Poetyckie filmy dokumentalne
Po raz pierwszy widziany w latach 20. XX wieku, poetyckie filmy dokumentalne są bardzo dokładnie takie, jak brzmią. Skupiają się na doświadczeniach, obrazach i pokazywaniu widzom świata z innej perspektywy. Abstrakcyjny i luźny w narracji podgatunek poetycki może być bardzo niekonwencjonalny i eksperymentalny w formie i treści. Ostatecznym celem jest stworzenie uczucia zamiast prawdy .
Dla filmowców takie podejście oferuje cenną lekcję eksperymentowania ze wszystkimi elementami tworzenia filmów dokumentalnych poprzez znajdowanie kreatywnych kompozycji, trudnych zestawień i różnych form filmowej opowieści.
Oto kilka przykładów poetyckich filmów dokumentalnych:
- Węgiel twarzy (1935) — reż. Alberto Cavalcanti
- Fata Morgana (1971) — reż. Werner Herzog
- Języki rozwiązane (1989) — reż. Marlon Riggs
- Welt Spiegel Kino (2005) — reż. Gustav Deutsch
Dokumenty z ekspozycjami
Filmy dokumentalne z ekspozycjami są prawdopodobnie najbliższe temu, co większość ludzi uważa za „dokumentalne”. W ostrym kontraście do poetyckich, dokumentalne ekspozycje mają na celu informowanie i/lub przekonywanie – często poprzez wszechobecną narrację „Głosu Boga”, pozbawioną dwuznacznej lub poetyckiej retoryki. Ten tryb obejmuje znane style Kena Burnsa i telewizji (A&E, History Channel itp.).
Ci, którzy szukają najbardziej bezpośredniej formy opowiadania dokumentalnego, powinni zapoznać się z prostym stylem ekspozycyjnym. To jeden z najlepszych sposobów udostępniania wiadomości lub informacji.
Oto kilka przykładów filmów dokumentalnych z ekspozycją:
- Pług, który przełamał równiny (1936) — reż. Pare Lorentz
- Miasto złota (1957) — reż. Colin Low i Wolf Koenig
- Czekam na Fidela (1974) — reż. Michał Rubbo
- Marsz pingwinów (2005) — reż. Żakiet Luc
Obserwacyjne filmy dokumentalne
Obserwacyjne filmy dokumentalne są dokładnie takie, jak brzmią — mają na celu po prostu obserwowanie otaczającego ich świata. Cinéma Vérité powstał w latach 60. wraz z postępami w przenośnym sprzęcie filmowym -style jest znacznie mniej zdecydowany niż podejście ekspozycyjne.
Dokumenty obserwacyjne próbują oddać głos wszystkim stronom problemu, oferując widzom bezpośredni dostęp do niektórych najważniejszych (i często prywatnych) momentów tematu. Styl obserwacyjny był bardzo wpływowy przez lata i często można znaleźć filmowców używających go w innych gatunkach filmowych, aby stworzyć poczucie realności i prawdy.
Niektóre przykłady filmów dokumentalnych obserwacyjnych obejmują:
- Kryzys:za zobowiązaniem prezydenta (1963) — reż. Robert Drew
- Sprzedawca (1969) — reż. Albert Maysles, David Maysles i Charlotte Zwerin
- Sny o koszu (1994) — reż. Steve James
- Klasztor:pan Vig i zakonnica (2006) — reż. Pernille Rose Grønkjær
Filmy dokumentalne o uczestnictwie
Filmy dokumentalne o uczestnictwie włączyć filmowca w narrację. Włączenie to może być tak niewielkie, jak filmowiec używający swojego głosu do podsuwania tematom pytań lub wskazówek zza kamery – lub tak ważne, jak filmowiec bezpośrednio wpływający na działania narracji.
W społeczności dokumentalistów toczy się debata na temat tego, ile udziału filmowców potrzeba, aby dokument zyskał etykietę „partycypacyjnego”. Niektórzy twierdzą, że ze względu na swój charakter wszystkie filmy dokumentalne są partycypacyjne. Niezależnie od tego, ten styl może być jednym z najbardziej naturalnych dla tych, którzy dopiero zaczynają.
Oto kilka przykładów filmów dokumentalnych z udziałem:
- Kronika lata (1961) — reż. Edgar Morin i Jean Rouch
- Marsz Shermana (1985) — reż. Ross McElwee
- Paryż płonie (1990) — reż. Jennie Livingston
- Eksodus Dunaju (1998) — reż. Péter Forgács
Reflexive-documentaries
Refleksyjne filmy dokumentalne są podobne do dokumentów partycypacyjnych, ponieważ często zawierają filmowca w filmie. Jednak w przeciwieństwie do partycypacyjnego większość twórców refleksyjnych filmów dokumentalnych nie podejmuje żadnych prób zgłębiania tematu zewnętrznego. Raczej skupiają się wyłącznie na sobie i akcie tworzenia filmu.
Najlepszym przykładem tego stylu jest niemy dokument z 1929 r. Człowiek z kamerą filmową radzieckiego filmowca Dzigi Wiertowa. To klasyczna wizytówka kreatywnych — i dość wymagająca — obrazów, które może stworzyć prawdziwy refleksyjny dokument.
Inne przykłady refleksyjnych filmów dokumentalnych to:
- … Żadnych kłamstw (1973) reż. Blok Mitchella
- Nazwisko Wietnam Imię Nazwisko (1989) reż. T. Minh-ha Trinh
- Biggie i Tupac (2002) reż. Nick Broomfield
Performatywne filmy dokumentalne
Performatywne filmy dokumentalne są eksperymentalną kombinacją stylów używanych do podkreślania doświadczenia podmiotu i dzielenia się emocjonalną reakcją ze światem. Często łączą i zestawiają konta osobiste z większymi kwestiami politycznymi lub historycznymi. Jest to czasami nazywane „w stylu Michaela Moore'a”, ponieważ często wykorzystuje on swoje osobiste historie jako sposób na konstruowanie prawd społecznych (bez konieczności kwestionowania słuszności ich doświadczeń).
Niektóre przykłady filmów dokumentalnych performatywnych obejmują:
- Włóczędzy (1929) — reż. John Grierson
- Noc i mgła (1956) — reż. Alaina Resnaisa
- Cienka niebieska linia (1988) — reż. Errol Morris
- Kręgle dla Columbine (2002) — reż. Michael Moore
Ponownie, style performatywny, refleksyjny i partycypacyjny mogą czasem wydawać się myląco wymienne. Niemniej jednak dania na wynos oferowane przez te różne style mogą pomóc w podejmowaniu własnych decyzji w stylu dokumentalnym, gdy wybierasz najlepsze metody opowiadania swoich wyjątkowych historii.
Jeśli szukasz więcej porad i informacji na temat tworzenia filmów dokumentalnych, zapoznaj się z dodatkowymi zasobami poniżej.
- Kompletny przewodnik po kręceniu filmów dokumentalnych
- 5 wskazówek, jak stworzyć świetny krótkometrażowy film dokumentalny
- Wesprzyj swoją wizję dokumentalną dzięki przemyślanej ścieżce dźwiękowej
- Wskazówki dotyczące dokumentów:rejestrowanie informacji o tym, kto, co, kiedy, gdzie i dlaczego
- Nie mrugaj:nadchodzi nowa era tworzenia filmów mikrodokumentalnych