Przeprowadziłeś więc badania, przeczytałeś artykuły, przejrzałeś swoje zdjęcia i zdecydowałeś, że nadszedł czas, aby przejść od fotografowania w formacie JPG do fotografowania w formacie RAW, aby uzyskać najwyższą możliwą jakość ze swoich zdjęć. Gratulacje i witaj w zakładce!
Tu w krainie RAW jest fajnie, mamy też ciasteczka. Teraz, gdy już zdecydowałeś raz na zawsze, aby robić zdjęcia w formacie RAW, możesz przestać myśleć o formatach plików i wrócić do robienia pięknych zdjęć, prawda? Cóż, tak jakby. Okazuje się, że jest jeszcze jedna warstwa tego ciasta, która dodaje jeszcze jeden zwrot do miksu:formaty kompresji RAW.
"Co?!" Już słyszę, jak mówisz. „Co to jest format kompresji? A dlaczego to ma znaczenie? Czy nie mogę po prostu kręcić w RAW i skończyć z tym?” Cóż, tak i nie.
Na początek weź swój aparat, pogłaszcz go delikatnie i bądź pewien, że masz w swoich rękach bardzo wydajne urządzenie do przetwarzania obrazu, którego zazdrościłby każdy fotograf na świecie 10, a nawet pięć lat temu. Nie musisz rozumieć wszystkiego o RAW, JPG i innych formatach, o ile wychodzisz i robisz zdjęcia, które lubisz. Ale jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o tym, jak to wszystko działa, czytaj dalej. Możesz usiąść i wziąć filiżankę kawy, ponieważ sprawy staną się nieco skomplikowane.
Jak działa format RAW
Kiedy robisz zdjęcie dowolnym aparatem (DSLR, bez lustra, wyceluj i zrób zdjęcie, a nawet smartfonem), ogromna ilość informacji o kolorze jest przechwytywana przez czujnik obrazu aparatu i wysyłana do chipa komputerowego, który je analizuje, a ostatecznie zapisuje go na karcie pamięci jako obraz. Jeśli fotografujesz w formacie JPG, duża część tych danych jest odrzucana, aby zaoszczędzić miejsce na dysku i ułatwić udostępnianie. Ale jeśli fotografujesz w formacie RAW, większość danych kolorów jest zachowywana, co powoduje, że masz znacznie większą elastyczność w edycji każdego zdjęcia w programie takim jak Lightroom lub Photoshop, ale także skutkuje to rozmiarami plików, które mogą być dość duże i nie wszystko sprzyja wysyłaniu e-maili lub publikowaniu w sieciach społecznościowych. Wiele aparatów umożliwia wybór różnych typów formatów RAW, takich jak:
- JPG – Każdy aparat oferuje ten format, który przechowuje 256 wartości tonalnych dla każdego koloru, ale kompresuje plik w taki sposób, że znaczna część danych zdjęcia jest odrzucana. Ten format jest idealny dla fotografów, którzy nie edytują zbyt wiele w Photoshopie lub Lightroomie, a rozmiary plików są znacznie mniejsze niż RAW, co ułatwia ich udostępnianie.
- 12-bitowa kompresja stratna RAW – Ten format przechowuje 4096 wartości tonalnych dla każdego koloru (czerwonego, zielonego i niebieskiego) na piksel, ale następnie odrzuca niektóre informacje, które uważa za niepotrzebne, używając algorytmu do kompresji pliku, dzięki czemu jest nieco mniejszy i zajmuje mniej miejsca na kartę pamięci. Większość odrzuconych danych znajduje się po prawej stronie histogramu, co ma sens, ponieważ na początku aparaty cyfrowe zazwyczaj rejestrują znacznie więcej informacji w tonach pośrednich i światłach. W związku z tym istnieje znacznie więcej swobody podczas wykonywania algorytmu kompresji stratnej, ponieważ usuwa on niektóre dane z części obrazu, w której jest tak wiele do rozpoczęcia, że usunięcie niewielkiej ilości nie będzie miało znaczenia dla większości użytkowników.
- 12-bitowa nieskompresowana – Przechowuje również 4096 wartości tonalnych dla każdego koloru, ale nie wyrzuca żadnych danych, aby zmniejszyć rozmiar pliku.
- 14-bitowa kompresja stratna – Ten format przechowuje 16 384 wartości tonalnych dla każdego koloru (o wiele więcej niż 12-bitów – 12-bitowa średnia:s 2 do potęgi 12 lub 2x2x2x2x2x2x2x2x2x2x2x2, 14-bit to 2 do potęgi 14), ale także odrzuca niektóre dane. uważa za nieuzasadnione, aby skompresować plik, aby był nieco mniejszy.
- 14-bitowa nieskompresowana – Najlepsza opcja, jaką oferuje większość aparatów (chociaż niektóre ultra-high-endowe modele mają 16-bitowe pliki RAW, ale zwykle kosztują więcej niż nowy samochód) przechowuje 16 384 wartości tonalnych dla każdego koloru na piksel i nie wyrzuca żadnych, dając Ci największą możliwą ilość informacji do pracy w postprodukcji.
Oryginalne zdjęcie (po lewej) było nieco nijakie i płaskie, a fotografowanie w formacie RAW dało mi elastyczność, której potrzebowałem, aby prawidłowo edytować to w obraz, który naprawdę mi się podobał (po prawej).
Patrząc na te dane, odpowiedź wydaje się jasna, prawda? Po prostu nagrywaj w 14-bitowym nieskompresowanym RAW, ponieważ jest oczywiście lepszy! Znowu tak i nie.
Ze względu na wzrost ilości danych oferowanych przez plik 14-bitowy, powstałe obrazy RAW zajmują znacznie więcej miejsca na karcie pamięci i komputerze, a ich ładowanie w programach takich jak Lightroom lub Photoshop jest znacznie wolniejsze. Jeśli fotografujesz aparatem o wysokiej rozdzielczości, takim jak Nikon D800, Sony A7Rii lub Canon 5DS, możesz łatwo uzyskać pliki RAW o wielkości około 100 MB każdy. Jest to świetne, gdy tego potrzebujesz, ale może być sporym obciążeniem, jeśli zdecydujesz, że wszystkie dodatkowe dane nie zawsze są warte kompromisu w przestrzeni dyskowej.
Kolejną kwestią, która pojawia się podczas porównywania formatów, jest to, czy zwiększone dane rzeczywiście zapewniają większą elastyczność podczas edycji obrazu. Oczywiście w teorii tak, ale w praktyce posiadanie 16 384 wartości tonalnych dla każdego koloru może być dla większości ludzi trochę przesadą. Jeśli generalnie ekspozycja w aparacie jest prawidłowa, może nie być potrzebna sama ilość danych dostarczanych przez 14-bitowy nieskompresowany plik w formacie RAW.
Przykłady z życia wzięte
Niektórzy producenci aparatów mają inne formaty RAW, takie jak sRAW i mRAW, które faktycznie zmniejszają liczbę pikseli zdjęć, jednocześnie zapewniając elastyczność pliku RAW. Ale ostatecznie jedno jest jasne – fotografowanie w formacie RAW zawsze daje znacznie większą swobodę w edycji zdjęć niż fotografowanie w formacie JPG. Powstaje zatem pytanie, jakiego formatu RAW użyć?
Każdy z nich ma zalety i wady, ale wszystkie typy RAW pozwalają na niezwykłą elastyczność w postprodukcji, w porównaniu z JPG. Jak prawie wszystko w fotografii, nie ma jednej poprawnej odpowiedzi na to pytanie i w dużej mierze zależy to od twojego stylu fotografowania i potrzeb jako fotografa. Aby zobaczyć, jak to wygląda w prawdziwym scenariuszu, oto zdjęcie, które zrobiłem, z widokiem na Ogrody Formalne na Uniwersytecie Stanowym Oklahoma.
35 mm, f/4, 1/350 s, ISO 100
Ponownie zrobiłem to samo zdjęcie, używając ogromnych prześwietleń i niedoświetleń, używając czterech różnych formatów RAW, a następnie poprawiłem je w Lightroomie. Fotografowanie tych zdjęć jako JPG spowodowałoby nieużyteczne obrazy, ale RAW daje tak wiele dodatkowych informacji, że często można uratować części zdjęcia, które w przeciwnym razie zostałyby całkowicie utracone. RAW jest przydatny do znacznie więcej niż naprawiania prześwietlonych zdjęć, ale w ekstremalnych okolicznościach, takich jak ta, najprawdopodobniej pojawią się prawdziwe różnice między formatami 12-bitowymi, 14-bitowymi, skompresowanymi i nieskompresowanymi.
Ten pierwszy zestaw zdjęć został celowo prześwietlony o trzy stopnie, pozostawiając przysłonę na f/4 i ISO na 100, ale zwiększając czas otwarcia migawki do 1/30 sekundy.
Celowo prześwietlony o trzy przystanki, aby sprawdzić, który format oferuje najwięcej pod względem odzyskiwania podświetlenia.
Następnie użyłem Lightrooma, aby obniżyć wartości ekspozycji o trzy stopnie, aby uzyskać prawidłowo naświetlony obraz. Niektóre dane zostały utracone z powodu przycinania, gdzie rzeczy są tak prześwietlone, że dosłownie nie ma nic do odzyskania, ale dla każdego zdjęcia udało mi się uzyskać przyzwoity obraz, przydatny do celów porównawczych. Nadal nie używałbym ich w rzeczywistym środowisku produkcyjnym, ale daje to wyobrażenie o tym, jak elastyczny jest naprawdę format RAW.
Wszystkie obrazy wyglądają praktycznie identycznie, ale nie jest to zbyt nieoczekiwane, biorąc pod uwagę, że są to malutkie miniatury 24-megapikselowych obrazów. Aby lepiej zrozumieć porównanie formatów kompresji RAW, oto kadrowanie 1:1 tej samej sekcji każdego zdjęcia.
Po bliższym przyjrzeniu się wszystkie cztery formaty RAW wydają się oferować podobną funkcjonalność podczas odzyskiwania danych z zaznaczenia.
Zauważasz dużą różnicę? Ja nie. Nie oznacza to, że nie ma żadnej różnicy, po prostu nie jest ona dostrzegalna dla ludzkiego oka.
Ponieważ początkowy 14-bitowy nieskompresowany plik jest o ponad 50% większy niż 12-bitowy skompresowany obraz (39 MB w porównaniu z 25 MB), jest wyraźnie więcej danych do pracy, ale jak pokazuje ten test, większość z nich prawdopodobnie nie ma znaczenia bardzo dużo w praktyce. Największa różnica, jaką widzę, nie wynika ze stratnej kompresji, ale z szybkości transmisji, ponieważ oba 14-bitowe pliki pokazują tylko kilka wyraźniej zdefiniowanych cegieł w chodniku, po prawej stronie doniczki.
Należy jednak pamiętać, że jest to kadrowanie 1:1 24-megapikselowego obrazu. Patrzysz na około 94 000 pikseli w każdej sekcji powyżej, z prawie 25 milionów, czyli około 0,04% całego obrazu. Jeśli trzeba powiększyć tak daleko, aby zobaczyć jakieś zauważalne różnice między 12-bitowymi i 14-bitowymi plikami RAW, które zostały prześwietlone o trzy pełne stopnie na początku, to dla mnie nie jest to szczególnie przekonujący powód do robienia zdjęć 14-bitowych. przez większość czasu trochę RAW.
Kontynuując porównanie, oto ten sam obraz niedoświetlony o trzy stopnie w aparacie, poprzez zwiększenie czasu otwarcia migawki do 1/3000 sekundy.
Niedoświetlony o trzy stopnie, aby przetestować odzyskiwanie cienia.
Ponieważ prawie żadne dane nie zostały obcięte, co mogłem stwierdzić patrząc na histogram, dostosowanie ekspozycji o trzy stopnie w Lightroomie daje obraz, który jest praktycznie identyczny z poprawnym obrazem u góry tego artykułu. Spojrzenie jeszcze raz na poniższe uprawy 1:1 daje podobny wynik jak w pierwszym teście.
Po raz kolejny wszystkie cztery formaty RAW wydają się być na równi ze sobą, jeśli chodzi o odzyskiwanie szczegółów w cieniach.
Wyniki tutaj są bardzo podobne do testu prześwietlenia i pamiętaj, że te zdjęcia zostały poważnie niedoświetlone przed ich korektą w poście. Różnice między poprawionymi obrazami, które widzisz powyżej, są znikome, a znacznie mniejszy 12-bitowy plik skompresowany daje wyniki, które są prawie identyczne z 14-bitowym nieskompresowanym plikiem.
Więc jakiego formatu należy użyć?
Chociaż nie można wyciągnąć uniwersalnych wniosków z tylko jednego testu, ten przykład pokazuje, że fotografowanie w 12-bitowym skompresowanym formacie RAW nadal zapewnia mnóstwo danych do pracy podczas edycji zdjęć. Jak wspomniałem na początku artykułu, niektóre dane są dosłownie wyrzucane podczas fotografowania ze stratną kompresją, ale w większości sytuacji jest to nic, co prawdopodobnie zauważysz. Tylko w ekstremalnych okolicznościach, na przykład gdy chcesz wykonać masowe przywracanie świateł lub cieni, lub jeśli zdjęcie jest mocno prześwietlone lub niedoświetlone, możesz zauważyć praktyczne korzyści z robienia zdjęć w 14-bitowym formacie RAW.
Jednakże, jeśli jesteś typem fotografa, który chce jak najwięcej danych na każdym zdjęciu i nieustannie wykorzystuje swój aparat do granic możliwości, sugerowałbym uchwycenie jak największej ilości informacji (tj. fotografowanie w trybie 14-bitowym) i zachowanie każdego ostatniego fragmentu z tego (fotografowanie nieskompresowane).
Nawet podczas fotografowania dla klientów używam 12-bitowego RAW, ponieważ daje mi to więcej niż wystarczającą ilość informacji o kolorze do edycji moich zdjęć. Mógłbym użyć 14-bitowego RAW, ale do moich celów stwierdziłem, że po prostu nie muszę.
Godnym uwagi zastrzeżeniem jest to, że test, który przeprowadziłem, był tylko jednym przykładem i jest całkowicie możliwe, że inny scenariusz lepiej sprawdziłby się w zilustrowaniu różnic w zakresie różnych formatów RAW. Robiąc to, starałem się wybrać coś, co ogólnie odzwierciedla typowy scenariusz fotograficzny, a nie sytuację, która była daleko poza sferą tego, z czym większość ludzi spotkałaby się podczas robienia zdjęć. Gdybym miał prześwietlony lub niedoświetlony o cztery lub pięć stopni, albo kręciłby z wyższymi wartościami ISO, być może byłyby pewne znaczące różnice w zakresie tego, co każdy format ma do zaoferowania, a nie chcę rysować w dużej skali wnioski z zaledwie jednego małego zestawu danych.
Ten test ilustruje, że chociaż 12-bitowy skompresowany RAW zawiera mniej informacji fotograficznych niż jego odpowiedniki o wyższej przepływności, pozostaje wystarczająco dużo ważnych danych, aby dać ci dużo miejsca na ruchy, jeśli musisz dokonać ekstremalnych poprawek w postprodukcji.
Oryginalna, nieskorygowana wersja obrazu na początku tego artykułu, nakręcona w 12-bitowym formacie RAW.
Generalnie nie lubię udzielać porad, jeśli chodzi o fotografię, życie, pracę lub sprawy płci przeciwnej, ale od kilku lat fotografuję w wielu formatach RAW i czuję się całkowicie komfortowo, robiąc zdjęcia w trybie 12-bitowym sprężony. Robię w ten sposób wszystkie moje zdjęcia, nawet płatne prace dla klientów, i nigdy nie zdarzyło mi się, aby złe zdjęcie można było uratować, gdybym kręcił tylko w 14-bitowej wersji bez kompresji.
Z mojego doświadczenia (które, przyznaję, różni się od profesjonalnego fotografa, który utrzymuje się z robienia zdjęć) jest wiele innych czynników, które mają równie duże znaczenie, jak:wybór odpowiedniego obiektywu, skupienie się na sobie, komponowanie ujęcia, wiedza o tym, kiedy i jak używać oświetlenia zewnętrznego oraz wiele innych rzeczy, które są ważniejsze niż pochłanianie kart pamięci 14-bitowymi nieskompresowanymi plikami RAW. Jeśli twoje zdjęcia regularnie i konsekwentnie wymagają rodzaju ekstremalnej edycji, którą można zaoszczędzić tylko przez intensywną edycję 14-bitowego nieskompresowanego pliku RAW, zamierzam wyjść na smyczy i powiedzieć, że prawdopodobnie są inne rzeczy, których potrzebujesz pracować nad poprawą fotografii, oprócz wyboru odpowiedniego formatu pliku.
Nawet fotografia czarno-biała może skorzystać z formatu RAW ze względu na dodatkowe dane dostępne w każdym pikselu.
Oczywiście należy zauważyć, że format RAW jest korzystny, nie tylko do naprawiania zbyt jasnych lub zbyt ciemnych obrazów. Pliki RAW zapewniają znaczną elastyczność podczas edycji kolorów obrazu i pozwalają wydobyć bardziej naturalne odcienie skóry, uzyskać głęboki, głęboki błękit ukryty na matowym szarym niebie, znaleźć misterne szczegóły płatka kwiatu, który zostałby utracony JPG i wykonuj różnego rodzaju inne edycje, które nie mają nic wspólnego z rozjaśnieniem ciemnego zdjęcia. Każdy format RAW jest lepszy niż żaden, jeśli jesteś osobą, która lubi edytować swoje zdjęcia po ich zrobieniu, ale jeśli chcesz zachować równowagę między posiadaniem dużej ilości danych przy jednoczesnym utrzymywaniu małych rozmiarów plików, 12-bitowa kompresja najprawdopodobniej wystarczy.
A ty? Jestem ciekaw, jakie były twoje doświadczenia ze skompresowanym i nieskompresowanym RAW-em. Być może jesteś typem fotografa, który fotografuje w JPG i nie zawraca sobie głowy przetwarzaniem po fakcie. Chciałbym usłyszeć o twoich doświadczeniach w komentarzach poniżej, zwłaszcza jeśli znalazłeś chwile, kiedy przydają się zdjęcia 14-bitowego nieskompresowanego RAW. Im więcej informacji będziemy mieli do pracy, tym lepiej wszyscy będziemy poinformowani jako fotografowie.