Następujący post został przesłany przez Carla Ebreya z Fotografia Carla Ebreya .
Kontynuując niedawną dyskusję na temat plików JPEG vs RAW, zaproponowałem napisanie krótkiego artykułu dla Szkoły Fotografii Cyfrowej na temat mojego przepływu pracy w formacie RAW. Więc oto jest. Przede wszystkim jednak trochę tła i zastrzeżeń:
Jestem fotografem ślubnym w Wielkiej Brytanii. Fotografuję całkowicie cyfrowo na Canon EOS 5D. Typowe wesele (jeśli coś takiego istnieje) wykorzystuje około 5 do 6 GB pamięci Compact Flash. Obrazy są przetwarzane na 20-calowym iMacu z 2 GB pamięci RAM. Ten artykuł dotyczy mojego przepływu pracy. Mi to pasuje; może, ale nie musi działać dla Ciebie. Jeśli po przeczytaniu tego artykułu poczujesz, że chcesz wyjść i kręcić RAW, świetnie. Jeśli nie, to też w porządku. Powiem ci, co mogę zmieścić w jakimś logicznym porządku, ale nie spodziewaj się, że będzie to szybki kurs fotografii ślubnej.
Zróbmy też coś na uboczu „dlaczego RAW”:
1) Obrazy RAW mają (częściej niż nie) większą głębię kolorów niż pliki JPEG. Wyjście RAW większości aparatów to 12 lub 16 bitów, podczas gdy JPEG to tylko 8 bitów. Oznacza to, że wynikowy obraz może mieć większy zakres tonalny. Nie oznacza to, że zawsze *będzie*, ponieważ dowiesz się od wielu ludzi, którzy powiedzą Ci, że porównali to samo zdjęcie zrobione jako JPEG i RAW, ale zdarzają się sytuacje (zazwyczaj obrazy o wyższym kontraście ), gdzie będzie to miało miejsce. Oznacza to również, że masz trochę więcej miejsca do poruszania się. Pod względem gwoździowania naświetlenia aparaty cyfrowe mają podobną szerokość naświetlania jak klisza do przeźroczy. Oznacza to, że musisz to zrobić, aby uzyskać z niego jak najwięcej. Negatyw ma większą szerokość geograficzną, co oznacza, że drobne błędy w naświetleniu można skorygować już na etapie druku. Kiedy wracamy do fotografowania cyfrowego, oznacza to po prostu, że dzięki RAW możesz naprawić wszelkie drobne błędy, które popełnisz. Jako fotograf krajobrazowy może ci to nie przeszkadzać, ale jako fotograf ślubny nie mogę wrócić i poprosić ich, aby zrobili to jeszcze raz (no dobrze, czasami mogę).
2) Wszyscy strzelają w formacie RAW. Tak, masz. Jedyna różnica polega na tym, że jeśli myślisz, że robisz zdjęcia JPEG, w rzeczywistości po prostu pozostawiasz przetwarzanie RAW w aparacie. Biorąc pod uwagę, że po zrobieniu zdjęć z dużym prawdopodobieństwem obejrzysz je później na swoim [o wiele wyższym] komputerze, wydaje mi się trochę dziwne, że pozwoliłeś swojemu aparatowi radzić sobie z plikami RAW.
3) Zapisywanie RAW na specjalne okazje , podobnie jak „niedzielne najlepsze” fotografii cyfrowej, wydaje mi się szalone. Kiedy po raz pierwszy zająłem się fotografią, zrobiłem niesamowity krajobraz. Słońce już zachodziło, z przodu obiektywu miałem kilka ślicznych filtrów rozgrzewających. Wszystko było w porządku. Powstały obraz, tak fantastyczny, jak był, był JPEG. Duży nadruk, który z niego pochodził, nie był taki gorący. Teraz jest to obraz na płótnie wiszący na mojej ścianie na dole i wygląda dobrze, ale ma tylko około 20×16 cali. Chodzi o to, że nigdy tak naprawdę nie wiadomo, kiedy nadejdzie to niesamowite ujęcie, a kiedy już masz Compact Flash (lub SD lub cokolwiek), kręcenie na nim jest bezpłatne.
4) Przetwarzanie obrazów RAW nie trwa wiecznie , więc nie ma powodu, aby nie używać go cały czas. Trzeba przyznać, że niekoniecznie jest to tak szybkie, jak po prostu wrzucenie zdjęć do iPhoto (lub innego pakietu, którego zdecydujesz się użyć), ale biorąc pod uwagę liczne zalety, jeśli chodzi o dostosowywanie zdjęć, krótka kara czasowa to taka, którą jestem więcej niż gotów zapłacić .
Aby zachować równowagę, istnieje kilka dobrych powodów, aby zamiast tego robić zdjęcia w formacie JPEG. Największą dla mnie wychowują fotografowie sportowi, którzy muszą bardzo szybko kręcić wiele kadrów. To uczciwa gra:fotografowanie w formacie RAW może spowolnić ciągły napęd aparatu cyfrowego, a bufor może szybko się zapełnić. Jednak nowsze kamery pojawiające się na rynku rozwiązują ten problem i chociaż mogą nadal znajdować się poza przedziałami cenowymi niektórych osób, z czasem będą tańsze.
Porozmawiajmy o przetwarzaniu obrazów RAW
Udawajmy, że wróciliśmy z udanego dnia zdjęciowego z naszymi kartami Compact Flash gotowymi do pracy…
Oczywiście pierwszą rzeczą, którą musimy zrobić, to usunąć zdjęcia z karty. Do tego używam dedykowanego czytnika kart, zamiast podłączać aparat do komputera i siedzieć tam, rozładowując baterie aparatu. Każdy ślub ma swój własny folder w moim katalogu Zdjęcia. Wewnątrz znajdują się (zazwyczaj) jeszcze trzy podkatalogi:RAW, TIFF i Finished. Oczywiście ujęcia prosto z aparatu (żadne z nich nie są usuwane w ciągu dnia, pomimo tego, jak źle niektóre z nich mogą wyglądać na ekranie aparatu) trafiają bezpośrednio do katalogu RAW.
Gdy mamy już ujęcia na komputerze, katalog RAW jest zapisywany na DVD. Dwa razy. Pierwsza kopia trafia do mojego futerału. Drugi jest wysyłany do miejsca, które z miłością nazywam „zewnętrznym miejscem przechowywania kopii zapasowych”. To dom moich rodziców! Co mogę powiedzieć? Jeśli się nie zepsuł… To niezwykle ważny etap. Zapewnia (najlepiej jak potrafimy), że w razie potrzeby zawsze możemy wrócić do oryginalnych ujęć zrobionych w danym dniu. Istnieje oczywiste (choć dość mało prawdopodobne) ryzyko spalenia mojego domu i utraty zdjęć, aż do nieco mniej oczywistego, ale prawdopodobnie bardziej prawdopodobnego przypadku śmierci dysku twardego podczas procesu edycji, pozostawiającego mnie z mnóstwem bezużytecznych , zepsute bity! Powtarzaj za mną „kopie zapasowe są dobre”.
Dobrze, uporządkowałeś te kopie zapasowe? Świetny. Zróbmy trochę edycji. Używam programu Lightroom firmy Adobe do przetwarzania plików RAW. Nie jest to najtańszy pakiet do zarządzania plikami RAW, ale używam go od pierwszego wydania jako beta, a teraz mam pełną kopię wersji 1.0. Jeśli go masz, świetnie, ale jestem pewien, że są inne równie wydajne, dostępne są procesory RAW. W każdym razie wróćmy do tego. Musimy usunąć gówno z dobrych rzeczy. Najlepszy do tego jest pokaz slajdów, w którym możesz ocenić każde ujęcie tak, jak jest pokazane. W ten sposób możesz dość szybko przebrnąć przez strzały i zdecydować się na usunięcie wszystkich tych, które zdobyły mniej niż określoną wartość. Gdy to zrobimy, możemy rozpocząć pracę nad „pasażerami”.
Teraz nadszedł czas, aby przejść kolejno do wszystkich pozostałych ujęć. Wykonuję każdą korekcję kolorów, która może być potrzebna, wraz z pewnymi poprawkami ekspozycji. Mogę przekonwertować obraz na czarno-biały, stonować go, a może dodać winietę. Na tym etapie również robię przycinanie. Rzadko muszę dokonywać „punktowych” zmian w obrazie, takich jak klonowanie, więc zdecydowana większość manipulacji ma miejsce w RAW, zanim przejdzie dalej. Nawiasem mówiąc, wszystko zostaje przycięte do 10×8. To najpopularniejszy rozmiar, który sprzedaję i mogę albo przyciąć go dalej, aby uzyskać 8×6, albo wrócić do oryginału, jeśli nie jestem z tego zadowolony (kolejną zaletą RAW jest to, że wprowadzane zmiany nie są destrukcyjne, dzięki czemu można w dowolnym momencie powrócić do oryginalnego ujęcia). To najdłuższy etap w moim przepływie pracy, ale również ten, który zajmuje się większością przetwarzania. Odtąd wszystko jest już proste…
Po edycji zdjęć nadszedł czas, aby przekonwertować je z RAW na coś innego. Lightroom pobiera kolejno każdy obraz RAW i stosuje wprowadzone zmiany do kopii, która jest następnie zapisywana jako JPEG lub TIFF. Zapisuję wszystko jako 16-bitowy TIFF, ponieważ praca nie jest jeszcze do końca wykonana. Ta część może trochę potrwać, jeśli przetwarzasz 200-300 obrazów, więc to idealny czas na filiżankę herbaty (no cóż, jestem /jestem/Brytyjczykiem).
Przypomnijmy więc, gdzie jesteśmy. Tworzymy kopię zapasową wszystkiego od dnia, więc jest to bezpieczne. Przeszliśmy przez zdjęcia i usunęliśmy wszystko, o czym wiemy, że nie chcemy zachować. Przeszliśmy przez resztę ujęć, poprawiając kolory, zmieniając ekspozycję, konwertując na czarno-białe itp. i przycinając. Teraz cieszymy się po naszej filiżance herbaty i patrzymy na katalog pełen 16-bitowych plików TIFF.
Jeśli są jakieś ujęcia, nad którymi trzeba popracować w Photoshopie, to właśnie to się dzieje. 16-bitowy TIFF jest zwykle dużym plikiem, ale jest bezstratny (co oznacza, że plik nie ulega degradacji za każdym razem, gdy go zapisujesz, tak jak robi to JPEG) i jest pełen pysznych danych do zabawy. TIFF jest ładowany do Photoshopa i praca jest skończona.
Jednak przez większość czasu nie ma pracy w Photoshopie. W takim przypadku przechodzę od razu do następnego kroku, którym jest Noise Ninja. Ta mała piękność to pakiet redukcji hałasu. Ustawiłem go na przetwarzanie wsadowe obrazów, profilując każdy z nich na bieżąco. Ładuje każdy z 16-bitowych plików TIFF, identyfikuje obszary szumu i filtruje je, zapisując wynik jako plik JPEG w moim katalogu JPEG. To kolejny proces, który mogę zostawić uruchomiony, więc to kolejny dobry czas na herbatę.
Na koniec mogę usunąć ten obszerny katalog TIFF, chociaż będę chciał zapisać ten, nad którym pracowano w Photoshopie. Resztę można odtworzyć, po prostu ponownie eksportując ujęcia z Lightroom. Gotowe pliki JPEG są archiwizowane na DVD i przechowywane na DVD z plikami RAW (ponownie wykonane są dwie kopie) i mogę wysłać je do moich klientów, wiedząc, że będą zachwyceni swoimi wspaniałymi zdjęciami ślubnymi.
Otóż to. To proste, gdy się cofniesz i spojrzysz na to:Lightroom -> Noise Ninja -> gotowe. I nie ma powodu, dla którego nie możesz tego zrobić za pomocą sporadycznych migawek. Po prostu upuść plik RAW do Lightroom, wyeksportuj go od razu i gotowe:piękny JPEG.
Mam nadzieję, że nie znudziło Cię to zbytnio i miejmy nadzieję, że jedna lub dwie osoby coś z tego zabiorą. Kluczową rzeczą do zapamiętania jest to, jak sądzę, że zrobienie zdjęcia to tak naprawdę dopiero początek fotografii. Zanim pojawiła się technologia cyfrowa, dużo czasu spędzano w ciemnym pokoju, wykonując wydruki testowe, bawiąc się chemikaliami, podkręcając temperaturę, przycinając i tak dalej. Teraz mamy tylko ten sam proces, ale w biurze.
Jeśli podobał Ci się ten post, wykop go tutaj