Gramatyka, która wie, jak kontrolować
nawet królów. – -Jean Baptiste Moliere
W komunikacji werbalnej te same słowa mogą dawać różne stwierdzenia, ponieważ
ich znaczenie zależy od interpunkcji użytej w każdym zdaniu. Reguły
rządzące interpunkcją i strukturą zdań są oczywiście nazywane gramatyką,
a jeśli ich nie znasz, nie możesz znaleźć pauzy w akapicie.
Podobne zasady są równie ważne w komunikacji wizualnej. Tam, gdzie gramatyka
werbalna obejmuje ekscytujące rzeczy, takie jak predykaty i przedmioty, gramatyka wizualna
odnosi się do trzech rodzajów przejść obrazowych:cięcia, zanikania i efektów.
Tradycyjnie cięcie łączy dwa ujęcia w ciągłej akcji, zanikanie sygnalizuje
zmianę z jednej akcji na drugą, a efekt sprawia, że każdy rodzaj przejścia
celowo zwraca na siebie uwagę.
Obecnie reklamy telewizyjne, teledyski i modne filmy rutynowo
ignorują wszelkie zasady, jakie im się podobają; ale aby stwierdzić, kiedy zasady są łamane,
musimy wiedzieć, jakie one są. Podsumujmy więc gramatykę wizualną w jej
klasycznej formie, zaczynając od najczęstszego przejścia:prostego cięcia.
Uprzejme i niemiłe cięcia
W wycięciu pierwsza klatka nowego ujęcia następuje bezpośrednio po ostatniej klatce
poprzedniego. Pod względem gramatycznym cięcie jest jak odstęp między dwoma
słowami:podział między jednostkami znaczenia, który sygnalizuje brak zmian.
W klasycznym montażu cięcie powinno być prawie niewidoczne, ponieważ akcja
na ekranie przesuwa się w obrębie podziału między ujęciami nieprzerwanie.
Wzmacnia to iluzję, że widz obserwuje ciągły proces
zamiast kilku oddzielnych obrazów.
Stworzenie tej iluzji jest łatwe, gdy ujęcia przedstawiają różne obiekty, takie
jak zbliżenia dwóch różnych aktorów, ponieważ widz oczekuje,
że obraz będzie się całkowicie zmieniał z ujęcia na ujęcie. Ale gdy dwa ujęcia obejmują kolejne
widoki tego samego obiektu, musisz poprzedzić połączenie dwiema kluczowymi technikami edycyjnymi
:dopasowaniem akcji i zmianą kąta kamery.
Podczas dopasowywania akcji ustawiasz punkty edycji tak, aby nadchodzący strzał trafiał dokładnie tam, gdzie kończy się strzał wychodzący. Można to zrobić na trzy sposoby:kontynuować ruch, ciąć między ruchami oraz rozpoczynać lub kończyć poza ekranem,
jak widać na rysunku 1.
Cięcie w środku trwającego ruchu jest najtrudniejszą metodą,
zapewnia jednak najbardziej przekonującą iluzję. W końcowym ujęciu na rycinie 1a
filiżanka opada częściowo do spodka. Następnie nadchodzący strzał zaczyna się od
kubka na ekranie i kontynuuje swoją drogę w kierunku stołu. Przy
dokładnym dopasowaniu oba łuki wydają się być różnymi widokami tego samego ciągłego
działania. Możesz dopasować ciągłą akcję do talii do edycji na poziomie konsumenta,
jeśli chcesz ćwiczyć z dokładnością talii.
Łatwiejszym sposobem jest wykonanie cięcia podczas pauzy w akcji, jak pokazano
na rysunku 1b. Tutaj wykonawca kończy całe ustawienie w średnim
strzale, a zbliżenie zaczyna się od spoczynku ręki i kubka. Bez
ruchu do dopasowania, edycja jest łatwiejsza.
Jeszcze prostsza jest stara sztuczka poza ekranem (rysunek 1c). Nadchodzące ujęcie rozpoczyna się
zanim kubek wejdzie w kadr, więc widz nie może porównać jego pozycji końcowej
z pozycją początkową. Dzięki tej metodzie nie musisz w ogóle dopasowywać akcji
.
Metoda działa równie dobrze, jeśli odwrócisz ją tak, że wychodząca filiżanka
kończy się na ekranie, a przychodząca filiżanka zaczyna się poza ekranem. A kiedy masz
naprawdę trudną edycję, wypróbuj oba jednocześnie:zakończ wychodzące i rozpocznij
przychodzące ujęcia z pustymi ekranami.
Bez względu na to, której metody użyjesz, dopasowanie akcji wykonuje tylko połowę zadania ukrywania
rozcięcia. Aby udoskonalić iluzję, musisz także zmienić pozycję kamery.
Przesuwając punkt widzenia, zmieniasz tło obiektu i pozbawiasz widza
punktów odniesienia do dopasowania akcji.
Jak często zauważaliśmy, możesz zmienić trzy aspekty konfiguracji kamery:kąt
pionowy (od lotu ptaka do robaczka), kąt poziomy (od przodu
przez 3/4 i profil do tył) i rozmiar obrazu (od długiego ujęcia do zbliżenia).
Rysunek 2 pokazuje, dlaczego trudno jest ukryć cięcie bez zmiany przynajmniej
jednego z tych aspektów, a najlepiej dwóch.
Rysunek 2a pokazuje brak zmiany kąta między dwoma strzałami i widocznym skokiem
cięciem. Rysunek 2b zmienia jeden aspekt:rozmiar obrazu. Jeśli jesteś
zgrabnym edytorem, możesz sprawić, by to wycięcie działało, ale jest to łatwiejsze, jeśli możesz zmienić także
drugi aspekt. Na rysunku 2c edycja zmienia kąt pionowy,
oraz rozmiar obrazu, aby uzyskać płynniejsze przejście.
Czy powinieneś zmienić wszystkie trzy aspekty pozycji kamery? Może, ale nie
koniecznie. Nie dodaje to iluzji i może faktycznie zwrócić uwagę
na edycję, ponieważ zmiana punktu widzenia jest tak wielka. Z drugiej strony,
ekstremalna zmiana kąta może być skuteczna w precyzyjnym budowaniu napięcia,
ponieważ wywołuje efekt niepokoju, a nawet dezorientacji.
Aby wyciągnąć zanikanie
Zanikanie to przejście, które obejmuje stopniową, progresywną transformację
od pełnego obrazu wideo do czerni (lub czasami innego koloru). Zanikanie
w trzech klasycznych smakach:
- Zanikanie od czerni do obrazu. Gramatycznie, zanikanie sygnałów
początku programu lub jego głównej sekcji. - Zanikanie od obrazu do czerni. Zanikanie do czerni oznacza „koniec” programu lub głównej sekcji.
- Przenikanie (powszechnie nazywane rozpuszczaniem). W cross fade wychodzący
ujęcie zanika dokładnie w tym samym czasie (klatka po klatce), w którym zanika
przychodzący ujęcie, co powoduje płynne połączenie między nimi.
W gramatyce filmowej oznacza to zmianę czasu lub miejsca lub jedno i drugie, ale nie
główną nową sekcję programu.
W klasycznych filmach blaknięcie było jak przerwanie występu w sztuce. Kurtyna uniosła się
lub opadła, sygnalizując początek i koniec większej części dramatu.
Rozpuszczenie było jak krótkie zaciemnienie między scenami:czas i miejsce
może się zmienić, ale akcja ciąg dalszy.
Stare Hollywood rygorystycznie stosowało zanikanie i rozpuszczanie, tak jakby twórcy filmowi nie ufali, że widzowie będą śledzić historię bez wyraźnych wskazówek.
Obecnie jednak rozpuszczanie jest używane oszczędniej lub nie w wszystko. Filmy
wciąż pojawiają się na początku i znikają na końcu tak często, że
rozpoczyna się lub kończy prostym cięciem jest efektem specjalnego przeznaczenia.
Gdy już wiesz, którego zanikania i gdzie użyć, najważniejszą decyzją przy edycji
jest to, jak długo należy wykonać każdą z nich. Zgodnie z ogólną zasadą, zanikanie powinno
odpowiadać nastrojowi sceny, do której należy. Koniec komicznej katastrofy
może pogrążyć się w ciemności za sekundę, podczas gdy ospała scena miłosna odpływa
w ciemność za co najmniej cztery sekundy.
Ta sama zasada dotyczy rozpuszczania, z jednym dodatkiem:podwójna ekspozycja.
W tym wariancie każdy z wychodzących i przychodzących ujęć zanika do połowy,
aż będą jednakowo intensywne, a następnie kontynuują razem przez pięć, dziesięć sekund lub
więcej. Na Rysunku 3, na przykład, nasza bohaterka martwi się o swojego kochanka,
w biegu za przestępstwo, którego nie popełnił. Gdy jej zbliżenie trwa dalej, widzimy
go nałożonego na jej twarz, aby pokazać, o czym myśli, a następnie przestawiającego się
do niego, kończąc długie przejście.
Specjalne efekty
Digital Video Effects (DVE) to przejścia z nastawieniem. Te wymazywania,
przewracania stron, przewracania stron itp. występują dosłownie w setkach stylów, a każdy
z nich krzyczy „spójrz na mnie!”
To ważna różnica. Cięcia i zaniki mają być niewidoczne;
nie zwracasz na nie większej uwagi niż na kropkę
na końcu tego zdania. Natomiast efekty mają być zauważone.
Aby wznowić nasze porównanie teatralne, DVE są jak perspektywa:ustaw zmiany,
w których przekształcenie jednej sceny w drugą odbywa się w pełnym świetle,
z podniesioną kurtyną. Gramofony się kręcą, wagony toczą i wyjeżdżają, mieszkania latają
w górę iw dół, aż ta-DAAAA! chata chłopska przekształciła się w pałac.
W tym stylu samo przejście jest częścią rozrywki.
Zwykle DVE lepiej czują się w krótkich, zgryźliwych programach, takich jak reklamy
i teledyski; ale mogą być również przydatne w bardziej trzeźwych zastosowaniach.
Na przykład na rysunku 4 musisz wyciąć jakiś materiał z wywiadu przed kamerą
. Przejście jest trudne, ponieważ obrazy wychodzące i przychodzące
są bardzo podobne. Bezpośrednie cięcie spowodowałoby niezgrabny skok na zdjęciu.
Rozpuszczenie wywołałoby nieco mdłe wrażenie, jak postać ze Star Treka,
wchodząca i wychodząca z fazy czasoprzestrzeni. Ale proste czyszczenie w poziomie
sygnalizuje uczciwą lukę w nagraniu bez zwracania na siebie uwagi.
Na piśmie kropki idą na końcu zdań, przecinki łamią zdania,
a apostrofy łączą ze sobą skróty. W ten sam sposób gramatyka wizualna
dyktuje odpowiednie użycie cięć, zaników i efektów. Słaba gramatyka wizualna
powoduje, że Twój film jest nieczytelny. Dobra gramatyka tworzy wizualne arcydzieło.