Kompozycja jest tak potężnym narzędziem wizualnym, że poświęcamy mu dużo uwagi w Videomaker . To tak złożona sztuka, że ludzie tacy jak Rembrandt i Ansel Adams praktycznie zrobili na niej karierę. (Aby zapoznać się z naszym najnowszym, szczegółowym omówieniem, sprawdź You've Been Frames w numerze z lipca 2001 r. i Videomaker strona internetowa.) Czy kompozycja jest zatem zbyt wyrafinowana dla zwykłych strzelanek?
Nie ma szans.
Nie potrzebujesz domowego kursu z kompozycji. Wszystko, czego potrzebujesz, to ściągawka:kilka prostych przypomnień, które pomogą Ci w kręceniu czegoś takiego jak Videomaker niesławne Siedem grzechów głównych kamery. Nazwijmy więc naszą nową listę, Siedem Złotych Zasad Kompozycji. Jeśli pamiętasz i używasz pierwszych czterech, oprawisz bardzo przyzwoite obrazy. Jeśli potrafisz dodać reguły od piątego do siódmego, zobaczysz radykalną poprawę swoich kompozycji. Zebraliśmy Siedem Złotych Zasad Kompozycji w przydatną listę kontrolną. Oto one, wyjaśnione krótko i bezboleśnie.
1. Spójrz na wizjer
Przede wszystkim używaj wizjera jako powierzchni (takiej jak zdjęcie lub obraz), na którą patrzysz, a nie jako okno, przez które patrzysz. Całe tworzenie kompozycji odbywa się na tej powierzchni iw dwuwymiarowej ramie. Ściskając trójwymiarowy świat do dwóch, redukujesz prawdziwych ludzi i rzeczy do elementów, które możesz wykorzystać, aby stworzyć ładne kompozycje.
Jeśli kamera jest wyposażona w ekran zewnętrzny, używaj go cały czas, chyba że światło jest zbyt jasne, aby go zobaczyć. Jeśli masz tylko wewnętrzny wizjer, pamiętaj, że nie jest to widok przez obiektyw; to tylko ekran, mały telewizor. Na początku być może będziesz musiał mi zaufać, że jest to najważniejsza zasada ze wszystkich; ale kiedy przyzwyczaisz się do postrzegania wizjera jako płaskiego obrazu, zrozumiesz, dlaczego jest to pierwsza z Siedmiu złotych zasad kompozycji.
2. Podziel ramkę na trzy części
Do tej pory słyszałeś słynną zasadę trójpodziału:podziel ramkę na dziewięć równych części za pomocą wyimaginowanej siatki typu „kliknij i szpic”. Następnie skomponuj swoje obrazy tak, aby widoczne elementy (takie jak oczy i horyzonty fotografowanych osób i drzewa) były mniej więcej wyrównane z liniami, podczas gdy najważniejsze ze wszystkich wypadały na przecięciach siatki lub w ich pobliżu. Ta zasada jest łatwa do zastosowania i działa za każdym razem. (Jeśli czujesz się ambitny, przygotuj nakładkę ekranową Reguła trójpodziału szczegółowo opisaną w wydaniu z lipca 2001 r. i poćwicz z nią).
Zrozum, że nie musisz mieć elementów wzdłuż wszystkich linii i na każdym przecięciu, o ile elementy obrazu przynajmniej z grubsza pokrywają się z siatką.
Nie oznacza to, że kompozycja jest automatycznie wadliwa, jeśli nie przestrzega świętej zasady trójpodziału; i tak, wiele pięknych kompozycji całkowicie ignoruje tę zasadę. Zasada trójpodziału jest właściwie nie tyle zasadą, co podejściem:asymetryczne zorganizowanie kadru może pomóc w skomponowaniu ciekawszych obrazów.
3. Utrzymuj oczy badanych wysoko
Początkujący często kadrują obiekty, których oczy znajdują się zbyt blisko środka obrazu, pozostawiając zbyt dużo miejsca nad głowami i tworząc bardzo niezgrabne kompozycje. (Seven Deadly Camera Sins określa to jako „polowanie na głowę”). W każdym ujęciu, od dużego zbliżenia (od oczu do podbródka) do pełnego (od głowy do stóp), utrzymuj oczy fotografowanej osoby na lub powyżej górnej poziomej linii kleszcza. siatka szwów. Oczywiście reguła nie dotyczy szerokich ujęć, gdzie obiekty są stosunkowo małe.
I tak długo, jak tu jesteśmy, szybka dodatkowa wskazówka:w dużych zbliżeniach możesz odciąć czubki głów ludzi, ale nie podbródki. Nikt do końca nie rozumie psychologicznych powodów takiego stanu rzeczy, ale spróbuj, a zobaczysz. Obiekt skalpowany przez ramkę jest w porządku, ale podbródek sięgający do dołu obrazu wygląda amatorsko.
4. Daj im miejsce
Postaraj się umieścić obiekty w kadrze poza środkiem, w kierunku przeciwnym do kierunku, w którym się poruszają (lub po prostu patrząc, jeśli stoją w jednym miejscu). Pierwszy z nich jest nazywany przez profesjonalistów „pokojem prowadzącym”, a drugi „pomieszczeniem ”. W większości przypadków obiekt poruszający się lub patrzący w kierunku, powiedzmy, prawej krawędzi kadru, nie musi być zbyt daleko w lewo, tylko na tyle, aby otworzyć przed sobą dodatkowe powietrze. (Nawiasem mówiąc, ta zasada dotyczy podmiotów innych niż ludzie, takich jak poruszające się samochody).
Utrzymanie pokoju prowadzącego ma jeszcze jedną zaletę:podczas panoramowania poruszającym się obiektem nie musisz utrzymywać go w identycznej ramce, jeśli zapewnisz mu dodatkowe miejsce do poruszania się.
5. Użyj końcówek obiektywu
Jak wiecie, obiektyw kamery tworzy obrazy szerokokątne po zmniejszeniu i obrazy teleobiektywu po zbliżeniu. (W środku zakresu powiększenia generuje „normalne” obrazy, które są zbliżone do powiększenia obrazu i perspektywy ludzkiego wzroku). -ustawienia kąta i teleobiektywu są łatwiejsze w tworzeniu kompozycji.
Ustawienia obiektywu szerokokątnego wyolbrzymiają widoczną głębię. W oddali biegną równoległe linie. Powtarzające się pionki, takie jak słupy telefoniczne, dramatycznie kurczą się wraz z ich oddalaniem. Dzięki dramatyzowaniu efektów perspektywy ustawienia szerokokątne sugerują sposoby wykorzystania ich w kompozycjach.
Weźmy tylko jeden przykład, ukośne linie tworzą wspaniałe wskazówki, które prowadzą oko od krawędzi kadru do centrum zainteresowania. Jeśli obiekt znajduje się przed balustradą, odsuń się na bok i wykadruj ujęcie z szerokiego kąta, tak aby górna część balustrady opadała do przodu i wychodziła poza kadr. Silna przekątna skieruje oko prosto na obiekt.
Teleobiektywy oferują bardzo różne możliwości. Ponieważ tłumią pozorną głębię, przypominają, że budujesz kompozycje z elementów obrazowych na płaskiej płaszczyźnie i wewnątrz definiującej ramy. Innymi słowy, długie soczewki zamieniają objętość w kształty, a kształty są surowymi składnikami projektowania graficznego.
W ramach eksperymentu spróbuj przybliżyć się do pełnego teleobiektywu, a następnie spędzić pół godziny na tworzeniu kompozycji na płaszczyźnie obrazu. (Oczywiście, to ćwiczenie działa lepiej na świeżym powietrzu.) W dziwnej Płaskiej Krainie, którą kadrujesz w wyszukiwarce, znajdziesz wszelkiego rodzaju możliwości.
Jedno ostrzeżenie:nie ma sensu korzystać z funkcji zoomu cyfrowego w kamerze, ponieważ nie powoduje ona ustawienia obiektywu „więcej teleobiektywu”. Zoom cyfrowy działa poprzez elektroniczne powiększanie środka obrazu.
6. Szukaj w górę i w dół
Po obiektywach szerokokątnych i teleobiektywach kolejnym dużym źródłem świetnych kompozycji są niezwykłe kąty, zwłaszcza te wysokie i niskie. Większość amatorów chodzi po okolicy, oglądając ludzi i sceny. Kiedy widzą coś do sfilmowania, podnoszą kamerę na wysokość oczu i odlatują. Wynikowe kąty nagrania są zawsze takie same.
Ta praktyka była możliwa do obrony przed zewnętrznymi ekranami LCD; ale dzisiaj możesz trzymać kamerę wysoko nad głową z ekranem skierowanym w dół lub chodzić ze swoim sprzętem na stopę nad ziemią.
Wysokie kąty są niezbędne w sytuacjach tłumu. Niedawno kręciłem paradę, trzymając aparat wysoko nad głową z celownikiem skierowanym w dół, aby móc oglądać. Z drugiej strony, ponieważ wielu zwykłych strzelców ma małe dzieci, wnuki lub zwierzęta domowe, niskie kąty oferują świeże spojrzenie na te cudowne, odpiłowane stworzenia.
Jeśli chcesz być naprawdę kreatywny, możesz robić zdjęcia z ręki, które wyglądają całkiem profesjonalnie. Aby podnieść się z bardzo niskiego kąta do wysokiego, ustaw niską pozycję kamery, trzymając wolną ręką zewnętrzną krawędź zewnętrznego ekranu. Teraz obróć ujęcie i po kilku sekundach pod niskim kątem powoli i równomiernie podnoś kamerę tak wysoko, jak chcesz. Sztuczka polega na ciągłym dostosowywaniu wizjera wraz z podnoszeniem aparatu, dzięki czemu zawsze możesz go wyraźnie widzieć. Aby dopełnić efekt, zatrzymaj się, gdy uzyskasz dobrą kompozycję pod dużym kątem i przeturlaj jeszcze kilka sekund. Ta sztuczka działa równie dobrze w odwrotnej kolejności, od wysokiego do niskiego kąta.
7. Znajdź ramki w ramkach
Na koniec poszukaj ramek na pierwszym planie, w których można umieścić obiekty kompozycji. Okna, drzwi, łuki, wiadukty drogowe wszelkiego rodzaju duże lub małe otwory mogą zamknąć obraz w kształcie pierwszego planu, który zwraca uwagę na centrum zainteresowania pośrodku.
Ramki kompozycyjne mają dwa główne zastosowania. Po pierwsze, podkreślając pierwszy plan, wzmacniają wrażenie głębi obrazu. Jednocześnie mogą wypełnić kompozycję, która działa świetnie, z wyjątkiem całego tego pustego nieba na górze.
I masz to. Mamy nadzieję, że nasze siedem złotych zasad kompozycji pomoże Ci w ciągłym dążeniu do perfekcji wideo.