Istnieje kilka stylistycznych i technologicznych podejść do przekazywania informacji na odległość. Przyjrzymy się dwóm:powiększeniu i uderzeniu.
Powiększenie
Zoom oczywiście wymaga obiektywu teleskopowego do powiększenia obrazu. Kamera jest statyczna, więc nie będzie żadnych zmian perspektywy. Możesz poruszać kamerą podczas przybliżania, godnym uwagi efektem jest ujęcie Hitchcocka (znane również jako zoom dolly), ale w tym artykule skupmy się na statycznej kamerze.
Najprościej rzecz ujmując, zoom pozwala na przekierowanie i skupienie uwagi widzów w jednym ujęciu. Świetnym przykładem jest crash-zoom, często używany w kinie akcji w Hongkongu i nawiązujące do niego filmy. Podkreśla akcję, wprowadza imponującą postać lub dodaje wagi jej nastroju lub emocjom. Zwróć uwagę na jego zastosowanie we wprowadzeniu Calvina Candy'ego w Django Unchained.
Tutaj w końcu spotykamy człowieka, który wzbudza wiele dyskusji — mistrza niewolników żony Django. Kiedy widzimy jego twarz, to tak jak nic innego na świecie nie ma znaczenia — cała nasza uwaga skupia się na nim.
W krótkim filmie akcji Clintona Jonesa „Śpiące psy” widzimy doskonałe wykorzystanie funkcji Clinton Jones. Gdy nasz główny bohater przewraca się po stole, wchodzi na ladę, po czym odwraca się i kopie napastnika w twarz. Wypadek kamery oddala się, cofając nasz widok z powrotem do szerokiego kąta, aby zobaczyć kopnięcie w twarz i bolesną reakcję udaremnionego napastnika.
Tutaj crash-zoom smaga publiczność, tak jak kopnięcie naszego bohatera smaga przeciwnika. Ale crash-zoom to dość wyjątkowy rodzaj zoomu. Co się dzieje, gdy nie spieszymy się i powoli powiększamy?
Teraz powiększanie i pomniejszanie może wywołać bardzo różne emocje. Najpierw powiększmy. Jak powiedziałem wcześniej, to przekierowuje i skupia uwagę naszych odbiorców, ale kiedy ogniskiem zoomu jest postać, tworzymy nowe wrażenie — że punkt widzenia naszej postaci staje się hiper-skupiony. Może postać łączy dwa i dwa, a ich umysł zbliża się do rozwiązania lub objawienia. A może skupili się na celu, jak Jack Torrance, który traci rozum i myśli, że musi zabić swoją rodzinę, aby je „skorygować”.
Oddalanie tworzy izolację. Im wolniej przybliżamy, tym bardziej uświadamiamy sobie, jak daleko jesteśmy od celu — zarówno fizycznie, jak i sytuacyjnie. Podkreśla dystans między nami a nimi — między nimi a światem. Jeśli nasza postać jest w tłumie, przekazujemy kilka rzeczy, które albo nie są wyjątkowe, są jedną z wielu, albo że żadna liczba ludzi na świecie nie może uwolnić ich od izolacji.
Uderzenie
Uderzenie to jedna z tych frustrujących „tych samych, ale różnych” technik w odniesieniu do zoomu. Tak, obaj osiągają ten sam cel, jakim jest przybliżanie lub oddalanie naszych odbiorców od nowego punktu skupienia. Ale metoda jest inna, a wynikające z niej emocje również mogą być. Uderzenie jest bardziej bezpośrednie. Dosłownie przechodzi od razu do sedna.
Podczas gdy zoom osiąga swój cel jednym strzałem, uderzenie wymaga (co najmniej) dwóch strzałów zmontowanych razem. Zobacz tę scenę w Casino Royale gdzie James Bond zdaje sobie sprawę, że tankowiec jest tam, gdzie jest jego cel.
Możesz użyć funkcji Crash-zoom, ale może to pobić publiczność, tworząc bardziej szokujące wrażenie. Powolny zoom pomógłby przekazać, że odkrył prawdę o sytuacji. Ale potrzebujemy czegoś szybkiego, aby utrzymać tempo sceny pościgu — potrzebujemy czegoś mocniejszego. Musimy tylko szybko przekazać to, co odkrył James Bond i że ma to kluczowe znaczenie. Nie musimy chłostać naszych odbiorców, ale chcemy ich zaskoczyć, zwiększając w ten sposób intensywność sceny.
Uderzenie może nas również przestraszyć. Z każdym cięciem zbliżamy się coraz bardziej ku zagładzie. Powolne powiększanie może wywołać strach, ale uderzenie może nas zaszokować, powodując, że zbliżamy się do stanu paniki.
Gdy zbliżamy się do paranormalnych bliźniaków, czujemy zbliżającą się zagładę Danny'ego.
Eksperymenty
Zoom i uderzenie mają podobne cechy. Jak większość rzeczy w sztuce, skuteczność narzędzia zależy od artysty. Eksperymentuj z każdą techniką. Spróbuj sfilmować tę samą scenę na kilka różnych sposobów. Znajdź scenę z szokującą rewelacją lub dialogiem i użyj różnych wersji powiększenia i uderzenia. Czy powiększenie awaryjne dodaje jej wagi, czy sprawia, że wydaje się trochę dziwaczne? Czy powolny zoom jest zbyt dramatyczny? Czy uderzenie niszczy tempo całej sceny, czy też wstrząsa nią w konieczny sposób? Niebezpiecznym podejściem może być posiadanie techniki, którą chcesz mieć na uwadze, zanim jeszcze napiszesz scenę. Poeksperymentuj i zobacz, która technika najlepiej pasuje do danej sceny, zamiast próbować wciskać scenę w efekt.