Dowiedz się, jak czerpać inspirację z historii kina, jednocześnie wykorzystując swoje nawyki oglądania poprzez sztukę hołdu.
Obraz na górze:Łotr 1. Gwiezdne wojny – historie od Disneya
Maszyna filmowa pozostaje przy życiu, pielęgnując ciągłe poczucie samoświadomości i odniesienie do siebie. Przyjrzyjmy się sztuce hołdu.
Co to jest hołd?
American Horror Story przez 20th Century Fox i Stephena Colla
Zasadniczo hołd jest imitacją innego dzieła Na pierwszy rzut oka może się to wydawać hołdem to zdzierstwo lub pomniejsza kopia, ale hołd faktycznie składa hołd i wyróżnienia praca źródłowa. Hołd to świetny sposób na wykorzystanie stylu i treści innych filmowców jako sposobu na skrystalizowanie własnego unikalnego głosu jako filmowiec.
Nawet najmniejszy wizualny hołd może wskazywać na większą tradycję filmową i łączyć się z rozwijającymi się zainteresowaniami filmowca. Rozważ film Bez oddechu (poniżej za pośrednictwem Kryterium ), gdy postać Jean-Paula Belmondo, Michel, naśladuje maniery Humphreya Bogarta.
Postać w filmie ogłasza hołd, ale ostatecznie jest to Jean-Luc Godard, reżyser filmowy, oddający hołd idei Humphreya Bogarta jako ikony kina jednocześnie wskazując hołdem do pochodzenia filmowego noir i wpływ, który przepływa przez Breathless . Brzmi bardziej skomplikowanie niż się wydaje.
Godard jest doskonałym przykładem międzynarodowego reżysera, który nieustannie wskazuje na medium z mieszanką miłości i krytyka. Godard nadal czerpał inspirację z amerykańskiego kina, będąc jednocześnie kluczowym twórcą amerykańskiego stylu filmowego. Symbiotyczny system wzajemnego hołdu.
Połączenia międzynarodowe
Międzynarodowe filmy i twórcy filmowi mogą być wspaniałym źródłem inspiracji i wpływu na twoją własną twórczość. Jim Jarmusch to amerykański reżyser, który wypracował unikalny styl filmowy, zawsze składając hołd do jego kinowych wpływów Świetny przykład wykorzystania przez Jarmuscha wyrażenia hołd można zobaczyć w jego filmie z 1999 roku, Ghost Dog:The Way of the Samurai , co jest tragicznymc t hołd do filmu Jeana Pierre-Melville'a z 1967 roku, Le Samouraï, (powyżej, poprzez kryterium).
Jarmusch składa hołd Le Samouraï używając podobnego głównego bohatera hitmana i struktury fabuły w swoim filmie, Ghost Dog . Jeśli oglądasz filmy, możesz łatwo znaleźć poszczególne sceny, takie jak kradzież samochodu, które prawie dokładnie odzwierciedlają się nawzajem.
Le Samouraï nie jest jedynym filmem, który wpłynął na Ghost Dog . Japoński film o mordercy Branded to Kill , (powyżej, za pośrednictwem Criterion) to kolejne kluczowe źródło. Po raz kolejny oba filmy mają podobnego głównego bohatera, ale bardziej interesujące i zabawne połączenia między dwoma filmami można dostrzec w określonych scenach.
W krytycznym momencie każdego filmu główny bohater ma zamiar zachowywać się jak snajper — dopóki coś nie wyląduje na czubku karabinu i powstrzyma morderstwo. To ptak w Ghost Dog i jest to motyl w Branded to Kill.
Ghost Dog:Droga samuraja, (powyżej, przez Lionsgate), ma dług wobec kina samurajskiego w ogóle i kiwa głową kodowi samurajskiemu z częstymi lekcjami z Hagakure . Pomysł łączenia różnych wpływów był kluczową strategią dla wielu wschodzących filmowców, a George Lucas, wielbiciel samurajskiego kina, nie jest obcy tej technice.
Lucas wskazał na Ukrytą fortecę (powyżej, za pośrednictwem Criterion) jako kluczowy punkt odniesienia przy opracowywaniu struktury narracji i postaci w Gwiezdne wojny, odcinek IV:Nowa nadzieja . Sztuka hołdu trwał przez wiele Gwiezdnych wojen filmy.
Łotr 1. Gwiezdne wojny – historie (powyżej, za pośrednictwem Disneya) kontynuuje tradycję rysowania z filmów o samurajach w formie obrazów, kostiumów, a nawet bezpośrednich nawiązań postaci do starszych filmów o samurajach. Chirrut Îmwe, ślepy wojownik w wykonaniu Donniego Yena, jest bezpośrednim ukłonem w stronę Zatoichiego (poniżej, za pośrednictwem Criterion), ślepego mistrza miecza.
Quentin Tarantino to kolejny reżyser, którego rozległa wiedza na temat międzynarodowej historii filmu służył mu dobrze w trakcie jego kariery. W rzeczywistości trudno jest oglądać film Tarantino bez śladów, dużych i małych, jego kinowego gustu i inspiracji.
Podziw Tarantino dla filmów przyczynił się do podsycenia jego własnego, niepowtarzalnego stylu, co widać na powyższej kompilacji wideo Jacoba T. Swinneya. Entuzjazm Tarantino i hołd pomogły również w zachowaniu i świadomości rzadko oglądanych i często niedocenianych filmów.
Historia przy powtarzaniu
Hołd to naprawdę przydatny sposób na powiązanie punktów w historii kina. Niezależnie od tego, czy odniesienie jest niejasne, czy naprawdę dobrze znane, hołd dla hołdu zwiększa trwałość i znaczenie starszego kina. Rozważ pancernik Potiomkin i słynna sekwencja Kroków Odessy.
Jak powinno wynikać z powyższego filmu Barthesiana, sekwencja Odessa Steps był naśladowany niezliczoną ilość razy, odkąd po raz pierwszy został nakręcony w 1925 roku. Poprzez sztukę hołdu tekst źródłowy nabiera niemal wampirzej jakości, żyjąc dzięki swoim naśladowcom w różnych, czasem humorystycznych przeróbkach.
Hołd może wydawać się, że tęskni za nie tak odległą przeszłością w bardzo nostalgiczny sposób. Z pracy J.J. Abramsa do najnowszej serii hitów Stranger Things , widoczne powyżej w kompilacji wideo Ulysse'a Thevenona, filmy z lat 70. i 80. żyją i mają się dobrze w naszym współczesnym świecie mediów.
Parodia
Ważne jest, aby zauważyć różnicę między parodią a hołdem. Oficjalna różnica między nimi polega na tym, że parodia wyśmiewa materiał źródłowy podczas gdy hołd honoruje materiał źródłowy . Ale poważnie, właściwie trudno jest rozdzielić te dwie formy imitacji.
Jak zapewne zauważyliście po 6:10 w powyższym filmie, Naked Gun 33 1/3 naśladuje słynną sekwencję kroków Odessy za pomocą Nietykalnych sekwencja. Trudno zaprzeczyć, że mimo kpin często jest ułamek miłości i podziw w parodii. Weźmy pod uwagę filmy Mela Brooksa, takie jak Młody Frankenstein (powyżej, przez 20th Century Fox).
Zaczarowany (powyżej) to film, który Disney woli oznaczyć jako hołd zamiast parodii, pomimo tego, że można go scharakteryzować jako albo. Jak w przypadku wielu dzieł sztuki, hołd kontra parodia jest w oku patrzącego.
Można jednak śmiało powiedzieć, że niektóre imitacje dość wyraźnie mieszczą się w sferze parodii i nie okazuj miłości swoim poddanym. Parodia Hitlera Charliego Chaplina w Wielkim dyktatorze (powyżej, przez Warner) jest świetnym przykładem.
Wniosek
Hołd to tradycja filmowa nierozerwalnie związana z procesem tworzenia filmu. Twój gust i konsumpcja jako widza filmu nie mogą nie grać w Twoje tendencje twórcze jako filmowiec. Przyznawanie i przyjmowanie hołdu to świetny punkt wyjścia do krystalizacji i bezpośredniego zastosowania w praktyce sposobów, w jakie zainspirowały Cię inne dzieła filmowe.
Hołd jest naprawdę zachęcający do dalszego życia i doceniania starszych i niejasnych filmów, co Jorge Luengo Ruiz dobrze pokazuje w powyższym filmie o odniesieniach w filmach Pixara.
Martin Scorsese i Ridley Scott ostatnio opłakiwali śmierć filmu tak, jak to znali. Choć nastawienie do filmu zmienia się z czasem,historia kina żyje dalej i hołd to świetny sposób na przeniesienie XX wieku w XXI wiek. Utrzymaj tradycję przy życiu, używając wizualnego hołdu , podczas kształtowania nowego terytorium z własną twórczą wizją.
Jakie są twoje ulubione przykłady hołdu w filmie? Daj nam znać w komentarzach poniżej.