Bez względu na film w multipleksie, są szanse, że będziesz miał okazję go zobaczyć, nosząc duże, modne okulary, które wyglądałyby naprawdę modnie, gdy dzwony były w modzie. Przy tak dużej ekspozycji jest tylko kwestią czasu, zanim klient zada pytanie:„Czy można to dostarczyć w 3D?” Nic dziwnego, że odpowiedź na to pytanie brzmi:„Tak”. Podobnie jak w przypadku każdej innej nowej technologii, istnieje jednak kilka nowych warunków i zasad, których należy się nauczyć, aby zapewnić jak najlepszy film.
Prosty do odebrania, trudny do opanowania
Jedną z najniebezpieczniejszych rzeczy związanych z fotografowaniem w 3D jest to, że jest to zwodniczo łatwe. W końcu każdy może połączyć dwie kamery wideo obok siebie i nagrać próbny materiał. Następnie załaduj dane wyjściowe do nieliniowego edytora, nałóż czerwony filtr na wyjście lewej kamery i filtr cyjan na wyjście prawej kamery, wyrenderuj i voilá! Potrzebna jest tylko tania para papierowych okularów 3D i monitor komputerowy aby cieszyć się nowo powstałym filmem 3D. Niestety nie wygląda to tak dobrze. Świat wygląda jak malutki model, a co gorsza gigantyczny? Tymczasem wszystko na pierwszym planie wydaje się unosić w przestrzeni, a elementy tła spoczywają na ekranie. Co poszło nie tak?
Powrót do szkoły
Odpowiedzi na te pytania wymagają nauczenia się odrobiny nowego słownictwa i kilku nowych technik. Aha, i bez odrobiny cierpliwości. Istnieją dwa terminy, które każdy filmowiec 3D powinien znać:odległość międzyokularowa i zbieżność.
Odległość międzyokularowa
Wypróbuj ten eksperyment. Chwyć linijkę i zmierz odległość od środka lewego oka do środka prawego oka. Liczba prawdopodobnie będzie bliska 2,5 cala. Ta separacja między oczami jest znana jako odległość międzygałkowa i jest to po części powód, dla którego widzimy świat w trzech wymiarach.
Aby nagranie najlepiej symulowało to, co widzowie zobaczyliby na własne oczy, ważne jest, aby jak najdokładniej dopasować odległość między źrenicą człowieka. Oznacza to, że odległość między środkami obiektywów aparatu powinna wynosić około 2,5 cala.
Ignorowanie odległości międzygałkowej może skutkować zaskakującymi, a nawet nieprzyjemnymi efektami. Przesuń kamery zbyt daleko od siebie, a świat będzie wyglądał, jakby był zminiaturyzowany. Przesuń je zbyt blisko siebie i nagle najmniejszy obiekt wydaje się gigantyczny. 2,5″. Naucz się.Przeżyj.Kochaj.
Konwergencja
Teraz, gdy masz już tę odległość międzyokularową, postanawiasz nagrać kawałek testowego materiału filmowego. Zabierasz syna i córkę na malowniczy punkt widokowy i kadrujesz ładne ujęcie 3D. Umieszczasz syna blisko soczewek, córkę dalej z tyłu, podczas gdy w oddali masz pasmo górskie, aby dokończyć ujęcie.
Po zakończeniu postprodukcji i renderowania zakładasz okulary, aby sprawdzić swoje dzieło. Niestety, sprawy nadal nie są w porządku. Głębokość ujęcia jest zła. Twój syn i córka wydają się unosić poza ekranem, podczas gdy góry w oddali wydają się być na ekranie. Co daje?
Powodem jest to, że obie soczewki są skierowane prosto do przodu. Ta równoległa płaszczyzna ogniskowania powoduje, że obiekty znajdujące się w nieskończonej odległości (pasmo górskie) wydają się znajdować na ekranie, podczas gdy wszystkie inne bliższe obiekty (twój syn i córka) wydają się wyskakiwać ekran w przestrzeń. Aby uzyskać większą głębię ujęcia, obie kamery muszą być lekko obrócone do wewnątrz. Powoduje to zbieżność głównej płaszczyzny obrazu i dostarcza kamerze więcej danych 3D.
Aby uzyskać najlepszy efekt, płaszczyzny obrazu dla obu kamer muszą być wyśrodkowane na obiekcie, który ma sprawiać wrażenie, że znajduje się na ekranie podczas odtwarzania 3D. Obiekty znajdujące się bliżej soczewek niż płaszczyzna obrazu będą wyglądały na znikające z ekranu, podczas gdy obiekty w oddali będą wydawały się znajdować za ekranem. Mając tę nową wiedzę, zabierasz swoje dzieci z powrotem w to samo miejsce i kadrujesz to tak jak poprzednio, ale z kamerami skierowanymi na twoją córkę. Wynik? Twój syn, będąc blisko obiektywu, wyskakuje z ekranu, podczas gdy córka wydaje się spoczywać na powierzchni ekranu. Wreszcie góry spoczywają wygodnie za powierzchnią ekranu.
Diabeł tkwi w szczegółach
Biorąc pod uwagę dodatkową złożoność każdej sesji 3D, planowanie staje się jeszcze bardziej krytyczne niż zwykle. Istnieje jednak kilka kroków przedprodukcyjnych, które możesz wykonać, aby ułatwić cały proces:
- Poszukiwanie lokalizacji 3D – rób zdjęcia 3D lokalizacji w filmie za pomocą pary cyfrowych aparatów fotograficznych. Czy jest lepszy czas na znalezienie najlepszych kątów zbieżności dla swoich ujęć niż w fazie przedprodukcyjnej?
- Scenorysy 3D – Równie pomocne jak obrazy lokalizacji 3D, storyboardy 3D – utworzone częściowo z obrazów lokalizacji 3D – będą ogromnym dobrodziejstwem dla całego projektu. W ten sposób można zaplanować jak największy wpływ z krajobrazu 3D daleko przed pierwszym strzałem.
- Wstępna wizualizacja 3D — Po zablokowaniu scenorysów 3D przenieś je do nieliniowego edytora i utwórz planowany, wstępny podgląd 3D swojego projektu. Po wyrenderowaniu możesz nie tylko lepiej ocenić przebieg projektu, ale także pokazać go swoim klientom, upewniając się, że są zadowoleni z zamierzonego wykorzystania 3D.
Dowiedz się, czego się nauczyłeś
Masz ustawione kamery, scenorysy 3D, a nawet wycięłeś wideo 3D przed projekcją. Dlaczego więc to wszystko nadal wydaje się nie tak? 3D jest dezorientujące, obrazy wciąż wydają się nieco płaskie, a z jakiegoś powodu projekt jest trudniejszy do naśladowania niż normalne wideo 2D. Co jest nie tak? Problem polega na tym, że bez względu na to, ile lat spędziłeś za kamerą, fotografowanie w 3D to nowe doświadczenie. Reguły, które dobrze działają w 2D, szkodzą projektom 3D.
Aby lepiej przyzwyczaić się do tego procesu, oto kilka prostych zasad, które pomogą Ci rozpocząć:
1. Umieść trochę „D” w swoich zdjęciach 3D:Upewnij się, że wszystkie Twoje ujęcia mają rzeczywistą głębię. Dobre informacje na pierwszym planie, w środku i w tle, choć ważne w normalnej kinematografii, mają kluczowe znaczenie w przypadku ujęć 3D. Zachęcaj do rzucenia ostrego przedmiotu do kamery, aby przestraszyć publiczność, zrób sobie przysługę:nie. To nie działało w 1955 roku i nie działa teraz.
2. Cut Back:informacje 3D są przetwarzane w ludzkim mózgu dłużej niż obrazy 2D. Aby to umożliwić, weź pod uwagę następujące kwestie dotyczące ujęć i edycji:
- Brak szybkich ruchów kamery
- Unikaj przeskoków
- Nie uderzaj odbiorców żadnymi nagłymi zmianami głębi ostrości ze strzału na ujęcie
- Zwolnij tempo edycji
3. Brak Zoom-Zoom:Nie ma nic gorszego niż elementy 3D, które wyglądają, jakby były kartonowymi wycięciami przyklejonymi w różnych odległościach od aparatu. Używanie obiektywów zmiennoogniskowych podczas zdjęć 3D może spowodować ten efekt. Oszczędź sobie bólu głowy. Nie używaj obiektywów zmiennoogniskowych w projektach 3D.
4. Szeroko otwarte:wraz z dodatkową złożonością odległości międzyokularowej i zbieżności, skupienie staje się nie tylko kolejną pozycją na liście kontrolnej, ale prawdziwą uciążliwością. Uprość swój projekt, używając obiektywów szerokokątnych i ustawiając ostrość w nieskończoność. To może nie być tak artystyczne, jak ujęcie z cudowną głębią ostrości, ale unikniesz przy tym kilku siwych włosów.
Świat jutra
Wraz z wejściem 3D na rodzimy rynek, spór o to, czy to tylko chwilowa moda, czy nie, szybko staje się dyskusyjny. Choć jest to trudne do opanowania medium, lepiej poznać jego mocne i słabe strony teraz, gdy czas jest jeszcze luksusem, a nie niż później, kiedy jest to krótkoterminowa konieczność.
Tony Bruno kręci niezależne filmy od czterech lat, jest aktorem okazjonalnym i zarabia na życie jako profesjonalny scenarzysta techniczny.