Od samego początku zdolność fotografii do zatrzymywania akcji w naturalny sposób uzupełniała szybko zmieniający się świat sportu. „Grać i oglądać sport to być chwilą. Wciąż fotografowie są mistrzami chwil” — mówi Gail Buckland, kuratorka wystawy w Brooklyn Museum Who Shot Sports:A Photographic History, 1843 to the Present. Ankieta herkulesowa, obejmująca ponad 230 obrazów w trzech dużych galeriach, potrwa do 8 stycznia 2017 r. Towarzyszy jej 344-stronicowa książka firmy Knopf.
Kolekcja obejmuje zarówno wczesne studia ruchu Eadwearda Muybridge'a i Georgesa Demen portret autorstwa Waltera Ioossa i Herba Rittsa. Choć celebruje piękno i zdolności sportowców – a także zapał ich fanów – praca ta obraca się wokół poglądów fotografów, którzy ją stworzyli. Jako historyk fotografii, który omówił wszystko, od wynalezienia fotografii po zdjęcia kryminalne, Buckland wnosi naukowe rozeznanie zarówno do wyboru obrazów, jak i fragmentów tekstu. Tutaj Buckland rozmawia z American Photo o powinowactwach między sportem, kulturą, historią i siłą nieruchomego zdjęcia.
Rozmawialiśmy siedem lat temu, gdy byłaś kuratorem ogromnej wystawy na Muzeum Brooklyńskie. To był ten, który kręcił rock and rolla. Oto znowu z Who Shot Sports . Wydaje się, że podejmujesz ważne tematy…
Cóż, wcześniej zajmowałem się The American Century z Haroldem Evansem. Zajęło mi to 12 lat – w tym sto lat amerykańskiej historii politycznej, dwóch wojen światowych i każdego prezydenta – więc tak, moja głowa działa w ten sposób. Nie mam nic przeciwko dużemu projektowi, o ile mam na to wystarczająco dużo czasu.
Kiedy zacząłeś pracować nad Who Shot Sports ?
Niedługo po tym, jak Kto kręcił rock &roll , który trafił do dziesięciu muzeów na całym świecie. To była niezła jazda. Lubię fotografować tematy, które zostały poniekąd pominięte w historii fotografii i poszerzać kanon — naprawdę patrzeć na zdjęcia i nie udawać, że istnieje hierarchia, w której jeden rodzaj obrazu jest bardziej godny niż inny.
Na szczęście wspomniałem mojemu partnerowi, że nie pracowałem nad książką… a on po prostu powiedział:„Sport”. Mógłby tak powiedzieć, ponieważ nie kocha sportu tak bardzo. I wie, że nic nie wiem o sporcie. Powiedziałem mu:„Sport? To śmieszne – nic nie wiem o sporcie – to świetny pomysł!” Ale nie chodzi o to, że chcę tylko pakować pomysły. Nie będzie kto zrobił coś innego …
Kto strzelał do kotów?
Może dzięki temu zarobię pieniądze! Wciąż czekam na wzbogacenie się na książce. Ale tak naprawdę zdaję sobie sprawę z powodu, dla którego to robię:mówię moim studentom [w Cooper Union], że większość tego, czego się uczę, uczę się dzięki obrazom – badając dany przedmiot. Fascynujące było patrzenie na sport oczami fotografów i szukanie zdjęć, które pomogą wyjaśnić, dlaczego ludzie tak bardzo kochają sport. To było wspaniałe doświadczenie estetyczne. Ponieważ kochamy te ciała w ruchu, celebrujemy mężczyzn i kobiety, którzy potrafią wykorzystać pełnię potencjału ludzkiego ciała, uwielbiamy wspaniałe zdjęcia — emocje, formę, kształt, kolor.
Ale nie jesteś fanatykiem sportu. Czy uważasz, że pomogło ci to zachować obiektywizm w stosunku do zdjęć?
Tak, bo znam wielu fanatyków, którzy nie potrafią obiektywnie spojrzeć na zdjęcie. Są emocjonalnie związani ze swoimi ulubionymi drużynami i sportowcami. Sport jest plemienny. Zamierzałem mieć sekcję w książce i wystawę o kultowych fotografiach, ale zdałem sobie sprawę, że jest to bardzo specyficzne dla twojej narodowości. Zapytałem moich francuskich przyjaciół, moich brazylijskich przyjaciół… nie ma wspólnych mianowników. Amerykanie mogą zgodzić się co do dziesięciu najsłynniejszych ujęć, ale chciałem, żeby to było globalne.
Jestem bardzo jasny, czego szukam:wspaniałych fotografii, które żyją w czasie, niekoniecznie ze względu na ich temat, ale dlatego, że mają te trwałe cechy, które szanujemy w fotografii. Szukam również historycznego łuku, który pokaże postęp od najwcześniejszych kamer do czasów współczesnych.
To był ogromny projekt badawczy dotyczący fotografii. Czy ludzie współpracowali? Muszą znaleźć to potwierdzające…
Fotografowie byli poruszeni, że jestem zainteresowany ich pracą. Wiele razy nie brali udziału w wystawie muzealnej. Ale poważnie podchodzą do rzemiosła. Pytam:„Czego szukasz?” i mówili:„Lubię mieć dobre, czyste tło” lub „Chcę się upewnić, że kolory są wyraziste”. Nie mówią o Michaelu Jordanie; mówią:„Jak zrobić dobre zdjęcie?” I to łączy ich ze wszystkimi innymi fotografami. Czują, że są w tradycji artystycznej. Kiedy idę do ich domów, mają książki Henri Cartier-Bressona i Walkera Evansa.
Masz rozdział i sekcję na ścianie w decydującym momencie . W sporcie może to być albo Chwila Dramatyczna — kiedy właśnie wydarzył się jakiś cud sportowy — albo może to być Chwila Estetyczna, kiedy wszystko wygląda dobrze. Jak próbowałeś pogodzić te rzeczy przy wyborze obrazów?
Nie pogodziłem tego. Rozpoznałem to. Napisałem w mojej książce, że Decydujący Moment w grze nie jest Decydującym Momentem fotografa. Zwycięskie przyłożenie, wsad lub absolutnie najpiękniejszy obrót na równoległych drążkach:to nie oznacza tego, co znamy jako Decydujący Moment Cartiera-Bressona, kiedy wszystkie elementy zdjęcia łączą się tak, że staje się całkowitym obrazem — równowaga, forma i poezja. Czasami tak się dzieje.
Próbowałem wybrać zdjęcia, które mają elementy, które sprawiają, że zdjęcia są absolutnie odpowiednie . Ciała rozrzucone po polu w równowadze i formie. Mówi się, że obrazy historyczne mają te same cechy. Możemy wnieść wiele rzeczy, które wiemy o fotografii do tego tematu:znaczenie kadru, znaczenie pola i to, jak wszystkie te działania odbywają się w tych granicach.
Używasz również kategorii, takich jak Portrety, aby kierować pracą .
W organizacji książki i pokazu był moment eureka, kiedy zdałem sobie sprawę, że mogę to zrobić tak, jak myślą fotografowie. I to wszystko o punkcie obserwacyjnym:gdzie umieścić kamerę? Naturą portretu jest próba zrobienia czegoś, co jest potężne i pomysłowe. Wielu ludzi, których znamy jako fotografów artystycznych, nie stoi na uboczu i nie uprawia sportu per se, ale są urzeczeni sportowcami, którzy wiedzą, jak używać swoich ciał tak dobrze, by pozować, jak im się kieruje.
Sprzęt fotograficzny działa w gamie…
Na końcu książki mamy techniczną oś czasu. Pokazuje, jak fotografowie sportowi przeforsowali tę technologię, od Muybridge'a opracowującego migawkę do fotografów używających robotów, dronów i komputerów oraz podwodnych obudów i pilotów.
Fotografowie sportowi zawsze przesuwają granice, ponieważ muszą zatrzymać ruch i uczynić go coraz bardziej ekscytującym dla widza. A producenci aparatów to wiedzą. Konkurują o prototypowe aparaty w ręce fotografów sportowych. Istnieje duży rynek aparatów fotograficznych z rodzicami, którzy chodzą oglądać, jak ich dzieci uprawiają sport, i zdają sobie sprawę, że iPhone po prostu tego nie robi. Kupują więc prawdziwy aparat, aby robić świetne zdjęcia swoich dzieci grających w piłkę nożną lub cokolwiek innego.
Fotografia sportowa rozprzestrzeniła się w erze mediów społecznościowych…
I to bardziej efemeryczne. Wiele osób nie widzi fotografii sportowej w gazetach lub czasopismach, do których często się zwracali. Patrzą na to w Internecie i jest już tutaj i zniknęło. A jakość się zmieniła:ponieważ aparaty są teraz tak zaawansowane, wychodzą dobre zdjęcia — ale był czas, kiedy trzeba było być naprawdę świetnym.
Niektórzy fotografowie, z którymi rozmawiałem, powiedzieli:„Dlaczego miałbym potrzebować więcej niż 12 zdjęć, nawet podczas ważnej gry? Wiem, co fotografować, wiem, gdzie stać i jak się skupić.” A teraz to 7000 ekspozycji na jedną grę. Dostaną kilka dobrych, ale jest inaczej.
Więc Twój projekt celebruje sportowe obrazy z mocą.
I chcę umieścić fotografów w szerszym kontekście. Myślę, że wnieśli duży wkład w fotografię, zarówno pod względem technicznym, jak i estetycznym, oraz w historię społeczną i historię sztuki. Są to ludzie, którzy nadali sportowi trwały obraz — ponieważ nieruchomy obraz trwa przez czas.
Kto robił zdjęcia sportowe:Historia fotograficzna, 1843 do współczesności występuje w Brooklyn Museum do 8 stycznia 2017 r.