Mówiąc najprościej, soczewka to coś, co ugina (lub załamuje) światło, które przez nią przechodzi. Jak możesz sobie wyobrazić, soczewki są wszędzie w naszym świecie — od kropli wody na przedniej szybie samochodu, przez okulary, aż po gałki oczne.
Tak więc pojedynczy obiekt, który ugina światło, nazywany jest prostą soczewką. Podobnie zestaw dwóch lub więcej współpracujących soczewek nazywany jest soczewką złożoną.
Ogólnie rzecz biorąc, obiektywy do aparatów są prawie zawsze obiektywami złożonymi. Aby zmniejszyć zamieszanie, kiedy mówimy o prostych soczewkach wewnątrz soczewki złożonej, nazywamy je elementami.
Twój obiektyw będzie prawdopodobnie miał najważniejszy wpływ na ostateczny obraz — daleko poza resztę sprzętu aparatu, jaki kiedykolwiek posiadałeś. Ale jak to właściwie działa, aby uzyskać skoncentrowany obraz? Dodatkowo, co oznaczają wszystkie cyfry i litery w nazwie obiektywu? Rzućmy okiem.
Skup się, proszę!
Na początek wyobraź sobie lupę, która jest prostą soczewką. Jeśli szkło powiększające znajduje się w odpowiedniej odległości od tego, na co patrzysz, załamanie sprawi, że obiekt będzie wyglądał na większy. Dzieje się tak dlatego, że soczewka zbiera światło z dużego obszaru, wygina je pod odpowiednim kątem, a następnie kieruje je do oka. Działa to podobnie do sposobu, w jaki lejek może gromadzić i przekierowywać wodę deszczową.
Dla porównania, jeśli kiedykolwiek próbowałeś podpalić liść za pomocą lupy w słoneczny dzień, dokładnie rozumiesz, jak działa światło zginające. Zbierasz i zaginasz światło słoneczne w określonym punkcie, który jest punktem skupienia na liściu.
Obiektyw aparatu działa w ten sam sposób, zbierając i naginając światło na matrycę cyfrową (lub film, jeśli podróżujesz w czasie z 1995 roku). Dlatego nigdy nie chcesz kierować aparatu bezpośrednio na słońce. Może usmażyć czujnik — i prawdopodobnie oko, w zależności od aparatu.
Obiekt oglądany przez szkło powiększające wygląda na większy, ale zwykle jest też zniekształcony i rozmyty. Jak zmniejszyć zniekształcenia obrazu i wyostrzyć go?
Najpierw używasz innego obiektywu – takiego, który nieco prostuje światło. W rzeczywistości tak właśnie działają proste teleskopy – mają jedną soczewkę do zaginania światła, aby rzeczy wyglądały na większe, a drugą do zaginania jej ponownie, aby wyglądały wyraźniej. W rzeczywistości w ten sposób dwie proste soczewki stają się elementami soczewki złożonej.
Zmieniając odległość między dwoma soczewkami, możesz zmienić stopień prostowania światła. Zmienia to skupienie światła i stopień rozmycia obrazu. Dlatego gdy coś jest nieostre, nazywamy to „nieostrym”.
Podobnie, aby uzyskać jeszcze wyraźniejszy i mniej zniekształcony obraz, dodajemy jeszcze więcej elementów, aby dokładnie wygiąć i ponownie zagiąć światło. Dodatkowo dodaliśmy mechanizm do przesuwania tych elementów, aby dostosować wygięcie, a tym samym ostrość i/lub powiększenie.
Matematyka potrzebna do ustalenia, ile elementów potrzebujesz, a dokładny kształt jest niezwykle skomplikowana.
Przeciętny obiektyw może mieć w sobie nawet sześć lub siedem elementów. Zatem droższe i bardziej skomplikowane obiektywy mogą mieć ich od 15 do 20. Różne kształty elementów mogą dawać różne efekty, dzięki czemu uzyskuje się specjalistyczne szkła, takie jak makro, szerokokątne, rybie oko, apochromatyczne („APO”) czy teleobiektywy. soczewki.
Szczegóły techniczne
Teraz, gdy mamy już podstawowe pojęcie o działaniu obiektywu, przejdźmy do szczegółów technicznych. Kiedy kupujesz obiektyw, zwykle zawiera on w nazwie kilka cyfr i liter, np. „Nikkor 20mm f/1.8 AF”. Pierwsza część tej nazwy jest prosta:Nikkor to nazwa marki.
Ogniskowa i odległość
Pierwsza liczba po nazwie marki (mierzona w milimetrach) to ogniskowa. Nie należy tego mylić z ogniskową. Ogniskowa odnosi się do odległości między czujnikiem aparatu (lub filmem) a „tylnym punktem węzłowym” obiektywu. Zdefiniowanie „tylnego punktu węzłowego” zwykle wymaga uzyskania tytułu magistra optyki i kilku podręczników, więc dla naszych celów potraktuj go po prostu jako słodki punkt obiektywu.
Krótko mówiąc, im dalej musisz znajdować się od obiektu, tym większa powinna być ogniskowa. Obiektyw 300 mm doskonale nadaje się do fotografowania dzikiej przyrody, ponieważ możesz znajdować się daleko od fotografowanego obiektu. Wykonuje wąskie ujęcie, dzięki czemu obiekt zajmuje większą część kadru.
Dla porównania, jeśli chcesz zbliżyć się do obiektu, obiektyw 20 mm może być tym, czego potrzebujesz. Krótko mówiąc, zrobi to szerokie ujęcie, dzięki czemu obiekt zajmie mniej miejsca w kadrze. Obiektywy zmiennoogniskowe, które mają ruchomy punkt odniesienia, będą miały wymienione dwie ogniskowe. Będą mieć minimum i maksimum, takie jak „80mm-200mm”. Ponadto obiektywy, które nie mogą powiększać, nazywane są obiektywami stałoogniskowymi.
Odległość ogniskowa jest najbliższa obiektowi i nadal jest na nim wyostrzona. Innymi słowy, odległość ogniskowa to minimalna odległość ostrości.
Ogólnie rzecz biorąc, należy pamiętać, że ogniskowa i ogniskowa nie zawsze są ze sobą powiązane! Dwa obiektywy 20 mm różnych producentów mogą mieć bardzo różne odległości ogniskowe. Odległość ogniskowa zwykle nie jest podana w nazwie obiektywu, więc aby ją znaleźć, musisz sprawdzić specyfikacje techniczne.
Płaszczyzna ogniskowa i głębia ostrości
Dodatkowo możesz usłyszeć o płaszczyźnie ogniskowej. Płaszczyzna ogniskowa (zwana również głębią ostrości) określa głębokość obszaru ostrości. To może być trudne do wytłumaczenia, ale wyobraź sobie, że robisz portret osoby. Jeśli masz bardzo wąską płaszczyznę ogniskowania, jeśli oczy fotografowanej osoby są wyostrzone, ale jej nos nie będzie, podobnie jak uszy.
Podobnie, jeśli masz szeroką płaszczyznę ogniskowania, cała ich twarz — nos, oczy, uszy — jest w tym samym czasie zogniskowana. Ogólnie rzecz biorąc, zwykle nie chcesz robić zdjęć z bardzo wąską płaszczyzną ogniskowania. To powiedziawszy, czasami jest to konieczne ze względu na warunki oświetleniowe lub dlatego, że chcesz uzyskać określony efekt artystyczny.
Płaszczyzna ogniskowa obiektywu jest kontrolowana przez rozmiar apertury. Im większa przysłona, tym węższa płaszczyzna ogniskowania. Większość nowoczesnych obiektywów ma regulowaną przysłonę. Przysłona jest zwykle mierzona w liczbach f lub f-stopach, chociaż w niektórych obiektywach wideo są one nazywane T-stopami.
Im mniejsza liczba, tym większa apertura. Tak, to wydaje się zacofane. Tak naprawdę nie jest, ale to inny artykuł. Przysłona jest zwykle podana w nazwie obiektywu i zazwyczaj wskazuje maksymalną przysłonę dla tego obiektywu. To „f/1,8” w obiektywie „Nikkor 20 mm f/1,8 AF”.
Autofokus i ręczne ustawianie ostrości
Litery na końcu nazwy obiektywu mogą oznaczać wiele różnych rzeczy, które różnią się w zależności od producenta. Podczas gdy „AF” prawie zawsze oznacza autofokus, nie ma standardowego przewodnika dla innych liter.
Autofokus oznacza, że obiektyw ma małe, niezwykle precyzyjne silniki, które we współpracy z czujnikiem aparatu dostosowują odległość między elementami i automatycznie ustawiają ostrość obrazu. Jednak niektóre obiektywy mają tylko ręczne ustawianie ostrości, co oznacza, że musisz ręcznie wyregulować obiektyw, aby go ustawić.
W sumie bardzo niewielu profesjonalnych strzelców używa już obiektywów ręcznych. W rzeczywistości autofokus jest standardem w większości obiektywów od 40 lat. Jednak większość obiektywów lub aparatów ma opcję wyłączenia autofokusa.
Praca domowa
Optyka to bardzo złożona dziedzina fizyki i inżynierii, ale obiektywy do aparatów nie muszą być skomplikowane w użyciu i zrozumieniu. Najlepszym sposobem uczenia się jest doświadczenie. Oto twoja praca domowa:kup (lub pożycz) krótki obiektyw, gdzieś między 16 a 25 mm.
Sfotografuj nim obiekt przy niskiej a następnie wysokiej przysłonie. Następnie zdobądź dłuższy obiektyw (co najmniej 80 mm) i ponownie sfotografuj ten sam obiekt przy niskiej i wysokiej przysłonie. Na koniec porównaj obrazy. Daj nam znać, jak to się okazuje na forach Videomaker.
