Kiedy reżyser James Cameron nakręcił scenę odlotu S.S. Titanica podczas jego fatalnej podróży, każdy znak w doku pojawił się w lustrzanym odbiciu, każdy pojazd miał kierownicę po niewłaściwej stronie, a kostium każdego mężczyzny lub kobiety był zapięty do tyłu. Czemu? Ponieważ zbudował tylko prawą burtę swojego gigantycznego statku, a ekran był skierowany w prawo (aby przeważające wiatry wydmuchiwały dym z lejka do tyłu). Ponieważ pasażerowie prawdziwego Titanica weszli na pokład po przeciwnej (lewej) stronie, wysłał swoich aktorów na prawą burtę, a następnie odwrócił wszystkie ujęcia poziomo, ponownie celując swój skazany na zagładę ekran potwora w lewo.
Cameron był w stanie tego dokonać, ponieważ jest mistrzem tajemniczych zasad rządzących geografią w dwuwymiarowych mediach.
Te zasady są zwodniczo proste:
- W świecie ekranu są tylko dwa podstawowe kierunki:w kierunku prawej krawędzi ramki lub w kierunku lewej krawędzi.
- Wskazówki na ekranie nie mają żadnego związku z kierunkami w świecie rzeczywistym.
- Możesz kontrolować kierunek ekranu, trzymając aktorów i kamerę po przeciwnych stronach niewidzialnej „linii działania”.
To wszystko, co jest w kierunku ekranu. Ale choć te zasady są proste, widziałem, jak kosztowne hollywoodzkie produkcje zatrzymywały się w wodzie, podczas gdy reżyser, operator i osoba ciągła kłóciła się o właściwy kierunek akcji w ujęciu. (Wyobraź sobie scenę zmontowaną z punktu widzenia sześciu kowbojów grających w pokera przy okrągłym stole, a zdasz sobie sprawę, jak owłosiony może być kierunek ekranu).
Główną ideą kierowania na ekranie jest to, że od jednego ujęcia do następnego, ludzie i przedmioty (takie jak pojazdy) powinny pozostać skierowane – przynajmniej w przybliżeniu – po tej samej stronie ekranu. Ta spójność wzmacnia ciągłość od ujęcia do ujęcia i pomaga utrzymać orientację widzów.
Zobaczmy więc, jak działa kierunek ekranu i jak kontroluje go edytor, zaczynając od bliższego przyjrzenia się tym zwodniczo prostym zasadom. (Jak to często bywa, montażyści muszą zbłądzić na teren reżysera, ponieważ kierunek na ekranie jest tworzony w trakcie kręcenia – montażyści utknęli z wszelkimi wynikami, jakie uzyskają).
Zasady kierowania ekranu
- Dwa podstawowe kierunki ekranu to ekran w lewo i ekran w prawo. Wyobraź sobie tarczę zegara leżącą na ziemi z wykonawcą pośrodku. Każda godzina, do której aktor może dążyć, od tuż po godzinie 12, przez 3 do prawie 6, jest odpowiednia na ekranie; co godzinę od godziny 6 do 9 do prawie 12 pozostaje ekran.
- Kierunek ekranu jest niezależny od geografii świata rzeczywistego. Na rysunku 1 aktor idzie na południe, skręca na wschód, a następnie skręca na północ. W prawdziwym świecie, jak pokazano na 1a, całkowicie odwraca kierunek. Ale jak pokazują obrazy nagrane na taśmie wideo (1b), kierunek jego ekranu wcale się nie zmienia; w każdym ujęciu jest od lewej do prawej. Pozorną sprzeczność między kierunkami świata rzeczywistego a światem ekranu wyjaśnia trzecia zasada:
- Kierunek ekranu jest wyznaczany przez linię działania. Linia akcji jest wyimaginowaną linią podziału między kamerą a jej obiektem (obiektami), jak widać na rysunku 2. Kiedy ustalasz pierwszą konfigurację kamery w sekwencji, automatycznie tworzysz linię akcji.
Linia akcji podąża w kierunku, w którym zwrócony jest wykonawca (lub obiekt). Tak długo, jak trzymasz aparat i obiekt po przeciwnych stronach tej linii, kierunek ekranu pozostanie spójny. Ale jeśli kamera przekroczy linię (rysunek 2 i rysunek 2b), kierunek ekranu obiektu zmieni się.
Aby zobaczyć, jak działa ta zasada, spójrz ponownie na Rysunek 1. Jeśli dodasz wyimaginowane linie akcji do trzech ustawień, zobaczysz, że aktor i kamera zawsze pozostają po swoich stronach.
Smaki kierunku ekranu
Rysunki 1 i 2 ilustrują różne formy ukierunkowania ekranu. Chodzący człowiek na rysunku 1 ilustruje kierunek ruchu ekranu. Na rysunku 2 aktor porusza się w tym samym kierunku, ale pozycja kamery się zmienia.
Istnieje również coś, co można nazwać ukierunkowaniem ekranu na konwencję. Na przykład, gdy kręcisz dwa końce rozmowy telefonicznej, każdy z mówców powinien być skierowany w innym kierunku na ekranie, nawet jeśli nie są razem na ekranie. Ponieważ rozmawiają ze sobą, publiczność oczekuje, że będą „patrzyć” na siebie.
Drugą konwencją kierunku ekranu jest orientacja mapy. Mapy zazwyczaj pokazują północ na górze, zachód po lewej stronie i wschód po prawej. Z tego powodu samochód lub samolot lecący z, powiedzmy, Nowego Jorku do San Francisco, jest zwykle pokazywany jako przesuwający się ekran w lewo lub, jeśli wolisz, „mapuj zachód”. Konwencja ta zwykle pokazuje krótkie ujęcia przejściowe pojazdów. Na przykład w Titanicu Cameron użył kilku nieudanych ujęć swojej makiety skierowanej w prawo, mimo że statek podobno płynął „w lewo” (na zachód) w kierunku Ameryki.
W niektórych przypadkach stosuje się konwencje, ponieważ twórcy filmów po prostu nie mają innego wyboru. Na przykład, jeśli kręcisz sceny we wnętrzu samochodu, kierowca zawsze będzie patrzył na ekran w prawo, a ekran pasażera w lewo, bez względu na to, w którą stronę porusza się samochód. Po milionie takich scen widzowie po prostu akceptują tę konwencję. Jednakże, jeśli pojazd jedzie na zachód (ekran po lewej), bezpośrednie przecięcie na profil kierowcy skierowanego w prawo (zwykle na wschód) może być dezorientujące. W takim przypadku lepszym rozwiązaniem może być użycie neutralnego kąta jako bufora między nimi. Możesz także użyć ujęć buforowych, gdy chcesz zmienić kierunek ekranu.
Zmiana kierunku ekranu
Oczywiście niepraktyczne jest utrzymywanie działania w jedną stronę w nieskończoność, więc potrzebujesz sposobów na zmianę kierunku ekranu bez przerywania ciągłości.
Najbardziej oczywistym sposobem na odwrócenie kierunku jest na ekranie, aby publiczność obserwowała i śledziła zmianę. Tutaj, jak zawsze, jesteś zależny od scen nakręconych przez reżysera, więc możesz nie mieć żadnego materiału, który zawierałby zmianę kierunku.
Kiedy tak się dzieje, następną najlepszą alternatywą jest kąt neutralny. Wycinając ujęcie w buforze osoby lub obiektu skierowanego bezpośrednio w stronę „godziny 6” (lub „godziny 12”), płynnie przechodzisz między różnymi kierunkami ekranu.
A co, jeśli nie masz też neutralnego kąta? Następnie poszukaj ujęcia, w którym aktor opuszcza kadr. Przytrzymaj pustą klatkę przez chwilę, zanim przejdziesz do następnego ujęcia z odwróconym kierunkiem ekranu. Ten moment pustej klatki pozwala na lekkie wyblaknięcie starego kierunku ekranu przed wprowadzeniem nowego. Ta metoda działa równie dobrze w drugą stronę:wytnij pustą klatkę i pozwól aktorowi do niej wejść.
Ale co, jeśli reżyser nie oddał na ekranie odwrotu lub neutralnego kąta, albo nie wyszedł z wychodzącego ujęcia? Uciekaj się do suwerennego środka redakcyjnego redaktora:odcięcia. Na przykład ujęcie czegoś w otoczeniu lub innej osoby między dwoma kierunkami ekranu odwraca uwagę widza na tyle, by ukryć przełącznik.
I nie zapomnij o starej sztuczce Titanica:jeśli edytujesz za pomocą oprogramowania nieliniowego lub cyfrowego przełącznika, możesz czasem uratować sytuację, nie zmieniając w ogóle kierunku ekranu. Zamiast tego odwróć następny strzał w poziomie, aby dopasować. Oczywiście ta sztuczka nie działa, jeśli masz w ramie coś w rodzaju kierownicy samochodu. A tabliczka z napisem eunevA tsriF to martwa gratka.
Kto tego potrzebuje?
Wszystkie te techniki są oczywiście po prostu sprytne, ale po co w ogóle się nimi zajmować? Co w ogóle jest tak ważnego w kierunku ekranu?
Ciągły kierunek ekranu pomaga ukryć miejsce, w którym edytowałeś dwa ujęcia, a także utrzymuje publiczność zorientowaną na to, kto jest gdzie i co robi. Ale kierunek ekranu robi więcej dla edytora:pozwala uniknąć monotonii dzięki zastosowaniu kilku różnych typów ciągłości.
Na przykład podczas cięcia równoległego przecinasz dwie lub więcej różnych czynności. Jeśli A goni B (lub obaj pędzą do tego samego celu), możesz przecinać się między nimi. W tej sytuacji, A i B poruszają się w tym samym kierunku na ekranie. Ale jeśli A i B przychodzą z różnych punktów początkowych, zachowałbyś jeden kierunek na ekranie dla A i przeciwny kierunek dla B. (Aby zobaczyć cztery różne akcje przecinające się w niemal delirium złożoności, spójrz ponownie na kulminacyjne bitwy w Gwiezdnych Wojnach, odcinek Jeden.)
Z drugiej strony załóżmy, że chcesz skondensować przygotowania Andy'ego Hardy'ego do wielkiej randki w kilku krótkich ujęciach:kupowanie kwiatów, prysznic, ochlapywanie wodą kolońską, poprawianie muszki, odjeżdżanie flivverem. Aby pokazać, że w sekwencji występują upływy czasu, możesz całkowicie wyeliminować kierunek ekranu.
A po tym wszystkim, co zostało powiedziane i zrobione, czy możesz naruszyć kierunek ekranu? Jasne, dopóki działa na ekranie, jest w porządku.