To był wspaniały rok dla bębnów jazzowych w filmach dzięki dwóm fantastycznym (i najprawdopodobniej związanym z Oscarem) filmom:Ptasznikowi (lub Niespodziewanej cnocie ignorancji) Alejandro Gonzáleza Iñárritu i Whiplash Damiena Chazelle'a .
Ptasznik jest domem dla wspaniałej, all-jazzowej muzyki perkusyjnej autorstwa Antonio Sancheza, z hipnotycznym, stałym rytmem, który służy jako nieustanne bicie serca filmu. Sam temat Whiplash jest młodym perkusistą jazzowym, aspirującym do miana kolejnego Buddy Richa, który wściekle bębni (i krwawi) przez niekończące się oszałamiające, graniczne epileptyki, występy, które pozostawiają jego i nas wyczerpanych.
Pojedynczy cios obu Birdman i Whiplash przypomniało nam, jak uderzające może być użycie jazzu w filmie, i poczuliśmy inspirację do zanurzenia się w długiej tradycji świetnych ścieżek dźwiękowych do jazzu filmowego, aby wyróżnić kilka z naszych ulubionych.
Tramwaj zwany pragnieniem
Gdyby wilgoć i pożądanie miały dźwięk, to byłoby to. Uważany za jedną z najwcześniejszych muzyki jazzowej w amerykańskim filmie, dzieło kompozytora Alexa Northa w Streetcar wspaniale oddaje upał i pot historii oraz jej lokalizację w Nowym Orleanie. Jest seksowny, nastrojowy i bez końca słuchany. Muzyka jest intrygująca również ze względu na to, jak często łączy stonowany jazz z wyrafinowaną, wielką bombą bardziej tradycyjnych klasycznych hollywoodzkich partytur.
Posłuchaj więcej o Tramwaju zwanym pożądaniem wynik na Spotify »
Słodki zapach sukcesu
Współpraca znanego kompozytora filmowego Elmera Bernsteina z Chico Hamiltonem jest doskonałym przykładem tego, jak dobrze jazz może uchwycić charakter i historię. Świetnie oddane są tu oślizgłe i kwaśne drogi Sidneya Falco (Tony Curtis) i J. J. Hunseckera (Burt Lancaster), odzwierciedlone w zamieszkiwanym przez nich świecie. Słyszysz ich spryt (patrz:„Night Beat”). Słyszysz ich zarozumiały, zarozumiały chwyt (posłuchaj pierwszej części klipu poniżej). I słyszysz żywy urok (a czasem obskurność) nocnego życia miasta, przez które manewrują. Słodki zapach sukcesu wynik jest również godny uwagi ze względu na jego zakres — w jednej chwili czujesz się, jakbyś uwodził, w następnej czujesz, że ktoś właśnie zwalił Cię z nóg.
Posłuchaj więcej o słodkim zapachu sukcesu wynik na Spotify »
Anatomia morderstwa
Muzyka Duke'a Ellingtona i Billy'ego Strayhorna do Anatomii morderstwa jest powszechnie uważany za jeden z najlepszych wyników wszechczasów. Zasłużył sobie na tę reputację nie bez powodu. Są chwile, kiedy muzyka wydaje się tak żywa, że może po prostu wyskoczyć z filmu. Weźmy na przykład „Flirtibird”. Praktycznie kołysze biodrami tuż nad ekranem jako w pełni ukształtowana, paląca papierosy, nosząca szpilki femme fatale przesiąkanie uwodzicielskim urokiem, o którym wiesz, że oznacza kłopoty. Nie możesz również pokonać sekwencji "Główny tytuł". To oszałamiająca trąba powietrzna, która natychmiast przywodzi na myśl gorącą letnią noc, pełną możliwości seksu i przemocy. „Tour de force” to często nadużywane wyrażenie, ale trudno o lepszy sposób na opisanie Anatomii morderstwa muzyka jazzowa .
Dowiedz się więcej o utworze Anatomy of a Murder na Spotify »
Winda na szubienicę
Skomponowana przez samego wielkiego Milesa Davisa, ciężka muzyka trąbkowa do Windy na szubienicę Louisa Malle'a. to mistrzowska klasa, jak uchwycić nastrój całego filmu za pomocą muzyki. Zdolność Davisa do przywoływania bolącej samotności, smutku, niepokoju i żalu swoją trąbką jest po prostu geniuszem. To piękna muzyka, nawet jeśli trudno nazwać coś „pięknym”, gdy tak silnie łamie nam serce każdą nutą.
Dowiedz się więcej o muzyce Winda na szubienicę na Spotify »
Nagi lunch
Jazz świetnie nadaje się do wyrażania melancholii, co Howard Shore i Ornette Coleman świetnie sobie radzą w Nagim lunchu . Ale to, co naprawdę wyróżnia ich muzyka do filmu Davida Cronenberga z 1991 roku, to sposób, w jaki pokazuje bardziej ekscentryczne możliwości jazzu. W tym przypadku pokazuje, jak jazz może nabrać charakteru niemal gorączkowego lub schizofrenicznego. To niesamowicie dezorientujące i hiperkinetyczne. To także doskonały sposób na odzwierciedlenie rzeczy gonzo, które dzieją się w tej adaptacji powieści Williama S. Burroughsa. Ale bardziej niż cokolwiek innego? To niesamowicie zabawne.
Masz ulubiony wynik, który nie znalazł się na tej liście? Opowiedz nam o tym w komentarzach poniżej!