Oliver Wasow od ponad 20 lat pracuje ze skonstruowanymi obrazami fotograficznymi zarówno w mediach analogowych, jak i cyfrowych. Jego zmanipulowane zdjęcia krajobrazowe były pokazywane w Metropolitan Museum w Nowym Jorku i National Gallery w Waszyngtonie, a także w wielu galeriach krajowych i międzynarodowych. Jako płodny kolekcjoner obrazów i kompozytor, Wasow przesunął ostatnio punkt ciężkości swojej pracy z wieloletniego zainteresowania pejzażami i miejskimi obrazami na ciche i wzruszające portrety. Aby dowiedzieć się więcej, złapaliśmy Wasow i omówiliśmy jego najnowszą serię, Portrety .
Kiedy wpadłeś na pomysł serii Portrait i jak czy to się stało?
Przeżyłem 30 lat bez fotografowania osoby, moja praca była głównie zainteresowana (jak większość fotografów sztuk pięknych) zagadnieniami fikcji i sztuczności, eksploracją skonstruowanych obrazów w czasach przedcyfrowych i droga. Nigdy tak naprawdę nie interesowałem się fotografowaniem ludzi, ponieważ uważałem ich za zbyt specyficzną historycznie… i rodzaj fotografii dokumentalnej, która mnie nie interesowała. Jednocześnie prowadziłem równolegle praktykę kolekcjonowania obrazy i naprawdę interesował się zdjęciami w języku narodowym, a z estetycznego punktu widzenia był naprawdę zainteresowany starą fotografią studyjną — ustawieniami z tłem, takimi jak carte de visites z XIX i początku XX wieku.
W pewnym momencie zdecydowałem, że fotografowanie ludzi to coś, co chcę robić, a ponieważ [robiłem] je z zielonym ekranem, pozwoliło mi to pracować z obrazami krajobrazu, które robiłem dla wiele lat. Projekt zrodził się z chęci połączenia tych dwóch rzeczy w siebie. Narodziło się również z uświadomienia sobie, że wiele zasad, które sobie wyznaczyłem, aby nie fotografować ludzi, było całkowicie sprzecznych z resztą mojej praktyki.
Kim są przedstawione osoby? Jaki jest twój związek z nimi?
To moja rodzina i przyjaciele, głównie dlatego, że są dla mnie dostępni. Moim celem nie jest ujawnienie czegoś o tych ludziach, co jest koniecznie zgodne z ich osobowością, chociaż w końcu tak się dzieje.
Jedna z fotografii, która była dla mnie prawdziwym katalizatorem w tej serii, przedstawia mojego brata. Ma przewlekłą schizofrenię i zawsze był dużą postacią w moim życiu. Chociaż chciałbym, aby ktoś zobaczył to zdjęcie i nie potrzebował żadnych informacji na jego temat, nie ma wątpliwości, że zrobienie tego portretu było dla mnie sposobem na przełamanie emocjonalnego dystansu, który zawsze miałem w mojej pracy i spróbuj zaangażować się w coś, co miało dla mnie bezpośrednie znaczenie i nie zostało przefiltrowane przez postmodernistyczną ironię lub krytyczny dystans. Jestem rozdarty – w tej pracy jest prawdziwa próba szczerości i prawdziwych emocji, a jednocześnie nie mam do nich zaufania.
W serii znajdują się trzy zdjęcia mojej żony. Pudełka, w jednym z nich wygląda na starą i wychudzoną, a to nie jest zbyt pochlebne jej zdjęcie. W pewnym sensie to fikcja, ale tak nie jest. W moich pracach są inne jej wizerunki, bardziej romantyczne i wyidealizowane. Nigdy nie wierzyłem, że fotografia może uchwycić istotę osoby, ale z pewnością może uchwycić wiele aspektów poszczególnych osób.
Jak tworzyć obrazy? Jak wygląda proces od początku do końca?
Moje obiekty są kręcone na zielonym ekranie, a tła, które wrzucam, to kompozyty wykonane z wielu krajobrazów, zwykle z obrazów. Na wielu zdjęciach widać linię ściany na podłodze, nawiązanie do carte de visite i starej fotografii studyjnej. Po upuszczeniu tła pracuję nad stworzeniem gry między tłem a pierwszym planem. Potrzebuję pewnego stopnia płynności, jeśli chodzi o ogólną barwę/nasycenie i jasność obrazu. Czasami może być światło dochodzące z tła lub może wyglądać tak, jakby coś w krajobrazie było w rzeczywistości, również rzucając światło do studia, ale chcę też, aby były oddzielone. Dla mnie fakt, że używam obrazów w tle, jest bardzo istotny, ponieważ uważam, że obrazy z tej serii są w równym stopniu obrazami, co fotografiami.
Jaki jest związek między opiekunami a środowiskiem, które postawiłeś za nimi?
To zależy od ujęcia. Jest zdjęcie chłopca z osiołkiem, chłopiec to mój syn, a osioł należy do mnie. Scena za moim synem pochodzi z jego ulubionego wideo, które wtedy grał. Chociaż prawdopodobnie nie jest to oczywiste dla większości widzów, dla mnie było to istotne.
Jest zdjęcie, na którym moja żona Dana ma na sobie strój bokserski, a za nią widać poszarpane i brutalnie wyglądające góry. Jest też zdjęcie mojego przyjaciela, który jest pisarzem, który jest Libańczykiem i jest pozowany w bardzo orientalistycznym stylu. Obraz został nakręcony w jego mieszkaniu, a pozaa Odaliska była jego pomysłem. Na pewno istnieje związek w różnym stopniu, zwykle tło pojawia się później.
Jak twoje portrety mają się do innych twoich prac?
Zawsze interesowało mnie napięcie między szczerością i romantyzmem a chłodną, zdystansowaną, ironiczną i fikcyjną naturą fotografii. Myślę, że istnieje wątek, który przewija się przez moje najwcześniejsze prace, aż do chwili obecnej niemal przesadzonego spektaklu romansu i piękna, który jest na pograniczu kiczu. Interesują mnie zdjęcia, które mają wątły związek z rzeczywistością, w której są zarówno wiarygodne, jak i niewiarygodne. Myślę, że wielu fotografów lubi odkrywać tę przestrzeń. W przeszłości science fiction było miejscem, w którym mogłem to zbadać, zwłaszcza przed Photoshopem, kiedy wiarygodność fotografii była wciąż aktualna. A teraz, kiedy to nie ma znaczenia, mniej interesuje mnie aspekt science fiction niż tajemnicza i romantyczna natura czegoś, co jest zarówno obrazem, jak i fotografią.
Jakie jest Twoje zainteresowanie obrazami i technologią z przeszłości ?
Ciekawe, co się dzieje, gdy łączysz teraźniejszość i przeszłość – klasyczna strategia postmodernistyczna. We wczesnej fotografii piktorialnej jest taki moment, w którym malarstwo i fotografia były ze sobą bardzo ściśle powiązane. Zanim fotografia artystyczna zdecydowała, że będzie wyróżniać się jako sztuka piękna poprzez moment Decydujący i dokumentalny status fotografii, był taki okres, w którym dużo flirtowała z malarstwem, właśnie wtedy, gdy dużo flirtowało malarstwo z fotografią. To, co mnie dzisiaj interesuje w technologii cyfrowej, to ponowne wprowadzenie na siebie tego wzajemnego rozpadu malarstwa i fotografii. Fotografia staje się coraz bardziej postprodukcją, malarską czynnością.
Praca Wasowa jest reprezentowana w Nowym Jorku przez Theodore:Art