Zawsze kończ kręcenie filmu, przekonany, że nagrałeś świetny materiał tylko po to, by później odkryć, nie były chrupiące? Twoje kolory nie były żywe i zdrowe? Że cały wygląd Twojego filmu wyglądał, no cóż, źle?
Prawdopodobnie w Twoich filmach występuje zły balans bieli — odpowiednik wideo wrzucenia jaskrawoczerwonej skarpetki z ładunkiem białej bielizny. W tym artykule przyjrzymy się, w jaki sposób Twój film może się nie powieść z powodu niewłaściwego balansu bieli i dowiesz się, jak korzystać z funkcji balansu bieli kamery, aby zachować biel i zdrowe odcienie.
Wybielacz wideo
Może cię zaskoczyć, że tak naprawdę nie ma czegoś takiego jak białe światło. To, co postrzegasz jako biel, to po prostu światło wszystkich różnych kolorów, które miesza się w mniej więcej równych proporcjach. Wymieszaj farby wszystkich kolorów i uzyskasz ciemny bałagan; zmieszaj światło wszystkich kolorów i uzyskasz biel.
Co się dzieje, gdy jeden kolor dominuje nad innymi – powiedzmy zielony, żółty lub niebieski? Twoje oczy automatycznie dostosowują się, aby zobaczyć je jako białe światło, pomimo faktu, że jest ono lekko zabarwione.
Każde źródło białego światła emituje inną mieszankę kolorów. Zwykłe żarówki domowe (wolframowe) są najsilniejsze w kolorze czerwonym, podczas gdy światło słoneczne w południe jest bardziej niebieskie. Lampy kwarcowe są prawie tak czerwone jak żarówki wolframowe, a lampy fluorescencyjne mają tendencję do rzucania zieleni.
Teraz unieśmiertelniony fizyk Lord Kelvin (który był znany jako William Thomson, zanim otrzymał tytuł) wymyślił sposób na ilościowe określenie tej różnicy w kolorze. Teoretyzował (a później udowodnił), że „czarne ciało” z metalu będzie emitować różne kolory światła, gdy zostanie nagrzane do coraz wyższych temperatur. Obiekt zaczynał świecić na ciemnoczerwono, potem zmieniał kolor na żółty, potem na żółto-zielony i tak dalej. W końcu w widmie kolorów przejdzie w kolorze niebieskim i fioletowym, zbliżając się do prawdziwego rozżarzonego do bieli.
Lord Kelvin zmierzył te temperatury i dołączył rzeczywiste liczby do kolorów, ustalając skalę pomiaru koloru, która nadal nosi jego imię – stopnie Kelwina. Źródła światła o wyższych temperaturach barwowych odbijają bardziej niebieskawe światło, podczas gdy źródła o niższych temperaturach barwowych są bardziej czerwonawe. Na przykład te czerwonawe żarówki wolframowe palą się w temperaturze około 2800 stopni Kelvina, podczas gdy żarówki kwarcowe zwykle mają temperaturę około 3200 stopni Kelvina. Światło słoneczne może wspiąć się na dużą skalę, przekraczając 10 000 stopni Kelvina w pogodny letni dzień. (Patrz rysunek 1, aby zobaczyć graficzną reprezentację skali kolorów Kelvina).
Świetlówki przeciwstawiają się skali Kelvina, ponieważ w rzeczywistości emitują dziwną mieszankę kolorów, której brakuje pewnych odcieni. Większość lamp fluorescencyjnych ma silny skok koloru w zielonym zakresie widma, nadając im, jak się domyślacie, zielonkawy odcień.
Zrównoważona biel
Prawdopodobnie nigdy nie zauważyłeś tych różnych kolorów białego światła, ponieważ twój mózg szybko kompensuje zmianę koloru. Pozostawiona sama sobie kamera sumiennie rejestrowała różne kolory „białego” światła. Rezultatem byłby film, który miałby określony odcień koloru, jakby został nakręcony przez kawałek lekko kolorowego szkła. Aby tego uniknąć, producenci wyposażają kamery w coś, co nazywa się obwodem balansu bieli — elektroniczny korektor kolorów, który nie jest tak niezawodny, jak ten między uszami.
Wewnątrz kamery podzespoły elektroniczne dzielą widmo światła na trzy części — czerwoną, zieloną i niebieską lub niebieskozieloną, żółtą i magenta (patrz „The Eye of the Camcorder:Understanding the CCD” w wydaniu z października 1998 r. Twórcy wideo aby uzyskać więcej informacji na ten temat). Zmieniając względną siłę tych sygnałów, kamera może wprowadzać subtelne lub dramatyczne zmiany kolorów. Może kompensować białe światło skierowane w stronę czerwonej, światło skierowane w stronę niebieskiej lub cokolwiek pomiędzy.
Okazuje się, że wprowadzanie poprawek dla niezbyt białego światła jest łatwe – ustalenie, jakie dokładnie powinny być te poprawki, jest trudną częścią. Jest to obszar, w którym schematy balansu bieli się różnią, a także tam, gdzie odnoszą sukces lub porażkę.
Najprostszy schemat, przynajmniej w przypadku wprowadzania danych przez operatora, to ciągły tryb automatyczny. Ciągły auto patrzy na światło wpadające przez obiektyw i próbuje odgadnąć, jaki rodzaj światła pada na obiekt. Z reguły ustawienie automatyczne wykonuje wyjątkowo dobrą robotę, zapewniając dokładne kolory. Można go jednak zmylić dużymi obszarami jednolitego koloru, wieloma źródłami światła różnych typów i innymi przebiegłymi sytuacjami oświetleniowymi. Kiedy widzisz zmieniające się kolory na ekranie podczas odtwarzania taśmy, wiesz, że Twój obwód automatycznego balansu bieli miał problemy.
Lepszym sposobem wykrywania przez kamerę koloru białego światła jest nie robienie tego wcale. Tak działa wstępnie ustawiony balans bieli. Przed rozpoczęciem nagrywania wystarczy powiedzieć kamerze, jaki rodzaj światła oświetla obiekt — żarówki wolframowe, światło dzienne, fluorescencyjne — i to działa. Jeśli filmujesz na dworze, balans bieli kamery ustawiasz na światło słoneczne lub na zewnątrz. W swoim salonie wybierasz ustawienie wewnętrzne lub wolframowe. Kamera posiada korektę zapasu, którą stosuje dla każdego z najczęstszych źródeł światła, co zwykle skutkuje plamkami kolorów.
Jeszcze lepsze jest utrzymywanie balansu bieli, zwane także ręcznym balansem bieli. Dzięki temu schematowi balansu bieli wypełniasz wizjer kamery białym obiektem skąpanym w tym samym świetle, co obiekt. Naciskasz odpowiedni przycisk (który zależy od kamery) i kamera zaczyna analizować światło wpadające do obiektywu. Jeśli na przykład światło jest czerwonawe, kamera zmniejszy sygnał czerwony, aż do uzyskania równego balansu kolorów. Cały proces trwa zaledwie kilka sekund i zapewnia najdokładniejszy kolor spośród dowolnej metody balansu bieli.
Dlaczego ta metoda jest najlepsza? Ponieważ uwzględnia określone warunki oświetleniowe, w których fotografujesz (coś, czego nie robi ustawienie wstępne) i nie można go oszukać, tak jak może być ciągłe ustawienie automatyczne. Na przykład ustawienie wstępne nie będzie wiedziało, że źródło światła z żarówki wolframowej jest jeszcze bardziej rumiane niż zwykle, ponieważ przycisnęło je nieco ściemniaczem. Nie będzie też wiedział, że Twój obiekt siedzi w mieszaninie światła wolframu i światła dziennego z okna na zewnątrz (które ma dramatycznie różne temperatury barw).
Kolorowa zabawa
Czasami błędnie ustawiony balans bieli może przynieść pożądany efekt. Rezultatem jest wideo z wyraźnymi kolorami, które mogą poprawić nastrój, którego szukasz. Nagraj na przykład w pomieszczeniu za pomocą ustawienia wstępnego na zewnątrz, a Twój film nabierze ciepłego, żółto-czerwonego odcienia. Nagrywaj w plenerze z ustawieniem wstępnym do użytku w pomieszczeniach, a uzyskasz zimny, niebieskawy wygląd swojego filmu. Połącz ten wygląd ze zbyt małym ustawieniem tęczówki (aby niedoświetlić wideo), a możesz sprawić, że film nakręcony w ciągu dnia będzie wyglądał jak nagranie nocne.
Ręczny obwód balansu bieli daje jeszcze więcej kreatywnych możliwości. Ustaw balans bieli na kolorowym przedmiocie, a Twój film nabierze przeciwnego odcienia. Ustaw balans bieli na przykład na jasnoniebieskim kawałku papieru, a kamera sprawi, że film nagrany z tym ustawieniem będzie bardziej czerwony, aby to skompensować. Zwróć uwagę, że ręczne ustawienia balansu bieli do tej pory zmienią tylko kolor i nie zostaną zablokowane, jeśli ustawisz balans bieli na bardzo nasyconym obiekcie.
W większości sytuacji filmowania chcesz, aby system balansu bieli kamery rejestrował najdokładniejsze kolory. Do czego w końcu jest przeznaczony.