HDR, czyli High Dynamic Range, fotografia stała się czymś w rodzaju pariasa w wielu fotograficznych kręgach. Niektórzy fotografowie nadal używają HDR ze świetnym efektem; niektórzy nadal (według niektórych) nadużywają go; a jeszcze inni ostro krytykują wszystkich, którzy używają HDR jako osoby odpowiedzialne za systematyczne niszczenie fotografii jako formy sztuki.
Tradycyjny HDR uzyskuje się poprzez wykonanie serii ekspozycji w trybie bracketingu, a następnie połączenie lub „odwzorowanie tonów” tych ekspozycji w jeden obraz, który ma większy zakres dynamiczny niż jakakolwiek pojedyncza ekspozycja. Na przykład możesz ustawić lustrzankę cyfrową tak, aby robiła serię 5 zdjęć z bracketingiem przy -2 EV, -1 EV, 0 EV, +1 EV i +2 EV. Łącząc te obrazy w oprogramowaniu HDR, takim jak Photomatix, Nik's HDR Efex Pro 2, Oloneo PhotoEngine, a nawet w module HDR w Photoshopie, otrzymujesz obraz, w którym, teoretycznie, uzyskujesz to, co najlepsze z obu światów – światła nie są rozświetlane obszary zewnętrzne i ciemne nie są maskami czerni. Masz szczegóły w obu regionach.
Taki był na początku cel HDR:zapewnić wyższy zakres dynamiki niż mogą uchwycić współczesne aparaty cyfrowe. Najlepsze z najlepszych obecnie aparatów cyfrowych — takie jak Nikon D800 lub niektóre aparaty tylne średniego formatu — nadal nie dorównują ludzkiemu oku pod względem zakresu dynamicznego, który mogą uchwycić. Aby uzyskać świetną dyskusję na temat zakresu dynamicznego i porównania możliwości ludzkiego oka, zapoznaj się z tym artykułem na temat Cambridge In Colour.
Ale HDR ma wady. Najważniejszym z nich jest tak zwany „Wygląd HDR”. Ten wygląd charakteryzuje się dużym nasyceniem kolorów, silnym „aureolą” wzdłuż krawędzi o wysokim kontraście (takich jak horyzont na zdjęciu krajobrazowym) i ogólnym poczuciem nierealności obrazu. Zdjęcie staje się malarskie lub „hiperrealne”. Niektórzy ludzie uwielbiają ten wygląd. Wielu jednak jest zmęczonych oglądaniem go na stronach do udostępniania zdjęć i blogach.
Ważne jest, aby wiedzieć, że „wygląd HDR” nie jest warunkiem wstępnym procesu HDR. Jest to cecha nadmiernego przetwarzania, dopychania algorytmów odwzorowania tonów i szczegółowości do granic możliwości. Jako artyści fotografowie robili to samo, gdy HDR był nowy i ekscytujący – przesuwali granice. Ale w miarę upływu czasu i nadmiernie przetworzony wygląd staje się nieaktualny, warto spojrzeć wstecz na pierwotną intencję HDR i zobaczyć, jak można go subtelnie wykorzystać do tworzenia wyjątkowych obrazów, z których większość ludzi nawet nie zdaje sobie sprawy, że to HDR. W efekcie możesz użyć HDR, aby uzyskać wygląd podobny do tego, jaki fotografowie używali warstwowych, zamaskowanych wielokrotnych ekspozycji, aby uzyskać przez lata w Photoshopie, lub, cofając się, jakie neutralne filtry gradientowe były używane do tworzenia od dziesięcioleci. Tylko bez warstw cyfrowych i filtrów fizycznych.
W tym samouczku zamierzam użyć aparatu Nikon D800E w moim przykładowym aparacie oraz elastycznego i wydajnego PhotoEngine Oloneo do przetwarzania, głównie dlatego, że uzyskałem dobre wyniki z tej kombinacji, nawet przy pojedynczej ekspozycji RAW. Ale podobne zasady można zastosować do prawie wszystkich nowoczesnych aparatów cyfrowych i pakietów oprogramowania, takich jak Photomatix i Nik's HDR Efex Pro 2 (jednak w przypadku wielu aparatów zakres dynamiczny nie będzie tak duży, jak w przypadku Nikon D800E; dlatego nadal możesz chcieć naświetlać ujarzmij swoje obrazy w ramkę przed mapowaniem tonalnym).
Nikon D800E to dla mnie nowy aparat i wciąż przyzwyczajam się do jego wielu funkcji i funkcji. Jak jednak wspomniano powyżej, ogromną zaletą aparatu jest jego bardzo duży zakres dynamiczny. DXO Labs, niezależny analizator aparatów i obiektywów, w rzeczywistości wymienia Nikon D800 jako posiadający największy zakres dynamiczny ze wszystkich testowanych aparatów, przy wartości 14,4 EV — większy nawet niż spektakularny i spektakularnie drogi, średnioformatowy aparat cyfrowy Phase One IQ180. .
Dzięki większemu zakresowi dynamicznemu tego nowego aparatu zacząłem eksperymentować z robieniem pojedynczego pliku RAW i sprawdzaniem, jak daleko mogę go nacisnąć. Czy z tego nowego aparatu mogę uzyskać wystarczający zakres dynamiczny z jednego pliku RAW? A może musiałbym kontynuować stosowanie bracketingu ekspozycji dla większości moich ujęć i ostatecznie musiałbym zapisać 5 ekspozycji dla każdego zdjęcia o wysokim zakresie dynamicznym, które chcę zrobić?
Z pomocą fotosilnika Oloneo odkryłem, że w około 90% moich ujęć, pojedynczy plik RAW z Nikona D800E ma rzeczywiście wystarczający zakres dynamiki, aby uzyskać pożądany wygląd – unikając jednocześnie nadmiernie przetworzonego i przerażający „Wygląd HDR”. W przypadku pozostałych 10% moich zdjęć nadal będę musiał użyć przedziału ekspozycji, jeśli chcę w pełni wykorzystać dynamiczny zakres sceny – znalazłem to głównie na zdjęciach z dużą ilością pustego, pustego nieba i bardzo ciemnym , zacieniony krajobraz poniżej, na przykład po wschodniej stronie góry, zwrócony na wschód, zbliżający się zachód słońca (ze słońcem za górą, ale niebo za cieniem wciąż bardzo jasne).
Oto proces, którego używam w przypadku 90%.
Mam D800E skonfigurowany do przechwytywania plików RAW, przy 14 bitach. Używam ustawienia kompresji bezstratnej, aby zaoszczędzić trochę miejsca na dysku twardym i karcie CF, a ponieważ jest bezstratna, nie muszę się martwić o utratę informacji podczas kompresji. Jak bez wątpienia będziecie słyszeć raz po raz, dla poważnych fotografów serdecznie polecam fotografowanie w formacie RAW przez cały czas, ponieważ po prostu przechwytujecie więcej użytecznych danych i macie możliwość podejmowania krytycznych decyzji w postach, zamiast mieć aparat (a raczej programiści i inżynierowie aparatu) podejmują te decyzje za Ciebie.
Miałem więcej szczęścia „odsłonięcie w lewo” (niedoświetlenie lub prawidłowe naświetlenie nieba w ujęciu krajobrazowym i pozostawienie ciemniejszej ziemi) z procesem, który opisałem poniżej, więc pamiętam o tym podczas fotografowania. Jednak każdy scenariusz jest inny i będzie wymagał pewnych eksperymentów z Twojej strony.
Gdy plik RAW znajduje się na moim komputerze w domu, otwieram go w PhotoEngine Oloneo. To wciąż nieco mniej znany program, który zasługuje na większe uznanie. Zmaga się z Photomatix, jeśli chodzi o usuwanie duchów i wyrównanie wielokrotnych ekspozycji, ale w tym przypadku, w przypadku jednego pliku RAW, zjawy i wyrównanie nie stanowią problemu. Dodatkowo, Photomatix obecnie nie pozwala na mapowanie tonów bezpośrednio z pojedynczego RAW, tak jak pozwalają na to Oloneo i Nik HDR Efex Pro 2 (aby mapować tonalnie pojedynczy RAW w Photomatix, musisz otworzyć RAW w RAW wybrany edytor, zapisz wersję 0 EV z zapisanym wstępnym ustawieniem ustawień jako JPEG lub TIFF, następnie ponownie otwórz RAW dwa razy i zapisz wersję -2 EV i +2 EV z tymi samymi ustawieniami; następnie otwórz te trzy pliki w Photomatix).
Oloneo jest dostarczany z wieloma ustawieniami wstępnymi. Wszystko jest w porządku, ale polecam grać i tworzyć własne ustawienia. Zwróć szczególną uwagę na dwa górne ustawienia:suwaki Siła TM (mapy tonów) i Siła szczegółów. Te dwa ustawienia będą miały duży wpływ na to, jak będzie wyglądać „HDR” lub „normalne” twoje ujęcie. Znalazłem szorstkie idealne miejsce dla tych suwaków przy 62 dla siły mapy tonalnej i 10 dla szczegółów, ale bawię się nimi przy prawie każdym ujęciu, aby znaleźć ustawienia, które działają najlepiej dla danego obrazu.
Zwróć uwagę, że z Oloneo możesz łatwo uzyskać hiperrealistyczny, mocno stylizowany „wygląd HDR”, jeśli o to właśnie chodzi, tak jak w przypadku Photomatix lub dowolnego innego programu do mapowania tonów. Ale nie o to mi chodzi w tym samouczku.
Przedstawię pełną listę ustawień, których obecnie używam w Oloneo dla jednego z moich ustawień wstępnych. Rzadko widuję innych fotografów dzielących się ustawieniami w ten sposób (bez zmuszania ludzi do płacenia), ale w tym przypadku czuję się komfortowo, ponieważ jestem pewien, że nie jesteś mną; nawet gdybyś miał Nikona D800E z tym samym obiektywem i stał tuż obok mnie w tym samym miejscu, aby zrobić zdjęcie, a obydwaj przetwarzalibyśmy za pomocą Oloneo i tego ustawienia wstępnego, obaj otrzymalibyśmy zupełnie inne wyniki, ponieważ jesteśmy różni ludzie o różnych instynktach fotograficznych i artystycznych priorytetach. Zamiast tego rozdaję je w nadziei, że pomoże to innym początkującym fotografom. Może pewnego dnia wyślesz mi swoje nowe ustawienia wstępne, abym mógł je wypróbować!
Ustawienia wstępne Oloneo PhotoEngine 1.1.400:
Zaawansowany lokalny maper tonów:
- Siła TM 62
- Siła szczegółów 10
- Zaznaczono automatycznej ekspozycji
- Ekspozycja 0
- Dokładna ekspozycja 0
- Zaznaczono automatycznego kontrastu
- Kontrast 10
- Rozmiar detalu 124
- Próg szczegółów 75
- Wyostrzenie krawędzi 0
- Nie zaznaczono trybu panoramy
- Naturalny tryb HDR – wypróbuj zaznaczone i odznaczone
Niski ton dynamiczny:
- Ekspozycja 0,10
- Jasność 0
- Kontrast 33
- Niezaznaczone Linear Raw
- Nasycenie 93
- Temperatura „jak zastrzelona” na początek
Tonowanie wydruku fotograficznego niezaznaczone
Resztę zaawansowanych elementów, które możesz dostosować samodzielnie
Ponownie bawię się ustawieniami na podstawie obrazu. Ale z pewnością bardzo pomaga mieć zapisane ustawienie wstępne jako punkt odniesienia, od którego można zacząć. Zasadniczo użyj silnika przetwarzania w czasie rzeczywistym, który jest znakomitą cechą Oloneo i dostosowuj, aż uzyskasz coś, co lubisz. Zauważ, że osobiście ustawiłem wyostrzanie na 0 w Oloneo, ponieważ posiadam Sharpener 3.0 Nik i wolę go używać, z warstwami i maskowaniem Photoshopa, zamiast tego na wyjściach JPEG Oloneo. Daje mi to większą kontrolę i pozwala uniknąć wyostrzania rzeczy, których nie chcę wyostrzać, takich jak szum luminancji lub chmury.
Jakie są wady powyższego procesu? Zauważyłem, że dane wyjściowe mają wyższy poziom szumów, szczególnie w podświetlonych obszarach (takich jak niebo), szczególnie w porównaniu z przetwarzaniem tego samego pliku RAW w czymś takim jak Adobe Camera RAW. Oczywiście nie mogę uzyskać tego samego poziomu zakresu dynamicznego z pliku za pomocą Camera RAW – blisko, ale nie taki sam, a kontrast i kolory, które pojawiają się w Camera RAW, gdy próbuję, nigdy nie są tak żywe i atrakcyjne jak w przypadku Oloneo.
Nie jestem inżynierem oprogramowania, ale przypuszczam, że tak bardzo popycha i ciągnie plik RAW, jak robi to Oloneo, aby wydobyć ten zakres dynamiczny, wytwarza artefakty w postaci szumu podświetlenia. Jestem w stanie dość łatwo wymazać ten szum podświetlenia w Photoshopie za pomocą DeNoise Topaz na kopii warstwy (maskowanie ciemniejszych części obrazu, które nie są zaszumione, więc nie tracę szczegółów obrazu) – dowolny przyzwoity program do usuwania szumów ( Noise Ninja, Nik's Dfine 2.0, itp.) powinny być w stanie zrobić to samo. Ale nadal warto o tym pamiętać.
Większą wadą byłyby te 10% ujęć, które nie działają, jak wspomniałem powyżej. Jeśli całkowicie przytniesz swoje najciekawsze momenty, zostaną one przycięte nawet po przetworzeniu przez Oloneo. Jeśli więc znajdziesz się w scenariuszu o wyjątkowo wysokim kontraście, nadal będziesz chciał ustawić swoje ekspozycje, a następnie mapę tonalną, tak jak w przeszłości. Aby określić, gdzie znajduje się ten limit kontrastu w aparacie, musisz po prostu poeksperymentować.
Miejmy jednak nadzieję, że w wielu przypadkach będziesz w stanie uzyskać świetne wyniki przy użyciu jednego pliku RAW z procesem, który opisałem powyżej. Poznaj swój aparat i poeksperymentuj z zakresem dynamicznym w programach takich jak Oloneo PhotoEngine. Może się okazać, że nie musisz łączyć ujęć i bałaganić warstwami i maskami lub tradycyjnym mapowaniem tonów HDR, aby uzyskać pożądany wygląd. W ten sposób zaoszczędzisz miejsce na karcie SD/CF i zmniejszysz liczbę cykli migawki aparatu – dzięki czemu możesz zrobić więcej zdjęć i mniej ekspozycji.
Jak zawsze – idź tam i strzelaj.