Wpis gościnny Nicka Rainsa.
Prawidłowe korzystanie z metadanych oznacza, że obrazy można w pełni skatalogować, a obrazy można pobrać w dowolnym momencie, bez konieczności znajomości folderu, w którym znajduje się plik. King Penguins, Macquarie Island – Canon 5D MkII, 300f2.8L 1/500 sekund @ f5.6.
Zgłaszanie
Gdzie właściwie umieszczasz swoje pliki graficzne?
Czy umieszczasz obrazy w folderach o znaczących nazwach, takich jak „Sydney 01-01-2010” i „Perth 11-03-2010”, „Kwiaty” lub coś podobnego. A jeśli to zdjęcie kwiatu w Perth; w którym folderze byś go umieścił? A może umieściłbyś to w obu? Jest to fizyczny system kartotek, podobnie jak dosłowne pliki w dosłownej szafce na dokumenty. Może służyć jako system archiwizacji, ale pomija jeden najbardziej użyteczny aspekt zdjęć cyfrowych – metadane.
Prawidłowe wykorzystanie metadanych oznacza, że komputery mogą robić to, w czym są najlepsze, zapamiętując duże ilości danych i tworząc połączenia między listami i rekordami. Do obrazu z metadanymi, takimi jak Miasto =„Perth” i Podpis =„kwiat”, można łatwo odnieść się do bazy danych, która po prostu dopasowuje metadane pliku obrazu do słów Kwiat i Perth i wyświetla jego lokalizację na dysku twardym. Jeśli wyszukasz „Kwiat” i „Perth”, baza danych wyświetli listę wszystkich plików oznaczonych tymi słowami – a oto sztuczka, plik nie musi znajdować się w żadnym konkretnym miejscu na dysku twardym, o ile baza danych ma wcześniej zarejestrował swoją pozycję. Innymi słowy, skatalogował już wszystkie lokalizacje plików. Możesz mieć kilkanaście zdjęć kwiatów w Perth w kilkunastu różnych lokalizacjach, a baza danych może bez wysiłku wyświetlić te pliki podczas wyszukiwania tych terminów. To jest to, co komputery robią najlepiej i są w tym bardzo dobre.
Korzystanie z dobrego oprogramowania do katalogowania oznacza, że po prostu nie musisz organizować plików w jakiejkolwiek logicznej strukturze folderów, o ile oprogramowanie skataloguje wszystkie lokalizacje wszystkich obrazów. Jeśli wszystkie Twoje obrazy znajdują się na jednym dysku twardym, a ten dysk twardy został w pełni skatalogowany, struktura folderów tego dysku twardego może być dowolna.
OK, więc ustaliliśmy, że używanie czegoś takiego jak Idimager, Lightroom lub Expressions Media 2 to dobry pomysł. To jedna z części problemu. Druga część dotyczy sposobu przechowywania tych plików poza witryną jako kopii zapasowej na płytach DVD (biorąc pod uwagę, że na jednej płycie DVD możemy zmieścić tylko 4,5 GB obrazów) w taki sposób, abyśmy mogli łatwo odzyskać plik, jeśli zostanie zgubiony lub w jakiś sposób zepsuty. Skąd wiemy, gdzie to jest? Przypuszczam, że moglibyśmy skatalogować każdą płytę DVD, ale byłoby to bardzo czasochłonne i na szczęście nie jest konieczne.
Sztuczka polega na tym, aby odtworzyć zawartość dysków DVD na dysku twardym za pomocą folderów o dokładnie takich samych nazwach jak dyski DVD, zawierających dokładnie te same obrazy. Jeśli skatalogujemy dysk twardy w taki sposób, katalog będzie jednocześnie katalogiem płyt DVD.
Ten panel z Expressions Media 2 pokazuje foldery na komputerze podłączonym do sieci. D Napęd DVD 151-200 DVD161. Zielona kropka oznacza to, co jest aktualnie wyświetlane w oknie przeglądarki (patrz zrzut ekranu poniżej).
System kubełkowy
Postępuję zgodnie z podejściem 3-2-1 do archiwizacji i tworzenia kopii zapasowych. To co najmniej trzy kopie każdego obrazu, na dwóch różnych typach nośników (HD i DVD) i co najmniej jedna kopia przechowywana całkowicie poza witryną.
Podążam również za podejściem „wiaderkowym” do archiwizacji, które spopularyzował Peter Krogh w jego książce The DAM Book. Używałem podobnego systemu przez kilka lat, kiedy natknąłem się na książkę Petera. Wspaniale było, że moje własne metody zostały ponownie potwierdzone i rozwinięte, więc kupiłem książkę, wprowadziłem pewne zmiany w swoim przepływie pracy i od tego czasu podążam tą ścieżką.
System Bucket opiera się na nośnikach optycznych o skończonych rozmiarach, takich jak DVD. W miarę postępu technologii możesz w tym artykule zastąpić „BlueRay” zamiast „DVD”. Bez względu na to, z jakich nośników korzystasz, sprawa pozostaje taka sama – umieszczasz swoje pliki w folderach zwanych wiaderkami, a gdy wiadro jest „pełne” wypalasz go na DVD, uruchamiasz nowy z nową nazwą folderu i zaczynasz wypełniać to i tak dalej. Wiadro jest uważane za „pełne”, gdy zbliża się do rozmiaru nośnika optycznego, na który zostanie nagrane.
Tak więc „Zasobniki” to po prostu foldery, które są tworzone w celu wypełnienia obrazami, dopóki nie osiągną, w przypadku jednostronnych płyt DVD, znaku 4,5 GB, w którym są nagrywane na DVD i umieszczane poza miejscem. Nazywam te foldery na moim dysku twardym DVD001, DVD002, DVD003 i tak dalej. Kiedy nagrywam płytę DVD, jej tytuł w oprogramowaniu do nagrywania płyt DVD będzie dokładnie taki sam, DVD001 itd. I napiszę DVD001 na opakowaniu (nie na płycie DVD).
Oto kluczowy punkt. Jeśli trzymasz swoje obrazy w tych folderach zasobnika na głównym dysku twardym lub w innym miejscu, w którym zwykle przechowujesz swoje obrazy, możesz zaimportować je do katalogu nadal w tych folderach, pozostawiając foldery bez zmian o tej samej nazwie folderu, DVD001 itp. Kataloger będzie odwoływał się do tych folderów według ich nazw, dzięki czemu masz dokładne lustrzane odbicie tego, co znajduje się na dysku twardym, nagrane na zestaw dysków DVD. Dla każdej fizycznej płyty DVD będzie odpowiedni folder na dysku twardym o dokładnie takiej samej nazwie, zawierający dokładnie te same pliki. Dzięki temu niezwykle łatwo jest wyśledzić plik, jeśli z jakiegoś powodu nie możesz uzyskać do niego dostępu na dysku twardym. Kataloger poinformuje Cię, w którym folderze powinien się on znajdować, a wszystko, co musisz zrobić, to znaleźć płytę DVD o tej samej nazwie.
Okno przeglądarki w Expressions Media 2 pokazuje miniatury obrazów w folderze i identyfikuje poszczególne pliki na górze, na pasku stanu. W tym przypadku plik ten znajduje się wyraźnie w folderze o nazwie DVD161. Jest to oczywiście również na płycie DVD o nazwie DVD161, która jest przechowywana poza siedzibą firmy, ale w przypadku katastrofy można ją odzyskać, a cały katalog odbudować.
Tak więc edytuję moje obrazy i dodaję metadane, wprowadzam poprawki w Lightroomie (a następnie konwertuję je wszystkie do formatu DNG), a następnie biorę całą kolekcję i dzielę ją na nowe foldery, z których każdy zawiera około 4,5 GB obrazów. Foldery te są kolejno nazwane, np. DVD001, DVD001 itd., a następnie cały zestaw folderów jest importowany do katalogu, którym w moim przypadku jest Expressions Media 2. Każdy folder jest również kopiowany na drugi komputer pełniący rolę lokalnego backupu i wypalany na DVD o tej samej nazwie.
W rezultacie mam trzy zestawy identycznych folderów zawierających identyczne obrazy. Dwa zestawy na dwóch różnych dyskach twardych (w moim przypadku na dwóch różnych komputerach), a trzeci na płytach DVD przechowywanych poza siedzibą firmy. Kataloger zaimportował również tę dokładną strukturę folderów, więc wszelkie odniesienia do plików będą pasować do fizycznych nazw DVD, a także folderów o identycznych nazwach na dwóch dyskach twardych. Działa nawet w sieci.
Jest tu jedna drobna mucha – dodawanie plików do folderów tak, aby łącznie 4,5 GB było żmudne, ponieważ normalnie można to zrobić tylko ręcznie. Musisz wybrać grupy plików, skopiować je do „zasobnika” i cały czas sprawdzać całkowity rozmiar folderu. To wąskie gardło. Rozpaczałem nad znalezieniem sposobu na zautomatyzowanie tego po przeszukaniu sieci i znalezieniu tylko jednej aplikacji na Maca, która mogłaby to zrobić (Big Mean Folder Machine) i żadnej na PC. Krótko mówiąc, stworzyłem własną aplikację na PC o nazwie Bucketeer i zanim ją przeczytasz, powinna być już dostępna na mojej stronie internetowej (patrz Produkty / Oprogramowanie).
Bucketeer po prostu pobiera duży folder z obrazami i kopiuje zawartość do nowych folderów o określonym rozmiarze. Każdy folder jest nazwany sekwencyjnie, więc kończę z jednym dużym folderem i tymi samymi obrazami w zestawie mniejszych folderów nazwanych w kolejności, jak DVD001, DVD002 – dokładnie tak, jak opisano powyżej. Wszystko, co muszę wtedy zrobić, to nagrać każdy folder na płytę DVD (na razie ręcznie) i gotowe – koniec z wielokrotnymi próbami i błędami, aby wypełnić płytę DVD o pojemności 4,5 GB.
System kubełkowy jest dobrodziejstwem dla niewielkich kolekcji kilkudziesięciu tysięcy obrazów. Większe kolekcje mogą skorzystać na systemie na poziomie korporacyjnym z serwerami i dedykowanymi macierzami dysków RAID, ale dla większości z nas dyski DVD i BlueRay wystarczą, o ile masz dobry system katalogowania i metodyczne podejście do archiwizacji, archiwizacji i tworzenia kopii zapasowych .
Nick Rains jest profesjonalnym fotografem od 28 lat, a jego prace są publikowane w książkach, kalendarzach i czasopismach na całym świecie. Obecnie specjalizuje się w pracach fabularnych w Australii i jest stałym współpracownikiem magazynu Australian Geographic. Nick jest także redaktorem magazynu Better Digital Camera i regularnie prowadzi zaawansowane warsztaty fotograficzne w całym kraju.