To znajoma historia dla pewnego pokolenia:jako dziecko dorastające w latach 60. Roger N. Clark był inspirowany programem kosmicznym NASA. Zanim był w gimnazjum, zbudował własny teleskop zwierciadlany (nie mniej sam szlifując zwierciadło główne). Clark zrobił karierę w astronomii, zdobywając doktorat z nauk planetarnych na M.I.T. Był członkiem zespołu naukowego misji Cassini-Huygens na Saturna od jej powstania ponad 20 lat temu i pracował z teleskopami tak dużymi jak UKIRT, brytyjski reflektor podczerwieni na Mauna Kea na Hawajach, ze swoim 150-calowym lustrem głównym .
Ale w ciągu ostatnich kilku lat jego osobiste 8-calowe i 12,5-calowe lunety zwierciadlane zbierały gwiezdny pył. Do robienia zdjęć nocnego nieba używa zwykłego, gotowego sprzętu DSLR. „Bardzo się bawię zwykłymi aparatami i obiektywami oraz bardzo prostymi urządzeniami śledzącymi” — mówi Clark. Ty też możesz.
Zdobądź (lub wypożycz) najlepszy aparat i obiektywy
Długie ekspozycje w słabym świetle mogą wiele zyskać dzięki technologii czujnika w nowszych (tj. po 2008 roku) lustrzankach cyfrowych z wyższej półki, takich jak Canon 7D Mark II lub Nikon D7200. Nazywana tłumieniem ciemnych prądów na czujniku, technologia ta znacznie zmniejsza hałas spowodowany problemami z ciepłem.
Szybsze obiektywy — to znaczy te z szerokim otworem przysłony, które wpuszczają więcej światła — sprawdzą się lepiej w bardzo słabych warunkach. Clark zaleca teleobiektywy o stałej ogniskowej; Sigma 300mm f/2.8 EX spełnia wymagania.
To wszystko są duże przedmioty, ale nie musisz ich kupować. Większość wysokiej klasy sprzętu fotograficznego można wypożyczyć online lub u lokalnego sprzedawcy. Jeśli masz tańszy teleobiektyw, nadal możesz uzyskać ciekawe rezultaty; chociaż prawdopodobnie będziesz musiał użyć nieco innych ustawień niż te, które przedstawiamy poniżej, i z tego powodu pójść na ustępstwa. Na przykład wyższe ustawienie ISO da więcej szumów na obrazie, a dłuższy czas otwarcia migawki może wprowadzić pewne rozmycie ruchu, gdy gwiazdy poruszają się po niebie.
Gromada gwiazd Plejady
Znajdź miejsce do stania
Zanieczyszczenie światłem — przesłanianie obiektów na nocnym niebie przez jasne światła obszarów miejskich — jest wrogiem fotografii nieba. Clark zauważa jednak, że wielu mieszkańców miast może podróżować do obszaru z ciemnym niebem w ciągu kilku godzin; odpowiednie lokalizacje znajdziesz na darksitefinder.com . Pogoda też musi ze sobą współpracować:ogólna zasada jest taka, że w promieniu 100 mil od miejsca, w którym kręcisz się, nie powinno być żadnych chmur, co możesz sprawdzić na cleardarksky.com . Na koniec użyj stellarium.org darmowe oprogramowanie na komputery, iOS lub Androida do znajdowania i identyfikowania ciał niebieskich.
Bez względu na to, gdzie się znajdujesz, będziesz potrzebować bardzo wytrzymałego statywu, aby trzymać aparat stabilnie. Clark preferuje trójnogi z włókna węglowego niż te ze stopu aluminium; włókno węglowe jest lżejsze, mniej podatne na wibracje niż aluminium. Jeśli chodzi o głowice statywowe (mocowania, do których mocuje się aparat), Clark zaleca typ gimbala – szczególnie w przypadku dłuższych obiektywów. Dzięki konstrukcji przypominającej huśtawkę, która równoważy wagę aparatu i obiektywu, głowica gimbala ma wyjątkową zdolność do precyzyjnego pozycjonowania. „Przy wadze dużej soczewki, jeśli spróbujesz ustawić ją za pomocą głowicy kulowej lub trójstronnej głowicy panoramicznej, kiedy ją dokręcisz i puszczasz, całość opada i zmienia pozycję”, mówi Clark.
Kometa Lovejoy
Wybierz swoje ustawienia
Przygotowanie aparatu do fotografowania w bardzo słabym świetle wymaga głębokiego zanurzenia się w ustawieniach. Od samego początku dwie poprawki pomogą zapobiec drganiom, które mogą zrujnować Twoje zdjęcia:Najpierw ustaw migawkę z dwusekundowym opóźnieniem samowyzwalacza, aby aparat nie kołysał się po naciśnięciu przycisku. Po drugie, włącz blokowanie lustra, które zapobiega obracaniu się lustra wewnątrz aparatu — i powodowaniu wibracji — po kliknięciu migawki; pamiętaj, że zablokowanie lustra odcina wizjer, więc będziesz musiał skomponować wszystkie obrazy na ekranie LCD aparatu.
Dostosowanie ustawień obrazu jest również bardzo ważne. Rób zdjęcia w trybie Raw lub Raw + JPEG; Obrazy RAW nie są kompresowane w aparacie, co pozwala zachować dane obrazu, które w przeciwnym razie zostałyby utracone podczas procesu kompresji JPEG. Pliki surowe oferują również znacznie większą elastyczność podczas przetwarzania końcowego (więcej o tym później). Ustaw ISO na 1600, balans bieli na światło dzienne, czas otwarcia migawki na ręczną lub ekspozycję w trybie Bulb, a ostrość na ręczną. Wyłącz wszelkie funkcje redukcji szumów przy wysokiej czułości ISO i długiej ekspozycji, które mogą być wbudowane w aparat. I na koniec ustaw otwór obiektywu (szerokość jego otwartej przesłony) tak szeroko, jak to możliwe, aby mógł wchłonąć jak najwięcej światła.
Ustaw światło w prawo
Jeśli chcesz mieć oko na ekspozycję, włącz wyświetlanie histogramu aparatu. Ten wykres pokazuje, ile jasnych i ciemnych pikseli znajduje się na danym obrazie. W typowych sytuacjach fotografowania w dzień chcesz, aby szczyt wykresu znajdował się pośrodku lub po prawej stronie, ale nie dotyczy to zdjęć nocnych. Tutaj chcemy, aby szczyt pozostawał w odległości jednej czwartej do jednej trzeciej od lewej, aby zachować szczegóły w ciemnych obszarach i zapobiec wydmuchiwaniu lub „przycinaniu” jasnych obiektów nieba. Przeglądanie histogramu często daje o wiele dokładniejsze wyobrażenie o ekspozycji niż próba spojrzenia na niego z podglądu obrazu na ekranie LCD.
Rozpocznij jasne i proste
„Początkującym nie sugerowałbym chodzenia na naprawdę słabe, słabe rzeczy” — mówi Clark. „Idź więcej na eksponaty, które dadzą ci większą szansę na zdobycie czegoś ładnego”. Wczesne przebywanie z jaśniejszymi obiektami, takimi jak zaćmienie Słońca, może umożliwić robienie zdjęć przy stosunkowo krótkich pojedynczych ekspozycjach.
Kompozyt zaćmienia Księżyca
Bądź na dobrej drodze dzięki rotacji
Wykonywanie zdjęć nocnego nieba nie zajmie Ci dużo czasu, aby odkryć, że ruch obrotowy Ziemi powoduje rozmycie obrazów gwiazd. Najprostszym rozwiązaniem jest montaż śledzący, urządzenie, które synchronizuje ruch kamery z ruchem obrotowym Ziemi. Clark użył dwóch:iOptron StarTracker i AstroTrac. Dzięki nim patrzysz przez mały teleskop, aby wycelować go w Gwiazdę Polarną, Gwiazdę Polarną, a urządzenie odpowiednio śledzi.
Jeśli wolisz nie inwestować w dodatkowy sprzęt, istnieją techniki kompensacji rotacji w aparacie lub oprogramowaniu po fakcie. Clark sugeruje Regułę 200 jako ogólną wytyczną dotyczącą zachowania ostrości gwiazd:podziel 200 przez ogniskową obiektywu w milimetrach, aby określić najdłuższy czas otwarcia migawki w sekundach, który będzie tolerowany przez ujęcie, zanim gwiazdy zamienią się w podłużne lub wyraźne smugi. Dość szybko tracisz swobodę:w przypadku obiektywu 200 mm dolna granica wynosi 1 sekundę. Zasada działa w przypadku aparatów pełnoklatkowych, takich jak Sony Alpha 99 II; jeśli używasz aparatu z mniejszym czujnikiem, takim jak APS-C lub Micro Four-Thirds, mniejszy rozmiar czujnika wpłynie na obliczenia, prowadząc do krótszych czasów ekspozycji, zanim gwiazdy zaczną pełzać po niebie.
Jeśli planujesz kompensować rozmycie w oprogramowaniu, zrób kilka zdjęć w szybkiej sekwencji, używając ekspozycji w celu zlokalizowania gwiazd. W tym celu Clark używa darmowego programu DeepSkyStacker, a także komercyjnego programu ImagesPlus.
Unikaj błękitu podczas przetwarzania obrazu
„Nocne niebo nie jest niebieskie” — mówi surowo Clark. (Zauważ, że tak zwana niebieska godzina jest przed nocą.) Pogardza obróbką końcową wykonywaną przez wielu fotografów, która zmienia nocne niebo w jasny błękit, z gwiazdami oddanymi jako bezbarwne kropki. Nocne niebo może mieć wiele kolorów, ze względu na „poświatę powietrza” i inne zjawiska atmosferyczne. Jak mówi, kluczem do dokładnego koloru jest użycie właściwego punktu odniesienia czerni podczas edycji koloru obrazu w przetwarzaniu końcowym.
Wszystkie zdjęcia w tej historii mają naturalny kolor, z wyjątkiem zdjęcia Drogi Mlecznej poniżej. „Droga Mleczna nie ma takich gradientów do niebieskich kolorów” – mówi Clark. Przetworzył go, aby zademonstrować subtelny sposób dodawania popularnego niebieskiego (ale fałszywego) koloru do obrazu – prawidłowego sposobu na uzyskanie nieprawidłowego koloru, że tak powiem, przy jednoczesnym zachowaniu naturalnego koloru w jaśniejszych częściach Drogi Mlecznej. Przeczytaj wszystko o pracy Photoshopa wymaganej na jego stronie internetowej, gdzie możesz również pobrać Mc-color-stretch (bezpłatny program o otwartym kodzie źródłowym), aby pomóc wydobyć więcej kolorów i szczegółów z astrofotografii.
Droga Mleczna z fałszywymi kolorami
Dodatkowy kredyt:Połącz ziemię i niebo w jednym ujęciu
Na zdjęciach łączących krajobraz z nocnym niebem pojawia się inny problem:nocne niebo porusza się (względem Ziemi), ale krajobraz nie. Clark posługuje się techniką, w której wykonuje śledzące ujęcia nieba i nieruchome obrazy krajobrazu, a następnie łączy je w oprogramowaniu. Ta metoda może być również używana do zdjęć czysto niebieskich, takich jak zdjęcie komety Lovejoy — kometa poruszała się szybciej w stosunku do pola gwiazdowego. Clark wykonał obrazy śledzenia obu, a następnie połączył je w osobnych warstwach w Photoshopie.
Kolejną techniką jest mozaika lub panorama, w której bierzesz kilka pojedynczych „paneli” sceny i łączysz je później w oprogramowaniu. Pozwala to na krótsze ekspozycje dla poszczególnych paneli i daje obraz o bardzo wysokiej rozdzielczości. Clark używa do tego oprogramowania PTGui Pro. Na koniec, inną techniką jest zrobienie wielu kolejnych zdjęć zdarzenia, takiego jak zaćmienie Księżyca, i połączenie ich we wpisie.
W połowie września tego roku Clark będzie obserwował, jak 20-letnia misja sondy Cassini, w której kończy się paliwo, kończy swoją misję najniższym przelotem na powierzchnię Saturna przed zanurzeniem na planetę. „W zasadzie to była kariera” — mówi Roger Clark. „To jak utrata dziecka. To będzie bardzo smutne”. Ale być może dobrą stroną jest to, że Clark będzie miał więcej czasu na trenowanie swoich soczewek na nocnym niebie.