Od magicznych kompozytów CGI z Hollywood po meteorologa wskazującego animowaną mapę, jedynym istotnym elementem, który je łączy, jest klucz. Być może chciałbyś, aby twoje dwuletnie dziecko wyglądało jak Godzilla na szczycie sąsiedztwa niczego niepodejrzewających tatusiów grillujących. W dawnych czasach tego rodzaju kompozyty były kosztownym i czasochłonnym procesem drukowania optycznego, ponownego fotografowania obrazów filmowych i macierzy do rysowania ręcznego w celu zastąpienia poprzednio sfotografowanego obiektu pierwszego planu, klatka po klatce. Znamy łatwiejszy sposób.
Tak jak zawsze
Kiedy w 1995 roku pojawił się konsumencki format DV, był to naprawdę kamień milowy. Rozdzielczość 500 linii i znacznie wyraźniejszy kolor niż w przypadku analogowych S-VHS i Hi-8, a wszystko to na małej taśmie, którą można cyfrowo skopiować lub przechwycić do komputera za pomocą jednego kabla FireWire, edytować i kopiować z powrotem do kamery bez utraty jakości . Rzeczywiście, wraz z pojawieniem się szybszych procesorów, szybszych dysków twardych i coraz większej ilości pamięci, nie wspominając o płytach akceleratorów sprzętowych, komputery sprostały wyzwaniu edycji wideo z zaciekłością, która pozostawia nawet tak zwany „stan- of-the-art” 500MHz Pentium II z 1998 roku w kurzu. Pomimo całej tej technologicznej sprawności, jeśli chodzi o chromakeying, wciąż ograniczamy się do podstaw:zastępowanie koloru klucza tła nowym tłem. Sztuczka polega na tym, aby pozostawić obiekt na pierwszym planie nienaruszony jako czysty, czysty kompozyt, bez wyraźnej wskazówki, że obiekt na pierwszym planie jest nawet częścią kompozytu, dzięki czemu iluzja jest kompletna. Przed CGI (grafika generowana komputerowo) filmowcy zmagali się z tymi samymi problemami. Nawet twórcy filmów post-CGI muszą zachować ostrożność podczas fotografowania swoich aktorów na niebieskim lub zielonym ekranie, aby upewnić się, że ich aktorzy będą idealnie komponować się z jeszcze nie wyprodukowanymi tłami FX w postu. Proces tworzenia czystych kompozytów jest w równym stopniu sztuką, co nauką i wymaga ścisłej kontroli jakości nad każdym elementem widzianym w ramie.
Chromakeying to proces wybierania koloru (lub niewielkiej gamy kolorów) w sygnale wideo i nadawania mu przezroczystości. Umieszczasz obiekt na pierwszym planie na jakimś jednolitym tle, przy czym najczęściej używanym kolorem jest niebieski lub zielony. Gdy oprogramowanie sprawi, że kolor będzie przezroczysty, możesz umieścić w tle wszystko, co chcesz.
4:1:1 vs. 4:2:2 – Kolor ma znaczenie
Tam, gdzie konsumenckie DV zwykle nie spełniają swoich oczekiwań, to sposób, w jaki wyświetla i rejestruje kolor. Zarówno konsumenckie DV, jak i droższe cyfrowe formaty nadawcze rejestrują wideo w formie komponentowej (YUV), co oznacza, że obraz kolorowy, który widzimy, ma sygnał luminancji („Y”) i dwa sygnały różnicy kolorów („Y-minus czerwony” i „ Y-minus niebieski”). Sygnał luminancji zawiera informacje o jasności i kontraście obrazu i jest czarno-biały, gdy jest oglądany samodzielnie. Drogie cyfrowe formaty nadawcze, takie jak Digital Betacam, próbkują kolor jako 4:2:2, co oznacza, że część luminancji sygnału jest próbkowana z podwójną rozdzielczością („4”) dwóch sygnałów różnicowych kolorów („2:2”). Konsumenckie DV, aby wcisnąć jak najwięcej sygnału na maleńką taśmę wideo DV i strumień danych DV 25 Mb/s, próbkuje kolor w proporcji 4:1:1 lub 4(Y)::1(U)::1(V) lub 4(Y). )::1(Y-czerwony)::1(Y-niebieski). Więc gdzie jest zieleń?
Okazuje się, że kolor zielony jest interpretowany z kanału luminancji. Właśnie dlatego większość kluczowania cyfrowego jest obecnie wykonywana za pomocą zielonych ekranów. Niedoskonałe kluczowanie skutkuje zielonymi obwódkami, w których kluczowe tło „przecieka” na nasz obiekt (szczególnie widoczne wokół włosów danej osoby), a krawędzie mogą być ogólnie postrzępione i niewyraźne. To niszczy iluzję tak samo, jak mikrofon zanurzony w kadrze. Większość z nas jest ograniczona przez ekonomię do przestrzeni kolorów 4:1:1 DV, ale sytuacja nie jest tak ponura, jak niektórzy chcieliby, abyś uwierzył.
Oświetlenie jest wszystkim
Oświetlenie naszego zielonego tła tak równomiernie, jak to możliwe, to sekret dobrego klucza. W kontrolowanym środowisku studyjnym jest to zwykle kwestia umieszczenia obiektu na tyle daleko od zielonego ekranu, aby jego własny cień nie padał nigdzie na ekran znajdujący się za nim, a następnie podjęcia wielkich starań, aby zalać ekran wystarczającą ilością światła z wiele źródeł, aby idealnie i równomiernie ją oświetlić. Im większy ekran i im więcej światła umieścisz na ekranie, tym lepiej. W przypadku lokalizacji na zewnątrz sprawy są nieco trudniejsze, ponieważ słońce jest dominującym źródłem światła. Jednak dzięki próbom i błędom, umieszczając tło tak równomiernie w kierunku słońca, jak to możliwe, nadal można uzyskać klucze jakości. Używanie błękitnego nieba jako wysokiej jakości tła chromakey prawie zawsze prowadzi do katastrofy, ponieważ na niebie występuje subtelna gradacja od niebieskiego do niebieskawo-białego. Jeśli masz skromny budżet i w zależności od pożądanego efektu, możesz uciec od używania nieba jako niebieskiego tła. Po prostu przygotuj się na wiele poprawek w swoim oprogramowaniu, aby zrobić to dobrze.
Unikaj odzieży w tym samym kolorze
Dla niektórych może to być oczywiste, ale wciąż zdarzają się sytuacje, nawet w świecie transmisji, kiedy obiekt nosi ubranie w tym samym kolorze co tło. W poście sukienka lub garnitur osoby magicznie znika. Na szczęście nie powoduje to nagiego zakłopotania, ale pozwala na prześwitywanie tła przez nie, dzięki czemu wyglądają jak (w większości) niewidzialna osoba. W tym momencie istnieją dwa rozwiązania:ponownie nakręć lub zapłać komuś, aby przejrzał wideo klatka po klatce i naprawił ujęcie. Zawsze kieruj obiekt na pierwszym planie, aby nosił kolor, który jest zupełnie inny niż kluczowe tło.
A ta fryzura w stylu cefal z lat 80.? Poklep go i pozbądź się puszenia. Włosy i zabłąkane włókna wokół zewnętrznej krawędzi swetra fotografowanej osoby nie pasują dobrze. Dobrą zasadą, której należy przestrzegać, jest:Utrzymuj proste i gładkie linie na pierwszym planie. Trójkątny niszczyciel gwiezdny będzie dominował nad planetą o wiele lepiej niż rozmyta kosmiczna ośmiornica z malutkimi ramionami i wyrostkami.
Postaraj się również ograniczyć ruchy obiektu. Szybko poruszający się obiekt niesie ze sobą rozmycie ruchu, w którym obiekt i kluczowe tło zlewają się ze sobą. Najgorszym sposobem, aby pokazać publiczności swoją kompozycję, jest pokazanie ogromnej kolorowej grzywki za każdym razem, gdy obiekt szybko się porusza. Zauważysz to zjawisko nawet podczas pogody, kiedy meteorolog szybko coś wskazuje. Ta anomalia jest gorsza w 4:1:1 DV.
Oprogramowanie
Twoje oprogramowanie do kluczowania jest również ważne. Często efekt Chromakey, który jest standardowo wyposażony w twój edytor, jest najbardziej podstawowym narzędziem do kluczowania, w zasadzie pozwalającym tylko wybrać zakres kolorów do kluczowania. Bardziej zaawansowane oprogramowanie do komponowania, takie jak dyskretne spalanie lub wyspecjalizowane Ultimatte AdvantEdge, da Ci znacznie lepsze klucze. Nie są magiczne, bez względu na to, jak niesamowite się wydają, a podstawy, które tutaj omówiliśmy, nadal mają zastosowanie.
Przy odpowiedniej staranności i bujnej wyobraźni nie ma ograniczeń co do tego, jakie spektakularne efekty wizualne można osiągnąć dzięki magii chromakeying. Tylko pamiętaj, aby pomachać „Cześć” George'owi Lucasowi w drodze do supergwiazdy efektów specjalnych.
Mike Kuhlman jest właścicielem i operatorem firmy produkującej filmy.
Pasek boczny:podstawy wideo DV
Wideo komponentowe:W konsumenckich DV, podobnie jak większość profesjonalnych cyfrowych, a nawet niektórych profesjonalnych analogowych formatów wideo, takich jak Betacam SP, wideo jest nagrywane w formie komponentowej, z jasnością lub czarno-białą częścią sygnału wideo (znaną jako „Y”) rejestrowane oddzielnie od dwóch sygnałów różnicy kolorów („Y-minus czerwony” i „Y-minus niebieski”). Powstały obraz jest czysty i wolny od artefaktów różnych kolorów, najbardziej zauważalnych w postaci różowawego połysku mory, który pojawia się, gdy, powiedzmy, czarne linie biegnące w tym samym kierunku pojawiają się zbyt blisko siebie. Komponentowy obraz wideo jest jak okno na świat, wyraźny, żywy i z naturalnie wyglądającymi kolorami.
Pasek boczny:zobacz YUV
Jeśli posiadasz odtwarzacz DVD i telewizor z wejściami i wyjściami komponentowymi wideo, spróbuj podłączyć każdy z trzech kabli wideo, które składają się na kolorowy obraz komponentowy, pojedynczo. Najczęściej są oznaczone kolorami zielonym (Y), niebieskim (Cb) i czerwonym (Cr). Podczas łączenia i rozłączania każdego z nich zobaczysz dokładnie, jak poszczególne elementy sygnału łączą się, tworząc kolorowy obraz, który widzisz.