Teoria autorska została po raz pierwszy opracowana w latach pięćdziesiątych XX wieku przez francuskich krytyków, takich jak François Truffaut i Jean-Luc Godard. Argumentowali, że reżyser jest najważniejszą siłą twórczą w twórczości filmowej i że jego twórczość należy badać i analizować w taki sam sposób, jak twórczość powieściopisarza czy dramaturga.
Od tego czasu teoria autora wywarła wpływ na studia filmowe i była wykorzystywana do analizy twórczości takich reżyserów, jak Alfred Hitchcock, Stanley Kubrick i Quentin Tarantino. Jednak krytykowano go również za zbyt wąski zakres i ignorowanie wkładu innych twórców filmowych, takich jak aktorzy, operatorzy i montażyści.
Pomimo swoich ograniczeń teoria autorska pozostaje cennym narzędziem do zrozumienia procesu twórczego stojącego za tworzeniem filmów. Może pomóc nam docenić wyjątkową wizję poszczególnych reżyserów i zobaczyć, jak ich twórczość ukształtowała historię kina.
Oto niektóre z kluczowych zasad teorii autora:
* Reżyser jest główną siłą twórczą filmu. Wizja reżysera i osobisty styl nadają filmowi wyjątkową tożsamość.
* Pracę reżysera należy badać i analizować w taki sam sposób, jak twórczość powieściopisarza czy dramaturga. Oznacza to zwrócenie uwagi na sposób, w jaki reżyser wykorzystuje zdjęcia, montaż, mise-en-scène i projektowanie dźwięku.
* Teorię autora można wykorzystać do zrozumienia procesu twórczego stojącego za tworzeniem filmów. Może nam pomóc zobaczyć, jak reżyserzy rozwijają swoje pomysły, współpracują z innymi filmowcami i wcielają swoje wizje w życie.
Teoria autorska to złożone i wieloaspektowe podejście krytyczne, które można zastosować na wiele różnych sposobów. Pozostaje jednak cennym narzędziem pozwalającym zrozumieć proces twórczy towarzyszący tworzeniu filmów i docenić wyjątkową wizję poszczególnych reżyserów.