Ucząc technik oświetleniowych wyjaśniam moim uczniom, że aby zrozumieć, gdzie i dlaczego światło jest ustawione w określony sposób, trzeba zacząć od początku. Sztuka klasyczna, w szczególności obrazy, zawiera większość wskazówek, których potrzebujemy, aby zacząć oświetlać nasze postacie. Estetyka oświetlenia powstała setki lat temu.
Podczas gdy wielu wspaniałych i utalentowanych artystów przyczyniło się do fundamentalnej jakości naszej pracy, prawdopodobnie najbardziej za to odpowiada Rembrandt Van Rijn. Rembrandt jest najbardziej znanym z klasycznych malarzy holenderskich. Urodził się w 1606 roku w mieście na południowy zachód od Amsterdamu. W 1625 otworzył pracownię i rozpoczął uduchowione studium dramatu ludzkiego doświadczenia poprzez malarstwo. Szczególną uwagę zwracał na twarze i oczy swoich poddanych, bo w nich doświadcza się bezpośredniości objawienia. Jego głębokie skupienie na kształcie i szczegółach biustu — ramionach, głowie i szyi — stanowiło podstawę stylu, który pozostał z nim przez całą jego karierę.
Zacznij od klucza
Jednym z głównych wyzwań, przed jakimi stanął Rembrandt i inni w XV-wiecznej Europie, było odwzorowanie trójwymiarowych obiektów na dwuwymiarowym płótnie oraz jakość obrazu pod względem jego realizmu. W czasach Rembrandta było kilka sposobów na naświetlenie tematu. Można malować na zewnątrz tam, gdzie było najwięcej światła, ale czynnikiem była pogoda, lub w studiu, które potrzebowało odpowiedniego światła w oknie lub odpowiedniej sztucznej atmosfery. Zakres tonalny i jakość kolorów wskazują, że większość obrazów Rembrandta została namalowana wewnątrz przy lampach oliwnych lub w świetle świec. Zwróć uwagę na wysoką jakość na rysunkach od 1 do 4.
Kształt twarzy jest w pełni ukształtowany, gdy ostrożne umieszczenie głównego źródła światła jest skierowane w stronę obiektu. W ten sposób tworzymy to, co nazywamy „kluczowym” światłem. W trakcie swojej kariery Rembrandt wykonał serię autoportretów, starając się zrozumieć tę relację. Dokładne badanie zmian zachodzących na jego podobieństwo ujawniło, że oświetlenie odgrywało kluczową rolę w definiowaniu faktury i charakteru jego obiektów.
Światło kluczowe jest najważniejszym światłem w trzypunktowym scenariuszu oświetleniowym. Bez niego nasz obiekt nie miałby odpowiedniego oświetlenia, aby ustalić podstawowy kształt, objętość, kolor czy teksturę skóry i ubrania. Umieszczenie kluczowego światła może mieć demonstracyjny wpływ na ciasnotę lub pełnię naszego wyglądu. Pozycja prostopadła do naszej ramy (światło boczne) nadaje twarzy cieńszą jakość. Rozważ rysunki 1 i 3. 
Jeśli zmniejszymy kąt kluczowego światła i przesuniemy je bardziej do przodu obiektu — bliżej obiektywu aparatu — w rezultacie uzyskamy bardziej płaskie oblicze z mniejszą liczbą cieni, aby zdefiniować wszelkie cechy powierzchni. Zwróć uwagę na bardziej zaokrąglone efekty bardziej frontalnego oświetlenia na rysunkach 2 i 4. 
Linie śmiechu i złote trójkąty
W większości przypadków, po osiągnięciu idealnego kąta odbicia światła kluczowego Rembrandta, pod okiem fotografowanej osoby pojawiał się niewielki fragment trójkątnego światła, znajdujący się naprzeciwko źródła światła. Zwróć uwagę na rysunki 1 i 4. Ten produkt uboczny jest znany jako „Złoty Trójkąt”. Rembrandt rozumiał, że jeśli mógł obserwować Złoty Trójkąt z jego punktu widzenia, kluczowe światło zapewniało jego obiektowi najbardziej pochlebny i dramatyczny kształt, skutecznie kadrując wyraz twarzy, jednocześnie określając aspekty struktur nosa i policzków. Oczywiście wszystkie wyniki są subiektywne, ale jeśli próbujemy oświetlenia w stylu Rembrandta, obserwowanie Złotego Trójkąta jest jedną z oznak, że nam się udało. 
Podczas gdy rondo kapelusza w każdym z tych przykładów blokuje obfitość oświetlenia w górnej części czoła, to wysokie umiejscowienie kluczowego światła podkreśla rysy samej twarzy. Kości policzkowe, zmarszczki śmiechu, pełne usta, wystające brwi, bulwiasty nos i podbródek są spowodowane wysokością kluczowego światła i jego bliskością z boku w stosunku do przodu obiektu. Początkowa pozycja dla naszego kluczowego światła znajduje się 45 stopni od osi aparatu w stosunku do obiektu i nieco powyżej poziomu oczu. Od tego momentu zmieniamy go tak, aby pasował do tematu, z którym pracujemy. 
światłocień:podświetlenie i cień
Po osiągnięciu pożądanej jakości klucza, a nasz obiekt jest odpowiednio ukształtowany i oświetlony, musimy zdecydować o poziomie ogólnego kontrastu renderowania. Światłocień to termin wywodzący się z renesansu, który oznacza poziom światła w porównaniu z cieniem, na który pozwalamy w naszym oświetleniu. Im większy kontrast tworzymy podczas oświetlania naszych obiektów, tym więcej „nastróju” można wywołać. Obrazy o dużym stopniu zacienienia są postrzegane jako tajemnicze lub negatywnie skojarzone. I odwrotnie, mniejszy kontrast zastosowany w naszym oświetleniu może sugerować otwartość, miłość lub świadomość.
Zwróć uwagę na stopień naświetlenia twarzy „prorokini Anny” z 1631 r. W kadrze artystki stara kobieta czyta rękopis, a światło jej klucza spływa przez ramię (il. 5). 
Zwróć uwagę na stopień, w jakim dostrzegamy szczegóły na jej twarzy. Mimo że jest odwrócona od źródła światła, jej zachowanie jest w pełni urzeczywistnione, gdy światło odbija się od Biblii na jej twarz. Ta jakość oświetlenia pośredniego jest określana jako „wypełnienie” i można ją dość łatwo osiągnąć, odbijając światło na obiekcie lub używając ukierunkowanego wtórnego źródła światła. To dodatkowe źródło nazywamy światłem „wypełniającym”, ponieważ „wypełnia” cienie i obniża ogólny kontrast sceny. Zazwyczaj światła wypełniające są umieszczone komplementarnie lub naprzeciwko ich głównego źródła w odniesieniu do umieszczenia kamery.
Stopień, w jakim stosujemy światło wypełniające, jest podyktowany osobistym gustem lub subtelnymi wskazówkami zawartymi w naszym scenariuszu. Jeśli wywnioskujemy niewiadome lub potrzebna jest sugestia śmierci, zła lub smutku, możemy zastosować niewielki stopień wypełnienia. Lub wcale, jak na rysunku 2.
Im bardziej oświetlamy scenę, tym bardziej pozytywne są konsekwencje dla naszych bohaterów. Zwróć uwagę na niekonfrontacyjny aspekt autoportretu na rycinie 4? Jak wspomniano wcześniej, światło wypełniające może być wprowadzone jako światło pośrednie lub odbite, które będzie zbierane z jasnych kostiumów. Światło wypełniające może być również odbijane od powierzchni, takich jak stoły, lady i inne elementy zestawu, lub za pomocą białego kartonu o nazwie „Pokaż karty” lub „B-Boards”. Są one zazwyczaj kupowane w sklepach z artykułami artystycznymi lub wypożyczalniach oświetlenia. Mogą być również wykonane z płyty styropianowej, podobnie jak materiały budowlane używane do izolacji domów, i można je kupić w lokalnym sklepie dla majsterkowiczów. Światło odbijane od kolorowych materiałów lub powierzchni zachowuje rzeczywisty kolor tych powierzchni. Dlatego przy zakupie płyty piankowej lub kartonu należy wybrać materiał o neutralnym białym kolorze.
Zarządzanie separacją
Ostatnią cechą, która uosabia klasyczne oświetlenie w stylu Rembrandta, jest sposób, w jaki uzyskujemy oddzielenie naszego tematu od tła. Podmioty oświetlone w nieokreślonej przestrzeni mogą wylać szczegóły na swoje tło, jeśli nie uda nam się rozdzielić. Aby w tym pomóc, musimy zastosować dodatkowe źródło światła do detali wokół tematu. Sposób, w jaki to zrobimy, może również wpłynąć na ogólny nastrój.
Zastanów się przez chwilę nad implikacjami każdego z przedstawionych obrazów. Na rycinie 6 „Człowiek ze złotym hełmem” albo cofa się w cień, albo wyłania się z niego. Po wyrazie narzucającego napięcie na jego twarzy nastrój można było zinterpretować jako pogrążony w głębokich myślach, żalu lub napięciu. Szczegóły w stroju mężczyzny zlewają się z tłem i zwracają nasz wzrok na jego twarz. 
Świadomy wybór ukrycia pewnych szczegółów to urządzenie do zarządzania emocjami ujęcia. Zwróć uwagę na najmniejszą separację nad lewym ramieniem mężczyzny w hełmie. Wystarczy stworzyć poczucie przestrzeni, bez dezorientowania nastroju.
Z drugiej strony rysunek 7 przedstawia zupełnie inną konotację. Pomimo tego, że obiekt wygląda tak głęboko, jak postać z poprzedniego kadru, ogólny ton jest mniej przerażający. Aureola oddzielona od ściany sugeruje bardziej inspirujący ton obrazu. Tematy odkupienia, objawienia i zamyślenia są tłumaczone w wyniku pełnego rozpoznania postaci. 
Instrument, którego używamy do uzyskania tego wyglądu, nazywa się światłem „tła”. Jest to trzeci i ostatni element artystycznego oświetlenia w stylu Rembrandta. Jest on zazwyczaj umieszczony nad i za obiektem i skierowany do szczegółów zestawu, które znajdują się w tle. Tworząc jaśniejsze wartości za obiektem, izolujemy wartości na pierwszym planie i ułatwiamy ich zlokalizowanie przez nasze oko. Różnice w kolorze między tłem a pierwszym planem mogą również tworzyć wrażenie separacji ze względu na stopień, w jakim odcienie są ze sobą sprzeczne. Na przykład cieplejsze wartości dla obiektów na pierwszym planie można mieszać z chłodniejszym (bardziej niebieskim) tłem dla scen we wnętrzach.
Światło krawędziowe
W czasach współczesnych, wraz z pojawieniem się filmów i telewizji, światło w tle ewoluowało w ukierunkowane źródło światła. Zamiast oświetlać otoczenie za obiektem, światło było skoncentrowane bezpośrednio na tylnej części głowy i ramion obiektu. Z perspektywy kamery powstało jasne i migoczące światło „krawędziowe”.
Ze względu na prymitywną naturę telewizji czarno-białej, czasami oświetlenie tła byłoby niewystarczające. Jednak w połączeniu z twardszym i bardziej intensywnym światłem od tyłu profil obiektu jest wyraźniej utrwalany na ich tle na mniejszym ekranie. To, co zaczęło się jako mechanizm rekompensujący surowe elektroniczne wrażenia wizualne, pojawiło się wiele lat później jako element, który pomaga zdefiniować naszą współczesną estetykę.
Intensywność, kształt, kolor
Podsumowując, przyjrzeliśmy się technikom zastosowanym przez Rembrandta, aby nadać namalowanemu portretowi trójwymiarowość. Ogólna intensywność, kształt i kolor oświetlanego obiektu są ustalane za pomocą trzech źródeł oświetlenia. Kluczowe światło tworzy kształt i ogólną jasność. Światło wypełniające kontroluje poziom kontrastu i poziom szczegółowości cieni tworzonych przez światło kluczowe. Następnie stosuje się światło tła lub krawędzi, aby zapewnić oddzielenie profilu fotografowanej osoby od szczegółów otoczenia lub otoczenia.
Poniższe zdjęcia przedstawiają wariacje kształtu przy użyciu klawisza Rembrandta i światła krawędziowego w nieokreślonym środowisku „czarnej otchłani”. Subiektywnie zastosowano drobne, miękkie wypełnienie. Zwróć uwagę, że dodanie światła krawędziowego jest mniej lub bardziej konieczne w oparciu o współczynnik odbicia odcieni skóry. Zrozum również, w jaki sposób użycie światła krawędziowego może być sprzeczne z nastrojem stworzonym przez nasz klucz. 
To, co warto wziąć pod uwagę, studiując styl oświetlenia Rembrandta, to pogląd, że wszystkie te afirmacje ludzkiej postaci powstały dzięki bezpośredniej obserwacji i skrupulatnej dbałości o szczegóły. W żadnym momencie nie skorzystał z nowoczesnego urządzenia do przechwytywania. Jego rozumienie renderowania wymiarów, poprzez zastosowanie bezpośredniego lub pośredniego światła i kąta padania, jest nie tylko dokładne, ale nadal jest w użyciu. Jego styl jest punktem odniesienia, od którego wszyscy początkujący fotografowie, operatorzy i gafferowie zaczynają wyrażać swój własny styl i preferencje.
Rembrandt Van Rijn zmarł w październiku 1669 roku, ale jego spuścizna żyje za każdym razem, gdy na plan zabierają się twórcy kreatywnych obrazów. Narzędzia zmieniały się na przestrzeni wieków, ale wymagane są te same cele i poziom kunsztu. Nasze oczekiwania jako twórców i uznanie jako widzów są wynikiem rozsądnych standardów określonych 350 lat temu.
Michael Walsh jest doświadczonym hollywoodzkim technikiem oświetleniowym z doświadczeniem przy 74 filmach fabularnych i ponad czterystu odcinkach telewizyjnych.