Korzystanie z teleobiektywu jest jak danie kamerze lornetki. Im dłuższa ogniskowa, tym większe powiększenie.
Kamerzysta był nos w nos z grzechotnikiem. Jego rozwidlony język poruszał się do przodu i do tyłu, gdy jego paciorkowate oczy wpatrywały się w niego nieruchomym spojrzeniem. Instynktownie odsunął głowę od wizjera, aby upewnić się, że wąż, którego twarz wypełniała kadr, wciąż znajduje się 20 stóp od niego. Taki efekt teleobiektywu jest taki, że nawet doświadczony fotograf przyrody musiał by się upewnić, że żmija jakoś się na niego nie wśliznęła.
To doświadczenie z sesji, nad którą pracowałem, ilustruje najczęstsze zastosowanie teleobiektywu:przybliżanie tego, co jest daleko. W tym przypadku widz zobaczył na poziomie gruntu, większe niż cały ekran zbliżenie zwiniętego grzechotnika. Strzał wywarł ogromny wpływ. Twoja kamera jest z wbudowanym teleobiektywem w postaci obiektywu o zmiennej ogniskowej.
Wygląd obiektywu
Aby w pełni wykorzystać możliwości teleobiektywu, musisz zrozumieć, jak to działa. Aby zorientować się, jak to działa, weź kawałek papieru i wytnij otwór, powiedzmy 1,5 × 2 cale. Trzymaj go przed swoją twarzą i zajrzyj jednym okiem. W miarę przesuwania papieru w stronę twarzy lub od niej, zmieni się ilość, którą możesz zobaczyć przez otwór. Naśladuje to efekt różnych obiektywów o różnej ogniskowej. Jak trzymanie kartki na wyciągnięcie ręki, kawałek świata, który możesz zobaczyć (nazywany polem widoku ) staje się bardzo wąski na długich ogniskowych. To sprawia, że podążanie za poruszającym się obiektem jest trudniejsze. Stosunkowo niewielki ruch obiektu może wyrwać go z kadru. Coś w ciągłym ruchu (np. surfer lub samochód wyścigowy) jest łatwiejsze do śledzenia niż coś co porusza się nieprzewidywalnie (np. dzikie zwierzę).
Powiększenie
Osoby, które fotografują dziką przyrodę lub podczas zawodów surfingowych, używają naprawdę długich obiektywów, aby przybliżyć odległą osobę lub zwierzę i dobrze się przyjrzeć. Teleobiektyw pozwala zobaczyć szczegóły czegoś z oddali. Jednak wiąże się to z pewnymi nieodłącznymi problemami.
Obiektywy teleobiektywu powiększają również ruch aparatu. Podobnie jak w przypadku patrzenia przez bardzo mocną lornetkę, musisz trzymać instrument absolutnie stabilnie. Oznacza to, że powinieneś używać statywu do zdjęć teleobiektywem, chyba że Twój aparat ma bardzo dobrą stabilizację obrazu (patrz Loren Historia Alldrina Obraz Stabilizacja:zaawansowana pomoc dla chwiejnych ujęć na stronie –X tego wydania) i nawet wtedy statyw to dobry pomysł. Ruchy, takie jak panoramowanie i przechylanie, należy wykonywać wolniej niż zwykle, chyba że chcesz zrobić wrażenie świata przelatującego z dużą prędkością.
Efekty perspektywy
Teleobiektywy spłaszczają perspektywę. Sprawiają, że różne elementy zdjęcia wyglądają bliżej siebie niż w rzeczywistości. Widziałeś to w filmach, gdzie bohater wydaje się chodzić niesamowicie zatłoczoną ulicą, z ludźmi ściśniętymi tuż obok niego. Ten efekt można uzyskać, stojąc dobrze z tyłu i fotografując długim teleobiektywem. Wydaje się, że wszyscy ludzie na scenie są zepchnięci w tę samą małą przestrzeń.
Jest to naturalna funkcja patrzenia na coś daleko. Na przykład spójrz na dwie ilustracje przedstawiające sceny na plaży. Jedno zostało zrobione normalnym obiektywem (zdjęcie 1a), drugie z teleobiektywem (zdjęcie 1b). Na zdjęciu z teleobiektywu plaża jest o wiele bardziej zatłoczona. Ale jeśli spojrzysz na obszar szerszego ujęcia wewnątrz białego prostokąta, zobaczysz ten sam efekt co teleobiektyw. W rzeczywistości, gdybyś zrobił tylko tę część ujęcia i wysadziłby go w powietrze, wyglądałoby to tak samo jak ujęcie teleobiektywem. Tak właśnie działa cyfrowy zoom.
Oprócz tego, że wszystko wygląda na bardziej zatłoczone, ten efekt perspektywy może być przydatny w inny sposób. Załóżmy na przykład, że chcesz strzelić swoim talentem, do dużego zwierzęcia, takiego jak krowa lub koń, ale za każdym razem, gdy zbliża się do zwierzęcia, jest ono poruszone lub oddala się. Wystarczy umieścić swój talent około 20 stóp przed zwierzęciem (rysunek 2a) i wykonać zbliżenie, aby zrobić zdjęcie teleobiektywem (rysunek 2b). Soczewka zmniejszy odległość między osobą a zwierzęciem, sprawiając, że będą one wydawały się bliżej siebie.
Głębia ostrości
Teleobiektywy mają mniejszą głębię ostrości niż krótsze obiektywy. Oznacza to oznacza to, że obszar akceptowalnej ostrości w danym punkcie ostrości jest płytszy w obiektywach o długiej ogniskowej niż w krótszych. Kontrolowanie głębi ostrości to tylko jeszcze jedno narzędzie dla kreatywnego filmowca.
Obiektyw jest najostrzejszy w punkcie, na którym jest skupiony. Obraz obiektów bliższych lub dalszych od tego punktu stopniowo staje się bardziej miękki. W pewnym punkcie ta miękkość staje się zauważalna i mówimy, że obiekt jest „poza ogniskiem”. Zakres odległości od kamery (powiedzmy od 10 do 30 stóp) w którym obiekty są akceptowalnie ostre nazywa się głębią ostrości (rysunek 3). Głębia ostrości to sprawa stopniowa i subiektywna. Nie będziesz mieć czegoś na wysokości 9 stóp, które będzie całkowicie rozmyte, a coś na wysokości 10 stóp będzie ostre jak brzytwa. Ale kiedy jest nieostry, na pewno to wiesz.
Na głębię ostrości składają się trzy elementy:ogniskowa, odległość od aparatu i przysłona.
— Im dalej od aparatu ustawiasz ostrość, tym większa głębia ostrości.
— Im dłuższa ogniskowa obiektywu, tym płytsza głębia ostrości.
— Im mniejsza apertura, tym większa głębia ostrości.
W niektórych sytuacjach pierwsze dwa czynniki wzajemnie się znoszą. Jeśli utrzymasz to samo kadrowanie, używając różnych ogniskowych do fotografowania z różnych odległości, głębia ostrości będzie zależeć całkowicie od przysłony. Zwykle jest to problem tylko wtedy, gdy okaże się, że nie masz wystarczającej głębi ostrości dla danego tematu. W takim przypadku rozwiązaniem jest dostarczenie więcej światła na obiekt, aby można było użyć mniejszej przysłony.
W przypadku większości zdjęć, dostosowując punkt, na którym skupia się obiektyw, możesz umieścić to pasmo ostrości tam, gdzie będzie najskuteczniejsze. Możesz podkreślić swój temat i odrzucić wszystko inne. Teleobiektywy , z mniejszą głębią ostrości, generalnie dają większą kontrolę nad tym.
Kreatywne sterowanie
Powiększenie teleobiektywu może być wykorzystane do uzyskania dramatycznego efektu. Na przykład możesz zrobić zdjęcie o zmierzchu, które zawiera w tle w pełni księżyca. Księżyc będzie wydawał się większy i bliższy, jeśli będziesz fotografować długim obiektywem (rysunek 4).
Możesz także powiększyć obiekty, które nie są tak daleko. Podczas gdy teleobiektyw zazwyczaj nie ustawia ostrości wystarczająco blisko, aby być prawdziwym obiektywem makro (używanym do bardzo szczegółowych zbliżeń), często umożliwia robienie interesujących zbliżeń lub Detale. Z bliskiej odległości niewielka głębia ostrości teleobiektywu pomoże również wyróżnić przedmiot z tła.
Nawet na obiektach o normalnych rozmiarach możesz zminimalizować rozpraszające tło przy użyciu głębi ostrości. Jeśli to możliwe, odsuń obiekt od tła i dostosuj ostrość, aby zmiękczyć tło, ale zachowaj ostrość obiektu.
Manipulowanie perspektywą to przydatne narzędzie twórcze. Jeśli chcesz skojarzyć dwie rozdzielone rzeczy, cofnij się i sfotografuj je swoim teleobiektywem. Spowoduje to, że będą wyglądały bliżej siebie. Z drugiej strony, jeśli chcesz podkreślić ich separację, zrobi to obiektyw szerokokątny. To równie ważne, aby wiedzieć, kiedy nie korzystać z teleobiektywu.
Aby być kreatywnym, musisz znać swój sprzęt, wiedzieć, co potrafi, a czego nie. Teleobiektyw to tylko jedno z Twoich kreatywnych narzędzi. Poznając jego cechy i efekty wizualne, możesz użyć tego narzędzia do zwiększenia wpływu swoich filmów.
Co to jest teleobiektyw?
Soczewki są klasyfikowane według ogniskowej długości . Jest to odległość od punktu wewnątrz soczewki zwanego punktem ogniskowym do punktu, w którym obraz jest przechwytywany (patrz rysunek). W kamerze ten punkt przechwytywania nazywa się CCD lub urządzeniem ze sprzężeniem ładunkowym. CCD to światłoczuła płytka krzemowa, która przekształca obrazy na impulsy elektryczne, które są następnie rejestrowane na właściwej kliszy. Każda ogniskowa umieszcza w aparacie obraz innego fragmentu świata. Krótkie ogniskowe pokazują szerszy obszar, a długie ogniskowe mają węższe pole.
Dla każdej kamery jest „normalny” obiektyw. Jest to ogniskowa która umieszcza na ekranie obraz zbliżony do tego, który normalnie widzisz okiem. Zwykły obiektyw jest definiowany jako taki, którego ogniskowa jest równa wymiarowi przekątnej CCD. W przypadku większości kamer, które osiągają 912 mm. Obiektywy znacznie krótsze są szerokokątne soczewki, soczewki dłuższe niż około dwa razy normalne są długoogniskowe lub teleobiektyw soczewki.
Większość kamer ma pojedynczy obiektyw o zmiennej ogniskowej, zwany zoomem obiektyw. Umożliwia to kamerzyście noszenie w jednym urządzeniu ekwiwalentu dużej liczby obiektywów. Obiektyw zmiennoogniskowy kamery, przybliżony do około 20 mm, działa jak teleobiektyw i ma wszystkie cechy jednego.
