Co sprawia, że jeden obraz wydaje się nudny, a inny bardziej uderzający? Co sprawia, że niektóre dźwięki wydają się szczegółowe, a inne gładkie i ulotne? Odpowiedź na oba te pytania dotyczy kwestii odcienia koloru, czystości koloru i rozkładu tonów.
Ta scena uliczna w Pradze to oryginalny, niedoświetlony obraz z kamery.
Ten sam obraz po zastosowaniu korekt tonalnych i kolorystycznych.
Nauka o kolorze i tonie
Wszystkie szczegóły kolorystyczne są określane przez te trzy elementy. W świecie Photoshop/Lightroom te terminy są rozpoznawane jako HSL lub Barwa, Nasycenie i Jasność. Świat fotografii to zarówno sztuka, jak i nauka. Część naukowa jest wypełniona wykresami, pomiarami i dziwnymi słowami, z którymi większość ludzi nie spotyka się na co dzień.
Terminy te pochodzą ze słownika naukowego inżynierów, chemików i matematyków z branży fotograficznej. Kiedy kilka lat temu aparaty cyfrowe zostały zaprezentowane szerokiej publiczności, nagle każdy mógł zmieniać kolory i zakres tonalny na swoich własnych zdjęciach. Chociaż Adobe Photoshop zapewnił poważne warsztaty, pojawił się z mnóstwem technicznych terminów związanych z nauką o kolorze.
Niestety, jeśli nie rozumiesz w pełni warunków, możesz nie w pełni korzystać z zapewnianych przez nie kontroli. W tym artykule zrobię co w mojej mocy, aby sprowadzić te terminy na Ziemię i uczynić je zrozumiałymi. Pominiemy techniczny żargon i przejdziemy do praktycznego zastosowania tych terminów.
Barwa, nasycenie i jasność
Barwa, Nasycenie, Jasność (luminancja) to nieredukowalne, minimalne elementy budulcowe zaangażowane w dobrą edycję i reprodukcję kolorów. Chociaż istnieje wiele innych problemów, które należy rozwiązać podczas przetwarzania obrazu, te trzy są elementami typu make-or-break, które należy zrozumieć i dostosować, jeśli chcesz, aby kolorowe obrazy przyciągały wzrok widza.
Nawiasem mówiąc, podczas edycji obrazów te elementy powinny być adresowane w tej właśnie kolejności; wartość (odcień), intensywność (nasycenie) i ton (luminancję). Podczas gdy barwa i nasycenie dotyczą koloru, luminancja odnosi się do struktury tonalnej obrazu; prawie problem ciemności kontra światła.
Suwak Nasycenie wpływa na intensywność koloru obrazu. To potężne narzędzie; powściągliwość.
Efekt nasycenia na katedrze w Genui we Włoszech – normalne poziomy nasycenia.
Brak.
Przesycony.
Podkład do szczegółów obrazu
Kontrast zwykle odnosi się do ogólnych skrajności jasnych do ciemnych obrazu, ale prawdziwa moc edycji postprodukcji polega na przesuwaniu wartości tonalnych w obrębie ogólnego zakresu.
Ale jeśli naprawdę chcesz, aby szczegóły na obrazie się wyróżniały, musisz dostosować wewnętrzny kontrast obrazu. Największą korektą różnicującą powinny być środkowe tony obrazów; tony pomiędzy najjaśniejszymi i najciemniejszymi na obrazie.
Środkowy suwak w oknie dialogowym Poziomy programu Photoshop jest nazywany suwakiem gamma. Gamma to kolejny z tych spuścizn naukowych terminów, które można uznać za korektę „średniego tonu”. Przesunięcie tego podstawowego suwaka z lewej strony na prawą w rzeczywistości zmienia cały środkowy zakres tonów z jaśniejszych na ciemniejsze.
To zdjęcie posągu króla Karola na londyńskim Trafalgar Square jest podświetlone i ciemne, ale prosta regulacja średniego tonu otworzyła cienie i ujawniła ukryte szczegóły.
Narzędzie Poziomy w Photoshopie to najbardziej podstawowa kontrola tonalna. W rzeczywistości istnieje kilka znacznie bardziej skutecznych narzędzi do kształtowania tonalnego dostępnych w Photoshopie, a jeszcze bardziej wszechstronne elementy sterujące w Adobe Camera Raw i Lightroom. W tym artykule nie będziemy szczegółowo omawiać tych narzędzi do regulacji tonów i zaleceń dotyczących przepływu pracy (być może w późniejszym czasie).
Ten obraz zimowych liści był dość dobrze wyeksponowany, ale wymagał dostosowania zarówno tonalnego, jak i kolorystycznego, aby ujawnić bogate kolory oryginalnej sceny.
Edycja pod kątem tonacji
Jest powód, dla którego regulacja tonów powinna być Twoim numerem jeden w przygotowaniu obrazu; nawet bardziej krytyczne niż dokładność kolorów.
Twój wzrok ma możliwości percepcji i interpretacji tonalnej, które znacznie przekraczają zakres dynamiczny dowolnego aparatu cyfrowego. Nie popełnij błędu, uchwycenie siedmiu stopni zasięgu światła jest niesamowitym wyczynem. Ale uchwycenie tak szerokiej gamy tonów nie przekłada się automatycznie na szczegóły, definicję obrazu lub dobre rozróżnienie tonalne.
Właściwe ponowne przypisanie tych wewnętrznych tonów, aby bardziej pasowały do tego, co widzą twoje oczy, to miejsce, w którym dzieje się prawdziwa magia edycji. Trzymaj się ze mną tutaj, ponieważ będzie to trochę zaangażowane, ale myślę, że na pewno będzie to warte twojego czasu.
Ten wykres pokazuje różnicę między sposobem, w jaki twoje oko rejestruje światło, a tym, jak kamera je rejestruje.
Widok kamery — widok człowieka
Przetwornik obrazu aparatu rejestruje światło zupełnie inaczej niż postrzega je oko. Aparat faktycznie rejestruje dużo danych z jaśniejszej części sceny i bardzo mało danych z ciemniejszej części. Czujniki obrazu przechwytują światło w sposób liniowy. Niestety, ludzie widzą oświetlenie w scenach w sposób logarytmiczny.
Można powiedzieć, że oryginalne pliki z aparatów zwykle korzystają z korekty „mody”, generalnie rozjaśniając średnie tony. Obrazy z aparatu, które nie są dostosowywane do wartości tonalnych, prawie zawsze tracą szczegóły w ciemniejszych obszarach obrazu. Praktycznie wszystkie obrazy z kamer korzystają z wewnętrznych regulacji.
Wyjaśnienie dotyczące chrominancji i luminancji
Chrominance zajmuje się składową koloru obrazu, podczas gdy luminancja zajmuje się składową kontrastu lub tonalności obrazu.
Chroma odnosi się do koloru na obrazie, podczas gdy luma opisuje część niekolorową lub tonalną. Achromatyczny to fantazyjne słowo naukowe, które jest dość łatwe do zrozumienia. Zapamiętaj swój licealny angielski… przedrostek „a” oznacza „bez”, więc a-chromatyczny dosłownie oznacza bez koloru.
W modelu HSL kolor, odcień i nasycenie spadają w kolumnie chrominancji, podczas gdy tonalność i kontrast znajdują się w kolumnie luminancji (szkielet strukturalny lub tonalny obrazu).
Podstawowe regulacje jasności
Skąd pochodzi termin „luminancja”? Światło mierzone jest w lumenach. Lumen to najmniejsza mierzalna jednostka światła widoczna dla ludzkiego oka. Jasność jest zatem miarą lumenów odbitych od (lub przepuszczanych przez) źródła światła i odbieranych przez oko. Im więcej lumenów, tym jaśniejsze światło. Pomiary światła są również wykonywane w przyrostach zwanych kandelami. Kandela to w przybliżeniu wartość światła wytwarzanego przez pojedynczą świecę domową.
Zdjęcie:Akshay Paatil na Unsplash
Tak jak „konie mechaniczne” są wskaźnikiem przeniesienia miary mocy (odnoszącej się do siły pociągowej wielu koni), kandele są wskaźnikiem skumulowanego światła emitowanego przez wiele świec. Te starsze terminy są czasami mylące i byłoby miło, gdyby terminologia związana z nauką o kolorze fotograficznym została uproszczona dla osób dopiero rozpoczynających ten proces, ale do tego czasu musisz się zaaklimatyzować.
Zajmę się tym powoli, ponieważ łatwo można utopić się w drobiazgach terminologii naukowej. Utrzymam terminologię na podstawowym poziomie obrazowania cyfrowego, abyś mógł w praktyce wykorzystać to, czego się uczysz.
Podstawowa nauka o kolorze
Jak wspomniano wcześniej, każdy kolor składa się z trzech elementów; wartość, intensywność i jasność. Wartość (lub odcień) odnosi się do „koloru” koloru, czyli tego, co odróżnia czerwień od pomarańczy lub fioletu. Intensywność (lub nasycenie) odnosi się do czystości koloru, rozróżniając pastele od ostrych kolorów (im więcej światła białego łączy się z czystym kolorem, tym mocniejsze jest rozmycie koloru). Jasność jest miarą jasności i odnosi się do jasności lub ciemności obrazu.
Odcień (wartość) odróżnia jeden kolor od drugiego. Nasycenie (intensywność) określa czystość koloru. Jasność (jasność) określa tonalność.
Szczegółowość terminologii obrazowania cyfrowego to stopień, w jakim kolory i tony różnią się od siebie. Podczas gdy odcień, nasycenie i luminancja odgrywają znaczącą rolę w szczegółowości obrazu, duże podniesienie szczegółów jest dokonywane przez luminancję lub kształtowanie wewnętrznych tonów na obrazie. Detal jest produktem kontrastu, a kontrast jest prawie całkowicie kontrolowany przez element luminancji. Dlatego profesjonaliści postprodukcyjni wykonują wszystkie korekty wyostrzania wyłącznie w kanale luminancji.
Okno dialogowe Podświetl/Cień w Photoshopie
Główne okno dialogowe Adobe Camera Raw.
Kształtujące światło
Kontrast, podobnie jak korekcja dźwięku, nie może być skutecznie osiągnięty za pomocą liniowej kontroli typu (bass-treble), takiej jak suwak luminancji w panelu HSL, który po prostu rozjaśnia lub przyciemnia obraz. Efektywne kształtowanie obrazu wymaga indywidualnego dopasowania pięciu określonych obszarów tonalnych obrazu; podświetlenie, ćwierć tonu, średni ton, trzy czwarte tonu i cień. Używam różnych elementów sterujących do kształtowania kontrastu tonalnego.
Ansel Adams stwierdził kiedyś:„Połowa obrazu powstaje w aparacie, druga połowa jest tworzona w ciemni”. Chociaż nigdy nie możesz użyć ciemni do stworzenia obrazu fotograficznego, istota jego wypowiedzi jest nadal prawdziwa. Przechwytywanie pikseli aparatem to tylko pierwszy krok w tworzeniu dobrego zdjęcia. To, co zrobisz z obrazem wychodzącym z aparatu, określi Twoje umiejętności jako fotografa.
Fotografia cyfrowa zapewnia niemal nieograniczone możliwości osobistej ekspresji. Kształtowanie kolorów i tonów w Twoich obrazach to podstawa doskonałej fotografii. Postanów codziennie uczyć się czegoś nowego o tej wspaniałej formie sztuki. Przesuwaj piksele i pozostań skoncentrowany.