Opowieść ramowa, zwana także ramką narracyjną lub wstawką, to technika literacka polegająca na wykorzystaniu wątku głównego (opowieści ramowej), która zawiera jedną lub więcej osadzonych historii pomocniczych (historie wstawkowe). Historia ramowa często ustala scenerię i wprowadza postacie, podczas gdy osadzone historie dostarczają dodatkowych szczegółów lub narracji związanych z główną fabułą.
Historie ramowe mogą służyć kilku celom w literaturze, w tym:
- Podawanie kontekstu: Fabuła ramowa może dostarczać informacji ogólnych lub kontekstu, który dodaje głębi głównej fabule lub postaciom.
- Tworzenie warstw: Nakładanie się warstw na historie tworzy złożoną strukturę narracyjną, która może dodać zainteresowania i głębi dziełu literackiemu.
- Łączenie znaków: Fabuła ramowa może nawiązywać połączenia między postaciami lub wydarzeniami, które nie są bezpośrednio związane z główną fabułą.
- Rozdzielanie narracji: Wiele historii w jednym dziele literackim może rozbić narrację i sprawić, że czytanie będzie bardziej wciągające.
- Dodawanie kontrastu: Opowieść ramowa może kontrastować z osadzonymi historiami lub je komentować, tworząc warstwy znaczeń i interpretacji.
Opowieści ramowe były szeroko stosowane w historii literatury i można je znaleźć w różnych formach, w tym w powieściach, opowiadaniach, wierszach i sztukach teatralnych. Godne uwagi przykłady dzieł zawierających historie ramowe obejmują:
– „Opowieści kanterberyjskie” Geoffreya Chaucera
– „Don Kichot” Miguela de Cervantesa
– „Frankenstein” Mary Shelley
– „Jądro ciemności” Josepha Conrada
Opowiadania ramowe mogą oferować autorom możliwość eksplorowania wielu narracji, tematów i postaci w ramach jednego dzieła literackiego, wzbogacając w ten sposób i komplikując ogólne wrażenia z historii dla czytelników.