Kiedy jako młodość zgłębiałem fotografię, nigdy nie zapomniałem jednej z pierwszych lekcji, których się nauczyłem. Czytałem wywiad między profesjonalnym fotografem a jego uczniem – a student, przeglądając portfolio profesjonalisty, skomentował:„Człowieku, czy ty nigdy nie robisz złego zdjęcia?” Profesjonalista odpowiedział:„Jasne. Ale kiedy to zrobię… wyrzucam je”.
To był dla mnie moment uderzenia w czoło.
Samodzielna edycja
Podobnie jak wiele osób miałem zwyczaj zatrzymywania wszystkich zdjęć, które wykonałem — dobrych i złych. W rezultacie miałem od 10 do 50 kiepskich ujęć w mojej szufladzie ze zdjęciami na każde, które było w połowie przyzwoite! Teraz rozumiem, że istotą każdej edycji jest po prostu „zachowanie tego, co najlepsze, a wyrzucenie reszty!”
Najlepsze albumy fotograficzne składają się wyłącznie z „najlepszych z najlepszych” ujęć. Dlaczego więc nie jest łatwiej zdecydować, co zatrzymać, a co pominąć w naszych produkcjach? Jednym z problemów jest to, że jeśli chodzi o rodzinne filmy — takie jak rodzinne albumy ze zdjęciami — naszą dyscyplinę redakcyjną często przyćmiewa fakt, że osoba je edytująca jest często emocjonalnie związana z treścią.
Naładowany emocjonalnie
Mama montuje film i postanawia wykorzystać ujęcie małego Johnny'ego uczącego się chodzić. Można się spodziewać, że czasowi, który spędza na oglądaniu tego materiału, towarzyszyć będzie osobista, wewnętrzna rozmowa. Patrzy, ale też przeżywa zalew wspomnień — związanych z przeróżnymi wydarzeniami, uczuciami i emocjami, które towarzyszyły temu okresowi w jej życiu. Ta umiejętność wywoływania wspomnień i emocji jest jedną z najpotężniejszych i najwspanialszych części tworzenia filmów. Ale to miecz obosieczny. Ten sam materiał filmowy pokazywany komuś bez tego emocjonalnego związku nie będzie miał podobnego emocjonalnego uderzenia. Ponieważ nie będą mieli tego samego „wewnętrznego dialogu”, aby doświadczenie było interesujące. Po prostu zobaczą chodzącego malucha. I trzeba im wybaczyć za myślenie „OK, dzieciak może chodzić — co dalej?”
Jeśli tworzysz wideo wyłącznie dla siebie i swojej rodziny – wtedy pozostawanie przy postaciach lub scenach, które mają znaczenie rodzinne – a nie uniwersalne – jest w porządku. Ale im mniej się ociągasz, sprawi, że Twój film będzie o wiele bardziej interesujący dla szerszej publiczności.
O nie! Scena z tortem urodzinowym!
Weźmy na przykład typowy film z przyjęcia urodzinowego. Jako czytelnik Videomaker wiesz, że nie wystarczy po prostu kręcić kamerą i „wężem strażackim” wokół imprezy. Są szanse, że otrzymałeś osobne relacje ze wszystkich najważniejszych wydarzeń z imprezy. Masz dekoracje, przybywające dzieci, stos prezentów, krojenie tortu urodzinowego i mnóstwo ujęć urodzinowego chłopca lub dziewczynki. Najprawdopodobniej upewniłeś się również, że zrobiłeś przynajmniej szybkie zdjęcia wszystkich innych dzieci i/lub rodziców i krewnych biorących udział w uroczystości. Więc kiedy siadasz do edycji, jak decydujesz, ile czasu poświęcić na różne ujęcia?
Jednym z przydatnych narzędzi, które opracowałem przez lata, jest przetłumaczenie sceny, którą zamierzam pociąć na słowa – im mniej, tym lepiej. Pisemne podsumowanie typowej sekwencji CIĘCIE TORTU URODZINOWEGO może wyglądać tak:
W tym prostym opisie masz wszystko, czego potrzebujesz, aby przekazać istotę tej sceny. Gdybym to kroił i potrzebowałem odpowiedzi na pytanie "jak długo powinno trwać moje ujęcie tortu?" odpowiedź byłaby prosta… na tyle długo, by publiczność mogła stwierdzić, że to urodzinowy tort… najwyżej kilka sekund. Załóżmy, że na torcie są wymyślne napisy, a ty znajdujesz się pod dużym kątem, aby można było przeczytać te słowa – a następnie przechyl się w dół, aby zbadać fantazyjny lukier. To może wydłużyć strzał o kilka sekund. Ale to dłuższe ujęcie obejmuje dwie pierwsze linijki naszego opisu. Postęp!
Jeśli zbyt długo trzymasz ujęcia, które mają prostą wiadomość dla odbiorców, ryzykujesz nakręcenie nudnego filmu. Ponieważ Twoi widzowie szybko powiedzą sobie:„Dobrze, to ciasto. Rozumiem. Co dalej?” Jak długo powinno zająć ustalenie, czy ciasto jest krojone? Czy półsekundowe ujęcie noża — po którym następuje natychmiastowe cięcie na uśmiechniętej twarzy Johnny'ego, nie powie widzom wszystkiego, czego potrzebują, aby nagrać następną scenę? Jeszcze jedna sekunda?
Kawałek „ciasto w twarz” jest potencjalnie zabawny. Zabawne jest wciągające dla każdej publiczności — więc zasługuje na trochę czasu. Poświęćmy kilka sekund sekwencji — kilka szybkich cięć, gdy Johnny dostaje ciasto w twarz i nieco dłuższą scenę — kilka sekund — gdy widzimy, jak jego tort jest wysmarowany i wszyscy się śmieją. Jeśli to naprawdę zabawne, zwlekałbym jeszcze kilka sekund, aby publiczność mogła się dobrze bawić — potem BYE, BYE Scene Over. Prawdopodobnie scena „krojenia ciasta” zasługuje na 5-15 sekund. To wszystko.
Chcesz wiedzieć, ile pięciu minut wycinałem sceny z tortu urodzinowego, które widziałem w filmach urodzinowych?
Ty też, co?
Teraz już wiesz, dlaczego tak wiele osób nienawidzi oglądania rodzinnych filmów. Zazwyczaj są nudne — ponieważ osoba, która je buduje, zakładała, że osoba, która je obserwuje, tak bardzo dba o Johnny'ego, że są gotowi spędzić pięć minut swojego życia na nowo przeżywając moment, w którym pokroił tort urodzinowy, gdy miał 5 lat.
Nie bój się
Wiem, że wycinanie tylu materiałów, które sprawiają, że tak się cieszysz, jest przerażające. I znowu, jeśli JEDYNymi osobami, które kiedykolwiek spodziewasz się oglądać twoją pracę, są bliskie rodziny — w porządku. Pozostaw swoje sceny tak długo, jak chcesz.
Ale pozwól, że zdradzę ci sekret na temat edycji. Bez względu na to, jak dobry jest, materiał, który pominiesz, nigdy nie będzie miał znaczenia. Ponieważ publiczność nigdy się nie dowie, że istniała. Pamiętaj, że najlepsze filmy rodzinne nie są wyczerpującymi kronikami — to okna w przeszłość. Okno na jeden interesujący moment jest silniejsze niż siedzenie przy oknie przez cały dzień i obserwowanie, jak niewiele lub nic ciekawego się nie dzieje. I tak jest z filmami rodzinnymi. Nasza praca jako redaktorów polega na wypełnieniu okna ekranów naszych widzów interesującą i przekonującą treścią.
Im bardziej uniwersalne możemy stworzyć te sceny, tym więcej ludzi nie tylko obejrzy naszą pracę — ale także będzie się nią cieszyć.
Bill Davis pisze, kręci, edytuje i wykonuje lektora dla różnych klientów korporacyjnych i przemysłowych.