Jack Simon nakręcił tę scenę uliczną w San Francisco aparatem Fujifilm X100S i naświetleniem 1/2000 przy f/8, ISO 640. Zdjęcie:Jack Simon
_Dzięki fotografii cyfrowej i natychmiastowemu udostępnianiu zdjęć online, fotografia uliczna przeżywa renesans. Teraz każdy, kto ma aparat, może wyjść i zrobić wszystko, co uważa za fotografię uliczną, a następnie jednym kliknięciem przesłać to światu. Tak więc w cyberprzestrzeni mnoży się wiele dobrych i złych obrazów ulic. Co myślą profesjonaliści? Tutaj trzech uznanych strzelców ulicznych opowiada nam o swoim podejściu i o tym, jak ewoluowała ta wymagająca forma sztuki. _
Psychiatra z San Francisco, Jack Simon, zaczął poważnie kręcić sceny uliczne około dekadę temu, dokładnie w momencie, gdy wkroczyła era cyfrowa. „Wydaje się, że obecnie o wiele więcej osób robi zdjęcia uliczne”, mówi Simon, wieloletni fan tego gatunku, „ale galerie i muzea niekoniecznie są częścią tego odrodzenia”.
Aby rozwijać swoje umiejętności, Simon odwiedza internetowe fora dyskusyjne. „Podniosłem swoje umiejętności, dokształciłem się dalej i dowiedziałem się o konkursach i festiwalach fotograficznych, w których można wziąć udział” – zauważa. „Dołączyłem do międzynarodowego kolektywu Burn My Eye i stało się to ważną częścią mojego życia fotograficznego”.
Simon często aktualizuje swój kanał Flickr – gdzie po raz pierwszy pojawiła się scena z maja 2014 r. – i korzysta z platformy, aby uczestniczyć i wygrywać różne festiwale fotograficzne. „Udzielałem wywiadów na kilku blogach”, mówi, „co również zwiększyło moją widoczność. Jeden z moich wywiadów wideo został wyświetlony na YouTube ponad 60 000 razy”.
Fotografowanie przy użyciu Fujifilm X100S — „jest mały, lekki i cichy” — mówi — polega na spontaniczności. „Nie mam konkretnego tematu ani pomysłu na to, co zamierzam sfotografować” — mówi Simon. „Korzystam z ulicy, aby znaleźć złożone, kolorowe, a czasem kinowe widoki. Wolę, gdy historia nie jest jasna i to widzowi pozostawia się własną interpretację na scenie”.
_Melanie Einzig sfotografowała to szczery za pomocą aparatu Nikon D600 i 35 mm f/2D AF Obiektyw Nikkor, naświetlający 1/1000 s przy f/8, ISO 400. Zdjęcie:Melanie Einzig _
Melanie Einzig
Melanie Einzig zaczęła robić zdjęcia uliczne w wieku 15 lat, „nie zdając sobie sprawy, że to właśnie robię” — mówi. Po tym, jak pomagała Joelowi Meyerowitzowi, gdy miał trzydzieści kilka lat, postanowiła „włożyć dużo czasu i wysiłku w robienie zdjęć na ulicy”. Za inspiracje uważa Diane Arbus, Ben Asen, Brassaï, Helen Levitt, Raghubir Singh, Weegee i Garry Winogrand.
Einzig unika robienia zdjęć ze z góry przyjętymi pomysłami na temat tego, co chce sfotografować. „Właśnie wtedy moja fotografia wydaje się słabnąć” – mówi. „Wejdź z pewną otwartością, aby zobaczyć, co naprawdę tam jest, a nie to, co chcesz zobaczyć lub myślisz, że powinieneś zobaczyć”.
Einzig pozwala, by konfrontacje zdarzały się „od czasu do czasu”, dodając, że „nie są zabawne i trochę przerażające”. Kiedy jej poddani ją zauważają, woli „odwracać wzrok, jakbyś w ogóle ich nie fotografował. Potem czują, jakby wyobrażali sobie, że robisz im zdjęcie. Jeśli spotkasz się bezpośrednio, przeproś, radzi. „Wolałbym, żeby ludzie byli szczęśliwi, że zrobiłem im ciekawe zdjęcie”. Einzig opowiada, że po tym, jak niedawno sfotografowała parkingowego, „powiedział do mnie w całkowicie czarujący sposób:„Możesz umieścić to na YouTube, moim kanale, cokolwiek chcesz!”
Einzig, była miłośniczka czerni i bieli, fotografuje w kolorze od 1997 roku. „Coś związanego z kolorem jest dla mnie tak piękne, tak żywe” – mówi. Używa aparatu Nikon D600 z obiektywem Nikkor 35 mm f/2D AF; trzyma też Sony RX100 w torbie na te czasy, kiedy nie chce nosić swojego dużego sprzętu. „Wybierz odpowiedni aparat” — radzi — „i polegaj bardziej na oku i sercu niż na wszystkich technologiach”.
W tym szczerym ujęciu użyła aparatu Nikon F100. Zdjęcie:Melanie Einzig
_
_
Zdjęcie aparatem Leica M9 i obiektywem 35 mm f/2 Leica Summicron-M ASPH z ekspozycją 1/1000 s przy f/10, ISO 800. Zdjęcie:Richard Bram
Richard Bram
We wczesnych latach 80-tych Richard Bram zaczął kręcić poboczne sceny podczas wydarzeń biznesowych, za których fotografowanie mu płacono. Obecnie do głównych inspiracji zalicza swoich kolegów ze spółdzielni fotografii ulicznej iN-PUBLIC. „Ludzie łączą się emocjonalnie ze zdjęciami wykonanymi bezpośrednio z rzeczywistości”, mówi Bram, „a iN-PUBLiC reprezentuje złoty standard współczesnej fotografii ulicznej”.
Bram ma mieszane uczucia co do obecnego klimatu. „Media społecznościowe dały głos bardzo dużej liczbie wspaniałych fotografów ulicznych” – mówi. „W dzisiejszych czasach fotografia uliczna jest chłodna”. Z drugiej strony mówi:„Jest całkowicie niefiltrowany. Dobre obrazy niemal natychmiast chowają się pod gromadą zwykłych”. Aby wznieść się ponad zgiełk, Bram wykorzystuje media społecznościowe jako sposób nawiązywania kontaktów z tradycyjnymi kuratorami, wydawcami, edukatorami i właścicielami galerii.
I dużo strzela. „Zawsze mam przy sobie aparat — na tym polega okazja” — mówi Bram. „Zawsze szukasz, ale rzadko wiesz, czego szukasz, dopóki nie pojawi się to przed tobą”. Zwykle nosi Leicę M9 z obiektywem 35 mm f/2 Summicron-M ASPH, a także 24 mm f/2,8 Elmar-M lub czasami 50 mm f/2 Summicron-M. „Kup najlepsze, na jakie możesz sobie pozwolić, przy minimalnym opóźnieniu migawki” — radzi. „Niech to będzie proste”.
Na ulicy Bram stara się być „bardzo szybki i bardzo cichy. Ludzie rzadko wiedzą, czy zrobiłem im zdjęcie, dopóki to nie zrobię. Prawie nigdy nie pytam o pozwolenie, ponieważ wynik nie byłby tym, co mnie przyciągnęło”. Jak zauważa Bram, wszechobecność kamer sprawiła, że stosunek do owadów na ulicy stał się „bardziej podejrzany niż kiedyś”. Unika potencjalnego konfliktu z „szybkim uśmiechem i pokorą”.
Zdjęcie Leica M9 i Leica 35 mm f/2 Obiektyw Summicron-M ASPH z ekspozycją 1/350 s przy f/6,7, ISO 400. Zdjęcie:Richard Bram