Kontynuujemy naszą serię artykułów, w których przyglądamy się niektórym ikonom w historii kina i analizujemy niektóre elementy, które sprawiły, że zapadły w pamięć.
W tym poście przyjrzymy się czarnej komedii psychologicznej Joela i Ethana Coenów Barton Fink , który obchodzi w tym miesiącu 30. rocznicę powstania i przyjrzyj się niektórym elementom, które sprawiają, że jest to tak sprytne i wciągające dzieło kinowe.
Po prostu wiedz, że ta recenzja zawiera poważne spoilery.
Jaka jest historia?
Barton Fink opowiada historię artystycznego nowojorskiego dramaturga (John Turturro), którego błyskawiczny sukces i natychmiastowe uznanie jako nowy „głos zwykłego człowieka” prowadzi go do Hollywood. Zatrudniony przez Capitol Pictures do napisania filmu klasy B o zapasach, melduje się w spoconym, zaniedbanym, pozornie pustym hotelu, by „żyć wśród zwykłych ludzi”. Tam poznaje prostego i zbyt przyjaznego sprzedawcę ubezpieczeń podróżnych, Charliego Meadowsa (John Goodman), z którym nawiązuje dziwną przyjaźń.
Walcząc z poczuciem fałszywej wyprzedaży i cierpieniem z powodu blokady pisarskiej, Fink na próżno szuka inspiracji. Nawet zwrócenie się do jednego ze swoich literackich idoli, W.P. Mayhewa (John Mahoney), okazuje się rozczarowujące, ponieważ okazuje się, że jest alkoholikiem i hakerem. Osobista asystentka/kochanka/pisarka-widmo Mayhew, Audrey Taylor (Judy Davis), próbuje pomóc walczącemu Finkowi, ale tutaj sprawy przybierają mroczny obrót.
Wpadka w Hollywood… i w Writers
Bracia Coen napisali Bartona Finka, mając własny blok pisarza pracujący nad thrillerem mafijnym Miller’s Crossing . Był to dla nich sposób na poradzenie sobie z utknięciem i okazał się całkiem produktywny, zbierając 3 główne nagrody na Festiwalu Filmowym w Cannes (Złota Palma, Najlepszy Reżyser i Najlepszy Aktor).
Na początku film wydaje się być opowieścią David vs. Goliath o nieszczęsnym pisarzu, który mierzy się z Hollywood, opresyjną i wszechmocną organizacją, która jest w zasadzie fabryką typowego kina. Najpierw jest szef Capitol Pictures, Jack Lipnick (Michael Lerner), który pyta Finka:„Chcesz damę czy sierotę?” podczas dyskusji, kto będzie przedmiotem zainteresowania bohatera filmem o wrestlingu. W innej scenie. Zagadkowy asystent Lipnicka, Lou Breeze, informuje go:„Treść twojej głowy jest własnością Capitol Pictures”.
Coenowie opowiadają historię wyłącznie z perspektywy swojego bohatera i prawie nie ma sceny, w której nie jest on obecny. Ten punkt widzenia wprowadza nas w umysł pisarza. Doświadczasz z nim dezorientacji, którą odczuwa po przybyciu do Tinsletown oraz poczucia niepokoju, niepokoju i niepewności związanej z jego blokadą pisarską.
Ale Fink nie może ukryć przed nami swoich wad, które w miarę rozwoju filmu stają się coraz bardziej widoczne. Jego przemówienia o doprowadzeniu teatru do zwykłego człowieka stają się hiperbolicznym i na wpół spójnym tyradem. Kiedy Charlie mówi do niego:„Mogę ci opowiadać historie”, dając Bartonowi możliwość wysłuchania prostych ludzi, których twierdzi, że reprezentuje, przerywa mu. Staje się oczywiste, że Fink to zaabsorbowany sobą, arogancki i pretensjonalny haker.
Mistrzowska klasa pisania znaków pomocniczych
Jeden z elementów, które sprawiają, że Barton Fink tak bogaty i niezapomniany jest zbiór enigmatycznych i ekscentrycznych postaci, które Barton spotyka podczas swojej podróży. Oczywiście oczywistym głównym bohaterem drugoplanowym jest Charlie Meadows, który okazuje się być seryjnym mordercą Madmanem Mundtem.
Nadmiernie przyjazny, niewykształcony i krzepki Meadows jest antytezą Bartona i jego geekowego, snobistycznego i pompatycznego charakteru, który wyróżnia charakter i wady pisarza. Relacja między nimi zaczyna się od tego, że Fink czuje się lepszy od ujmująco apodyktycznego sprzedawcy, ale równowaga zmienia się, gdy historia nabiera mrocznego tonu. Nieszczęsny pisarz staje się zależny od Meadowsa, ślepo ufając mu w ukrywaniu przestępstwa, o które może stać się podejrzanym.
John Goodman jako nadmiernie przyjazny sprzedawca ubezpieczeń podróżnych Charlie Meadows
Kiedy ujawnia się prawdziwa tożsamość Meadowsa, zdajemy sobie sprawę, że Mundt wysłuchał kłopotów Finka i próbował mu pomóc, choć w bardzo pokręcony sposób. Ale to zadziałało. Barton wyrywa się z bloku pisarskiego i wpada w szał pisania, kończąc to, co nazywa „najlepszą pracą, jaką kiedykolwiek napisałem”.
"Ale dlaczego ja?" Barton pyta, na co Mundt odpowiada ze złością jeszcze do rzeczy:„PONIEWAŻ NIE SŁUCHASZ”.
John Goodman jako seryjny morderca Karl „Madman” Mundt
I chociaż zalecana przez Coenów metoda radzenia sobie z blokadą pisarstwa prawdopodobnie nie obejmuje zaprzyjaźnienia się z seryjnym mordercą i spania z kochankiem twojego idola, ich głównym przesłaniem z tego filmu jest to, że aby pisać, musisz przestać żyć we własnym umyśle . Musisz otworzyć uszy i słuchać świata zewnętrznego.
Uzyskaj nieograniczoną muzykę
dla Twoich filmów
Rozpocznij bezpłatnie teraz Widoki i dźwięki hrabiego
Druga postać drugoplanowa, na której chciałbym się skupić, to nie człowiek, ale hotel The Earle , królewskie wysypisko, które wydaje się równie duszące, co rozległe. Wyczarowanie hotelu The Overlook z filmu Lśnienie Stanleya Kubricka , z podobnymi długimi pustymi korytarzami, The Earle określa surrealistyczną naturę Bartona Finka, a niektórzy twierdzą, że reprezentuje on umysł pisarza i że cały film (zwłaszcza druga część) rozgrywa się we śnie.
Brązowo-ciężka paleta kolorów z akcentami zieleni służy wzmocnieniu wrażenia wilgoci i wilgoci.
Barton Fink to czwarty film Coensów, ale ich pierwsza współpraca z legendarnym operatorem Rogerem Deakinsem, który od tego czasu nakręcił prawie wszystkie ich filmy. Deakins używa ujęć śledzących wzdłuż korytarzy, które ponownie
Earle jest również pełen dźwięków, a projekt dźwiękowy pięknie tworzy przerażającą, napiętą, nawiedzającą i wilgotną atmosferę. Po pierwsze, są utrzymujące się dźwięki, które wywołują ogólne poczucie niepokoju, takie jak dzwonek służbowy, którego dzwonek nie przestaje bić, i skowyt dokuczliwego komara. Następnie masz tajemnicze wydarzenia, które mają miejsce w innych pokojach hotelowych, które są tylko słyszane i nigdy nie widziane, co dodaje niesamowitości. Wreszcie miękkie dźwięki, takie jak odklejanie się tapety ze ściany, dają lepsze poczucie ciepła i wilgotności.
Podsumuj
Barton Fink braci Coens to ostra satyra, która 30 lat później wydaje się bardzo istotna. I chociaż jest to jeden z ich mniej komunikatywnych filmów, dzięki świetnej obsadzie postaci drugoplanowych, mocnej kinematografii i dowcipnemu pisaniu, jest jednym z ich najlepszych filmów do tej pory. Jeśli podoba Ci się bracia Coen, zapoznaj się z naszym artykułem z okazji 25-lecia firmy Fargo.