Umrzeć-co? [di-a-JE-tic]. Edytorzy wideo często są pogrążeni w szczegółach swojej produkcji audio, a wielu z nich nie zna terminu diegetyka.
Termin ten działa na poziomie mikro dźwięku w twoich projektach, w przeciwieństwie do widoku makro. Być może obszerny, koncepcyjny przegląd jest właśnie tym, co przeniesie Twój najnowszy projekt na wyższy poziom.
Co to jest dźwięk diegetyczny?
Diegeza ma swoje korzenie w literaturze i teatrze. Druga strona medalu to mimesis. Zasadniczo jest to różnica między opowiadaniem, jak rozwija się historia, a obserwowaniem, jak rozwija się historia. Termin dźwięk diegetyczny wywodzi się z technik filmowych i sound designu. Dźwięki diegetyczne to te dźwięki, których doświadczają postacie na ekranie.
Na przykład w Gwiezdnych Wojnach, podczas sceny w kantynie, jesteśmy traktowani przez zespół Bith grający chwytliwą melodię. Odbywa się w kantynie i bohaterowie go słyszą, więc kwalifikuje się jako dźwięk diegetyczny. W rzeczywistości, gdy akcja postępuje i przenosi się do stolika na stoisku z Hanem Solo i Greedo, diegetyczny dźwięk nawet spada głośność i czystość, tak jak w prawdziwym życiu. Jeśli chodzi o to, kto strzelił pierwszy, zostawimy to Tobie.
Innym świetnym przykładem jest scena otwierająca Wayne’s World, w której chłopcy wskakują na kasetę z utworem Queen’s Bohemian Rhapsody. Słyszymy muzykę odtwarzaną przez radio samochodowe wraz z wątpliwym śpiewem. Bohaterowie to słyszą, więc jest to dietetyczne.
Ten rodzaj dźwięku jest w prawie każdym filmie i programie telewizyjnym, jaki kiedykolwiek widziałeś. Chociaż trudno sobie wyobrazić spotkanie projektantów dźwięku siedzących wokół monitora i wołających „ta scena potrzebuje trochę diegetycznego dźwięku”, to jest właściwe określenie.
I odwrotnie, w filmach, programach telewizyjnych i innych materiałach wideo występują dźwięki niediegetyczne lub pozadiegetyczne. W The Wonder Years narrator – dorosła wersja głównego bohatera – ustawia każdy odcinek i scenę. Ponieważ bohaterowie go nie słyszą, jest to dźwięk niediegetyczny. Innym przykładem są ścieżki dźwiękowe, ponieważ tylko publiczność słyszy muzykę.
Przekroczenie linii diegetycznej
Czasami element audio pełni funkcję zarówno diegetyczną, jak i niediegetyczną, a nawet przekształca się z jednego w drugi. Na przykład postać filmowa naciska przycisk odtwarzania na odtwarzaczu MP3. Słyszymy zarówno piosenkę, jak i postać, ale gdy kamera cofa się, by pokazać im bieganie, muzyka staje się częścią ścieżki dźwiękowej.
Jako bardziej złożony przykład rozważ program telewizyjny Glee. Jeśli nie jesteś zaznajomiony, jest to przedstawienie o szkolnym klubie chóralnym lub chórze pokazowym. Każdy odcinek jest wypełniony muzyką zbudowaną wokół głównego tematu lub artysty. W całym programie często można zobaczyć postać śpiewającą piosenkę w klasie. W trakcie utworu staje się częścią ścieżki dźwiękowej do innych wydarzeń odbywających się w programie. Pod koniec piosenka zamienia się z powrotem w dietetyczną część zajęć.
Jedną z najbardziej przeplatających się ilustracji dźwięków diegetycznych i niediegetycznych jest scena z Władcy Pierścieni:Powrót króla Petera Jacksona. W tej scenie Pippin zostaje poproszony przez Lorda Denethora, aby zaśpiewał piosenkę, podczas gdy władca je. Gdy Pippin śpiewa swoją żałobną piosenkę, widzimy Denethor jedzącego, przeplatanego scenami i dźwiękami z bitwy, która toczy się w tym samym czasie, wiele mil od nas.
Piosenka jest diegetyczna dla Pippina i Denethora, ale nie dietetyczna dla uczestników bitwy. Dźwięki bitwy są diegetyczne dla tych na polu, ale nie diegetyczne dla Pippina i Denethora. Do tego wszystkiego dochodzi warstwa akompaniamentu orkiestrowego, która nie jest dietetyczna dla obu obozów. To skomplikowana, mistrzowska sztuka tworzenia filmów.
Dlaczego miałbyś to zrobić?
Dźwięk diegetyczny to po prostu kolejne narzędzie, które pomaga opowiedzieć twoją historię, chociaż to, jak go użyjesz, zależy od ciebie. Technika transformacji jest powszechną metodą – przejście od diegetycznej do niediegetycznej lub odwrotnie – która pomaga przyciągnąć widza. Zmieniając rolę muzyki w utworze, angażujesz widza i subtelnie angażujesz go w akcję. Z drugiej strony możesz również wyciągnąć widza ze sceny, aby oddzielić go od historii.
Bardziej tradycyjne efekty dźwiękowe i Foley to kolejny sposób na wykorzystanie diegetycznego dźwięku. Załóżmy, że tworzysz scenę klubu tanecznego dla swojego obecnego projektu. Niestety nie masz dostępu do prawdziwego klubu do strzelania. To, co masz, to duży pokój, DJ, kilka migających świateł i garść dodatków. Mała wytwornica mgły na Halloween pomaga zaciemnić pustkę w pokoju i uwydatnić oświetlenie. Strzelasz ciasno i wykorzystujesz swoje dodatki tak często, jak to możliwe, ale ostateczna edycja wciąż nie wychodzi. Używając efektów dźwiękowych jako substytutu prawdziwego dźwięku diegetycznego, można dodać śmiech, rozmowę, klaskanie i inne realistyczne dźwięki, aby stworzyć znacznie większe, aktywne środowisko.
Wreszcie, możesz użyć diegetycznych i niediegetycznych dźwięków, aby bawić się z widzami. Alfred Hitchcock, Stanley Kubrick i Woody Allen to znani reżyserzy, którzy wykorzystali narrację jako narzędzie do zwodzenia widza, zmuszając go do myślenia o jednej rzeczy, gdy w rzeczywistości dzieje się coś innego. Wybór należy do Ciebie, ale następnym razem, gdy obejrzysz film lub program telewizyjny, zastanów się, jak reżyser wykorzystuje te techniki.
Diegetyczne majsterkowanie
Korzystanie z poniższych technik efektów dźwiękowych DIY nie wymaga żadnych specjalnych sztuczek produkcyjnych, wystarczy trochę przemyślenia i planowania. Wyobraź sobie tę scenę:na szerokim ujęciu słabo oświetlonego mieszkania pisarz science fiction wbija historię na swoim laptopie. Nagle na stoliku do kawy dzwoni i wibruje jego komórka.
Stukanie w klawiaturę i telefon są diegetyczne, ponieważ on jest ich świadomy. Ale czy naprawdę wydarzyły się podczas kręcenia? Jeśli masz zasięg telefoniczny i komórkowy na żywo, nagraj prawdziwy dźwięk ze sceną. Ale jeśli jest to usługa telefoniczna lub komórkowa, która jest pobieżna, możesz je później nagrać jako efekty dźwiękowe i wstawić podczas edycji. Diegeza jest utrzymywana, mimo że dźwięki nie pojawiły się w ujęciu.
A co powiesz na to:para omawia swoje plany podczas lunchu w kawiarni na chodniku. Talent jest mikrofonem do dialogu, a Ty zrobiłeś wszystko, co w Twojej mocy, aby zminimalizować odgłosy ruchu ulicznego i inne odgłosy w tle. Ale teraz scena brzmi sterylnie. Po prostu nagrywając atmosferę i dodając brakujący dźwięk w tle, stworzyłeś całe środowisko. Scena jest kompletna, mimo że nigdy tak się nie stało.
Zawiń
Dźwięk diegetyczny to dość szeroka koncepcja – zwłaszcza jeśli robisz tylko szybkie filmy do Internetu. Ale jeśli chcesz opowiedzieć historię i sprawić, że widzowie się przejmą, dietetyczny dźwięk pomoże przypieczętować umowę. Nie myśl o tym nadmiernie, ale zastanów się, jak dźwięk w Twoim projekcie wpływa na widza. Czy wciąga je, czy odpycha? Czy dźwięk sprzeda scenę, czy po prostu zabrzmi tak, jakbyś dorzucił kilka efektów, ponieważ ich potrzebowałeś? W końcu dźwięk stanowi co najmniej połowę obrazu.