Wiesz, że jesteś w obecności
prawdziwie wizjonerskiej pracy kamery, kiedy jej nie zauważasz. Ostatnio
przydarzyło mi się to podczas oglądania filmu, który widziałem wiele razy.
Film, który nie jest znany ze swoich zdjęć ani pomysłowej kompozycji:
„Klatka dla ptaków”.

Ujęcie otwiera się nad Atlantykiem
oceanem w nocy. Kamera szybuje tuż nad wodą, kierując
w stronę lśniącej panoramy. W mniej niż 10 sekund zbliżamy się
na plażę, na której zarysowuje się panorama. Teraz jesteśmy nad piaskiem,
potem blefy; a teraz schodzimy do tętniącej życiem ulicy
sceny. Przechodzimy przez ulicę, omijając duży ruch i
w górę schodami, mijając kilku ludzi, przez drzwi otwierane w
ostatniej sekundzie, przez zatłoczony klub nocny, w górę
mijając drag queens, skręć w prawo i zatrzymaj się przed
napędzanym inspicjentem (w idealnym średnim zbliżeniu), który wygłasza
swoją linię.

Wytnij.

Wow. I to jest sekwencja kredytowa
. Nazwałbym to dobrze przećwiczoną serią ruchów kamery.
Wykorzystanie ruchu, kompozycji, głębi ostrości i światła, by przenieść
nas z ciemnych, mętnych wód przy South Beach do jasnych świateł stóp
klubu nocnego, seria dobrze zaplanowanych i fachowo wykonanych ruchów
kamery może zrobić ponad 20 stron dialogów. To prawda,
producenci tego filmu mieli dostęp do wielu drogich maszyn
do przemieszczania kamery – w tym helikoptera i dźwigu – ale
podstawowy przekaz jest taki sam dla filmowców pracujących z
kamerami ręcznymi:dobre zrozumienie ruchu kamery zrobi
cuda w Twoich produkcjach.

Jeżeli nadal zastanawiasz się
jak duży wpływ mogą mieć dobrze przećwiczone ruchy kamery w Twojej następnej
produkcji, przyjrzyjmy się kilku sposobom zmiany zwyczajności
do wyjątkowych. W końcu nie możesz łamać zasad, dopóki
ich nie poznasz.

Stabilność jest kluczem

Istnieje wiele powodów, dla których aparat powinien być stabilny — lub statyczny, jak to określa
przemysł filmowy. Oprócz zapobiegania nudnościom publiczności, statyczne ujęcie kamery zmusza widzów do skupienia uwagi na czymś konkretnym.

Klasycznym przykładem na to, by akcja w statycznej ramce opowiadała historię, jest „Tylne okno” Alfreda Hitchcocka. Nieszczęsny fotograf (Jimmy Stewart), przywiązany do wózka inwalidzkiego ze złamaną nogą, wygląda przez tylną szybę swojego mieszkania i przez podwórze do okien sąsiadów.

Czy widzisz możliwości tej konfiguracji? Patrząc z punktu widzenia fotografa, obserwujemy (na statycznych ujęciach) ludzi wykonujących swoje typowe codzienne czynności. Imprezy, kłótnie kochanków, samotność, praca w ogrodzie i oczywiście morderstwa odbywają się w statycznych, zablokowanych, nieruchomych ujęciach.

Utrzymywanie stabilnego dźwięku aparatu jest łatwe — wystarczy umieścić go na statywie. Jednak zdarzają się sytuacje, w których statyw nie jest dostępny. W tym przypadku masz dwie możliwości:anatomię człowieka i otoczenie fizyczne.

Jeśli musisz trzymać za rękę statyczne ujęcie, pamiętaj o kilku podstawowych zasadach komfortu. Pierwszym z nich jest stanie w pozycji, którą możesz tolerować przez co najmniej 10 minut. Jedną z metod, które uznałem za przydatne, jest trzymanie aparatu w kołysce jak dziecko lub piłka nożna i otwarcie wizjera, co pozwala zdjąć oko z okularu i radykalnie zmniejszyć drgania aparatu.

Jeśli masz wbudowany
monitor LCD w kamerze — jeszcze lepiej. Jeśli Twój wizjer
nie daje się otworzyć, stań z nogami mocno rozstawionymi. Aby
utrzymać niski współczynnik zmęczenia, nie blokuj kolan.

Ale po co używać swojego ciała, gdy
możesz skorzystać z zaparkowanego samochodu lub kiosku z gazetami? Zdziwiłbyś się
różnorodnością uchwytów do kamer, które Cię otaczają. Przestań czytać
i rozejrzyj się po miejscu, w którym się znajdujesz. Widzisz potencjalne miejsca
na których można oprzeć kamerę? Drzewa, ławki, kosze na śmieci,
ściany, płoty – wszystko to są świetne podpory. Szukając przedmiotu,
na którym położysz swój drogi aparat, zastosuj tę zasadę:jeśli jest
równy masie Twojego ciała, jest dobrym wsparciem. Jeśli waży więcej,
jest świetny.

Potrząsanie, grzechotka i toczenie
Kamera

Nieuniknione jest, że statyczne
ujęcie zużyje na Ciebie powitanie (chyba że jesteś Jimem Jarmuschem
a film to „Stranger Than Paradise”, w którym nie
jeden strzał się nie porusza). Jeśli ci się to przydarzy, świetnie. To wizualne
medium, więc daj się ponieść wizualnie przygodzie.

Do tej pory wszyscy widzieliśmy
efekty drżenia aparatu. Od „ER” do „Twister”
do dowolnego teledysku w MTV, drżąca lub poruszająca się kamera jest
na stałe – i dlaczego nie? Dobrze zrobiona kamera, która zaczyna
żyć własnym życiem, może nadać scenie zupełnie nowy wymiar.

Ruch kamery można podzielić
na dwie podstawowe kategorie:ruchy stacjonarne, gdzie przechyły, panoramowanie
i wysięgniki wykonywane są ze stałej pozycji; i przemieszczanie się,
gdzie operator kamery i kamera poruszają się po poziomej
ścieżce.

Jak wszystko, co jest warte zachodu,
wykonywanie jednego z tych dwóch typów ruchów kamery wymaga trzech
P:planowania, praktyki i cierpliwości.

Pierwsza kategoria, stacjonarne
ruchy, obejmuje powiększanie, przechylanie, przesuwanie i wysięgnik (zwany także
cokołem). Każdy z tych ruchów kamery wzywa przez chwilę
trzy „P”. Ale są one dość proste do opanowania i mogą mieć
dużą różnicę w wizualnym opowiadaniu historii.

Zoom jest prawdopodobnie
pierwszym gadżetem w każdym aparacie, którego ludzie uczą się obsługiwać, z wyjątkiem
włącznika/wyłącznika. Powiększanie wydaje się przybliżać obiekt
do widza. Oddalanie działa odwrotnie. Biorąc pod uwagę
szerokie zastosowanie bardziej wyrafinowanych ruchów kamery, zoom może czasami
wydawać się
przestarzały. Innym problemem jest to, że porusza się w przestrzeni
w sposób nienaturalny dla ludzkiego oka i sprawia, że ​​przedmioty są płaskie. Mimo to możesz go używać z doskonałym skutkiem. Na przykład
wyobraź sobie, że obiektyw kamery przybliża się do twarzy mężczyzny chrapiącego głośno
w tle grająca muzyka operowa. Następnie pomniejsz widok, by zobaczyć
frak i ubraną w suknię publiczność wpatrującą się w niego z pogardą.
Jak pokazuje ten przykład, często lepiej jest oddalić widok,
odsłaniając kontekst, niż powiększać.

Pochylenie, jak sama nazwa wskazuje,
przechyla aparat tak, by wyglądał w górę lub w dół. Ten ruch często pojawia się
w tworzeniu ujęć – ujęć, które mówią:„Nasza historia zaczyna się
tutaj”. Jest równie skuteczny w przypadku ujęć wewnętrznych i zewnętrznych,
takich jak przechylanie się z dużego wieżowca do wejścia
lub przechylanie się przez okno ze śpiącej twarzy na księżyc.

Pan przesuwa kamerę
od prawej do lewej lub odwrotnie. Patelnia może dać ci ładny,
odkrywczy strzał. Idealnie nadaje się do odsłaniania całego zakresu (lub panoramy)
sceny (np. Wielkiego Kanionu), która w innym przypadku jest zbyt szeroka, aby
uchwycić ją obiektywem szerokokątnym.

Ostatnią nieruchomą pozycją
ruch kamery jest wysięgnik lub cokół. Podnosi lub obniża wysokość
kamery. Chociaż zwykle robi się to za pomocą drogiego sprzętu
takiego jak dźwig lub wózek hydrauliczny, możesz wykonać wysięgnik
tanio z odrobiną inwencji. Podnośniki samochodowe z ręczną pompą w
trybie zwalniania, windy ze szklanymi ścianami lub coś tak prostego,
jak ruch ręki, może stworzyć skuteczne strzały. Zdjęcia z wysięgnika
lub z cokołu są wspaniałe do ujawniania informacji. Na
przykład wyobraź sobie ujęcie, które zaczyna się od ujęcia zepsutego
wazyka Ming na podłodze obok zdartej tenisówki. Podnoś się powoli obok
brudnych dżinsów i poplamionej galaretką koszulki, by pokazać zszokowaną
twarz małego chłopca. Ani słowa, ale mnóstwo informacji, które
pomogą ci coś opowiedzieć o chłopcu io rodzaju sytuacji, w którą się
wpakował.

Wspaniałą cechą stacjonarnych
ruchów kamerą jest to, że wszystkie można wykonać tanio i dość łatwo.
Używając trzech P, odkryjesz, że wykonujesz te ruchy
z gracją i stylem.

Weź dwa

Dla tych, którzy chcą
być trochę bardziej odważni dzięki swojemu stylowi wizualnemu, mamy do wyboru
ruchy podróżne:ciężarówkę, wózek i łuk. Dobrą wiadomością jest to, że te
trzy ruchy kamery śmierdzą „jakościowej produkcji”. Zła wiadomość jest taka, że ​​wysoka jakość może kosztować. Ale możliwe jest
wykonywanie wysokiej jakości ruchów kamery podróżnej przy ograniczonym budżecie, jak zobaczymy
. Wymagają one nieco więcej rąbania drewna z trzema P,
ale czas spędzony na ich opanowaniu jest tego wart.

Podczas ruchu ciężarówki kamera
przesuwa się na pewną odległość w bok (w lewo lub w prawo) w stosunku do
obiektu. Czasami określane jako ujęcie śledzące, często
widzisz poruszającą się ciężarówkę w scenie, w której ktoś idzie ulicą
a kamera podąża z drugiej strony ulicy, przyłapując go w
profilu. Ruchy ciężarówek świetnie nadają się do uchwycenia ruchliwej scenerii, takiej jak
tłumy i korki.

Strzał dolly przesuwa
kamerę w kierunku obiektu lub od niego. Często można go zobaczyć,
rozmawiając,
dwoje ludzi idących ulicą. Wspaniałą
zaletą shota dolly jest jego subtelność. W teledysku
wyreżyserowanym przez Martina Scorsese dla Bruce'a Springsteena, cały teledysk jest powolnym
dolnikiem w The Boss, gdy brzdąka na gitarze i śpiewa do
obiektywu.

Ostatnim ruchem w tej kategorii
jest łuk. Nie będę kłamać – to trochę trudne. Kamera porusza się
po łuku wokół obiektu zachowując odległość i ogniskową
. Ze wszystkich ruchów ten jest najtrudniejszy do wykonania
bez wózka. (Poza rodzajem ruchu kamery, wózek jest
urządzeniem, którego profesjonaliści używają do mocowania kamery i przemieszczania jej
płynnie po ziemi.)

Świetnym przykładem łuku
jest otwierająca kolacja scena w „Reservoir
Psy” Quentina Tarantino, w której postacie omawiają teksty Madonny, gdy
siedzą przy stole . Kamera może ich ominąć — używając
ich pleców jako punktów edycji.

Niektórzy zaradni filmowcy
wykorzystują samochód, w którym część powietrza wypuszcza się z opon, a
nawet wózek na zakupy jako wózek. Jeśli musisz wykonać strzał podróżny
bez pomocy wózka, ćwiczenie jest niezbędne. Oznacza to
nauczenie się ciekawych sposobów chodzenia.

Aby wykonać ujęcie ciężarówki za pomocą
kamery trzymanej w ręku, musisz poćwiczyć chodzenie bokiem
w wolnym, równym tempie. Pomaga utrzymać lekko ugięte nogi,
aby zapobiec naturalnemu kołysaniu się ludzi w górę iw dół, gdy
chodzą.

To samo dotyczy strzału z ręki
dolly – tylko tym razem poruszasz się do przodu lub do tyłu.
Jeśli chodzi o łuk z ręki, wypróbuj go kilka razy; możesz po prostu zdecydować,
że będzie lepiej działać jako patelnia.

Kluczową rzeczą do zapamiętania
przy wykonywaniu zdjęć z ręki jest powolne rozpoczynanie i kończenie zdjęć.
Dzięki temu kamera nie będzie wstrząsać, co spowoduje nagły ruch
dwóch cali wydaje się jak dwie stopy na ekranie telewizora.

Przy każdym ruchu kamery, nieruchomej
lub w podróży, trening może nastąpić dopiero po zaplanowaniu
ujęcia. Oznacza to, że wiesz, gdzie i kiedy zaczyna się ruch,
jak szybko się porusza i gdzie się kończy. I to tylko wtedy, gdy planujesz
wykonać jeden ruch.

Część dotycząca cierpliwości powinna
być wszechogarniająca.

Lens-O-Rama

Zajmowanie się soczewkami,
ogniskowymi i tęczówkami może wydawać się dość skomplikowane, zwłaszcza gdy
dotyczy to matematyki. Uniknijmy całkowicie matematyki i zadowólmy się
prostymi wyjaśnieniami.

Obiektywy do kamer są dostępne
wszystkich kształtach i rozmiarach oraz mogą tworzyć różnorodne
interesujące efekty. Większość kamer ma obiektywy zmiennoogniskowe, które mogą
pokryć szeroki zakres ustawień ogniskowej, od szerokiego kąta do
teleobiektywu. Podobnie jak w przypadku ruchu aparatu, wybór odpowiedniej ogniskowej
zależy od tego, czego chcesz od sceny, którą zamierzasz
nakręcić.

Ustawienie szerokiego kąta
obiektywu zmiennoogniskowego daje wrażenie, że obiekty są dalej
niż są. Idealnie nadaje się do ujęć krajobrazowych, takich jak słynna
scena z „Gianta”, w której James Dean siedzi w samochodzie zaparkowanym
przed posiadłością na dalekim horyzoncie. Ustawienie szerokokątne
w niektórych kamerach jest tak szerokie, że obrazy wyglądają
nieco zniekształcone, jak lustro w wesołym miasteczku.

Ustawienie normalnego kąta
jest właśnie tym. Przechwytuje obrazy podobnie jak nasze gołe oczy (chociaż
nie jest tak wrażliwy na światło). Zniekształcenia są bardzo niewielkie
przy ustawieniu normalnego kąta, co pozwala na największą
mobilność przy ruchach kamery.

Ustawienia teleobiektywu powiększają
obraz, ale także zwiększają wibracje. Przy ekstremalnym ustawieniu teleobiektywu
lekki wiatr lub wstrząs może sprawić, że scena będzie wyglądać jak
trzęsienie ziemi. Ustawienia teleobiektywu wprowadzają również rodzaj zniekształceń
zwanych kompresją, który sprawia, że ​​wszystko wygląda płasko.

Gdy zmieniasz ustawienia powiększenia
obiektywu, nie tylko zmieniasz pozorną odległość
do obiektu; zmieniasz wygląd całego ujęcia.
Dzięki różnorodnym ustawieniom powiększenia masz elastyczność w wyborze
efektu, który chcesz osiągnąć w określonej scenie. Spróbuj sfotografować
kogoś w zbliżeniu normalnym obiektywem dziesięć cali od jej twarzy
i to samo zdjęcie teleobiektywem z odległości stu stóp.
Zauważysz zmianę światła, tekstury, i tła.

Eksperymentuj! Graj w miksowanie i
dopasuj z ustawieniami obiektywu. Sfotografuj wąską uliczkę przy ustawieniu szerokokątnego
obiektywu. Oddal od gałązki na całą krawędź
kanionu. Gdy już wiesz, do czego może służyć każde ustawienie obiektywu, dopraw
rzeczy kilkoma ruchami kamery. Tutaj znajdziesz
wszystkie rodzaje nowych obszarów do odkrycia z wykorzystaniem zniekształceń obrazu.
Zdziwisz się, gdy dowiesz się, że najdziwniejsze kombinacje czasami
dają najbardziej zabawne efekty wizualne.

Wrabianie

Nazywa się to wieloma rzeczami – kompozycją,
mise en scene , płynne płótno. Ale uporządkowanie tego, co
widzisz w kadrze wideo, sprowadza się do jednego pytania:dlaczego chcesz
nakręcić to tak, jak to robisz? Komponując
strzał – czy to statyczny, bum, dolly z przechyleniem do góry – zadaj sobie
dlaczego robisz te rzeczy i co masz nadzieję przekazać wizualnie.
Dlaczego? Na przykład drżący aparat może oznaczać wiele rzeczy, od napiętej
sceny między dwojgiem ludzi (jak w „Mężach i
żonach” Woody'ego Allena) po trzęsienie ziemi.

Podstawową zasadą kompozycji
jest zasada trójpodziału. Aby zastosować zasadę trzech części, zacznij od podzielenia
ekranu telewizora na trzy części za pomocą czterech wyimaginowanych linii:dwóch pionowych
i dwóch poziomych, podobnie jak w grze w kółko i krzyżyk. Te wyimaginowane
linie przecinają się w czterech punktach. Pomysł polega na umieszczeniu tematu
i innych interesujących obiektów na jednym z czterech skrzyżowań lub w jego pobliżu.
To sprawia, że ​​kompozycja jest przyjemna wizualnie. Ponadto zapobiega
umieszczeniu obiektu w martwym środku kadru
lub zbyt daleko w lewo lub w prawo.

Podobnie jak istnieją zasady
kompozycji, istnieją również zasady poruszania się kamery. Jedną z
najważniejszych zasad ruchu kamery jest oś ruchu.
Złam tę, a publiczność będzie zdezorientowana i
zbita z tropu.

Oś ruchu to
wyimaginowana linia ruchu, którą podąża obiekt w scenie.
Na przykład obiekt wchodzący w kadr z lewej strony i wychodzący
po prawej stronie podąża ścieżką – wyobrażoną linią. Kamera
(a tym samym widok tej akcji publiczności) pozostaje po
jednej stronie tej linii. Jeśli przetniesz się do widoku z innej kamery
umieszczonej po przeciwnej stronie linii, Twoi widzowie zobaczą
obiekt nagle idący w przeciwnym kierunku, co
jest dezorientujące. Dopóki pozostajesz po jednej stronie linii przez
całą sekwencję akcji, możesz zrobić prawie wszystko
z ruchem kamery, a nawet odciąć się od akcji. Po prostu
pamiętaj, aby odciąć się po tej samej stronie linii.

Jeśli chcesz zobaczyć, jak
skuteczne mogą być te proste zasady, złam je. Zobaczysz
dwie rzeczy:po pierwsze, jak źle wygląda, gdy kadrujesz obiekt,
martwy środek lub prawie w ogóle w kadrze; i po drugie, jak dezorientujące
może być przekroczenie osi ruchu.

Kiedy oko kamery mruga

Na wielu zestawach możesz usłyszeć
słynne ostatnie słowa, takie jak „Nie mogę zapisać tego skryptu”,
lub, co gorsza, „naprawimy to w poście”. To zazwyczaj
nawiązanie do źle przygotowanego ujęcia i nadzieja, że ​​montażysta
może zapisać materiał w postprodukcji. Zapomnij o
tym. Jeśli nie zaplanujesz dobrze swoich ujęć, po prostu skończysz z
ujęciami, które wyglądają, jakby nie były dobrze zaplanowane.

Dobrą wiadomością jest to, że wielu
producentów wyposaża swoje kamery w doskonałe
funkcje zmiany scen, takie jak pikselowanie, zanikanie zasłon i zanikanie drzwi stodoły.
Te wbudowane przejścia umożliwiają kamerzyście edycję w aparacie
(nagrywanie całego programu od początku do końca bez ponownego nagrywania
wybranych ujęć później) oraz planowanie przejść scen i aparatu
porusza się po tych przydatnych sztuczkach.

Jeśli planujesz edycję w aparacie
, musisz poświęcić trochę czasu na uporządkowanie ujęć,
aby upewnić się, że będą się łączyć. Weź stos kart
indeksowych 3×5 i napisz na nich krótkie opisy różnych scen.
Następnie ułóż sceny w takiej kolejności, w jakiej pojawią się
jako ukończona produkcja. Na dole każdej karty opisz
jak zaczyna się i kończy scena. Na przykład powolne przejście do czerni
umieszczone obok sceny, która zaczyna się od swish pan (szybkie obracanie
kamery z prawej strony na lewą lub odwrotnie) nie zostało przycięte
tak samo jak cięcie do czerni z zanikaniem. Zasadniczo, dzięki
tej metodzie edytujesz swoją produkcję na papierze, zanim cokolwiek
zostanie nagrane.

Jeśli masz szczęście
masz dostęp do w pełni wyposażonego pakietu do edycji, przygotuj się
na zbyt wiele wyborów. Prawdopodobnie będziesz mieć możliwość dodania cyfrowych
efektów wideo, scen przenikania, tworzenia utworów muzycznych i narracji
– możesz spędzić nad tym całymi dniami.

Wykaż się kreatywnością w planowaniu
przemian scen. Alfred Hitchcock nakręcił cały scenariusz
„Rope” jako sztukę, z kamerą toczącą się bez przerwy.
Jedynym problemem było to, że wtedy rolki filmu trwały tylko 10 minut
. Co robić? Gdy prawie każdy 10-minutowy rzut był prawie wyczerpany,
Hitchcock kierował kamerzystę, by wsiadł na plecy
jednego z aktorów, po czym przestawał się toczyć i zatrzymywał akcję,
aby operator mógł przeładuj aparat. Kamerzysta mógł wtedy
zacząć filmowanie od miejsca, w którym skończył, wyjechać i kontynuować.

Oddaj hołd (plagiat!)

Tworząc niepowtarzalny
ruch kamerowy, dlaczego nie pożyczyć czegoś od mistrzów i
po prostu nazwać to oddaniem hołdu? Brian De Palma zrobił to w „The
Untouchables” (oddając hołd „Pancernikowi Potiomkinowi”
słynnej scenie z wózkiem dziecięcym na klatce schodowej). Ty też powinieneś to zrobić
.

Kierowanie się
ekspertami pomoże Ci stworzyć własny wizualny styl opowiadania historii.
Śmiało, bądź filmowym świrem – ciągle szukam inspiracji od
sposób, w jaki reżyserzy umieszczają kamerę lub ją poruszają. Jeśli poziom pewności siebie
jest wysoki, spróbuj go powtórzyć.

Postaw się na ich miejscu
i zapytaj, dlaczego na przykład w „Wściekłych psach” wzlatuje czerwony balon
za pędzącym samochodem do ucieczki. Dlaczego
bohaterowie w „Milczeniu
Baranków” mówią bezpośrednio w obiektyw, mimo że wiemy, że zwracają się do kogoś
naprzeciw nich – a nie do nas?

A przy okazji pracuj
nad trzema literami „P”. Planowanie i praktyka zaprocentują w sposobie
poruszania aparatu i wykonywania idealnego łuku lub korzystania z ustawień szerokokątnego
obiektywu do ujęć miasta-ulicy. Cierpliwość opłaci się,
gdy zaczniesz grać i uświadomisz sobie, że ciężkie godziny spędzone na planowaniu i
ćwiczeniu zapewniły wysokiej jakości produkcję.

Larry Burke-Weiner jest
fotoilustratorem, który przeszedł od filmu do druku, a potem z powrotem do filmu.

PASEK BOCZNY

Inspiracje do wynajęcia

Wypożyczalnia wideo
stała się nową szkołą filmową. Ma to sens, jeśli myślisz o
wszystkim, które ma do zaoferowania. Szczególnie interesującą rzeczą,
do zrobienia, jest zorganizowanie własnego festiwalu wideo z jednym reżyserem lub
nawet jednym operatorem. To świetny sposób, aby zobaczyć, jak zaczęli
kształtować swoje style wizualne i jakie sztuczki stosują, aby
ich osiągnąć. Oto kilka propozycji festiwalowych.

MARTIN SCORSESE

Zacznij od filmu „Mean Streets”
z mnóstwem pracy z ręcznych kamer. Następnie przejdź bezpośrednio do
„Wściekły byk” ze wspaniałymi czarno-białymi wysięgnikami, panoramowaniem i przechylaniem w zwolnionym tempie. Stamtąd „Goodfellas”, z
powrotem do realistycznego ruchu z ręki. Zakończ z „Wiek
niewinności”, aby uzyskać wyjątkową kompozycję ramy.

JIM JARMUSCH

Jest mistrzem statycznych
strzałów. Zacznij od „Stranger Than Paradise”, do którego
strzelił bez jednego ruchu wózka lub ciężarówki. Następnie pokaż „Noc
na Ziemi” jako studium fotografowania w ciasnych przestrzeniach – czyli taksówek. Następnie pokaż „Dead Man” z kompozycjami portretowymi w stylu Matthew Brady
z XIX wieku.

WOODY ALLEN

Woodman pracuje z
najlepszymi:Gordonem Willisem, Svenem Nyqvistem. Zrobił wszystko, od intymnych
drążonych z ręki („Mężowie i żony”, „Manhattan
Murder Mystery”) do boleśnie doskonałej kompozycji („Manhattan”,
„Wrzesień”, „Cienie i Mgła"). Świetne studium
kontrast.

BARRY SONNENFELD

Zaczął od obiektywów takich
filmów jak „Raising Arizona” i „Big”, zanim
wyreżyserował „The Addams Family”, a ostatnio
„Get Shorty”. Łatwo zauważyć, w jaki sposób ironia
sekwencji akcji z kreskówek w „Raising Arizona” i „The
Rodzina Addamsów” została wykorzystana w bardziej subtelny sposób w „Get
Shorty”.

ROBERT RODRIGUEZ

Nakręcił „El Mariachi”
za około 7000 dolarów (mówimy o długości pełnometrażowej). Wykorzystuje prawie
każdą znaną technikę trzymania ręki i robienia od podstaw.
Jego zdjęcia dolly zostały wykonane na wózku inwalidzkim. „Desperado”
to świetny przykład pomysłowej edycji i ruchów kamery kinetycznej.
To samo dotyczy „Od zmierzchu do świtu”. Zwróć uwagę
na jego styl bez budżetu zamiast rzucania w niego pieniędzmi.

–LBW