Czy kiedykolwiek zastanawiałeś się, jak wyglądałby świat, gdybyś był o stopę wyższy lub niższy niż jesteś teraz? Nawet kilka centymetrów może sprawić, że świat będzie wyglądał trochę inaczej. Możesz zobaczyć więcej czubków głów ludzi, jeśli jesteś wysoki, lub musisz pokręcić głową, jeśli jesteś niski. Ale gdybyś był wielkości chrząszcza, możesz niemal zagwarantować, że świat będzie wyglądał trochę inaczej niż ten, do którego jesteśmy przyzwyczajeni.
Jednak spojrzenie z perspektywy maleńkiego owada może być sporym wyzwaniem. Dla najmłodszych zwierząt z nas przypinanie przenośnego aparatu przypomina raczej zmiażdżenie przez gigantyczną skałę. Garstka inżynierów z Uniwersytetu Waszyngtońskiego chciała to zmienić, przesuwając granice tego, jak małe mogą być kamery i jakie informacje możemy gromadzić, używając żywych miniaturowych fotografów zamiast alternatyw robotów.
Naukowcy opracowali malutką, czarno-białą kamerę, którą można wygodnie zamontować na żywym chrząszczu — konkretnie chrząszczu udającym śmierć i chrząszczu Pinacate. Urządzenie przesyłało strumieniowo zdjęcia i filmy prosto na iPhone'a, przedstawiając dokładnie to, na co żuk wpatrywał się:od wiewiórek, które wyglądają jak ogromne niedźwiedzie grizzly, po ciężarówkę, która unosi się jak góra. Opublikowali swoje odkrycia w Science Robotics w zeszłym tygodniu.
Cały system waży około jednej dziesiątej karty do gry, zużywa minimalną moc i utrzymuje ramkę skierowaną w miejsce, w którym patrzy błąd, naśladując jego mechanizmy sterujące — używa mechanicznego ramienia do poruszania się po ekranie pole. Niektóre owady odwracają głowy, by skierować się w stronę obiektu, który chcą zobaczyć, mówi Sawyer Fuller, autor i adiunkt inżynierii mechanicznej na Uniwersytecie Waszyngtońskim. Ponieważ pozwala to kamerze uchwycić mniejszy, bardziej precyzyjny obszar, „[ramię] oszczędza energię w porównaniu z wysoką rozdzielczością w całym polu widzenia”, powiedział Fuller w komunikacie prasowym.
Zespół stworzył również całkowicie oddzielne roboty wielkości owadów, które ich maleńkie aparaty. Były one przydatne do celów, które mogą wymagać większej kontroli, takich jak możliwe badanie małych przestrzeni, takich jak zamknięte rury, mówi współautor Vikram Iyer, doktorant z inżynierii elektrycznej i komputerowej Uniwersytetu Waszyngtońskiego.
Ale wibracje wymagane do poruszania robotem powodowały powstawanie rozmazanych zdjęć. Zatrzymywanie się i rozpoczynanie co kilka centymetrów tworzyło wyraźniejszy obraz, ale oczywiście nie odzwierciedlało to rzeczywistego doświadczenia chrząszcza tak dokładnie, jak robiły to kamery zamontowane na sześcionożnych robalach. Nie wspominając o tym, że robot może poruszać się tylko od kilku minut do godziny bez ładowania, podczas gdy robaki mogą działać godzinami. Ponadto kolejną zaletą korzystania z chrząszcza jako fotografa jest jego zdolność do skakania po skałach i trudnym terenie, mówi Iyer.
„Po raz pierwszy mamy widok z perspektywy pierwszej osoby z tyłu chrząszcza, gdy on się porusza” – powiedział Iyer w komunikacie prasowym.
Autorzy mają nadzieję, że w przyszłości te małe kamery mogą być bezbateryjne i wymagać mniej energii, a nawet być zasilane energią słoneczną. W ten sposób moglibyśmy dowiedzieć się jeszcze więcej o biologii chrząszczy, na przykład o tym, jakie bodźce przyciągają ich uwagę i co robią, gdy zauważą coś interesującego. A w końcu, kto nie chciałby zobaczyć więcej rzeczywistych zdjęć naszych najmniejszych sąsiadów z podwórka?