Co tydzień muszę opuścić studio i udać się do lokalnego sklepu spożywczego, aby uzupełnić lodówkę mojego klienta zimnymi napojami bezalkoholowymi. Co tydzień kupowałem ten sam asortyment produktów. Możliwy do przewidzenia. Rutyna. Bezmózgowiec. Aż pewnego dnia usłyszałem o sklepie – nieco dalej – trochę trudniej dostępnym, ale miejscu poświęconym wyłącznie napojom bezalkoholowym. Mają w ofercie milion marek, o których nigdy nie słyszałem. Zacząłem próbować ich szerszej gamy produktów. Niektóre z nich były, szczerze mówiąc, okropne. Inne nie były lepsze od tych, które zwykle kupowałem. Ale niektóre z nich były wyjątkowe, a moim klientom wydawało się, że podobają się nowe opcje. Teraz dzielę zakupy między dwa sklepy, ale kiedy dzisiaj zaglądam do lodówki w studiu, jestem zaskoczony, że chociaż niektóre marki lub smaki się zmieniły – naprawdę mam mniej więcej taką samą ogólną liczbę „wyborów”, jak Zrobiłem, zanim rozszerzyłem zakupy. Przypomina mi trochę o tym, co myślę o edytowaniu przejść.
Na początku, gdy oprogramowanie NLE dopiero się zaczynało, wczesne pakiety miały dość ograniczony wybór przejścia. Trochę skomplikowanych rozpuszczań, garść chusteczek i może kilka fałszywych przewrotów 3D. Nagle każde oprogramowanie do edycji zostało wypełnione licznymi wyborami. Obracanie się, skręcanie, pękanie, zmienianie kształtów na różne sposoby, aby przejść z obrazu A do obrazu B, w tym wycieranie o nazwie „Spadająca owca”.
Dziś na moim pulpicie mogę wybierać spośród około tysiąca przejść – każde z odmianami – wszystko jednym kliknięciem myszy. Chcesz zgadnąć, ile regularnie używam? Tak, mniej więcej tyle, ile używałem, kiedy utknąłem z prostszym oprogramowaniem. Czy to sprawia, że mój film jest nudny i mniej niż pełen przygód? Czy moje filmy byłyby lepsze, gdybym korzystał z większej liczby opcji przejścia, które zapewnia moje oprogramowanie? Być może.
Ale rozważ to. Być może dziewięćdziesiąt pięć plus procent przejść między scenami w każdym profesjonalnym wideo, programie telewizyjnym lub filmie będzie prostymi cięciami. Dzieje się tak, ponieważ prawie 95% czasu narrator musi po prostu sprawnie przejść od jednej postaci do następnej lub od bieżącej sceny do następnej bez rozpraszania uwagi publiczności.
Cięcie
Przy prawidłowym wykonaniu cięcie jest prawie niewidoczne. A niewidoczne przejścia to doskonałe narzędzie, gdy chcesz skupić publiczność na treści programu — zamiast odciągać ich od treści, aby podziwiać, jak „fajnie” wyglądają Twoje przejścia.
Najniemilsze cięcie… Czasami jednak użycie cięcia między dwiema scenami po prostu nie będzie, cóż… skrócić go (gra słów zamierzona). Prawdopodobnie słyszałeś termin „cięcie z przeskokiem”, jeśli miałeś w pobliżu wideo od dłuższego czasu. Przeskok wynika z przecięcia dwóch prawie identycznych scen — na przykład wycięcia kaszlu z jednego ciągłego ujęcia z kamery osoby mówiącej. Ten rodzaj cięcia prawie zawsze powoduje niedopuszczalny wstrząs w czasie. To rozprasza, ponieważ w prawdziwym życiu czas tak nie skacze. W prawdziwym życiu obserwujemy osobę przemawiającą na podium i cierpimy z biednym nieszczęśnikiem, aż ustanie atak kaszlu. Na wideo to jest nudne. Chcemy usunąć rozpraszający kaszel, więc go wycinamy, ale jeśli nie zmienimy kadru, nie użyjemy ujęć w przerywniku lub innej techniki łatania scen, musimy coś zrobić, aby ukryć ten przeskok w czasie.
Przejścia
Przydatne są do tego przejścia. Peeling strony, slajd push, flash-frame – istnieje wiele przydatnych przejść do zakrycia wyskoku. Ale ile potrzebujesz w jednym filmie? Jak na mój gust, zawsze mądrzej jest wybrać jeden styl przejścia i trzymać się go przez cały program. Na przykład, jeśli użyłem skórki strony do zakrycia pierwszego cięcia z przeskokiem, dlaczego nie użyć tego samego przejścia dla każdej innej rozpraszającej edycji? Wkrótce publiczność zaczyna akceptować to przejście jako rutynę, a potem może wrócić do myślenia o treści, zamiast tego, czy pojawi się wirujące przejście 3D lub równie tajemnicze przejście „kapiącego deszczu”.
Inne standardowe przejścia, takie jak przenikanie (inaczej przenikanie lub przenikanie w zależności od oprogramowania) stały się standardami branżowymi, ponieważ w tradycyjnym języku wideo są często używane w określonym celu. Rozpuszczenie w tradycyjnym słownictwie filmowym oznacza upływ czasu. Ale nie zawsze. Być może „marzycielska” natura powolnego rozpuszczania lepiej pasuje do nastroju, jaki próbuje osiągnąć film. Chodzi o to, aby mieć powód, aby wybrać rodzaj przejść, których używasz, aby móc zbudować słownictwo wizualne, które zrozumieją Twoi odbiorcy.
Udostępnianie języka odbiorcom
Od dawna jestem zwolennikiem tego, by przejścia, których używasz w swoich filmach, coś znaczyły. Ponownie pomyśl o swojej motywacji. W filmach szkoleniowych lubię łączyć przejścia (przesuń slajd w lewo oznacza, że wychodzimy z lekcji na przykład – przesuń slajd w prawo oznacza, że wracamy z przykładu do lekcji – skórka strony oddziela lekcje itp.), aby utworzyć specyficzne słownictwo wizualne – ponieważ gdy publiczność się zorientuje, łatwiej będzie im śledzić program.
I dobra. Zgadzam się, że w niektórych przypadkach przejścia mogą być po prostu dlatego, że wyglądają fajnie. Jeśli pracujesz nad teledyskiem dla zespołu hard rockowego i po prostu swędzi cię, aby użyć przejścia z eksplozją cząstek w hiperprzestrzeni – zrób to. Ale zrozum, że ostatecznie słownictwo wizualne jest bardzo podobne do prawdziwego słownictwa. Sposób, w jaki „przemawiasz” do odbiorców, wiele o Tobie mówi.
Czy nie byłoby fajnie mieć możliwość „mówienia” klasycznym słownictwem wizualnym, gdy pracujesz nad filmem biznesowym dla dużego klienta korporacyjnego? pracujesz nad czymś bardziej drastycznym? I, hej, jeśli robisz wideo odpowiednik psychodelicznego koncertu rock and rolla z lat 60. – wtedy ta bulgocząca przemiana ameby w zwolnionym tempie jest w porządku. Naprawdę. No, czasami. Może. Ale nigdy nie znalazłem sposobu na wykorzystanie tego przejścia „Spadające owce” przez 20 lat montażu.
Redaktor współpracujący Bill Davis pisze, kręci, edytuje
i wykonuje podkłady głosowe dla różnych klientów korporacyjnych i przemysłowych.
[Pasek boczny:podstawowa gramatyka edycji]
Cięcie – Kiedy pierwsza klatka nowego ujęcia następuje bezpośrednio po ostatniej klatce poprzedniego ujęcia, masz najczęstszą edycję, cięcie. Ta edycja zwykle oznacza brak zmian w czasie lub miejscu. W klasycznym modelu „Hollywood” ta edycja byłaby niewidoczna dla widza. Jeśli zostanie wykonany niepoprawnie, stanie się cięciem z przeskokiem (patrz poniżej).
Krzyż rozpuszcza się (lub przenikanie) – Kiedy koniec strzału wychodzącego zanika, a strzał nadchodzący zanika, mamy rozpuszczenie krzyżowe. Grupa końcowych klatek pierwszego klipu jest łączona z grupą klatek z przodu drugiego klipu podczas rozpuszczania (domyślnie w niektórych systemach edycyjnych jest to piętnaście klatek z każdej strony). Innym sposobem opisania tego często używanego przejścia byłoby przesunięcie krycia wychodzącego klipu ze 100% do 0%, podczas gdy krycie następnego i nakładającego się ujęcia działa odwrotnie. Wskazuje to na zmianę czasu lub miejsca lub obu.
Wytarcie – Wycieranie to bardzo zauważalne przejście, rzadko używane w Hollywood czy telewizji. Jeden klip wypycha poprzedni klip „z ekranu” w prawo, w lewo, w górę lub w dół. George Lucas użył go w serii Star Wars. Zwykle wskazuje na krótką przerwę w czasie, ale sugeruje, że dwa klipy są ze sobą powiązane.
Zanikanie do czerni – Zanikanie do czerni można traktować jako przenikanie, przy czym drugi „klip” jest całkowicie czarnym obrazem, zwykle bez dźwięku. Zanikanie czerni zwykle oznacza koniec programu lub może koniec „rozdziału” w historii.
Podskok – Najbardziej podstawową definicją przeskoku jest edycja, która przerywa ciągłość czasu (i/lub miejsca). Dzieje się tak często, gdy fragment materiału jest wyjęty ze środka ujęcia, na przykład wywiad z gadającą głową, powodując podskakiwanie obiektu, podczas gdy tło pozostaje takie samo. Choć celowo zrobiony przez francuską Nową Falę (i Woody Allena Deconstructing Harry'ego z 1997 r.), zwykle jest uważany za błąd i drażni publiczność, odwracając jej uwagę od historii.