunków natężenia oświetlenia (w przypadku automatycznej ekspozycji), źródła światła (w przypadku automatycznego balansu bieli) i odległości od obiektu (w przypadku automatycznego ustawiania ostrości) w ramach jednego zdjęcia. Na przykład, sfotografuj powolne panoramowanie z ciemnego pokoju do okna, w którym widzisz słoneczny dzień na zewnątrz, użyj stopera, aby zanotować czas kompensacji mocy słonecznej przez aparat. Aby przetestować system automatycznego ustawiania ostrości pod kątem szybkości i dokładności, możesz spróbować innego wolnego panoramowania bez powiększenia, przechodząc od szklanki znajdującej się w odległości trzech stóp od aparatu do wazonu oddalonego o piętnaście stóp. Za pomocą stopera określ czas, po jakim autofokus zablokuje się na wazonie, a następnie, kiedy zaobserwuje, jak ostry jest fokus. Aby uzyskać dobry automatyczny test balansu bieli, powolny, miarowy spacer z miejsca na zewnątrz do pomieszczenia wewnętrznego. Oceniając wydajność aparatu podczas odtwarzania, szukaj płynnych, dokładnych przejść ostrości, ekspozycji i balansu bieli; niektóre systemy sprawiają, że wygląda bezproblemowo, podczas gdy inne mają tendencję do szukania idealnych ustawień.
Zachowaj stabilność
Jeśli Twoja kamera jest wyposażona w stabilizację obrazu, możesz przeprowadzić kilka prostych testów, aby uzyskać dokładne przybliżenie jej możliwości. Podstawową rolą stabilizacji obrazu jest wyleczenie przerażającego efektu drżenia ręki, który jest naturalną konsekwencją trendu na coraz mniejsze aparaty. Najłatwiejszym sposobem przetestowania tego zadania jest zlokalizowanie punktu w zakresie zoomu obiektywu, w którym trudno jest utrzymać stabilny obraz. Po pierwsze, mocno postaw stopy, trzymając aparat tak stabilnie, jak to możliwe. Oddal do najszerszego ustawienia obiektywu i wybierz odległy obiekt. Umieszczając ten obiekt na środku kadru, zwiń taśmę i powoli powiększaj, zatrzymując się na kilka sekund w krótkich odstępach czasu w całym zakresie zoomu obiektywu. Jeśli twój obiektyw ma odczyt w wizjerze wskazujący dokładny zakres powiększenia, możesz chcieć powiedzieć ten numer na głos podczas przewijania taśmy. Podczas odtwarzania będziesz w stanie odkryć punkt w zakresie zoomu obiektywu, w którym systemy stabilizacji obrazu zaczynają zawodzić.
Użyj oczu
Na widowni jest bez wątpienia kilku profesjonalistów, którzy odczuwają potrzebę krzyczenia:"A co z oscyloskopami? Monitorami przebiegów? Wektoroskopami?" Tak, wszystkie są bardzo ładne i dobrze sprawdzają się w sytuacjach zawodowych. Jeśli jednak jesteś tylko facetem lub dziewczyną z kamerą i chcesz przetestować swój sprzęt bez konieczności kupowania oscyloskopu, monitora przebiegów lub wektoroskopu, dlaczego nie zrobić tego, co wielcy artyści robili od niepamiętnych czasów:zacznij pracować i sam osądź, czy dany system działa, czy nie. W końcu lepiej poznasz swój sprzęt i rzemiosło.