Listy ujęć i EDL (Edytuj listę decyzyjną) to od dawna narzędzia postprodukcji. Listy ujęć i listy decyzji edycyjnych utrzymują porządek w materiale montażowym. Pozwalają redaktorowi wiedzieć, co zachować, a co usunąć, a przede wszystkim utrzymują edycję razem, gdy przechodzi przez wiele rąk w potoku postprodukcji.
Dawno, dawno temu, w krainie kryształów octanu i halogenku srebra, kosz był koszem, film był prawdziwy. Było to ogromne płócienne wiadro wypełnione spaghetti morzem filmu. Splątana masa była w całości odbitką, kopiami materiału źródłowego, pociętymi na pojedyncze ujęcia. Jedynym sposobem, aby to wszystko zrozumieć, było opisanie każdego paska folii i umieszczenie go w odpowiednim dzienniku na papierze. Podczas produkcji każde ujęcie kamery było zapisywane na liście ujęć. Nie było baz danych wypełnionych metadanymi, dzięki czemu montażysta mógł wywołać ujęcie, o które poprosił reżyser. Były tylko listy spisane na papierze. Im dokładniejsza lista ujęć i im więcej zawierała informacji, tym łatwiej było redaktorowi pobrać potrzebny materiał.
Mogło się to wydawać żmudnym procesem, ale było zabezpieczone przed awariami komputerów, awariami dysków twardych i zrzutami danych. To była siła wiodąca w postprodukcji. Montażysta robił szczegółowe notatki o tym, które klipy zostały użyte, aż do dokładności na poziomie klatki. Zapisali te notatki do EDL. W ten sposób, gdy nadszedł czas na ostateczne przycięcie oryginalnego materiału filmowego, otrzymali dokładnie ten sam film, który pocięli na kawałki w koszu.
Narodziny EDL
W powijakach produkcja wideo przyjęła praktykę montażu offline ze świata filmu. Montażyści wideo nie pracowaliby z oryginalnymi taśmami źródłowymi, pracowaliby na kopiach. Chroniło to materiał źródłowy przed uszkodzeniem lub uszkodzeniem. Jest to proces znany jako edycja offline, proces, który jest nadal używany w większych obiektach postprodukcyjnych i produkcjach cyfrowych pracujących z formatami wideo z dużą ilością danych.
W przeszłości, w przepływie pracy opartym na taśmach, montażyści tworzyli edycję, odtwarzając jedną taśmę i nagrywając żądane ujęcie na innej taśmie. Kiedy ten klip był nagrywany, wybierali następną taśmę do ujęcia, które chcieli, i nagrywali ten klip. W miarę postępu edycji edytor prowadził szczegółowy dziennik każdego użytego klipu. Dziennik będzie zawierał informacje o tym, z której taśmy lub rolki pochodzi klip oraz kod czasowy użytego materiału filmowego. Oznaczałoby to również wszelkie przejścia między klipami i nakładanie się, na przykład dźwięk z jednego klipu używany pod obrazami innego. Ten dziennik odzwierciedla liniowy porządek edycji. To był długi proces, który wymagał od redaktora dużej dbałości o szczegóły. Wypełniona lista jest znana jako EDL. Montażysta wykorzystał go wraz z materiałem źródłowym do złożenia gotowej produkcji.
Dzisiaj edycja offline
EDL i edycja offline są nadal używane i są o wiele bardziej zaawansowane niż spis kodów czasowych na papierze. 
EDL są teraz cyfrowe, a większość aplikacji do edycji wideo jest w stanie wyprowadzić EDL lub bardziej szczegółowy format cyfrowy, do użytku w innych aplikacjach. Dwa formaty, które są dziś najbardziej rozpoznawalne, to Extensible Markup Language, XML i Advanced Authoring Format. Te formaty umożliwiają redaktorowi przenoszenie projektu edycyjnego z jednej aplikacji edycyjnej do innej. Na przykład Final Cut Pro 7 może wygenerować plik XML, który może zostać odczytany przez Adobe Premiere Pro. Edytor pracujący w Final Cut Pro 7 może edytować produkcję i wysłać swój edytowany projekt za pomocą XML do edytora pracującego w Premiere Pro, aby go dokończyć. Prawdziwa moc tych formatów wyjściowych tkwi w interakcji zgodnych edycji w zestawie aplikacji do określonych zadań. Edycje i osie czasu są zwykle przenoszone do aplikacji do korekcji kolorów, pakietów efektów wizualnych i stacji roboczych do edycji dźwięku. Pozwala to na pracę nad projektem w aplikacjach do określonych zadań i przeniesienie z powrotem do aplikacji do edycji wideo w celu końcowego wydruku i archiwizacji.
Listy ujęć
EDL jest świetnym narzędziem i często pomijanym w produkcjach jednoosobowych, ale podobnym narzędziem organizacyjnym, które świetnie sprawdza się w przypadku produkcji dowolnej wielkości, jest lista ujęć. Istnieją trzy popularne listy ujęć, które są przydatne w każdej produkcji. Wszystkie trzy mają swoje miejsce i są przydatne dla redaktora w postprodukcji.
Lista pierwszych ujęć to ta, która powstała z rozbicia scenariusza w fazie przedprodukcyjnej. Często jest to określane jako awaria strzału. Jest to lista, z której reżyser i operator obrazu pracują podczas kręcenia podczas produkcji. Mówi im dokładnie, jakie ujęcia zostały zaplanowane i co muszą zrobić przed kamerą. Może wydawać się to nieistotne dla przepływu pracy w postprodukcji, ale posiadanie go pod ręką może pomóc montażyście wiedzieć, czego szukać i wskazać, czego reżyser szuka w konkretnej scenie.
We wczesnych dniach edycji filmów i wideo edytor prowadził szczegółowy dziennik każdej użytej rolki, klipu, kodu czasowego i przejścia. To był długi proces i wymagał dużej dbałości o szczegóły.
Druga lista strzałów to dziennik strzałów z produkcji. Na liście ujęć produkcyjnych powinien znajdować się zapis dla każdego ujęcia, na którym toczyła się kamera. Każdy zapis powinien zawierać numer szpuli (szpula to taśma, karta lub inny używany nośnik nagrywania), data, scena, numer ujęcia, ujęcie i kod czasowy. Pomocne jest, jeśli ta lista zawiera adnotacje dotyczące każdego ujęcia, z zaznaczeniem, czy był to dobry czy zły ujęcie, lub jakichkolwiek informacji, które byłyby pomocne. Ta lista ma wielką wartość dla redaktora. Może zaoszczędzić godziny przeglądania materiału, pomagając montażyście w szybkim lokalizowaniu ujęć. Dzisiejsze aplikacje do edycji wideo mają możliwość korzystania z metadanych, informacji powiązanych z każdym pojedynczym klipem. Informacje zebrane na liście ujęć z produkcji można wprowadzić wraz z odpowiednim materiałem filmowym podczas przetwarzania.
Trzecia lista ujęć to ta wygenerowana w postprodukcji. Jest to zapis dokonany przez redaktora, aby szczegółowo określić, jakie klipy i jaka część każdego klipu została wykorzystana w edycji. Może służyć jako przewodnik dla każdego, kto dołączy do procesu postprodukcji i może pomóc redaktorowi odbudować edycję, jeśli coś katastrofalnego stanie się w zatoce edycyjnej.
Opowiadanie historii za pomocą ruchomego obrazu to sztuka oparta na współpracy i jako taka robi się bałagan. 
Narzędzia zmieniły się z biegiem czasu, zmienił się nawet format nośnika, ale cel i zamiar narzędzia są nadal takie same. Nie ma powodu, aby tarzać się w bałaganie, wieloletnie praktyki EDL i tworzenie list ujęć pomogły w utrzymaniu organizacji produkcji przez lata. Nie ma też powodu, aby porzucić praktykę. Zamiast tego obejmij to i znajdź spokój, który wynika z wiedzy, że wszystko jest na swoim miejscu.
PASEK BOCZNY
5 wskazówek dotyczących prowadzenia listy dokładnych ujęć
Prowadzenie dokładnej listy ujęć podczas produkcji tworzy niezwykle przydatne źródło do postprodukcji. Oto pięć wskazówek, jak skonfigurować przydatną listę ujęć do wykorzystania w poście.
1. Zaplanuj każde ujęcie
Podczas produkcji używaj klapki i pamiętaj, aby wypełnić ją szczegółowymi informacjami; nazwa produkcji, numer rolki lub karty, nazwa sceny, numer ujęcia, numer ujęcia i data. Upewnij się, że jest na zdjęciu za każdym razem, gdy kamera zaczyna nagrywać, i umieść go na końcu każdego ujęcia po zakończeniu sceny. Łatwym sposobem na rozpoznanie głowy i ogona każdego klipu jest umieszczenie klapy do góry nogami w kadrze na końcu każdego ujęcia.
2. Przygotuj się przed sesją
Przygotuj papierowy dziennik strzałów przed sesją. Użyj arkusza kalkulacyjnego, aby wykreślić wszystkie informacje zapisane na planszy, a także kod czasowy. Upewnij się, że masz pod ręką dużo kopii, nastąpi wiele ujęć. Zaangażuj kogoś na planie, aby robił dokładne zapisy w trakcie sesji, dopasowując tablicę do dziennika ujęć. Użyj tej listy również do notatek na temat każdego ujęcia.
3. Twórz kopie
Po zakończeniu sesji wykonaj kilka kopii listy ujęć. Pomyśl o tym jako o kopii zapasowej wszelkich nieprzewidzianych strat, które mogą wystąpić na oryginalnej liście strzałów.
4. Utwórz metadane
Większość współczesnych aplikacji do edycji wideo korzysta z metadanych, informacji i danych towarzyszących każdemu klipowi. Użyj listy ujęć i informacji o planszach jako metadanych wprowadzonych do aplikacji do edycji wideo podczas pozyskiwania materiału.
5. Użyj go
Użyj metadanych, aby skonfigurować kosze i foldery w aplikacji do edycji wideo. Nagrane informacje ułatwią odnalezienie dowolnego klipu z dowolnej sceny w produkcji. Jest to narzędzie organizacyjne i pomoże każdemu zaangażowanemu w proces postprodukcji.
Redaktor współpracujący Chris „Ace” Gates jest pisarzem i redaktorem nagrodzonym nagrodą Emmy.