W niedzielę wieczorem „Moonlight”, piękny film reżysera Barry'ego Jenkinsa o dojrzewaniu młodego mężczyzny, który zajmuje się kwestiami rasy i ubóstwa, a jednocześnie odkrywa swój własny stosunek do seksualności, zdobył ostateczną nagrodę, Najlepszy Film trofeum na rozdaniu Oscarów. LensCulture właśnie opublikował długi wywiad z utalentowanym operatorem filmu, Jamesem Laxtonem. Oto fragment tego, co miał do powiedzenia.
Zagubiony wśród zdecydowanie historycznej klęski, jaką było zakończenie rozdania Oscarów w 2017 roku, był prostym faktem. „Moonlight”, film, który ostatecznie trafił do domu z nagrodą za najlepszy film (przez producentów „La La Land”), był niesamowitym dziełem kina.
Barry Jenkins i Tarell Alvin McCraney stworzyli przejmujący i pouczający scenariusz przedstawiający dojrzewanie młodego mężczyzny, który musi stawić czoła trzem społecznym wstrząsom:bycia czarnym, biednym i homoseksualnym. Ale opowiadając historię Chirona, zespół kreatywny wyszedł daleko poza stereotypy.
Ostateczna moc „Moonlight” tkwi nie w statystykach, ale w tym, co znajduje się między wierszami. Intymność, z jaką opowiadana jest historia, sprawia, że historia jednej, bardzo konkretnej osoby może być powiązana ze wszystkimi słuchaczami. Nie musisz być czarny, aby zrozumieć jego położenie na poziomie emocjonalnym. Nie musisz być homoseksualistą. Twoja empatia nie wymaga też, abyś pochodził z Miami. W rzeczywistości autor zdjęć do filmu, James Laxton, którego piękne obiektywy zapewniają filmowi nadmierną intymność, pochodzi z zupełnie innego świata.
We wspaniałym, pogłębionym wywiadzie przeprowadzonym przez Alexandra Streckera dla LensCulture, Laxton opowiada o swoim podejściu do tematu oraz o niezliczonych wpływach, które pomogły zdefiniować styl wizualny filmów.
Wydaje mi się, że to proste stwierdzenie, ale myślę, że w tych słowach kryje się pewna prawda o całej sztuce, poruszającej się lub nieruchomej. Cienka granica między bardzo dobrym a doskonałym często leży w zdolności do wejścia głębiej niż na powierzchnię. Artysta musi wyjść poza dwuwymiarowe obrazy, niezależnie od tego, jak piękne są na powierzchni, i zagłębić się w głębszy poziom.
Rozumiejąc to, Laxton wiedział, że musi znaleźć inny poziom. Działając tak, jak robi to wielu świetnych fotografów dokumentalnych, jadąc do Miami na początku bez aparatu, poznał nastroje i rytmy świata, o którego odzwierciedlenie był proszony.
To rozszerzyło się dalej na produkcję. Podczas gdy większość filmów wyraźnie wytycza granice między operatorem a operatorem kamery, mniejszy zakres i intymne szczegóły projektu wymagały, aby Laxton sam wykonał wiele czynności operacyjnych.
Najważniejsza była jego decyzja o nakręceniu większości filmów z ręki. Chociaż może to być nadużywana technika w wielu filmach, które wydają się potrząsać aparatem tylko po to, by potrząsać aparatem, w „Światło księżyca” Laxton wykorzystuje swobodę ręcznego aparatu, aby uchwycić chwile pomiędzy, które mogły się nie udać w idealnie nieruchomą ramę. Może wchodzić i wychodzić podczas sceny. Może osobiście zaatakować przestrzeń aktora. Krótko mówiąc, nie tylko nagrywa rozmowę, ale jest jej częścią.
Wyraźnym tego przykładem jest jego podejście do kręcenia słynnej sceny chrztu, w której Juan (grany przez zdobywcę Oscara Mahershala Ali) uczy Chirona (lub Little, jak nazywano go podczas aktu otwarcia) unosić się na wodzie. Zamiast ustawić się na patykach z bezpiecznego lądu, Laxton wszedł do wody z aktorami. Ponieważ walczyli z raczej prawdziwym prądem Oceanu Atlantyckiego, tak samo zrobił Laxton. Kiedy dzielili ten intymny moment, tak samo zrobił Laxton. A co za tym idzie, publiczność też.
Operator dalej wspomina o wielu źródłach inspiracji dla wyglądu „Moonlight”. Wiele z inspirujących ruchomych obrazów zostało zaczerpniętych z obrazów nieruchomych. Jednym ze wspomnianych fotografów był Earlie Hudnall Jr., który wnosi do swojej pracy piękną autentyczność.
Laxton był również pod silnym wpływem Vivianne Sassen i jej niezwykłych kolorów.
Mówiąc o kolorze, czerpał nawet inspirację ze źródła, które będzie bliskie sercu każdego fotografa. Przynajmniej tych, którzy pamiętają. Zapasy filmowe. Ponieważ historia filmu jest wyraźnie podzielona na trzy oddzielne akty, które łączą się, tworząc kompletną historię, Laxton postanowił nadać każdej sekcji własny, niepowtarzalny wygląd.
Jak narysował linię? Sprytnie postanowił, że każdy wygląd będzie inspirowany przez każdego z trzech głównych producentów taśm filmowych Fuji, Agfa i Kodak.
Fuji, które ma tendencję do skłaniania się w kierunku niebieskiego i zielonego, stanowiło pierwszą sekcję.
Nie mówiąc, przy okazji, że Laxton faktycznie nakręcił film na filmie. Współpracując z wieloma nieprofesjonalnymi aktorami i chcąc szybko uchwycić nieoczekiwane chwile, Laxton zdecydował się na cyfryzację (wykonując wiele z wyżej wymienionych prac kolorystycznych w postach).
Bez względu na medium, Laxton był w stanie znaleźć intymność i autentyczność, aby tworzyć obrazy do tego, co bez wątpienia stanie się jednym z najbardziej wpływowych filmów w długiej historii kina. Jeśli go nie widziałeś, sprawdź to. Jeśli oglądałeś tylko fiasko Oscara i chcesz wiedzieć, o co to całe zamieszanie, sprawdź to. Lub, jeśli widziałeś już, jak rozwija się historia Little, Chiron i Black, nadaj jej nowy wygląd i podziwiaj, jak osoba z zewnątrz dostarczyła jeden z najbardziej poufnych portretów, jakie kiedykolwiek wróciły do domu dzięki Oscarowi.
[przez LensCulture]