Lżejsze kamery sprawiają, że chwiejna kamera staje się większym problemem, zwłaszcza w dramacie, a dowody pokazują, że widzowie tego nie lubią.
Co więc rozumiemy przez chwiejną kamerę lub, jak nazywają to niektórzy wojownicy klawiatury w mediach społecznościowych – mdłości-kamerę. Cóż, nie jest to Jason Bourne rodzaj ruchu kamery—przyjemna jazda i znakomita dynamika. Nie jest to też program typu reality show ani serial mockumentalny, taki jak Biuro . Ruchoma kamera w takich sytuacjach wzbogaca rzeczywistość i nadaje materiałowi wyrazistości i płynnego charakteru.
Mamy na myśli nadużywanie ruchu kamery, gdy scena po prostu tego nie gwarantuje. Na przykład dwa ujęcia z ciężkimi, ważnymi dialogami — po co to w ogóle wymaga ruchu kamery?
Może w dzisiejszych czasach jest tak szalony, że nie kwestionujemy tego. Ale skąd się wzięła ta technika i czy reżyserzy teraz po prostu proszą o nią swoich operatorów jako swego rodzaju dynamiczne rodzaj ujęcia, gdy uważają, że scena potrzebuje czegoś ?
Historia Shaky-Cam
Ale zanim całkowicie to przeklniemy, spójrzmy wstecz, jak i dlaczego powstało — i rozkwitło — zwłaszcza w dramacie.
Już w Napoleonie Abla Gance’a istniały przykłady pracy z kamerą ręczną, niekoniecznie drżącą. w 1927 roku. Ale prawdziwe eksperymenty z ruchem kamery miały miejsce w latach sześćdziesiątych z awangardowymi filmowcami, takimi jak John Cassavetes i Kinji Fukasaku, w filmach takich jak Battle Royale .
Gatunek horroru uwielbiał drżący aparat. Na przykład w Martwe zło Sam Rami kazał swojemu operatorowi Timowi Philo przykręcić kamerę do kawałka drewna o wymiarach 4×2 cala i pozwolić, by dwa uchwyty przejechały z nim w dół przecznicy miasta.
Reżyserzy tacy jak Joel i Ethan Coen (The Coen Brothers) oraz Steven Spielberg dołączyli do zabawy, ale dopiero w Projekcie Blair Witch w 1999 ta chwiejna kamera stała się kulturowo ważna.
Wtedy narodził się gatunek „found footage”, którego wizytówką był ekstremalny ruch kamer. Cloverfield z 2008 r był kolejnym tego przykładem, ale pojawiły się ostrzeżenia o niepokojach opinii publicznej, gdy film trafił do kin.
W rzeczywistości, jeśli poszedłeś obejrzeć film w kinach AMC, otrzymałem pisemne ostrzeżenie. Pospiesznie przypięty do głównych drzwi teatrów był list gwarancyjny, który brzmiał:
To była pierwsza oficjalna oznaka zaniepokojenia opinii publicznej tym ekstremalnym ruchem kamery.
Telewizja zaczyna pokochać „wstrząsanie”
W 1993 roku telewizja (a dokładniej, programy policyjne) postanowiła pożyczyć technikę i wziąć udział w akcji. Program o nazwie NYPD Blue zaczęli używać go w swoim programie, aby dodać dynamiczny element do brutalnego policyjnego dramatu. Niektórym się to podobało, innym uważano, że jest „wyszczerbione”.
Narastała niechęć do tej techniki, a niektórzy reżyserzy nie byli nieśmiali w swojej wrogości. Christopher Misja niemożliwa McQuarrie skrytykował tę technikę jako „sztuczkę używaną do próby ukrycia braku prawdziwej energii w scenie”.
Co myślą operatorzy kamer?
Kiedy reżyser poprosi cię o użycie metody drżącej kamery, niewiele możesz zrobić. Zatrudnił cię do wykonywania pracy, a podnoszenie twórczych różnic na początku projektu nie jest mądre.
Prawda jest taka, że niektórzy operatorzy nienawidzą tej techniki, mimo że stają się w niej całkiem biegli.
Teraz, gdy operator kamery Peter Versey przeszedł na emeryturę, może przyznać się do tego, co myśli. Pracował przy filmach takich jak Superman , Góral , Misja niemożliwa , i często stosował tę technikę pod kierunkiem i z niezwykle ciężkimi kamerami filmowymi w tamtych czasach. Jego problem polegał na tym, że mógł odebrać aktorowi wielki moment w filmie.
Peter opowiada historię kręcenia dramatu policyjnego w latach dziewięćdziesiątych zatytułowanego Proces i zemsta . Został poproszony przez reżysera o kręcenie w technice chwiejnej kamery, ale w celu złagodzenia tego efektu,
Aktualne programy Shaky-Cam
Gdybyś myślał, że technika drżącej kamery już dawno zniknęła, myliłbyś się. Po prostu zacznij oglądać wysokiej klasy telewizję i filmy, a zobaczysz to w każdym miejscu. Minimalny ruch jest zawsze uzasadniony i działa dobrze, dopiero gdy nadmierny ruch jest używany bez wyraźnego powodu, ludzie zaczynają narzekać. Mówię ludzie, mam na myśli widzów.
Na początku tego roku serial policyjny BBC zatytułowany Bloodlands intensywnie używał shaky-cam i nie podobało się to na Twitterze. Kilka komentarzy w tamtym czasie zawierało:
Komentarz „nieustannie przypominał o kamerze” jest naprawdę wymowny. Ostatnią rzeczą, jakiej chcemy, jest nasza publiczność „wyskoczona z narracji programu
Nawet brytyjska gazeta krajowa zajęła się programem:
Przyszłość Shaky-Cam
Ponieważ aparaty stają się coraz lżejsze, nie ma powodu sądzić, że nieproporcjonalny ruch zniknie w najbliższym czasie. Zwłaszcza, gdy reżyserzy widzą w tym podstawową technikę, gdy potrzebujesz dynamizmu w scenie — w najgorszym razie jest to leniwy konstrukt.
Wszystko, co możemy zrobić, to wywołać to, gdy to zobaczymy. Czy nie po to stworzono media społecznościowe?