Rodrigo Prieto jest jednym z najbardziej utytułowanych, uznanych — i trudnych do określenia — DPs w branży. Omówmy zagadkę jego stylu filmowego.
Rodrigo Prieto jest jednym z najbardziej utytułowanych i nagradzanych DPs na świecie. Kręcił filmy z Angiem Lee, Pedro Almodóvarem, Martinem Scorsese, Alejandro Iñárritu, Oliverem Stonem i Spikiem Lee. Był nominowany do trzech Oscarów.
Jednak pomimo tego wszystkiego jest czymś tajemniczym.
Ponieważ w przeciwieństwie do współczesnych, takich jak Emmanuel Lubezki i Robert Richardson, którzy mają łatwe do przypięcia wizualne znaki rozpoznawcze, Prieto jest w stanie bez wysiłku zmieniać style w każdym filmie, czyniąc go trochę zagadką w Hollywood. Przyjrzyjmy się bliżej jego podejściu
Buntuj się z powodu
Aby zrozumieć, dlaczego Prieto odnosi taki sukces, a jego styl tak nieuchwytny, musimy najpierw zrozumieć, jak wyglądał Hollywood w 2000 roku, kiedy pracował nad Amores Perros dał mu pierwszy posmak międzynarodowej uwagi.
W tamtym czasie większość filmów była kręcona przez garstkę dipisów, a większość wykorzystywała styl, który niewiele się zmienił od dziesięcioleci. Spójrz na film, który w 2000 roku zdobył Oscara za zdjęcia — American Beauty , nakręcony przez 74-letniego Conrada Halla. Film ten został zapamiętany przede wszystkim dzięki transcendentnemu obrazowi nagiej Meny Suvari padającej płatkami róż na Kevina Spaceya. Ale podczas gdy reszta filmu jest dobrze nakręcona, według dzisiejszych standardów wygląda na pieska.
O tej epoce Prieto mówi:„Studia były ciasne. Żaden nowy DP niczego nie strzelał. Studio DP używało oświetlenia z lat pięćdziesiątych… w latach osiemdziesiątych. W pewnym sensie wszyscy buntowaliśmy się przeciwko temu wyglądowi”.
Prieto i jego kolega z Meksyku, DP Lubezki, wprowadzili nowe życie w kinematografię, korzystając z mniejszych kamer i szybszych taśm filmowych, uwalniając ją od dyktowanych przez studio współczynników oświetlenia i standardów piękna. Kręcili głównie z ręki w rzeczywistych lokalizacjach i używali koloru i tekstury, aby wywołać żywą, senną atmosferę.
Odrzucili zasady konwencjonalnej kinematografii, które dyktowały, jak podejść do linii oczu, kątów, proporcji i pokrycia. Opowiadali się za kamerą, która nie bała się wprowadzić widza w centrum akcji i stanąć twarzą w twarz z ludzkimi emocjami. Fotografowali występy w sposób, który byłby uważany za zbyt intensywny według starych hollywoodzkich standardów, ale było to idealne dopasowanie dla nowych aktorów, którzy chcieli przekraczać granice.
Wielka liga
Dwadzieścia lat później te elementy stały się standardem w Hollywood; większość DP używa niektórych lub wszystkich z nich. Innowacje wprowadzone przez Prieto w ramach nowej generacji DP są teraz normą.
Gdy Lubezki stał się niemal powszechnie znany i rozwinął charakterystyczny styl, Prieto zastosował bardziej elastyczną wersję tej wrażliwości, która bardziej przemawiała do reżyserów, którzy byli przyzwyczajeni do bycia kreatywnym liderem na planie, ale nadal chcieli pracować z kimś, kto może tchnąć życie w ich filmy.
Niewidzialny człowiek
Wydaje się, że jest to rola, która idealnie pasuje do osobowości Prieto. „Próbuję zniknąć na planie” – powiedział. „Przyborów kinematografii może być dużo. Staram się, aby było to jak najbardziej dyskretne. Chcę, aby aktorzy myśleli tylko o swoim charakterze i zamiarach, a nie o kamerze”.
W wywiadzie na kanale Cooke'a na YouTube (patrz klip powyżej) Prieto stwierdza, że po spędzeniu miesięcy na planie, na którym Al Pacino kręci Irlandczyka , wpadł na aktora podczas premiery — a Pacino nawet go nie rozpoznał.
Nigdy nie bojąc się samodzielnie obsługiwać kamery, Prieto lubi też wymyślać przygnębiające rozwiązania problemów z kinematografią, przez które większość hollywoodzkich DP-ów by się zarumieniła. Kończy mi się miejsce w metrze nakręcony z Wilk z Wall Street , kazał wepchnąć członka załogi w przestrzeń między sufitem pociągu a poręczą, aby mógł obsługiwać kamerę z góry.
Światło jak nikt nie ogląda
Jeśli chodzi o oświetlenie, Prieto jest mistrzem odbicia, którego używa do podnoszenia poziomów ekspozycji bez tworzenia ostrych cieni. Wiele wnętrz z Irlandczyka zostały oświetlone kompaktowymi fresnelami HMI wybitymi w kartonie, które zostały przycięte na wymiar i umieszczone nad aktorami. To pozwoliło Prieto uniknąć jasnych świateł w pobliżu twarzy aktorów i dało mu możliwość kontrolowania oświetlenia poprzez dostosowanie stosunkowo zwrotnej płyty kartonowej zamiast samego światła.
Zadowolony z pozostawania w tle i by jego praca mówiła sama za siebie, Prieto lubi robić inny film. Trzy filmy, które nakręcił dla Scorsese — Wilk z Wall Street , Cisza oraz Irlandczyk — nie mogłoby się bardziej różnić.
Każdy z nich wykorzystuje swoje obrazy, aby wprowadzić widza w świat bohaterów. Każdy film wykracza poza swoją tematykę, by powiedzieć coś uniwersalnego o ludzkim doświadczeniu. To właśnie to transcendentne podejście może ujawnia wszystko, co musimy wiedzieć o samym enigmatycznym Prieto.
Odkrywaj świat kinematografii:
- Spojrzenie na stylizacje filmowe Bradforda Younga
- Roger Deakins uruchamia nowy podcast filmowy
- Wskazówka kinematograficzna:techniki świetlne dla złoczyńców
- Podział kinematografii:tworzenie wyglądu pasożyta