Bracketing w fotografii może pomóc w fotografowaniu scen o wysokim kontraście.
Inne podejścia, takie jak używanie filtrów, mają więcej wad niż zalet, jeśli chodzi o tworzenie HDR.
Bracketing to łatwy sposób na pokonanie ograniczeń technicznych i stworzenie naturalnego szukam obrazów.
Co to jest bracketing fotografii
Braketing oznacza tworzenie kilku zdjęć z różnymi ustawieniami między nawiasami.
Bracketing ekspozycji ma miejsce, gdy fotograf tworzy zdjęcia z różnymi ustawieniami ekspozycji. Ma to na celu objęcie większej części zakresu dynamicznego.
Zdjęcia w nawiasach są później wykorzystywane do tworzenia zdjęć HDR (wysokiego zakresu dynamicznego).
Niektóre inne techniki braketingu obejmują braketing balansu bieli lub braketing ostrości. Ta pierwsza nie jest wymagana, jeśli strzelasz na surowo.
Druga jest świetną techniką używaną do ustawiania ostrości. Zwiększa to głębię ostrości. Omówimy to w dalszej części artykułu.
Dlaczego potrzebujemy braketingu ekspozycji
Pierwszą kwestią, którą musi pokonać początkujący fotograf krajobrazu, jest to. Scena wygląda ładnie. Ale zdjęcie tej sceny wychodzi z białym niebem i czarnym pierwszym planem.
Nowoczesne aparaty są dobre w określaniu właściwej kompensacji ekspozycji dla każdego ujęcia. Ale technologia nie jest tak zaawansowana, jak nasze oczy. To, co kamera postrzega jako prawidłową wartość ekspozycji, nie zawsze jest właściwe.
Kiedy patrzymy na scenę o wysokim kontraście, nasze oczy szybko się dostosowują. Sprawiają, że ich „apertura” jest szersza lub węższa.
Aparaty nie działają w ten sam sposób. Masz tylko jeden zestaw ustawień, aby to uchwycić.
Technika braketingu ekspozycji jest sposobem na obejście tego ograniczenia. Pozwala na wielokrotne uchwycenie tej samej sceny z różnymi ustawieniami, aby później połączyć.
Kiedy niektórzy ludzie słyszą termin „zdjęcie HDR”, wariują, ponieważ termin ten był nadużywany i nadużywany.
Właściwie wykonane zdjęcie HDR wygląda naturalnie i jest przyjemne dla oka. Wtedy potrzebujemy braketingu ekspozycji.
Jak podzielić zdjęcia na HDR
Po pierwsze – niezbędnym narzędziem do każdego rodzaju bracketingu jest statyw. Czasami udaje się ujść z ręki, ale jest to ryzykowne i może skutkować rozczarowaniem. Ogólny plan to:
- Ustaw aparat na statywie.
- Wybierz tryb braketingu w ustawieniach aparatu. Większość aparatów ma to gdzieś; proszę zapoznać się z instrukcją obsługi.
- Wybierz odpowiednią liczbę nawiasów dla sceny.
- Ustaw aparat na 2-sekundową zwłokę migawki. Jeśli masz ustawiony ten timer, aparat automatycznie uwzględni wszystkie nawiasy. Nie będziesz musiał wielokrotnie klikać przycisku. Zapobiega najmniejszym ruchom kamery i ułatwia mieszanie.
- Kliknij przycisk migawki.
Jeśli jest wietrznie i masz poruszające się obiekty (drzewa), zwiększ ISO. Następnie ustaw aparat w trybie serii zamiast opóźnionego fotografowania.
Możesz wtedy wykonać serię, naciskając przycisk przez dłuższy czas.
Ustawienia ekspozycji EV
Oto najważniejsze pytania – ile nawiasów i jak duża jest odległość między nimi, jeśli chodzi o EV? Porozmawiajmy.
Wartość EV określa kompensację ekspozycji i jest terminem używanym do braketingu. Tak więc EV0 to ekspozycja, którą kamera wybrałaby automatycznie. EV-1 oznacza, że jego ekspozycja jest „minus jeden stopień”.
Jeden stopień to dwukrotność lub połowa ilości światła, które otrzymuje kamera. Tak więc EV-1 zmniejsza o połowę ilość światła. EV+1 podwaja ilość światła.
Nowoczesne kamery są zaawansowane z wysokim zakresem dynamicznym. Z tego powodu nie widzę potrzeby tworzenia nawiasów z jednym odstępem między nimi.
Istnieją trzy rodzaje ustawień nawiasów, których używam:
- EV0, EV-2 – dla większości scen;
- EV0, EV+2, EV-2 – do wnętrz nieruchomości i innych scen o wysokim kontraście;
- EV0, EV+2, EV-2, EV+4, EV-4 – za coś naprawdę kontrastowego. Na przykład, gdy w kadrze jest słońce wraz z jakimś ciemnym klifem. Rzadki przypadek.
Możesz mieć trzy przystanki między nawiasami, ale utrudnia to mieszanie.
Jeśli uważasz, że potrzebujesz trzech przystanków, lepszym rozwiązaniem może być wykonanie trzech nawiasów.
Scalanie obrazów w nawiasach w HDR
Istnieje wiele aplikacji, które pozwalają nam łączyć obrazy w nawiasach w jeden HDR.
Wszystkie mają swoje wady i zalety. Sprowadza się to do pewnych osobistych preferencji i tego, co działa dobrze w istniejącym przepływie pracy.
ACR/Lightroom
Najpopularniejszymi narzędziami używanymi przez fotografów do edycji są Lightroom i Photoshop. Oba programy mogą łączyć klatki w jeden obraz.
Musisz wybrać nawiasy, kliknąć prawym przyciskiem myszy, a następnie wybrać opcję Scal do HDR, poczekaj chwilę i gotowe.
Jest kilka ważnych rzeczy, o których należy wiedzieć . Twoje zdjęcia mogą zawierać poruszające się obiekty, takie jak drzewa lub fale, co utrudnia ich scalanie.
W takim przypadku wypróbuj opcję usuwania duchów, którą zapewniają te narzędzia. Zastanowi się trochę i spróbuje pozbyć się wszystkich ruchów obiektów.
Ustaw ilość usuwania duchów w zależności od sceny. Zwykle wystarcza niski lub średni poziom.
Aby sprawdzić, powiększ część z poruszającymi się obiektami i zobacz, czy nie ma żadnych artefaktów.
Często wykonuje zadowalającą pracę zarówno podczas łączenia, jak i usuwania duchów.
Zawsze używam Photoshopa z wbudowanym ACR (Adobe Camera Raw) do wszystkich moich edycji, w tym scalania HDR.
Photoshop
Jeśli edytujesz JPEG, a nie RAW, nadal istnieje możliwość użycia Photoshopa.
Są trzy proste kroki:
- Umieść wszystkie klatki w warstwach.
- Wybierz wszystkie warstwy do scalenia.
- Edytuj -> Automatycznie wyrównuj obrazy (aby pozbyć się wszelkich ruchów kamery między klatkami)
- Edytuj -> Automatyczne mieszanie obrazów.
- Stosuj obrazy.
Photomatix, Aurora HDR, Enfuse
Zastosowań jest wiele i nie ma sensu omawiać ich wszystkich tutaj. Wymienię tylko te najpopularniejsze. Są to Photomatix, Aurora HDR i Enfuse.
Photomatix to aplikacja odpowiedzialna za złą reputację HDR. Ludzie nadużywali go tak bardzo, że dość często uważa się, że Photomatix jest zły i amatorski. To jest złe.
Fotograf powinien używać go ostrożnie i robić jak najmniej mapowania tonów. Umiar jest kluczem. W przeciwnym razie kolory zaczną wyglądać jak odpady związane z zanieczyszczeniem radioaktywnym.
Aurora HDR to świetna aplikacja z wieloma narzędziami podobnymi do ACR i Lightroom. Scalanie zdjęć wykonuje dobrą robotę i udało mi się uzyskać podobne wyniki.
Może działać nieco lepiej niż programy Adobe. Ale różnica nie jest na tyle duża, abym mógł zmienić przepływ pracy.
Enfuse to wtyczka Lightroom, która używa innego algorytmu do scalania zdjęć.
Widziałem, jak ludzie osiągają dzięki niej świetne wyniki. Ale znowu komplikuje to przepływ pracy.
Ręczne scalanie z maskami jasności
HDR można tworzyć poprzez ręczne scalanie przy użyciu masek jasności. Jest to najbardziej zaawansowana technika.
Nie jest łatwa do opanowania i wymaga dużo praktyki. Ogólną ideą jest generowanie masek przy użyciu wartości jasności obrazu.
Możesz zastosować zmiany tylko do świateł lub tylko do ciemności obrazu.
Wady to czas edycji i nauka krzywa.
Pojedyncza ekspozycja HDR
Nowoczesne aparaty mają dość duży zakres dynamiczny. Czasami nie potrzebujesz nawet dwóch nawiasów, aby edytować zdjęcie.
Możesz użyć jednego ujęcia i przekonwertować je dwukrotnie z różnymi ustawieniami. Na przykład masz obraz o bardzo wysokim kontraście. Otwierasz go w konwerterze raw, edytujesz dla ciemności, otwierasz w Photoshopie.
Następnie otwórz plik raw po raz drugi, edytuj go dla świateł i otwórz ponownie. W ten sposób masz teraz jasne i ciemne obrazy w Photoshopie.
Teraz możesz utworzyć HDR za pomocą scalania Photoshopa lub zrobić to ręcznie.
Bracketing ostrości
Innym rodzajem braketingu jest braketing ostrości. Czasami zdjęcie musi mieć większą głębię ostrości niż może zapewnić jakiekolwiek ustawienie przysłony.
W tym przypadku tworzymy nawiasy z różnymi punktami ostrości, a następnie łączymy je ze sobą.
Aby utworzyć obrazy z nawiasami w celu ustawienia ostrości układanie:
- Ustaw aparat na statywie;
- Przełącz na ręczne ustawianie ostrości;
- Skup się na najbliższym obiekcie i zrób zdjęcie. Pilot wyeliminuje ruchy kamery;
- Ostrożnie obróć pierścień ostrości na inny obiekt oddalony o kilka metrów. Powinno to być miejsce, w którym kończy się strefa ostrości z poprzedniego ujęcia. Oddaj strzał;
- Powtarzaj, aż pokryjesz cały zakres aż do nieskończoności. Przy f/16 powinny wystarczyć trzy strzały. Zrób więcej, aby się upewnić lub jeśli potrzebujesz ustawić szerszą przysłonę.
Wnioskiem jest to, że nie masz możliwości automatycznego bracketingu w aparatach cyfrowych.
Zmiana punktu ciężkości wiąże się z pewnymi pracami ręcznymi.
Wyostrzanie obrazów układających
Oto jak łączyć układanie ostrości w Photoshopie. Skrypt jest bardzo podobny do tego, który mieliśmy dla innej mieszanki Photoshopa.
- Umieść wszystkie klatki w warstwach;
- Wybierz wszystkie warstwy do scalenia;
- Edytuj -> Automatycznie dopasuj obrazy (aby wyeliminować wszelkie ruchy kamery między klatkami);
- Edytuj -> Automatyczne mieszanie obrazów. Tutaj powinieneś wybrać tryb stosu obrazów, który spróbuje połączyć to wszystko automatycznie.
Uważam, że ich algorytm jest nieco mniej niezawodny niż w przypadku HDR. Najczęściej będziesz musiał naprawić maskowanie ręcznie za pomocą miękkiego pędzla.
Alternatywą dla tego rodzaju łączenia jest maskowanie ręczne. Nadal będziesz musiał automatycznie wyrównywać ramki, a następnie ostrożnie mieszać je razem za pomocą miękkiego pędzla z kryciem 10%.
Rób to powoli, przesuwając po pociągnięciu, zamiast jednego uderzenia ze 100% kryciem. W ten sposób uzyskasz płynną mieszankę.
Wniosek
Nowoczesne aparaty to świetne urządzenia, a technologia zaszła daleko. Ale nadal nie są doskonałe i wątpię, czy kiedykolwiek dorównają naszym oczom.
Wszystkie rodzaje nawiasów pomagają nam przezwyciężyć te techniczne ograniczenia.
Użyj mieszania HDR zamiast filtrów. Użyj stosu ostrości, aby wszystko było wyostrzone, tak jak powinno być w przypadku fotografii krajobrazowej.