W tym artykule odkryjemy nowe sposoby wykorzystania kompozycji i kreatywnego kadrowania, aby opowiedzieć historię na twoich portretach. Zrobimy to, rozumiejąc cudowny sposób, w jaki nasz mózg (jako widzowie) buduje sens historii.
Wspólną zasadą technik, które tutaj opiszę, jest to, że wszystkie opierają się na zdolności naszego umysłu do uzupełniania brakujących informacji. Umiejętność, która pomaga nam przetrwać w świecie niepewności.
Dwie rzeczy, o których warto pamiętać o kreatywności, zanim zaczniemy
Umiejętności to nie tylko talent:podobnie jak praca nad elastycznością mięśni, wierzę, że możemy pracować nad naszą kreatywnością, a „mięśnie” są naszą wizją.
Bycie kreatywnym w celu bycia kreatywnym:Twórcze kompozycje powinny być nośnikiem celu – emocji lub historii, które chcesz wywołać na obrazie. Jeśli zdecydujesz się dodać kreatywności do swoich obrazów, aby być bardziej kreatywnym, będzie to pusta sztuczka.
Portret w połowie zbliżenia – pełna historia
Pokazując tylko połowę portretu z bliska, pobudzasz umysł widza i prawie zmuszasz go do zagłębienia się w obraz. Robimy to, aktywując w ich umysłach potrzebę uzupełnienia brakujących informacji. Ta zdolność jest zakorzeniona w nas od czasów starożytnych, z których wyewoluowaliśmy, aby zrozumieć, że dwie niewyraźne plamy między drzewami mogą być ukrytą twarzą tygrysa.
Warto wiedzieć:
Aby uzyskać najlepsze wyniki, możesz ćwiczyć kadrowanie tego rodzaju kompozycji, korzystając z narzędzia do przycinania w oprogramowaniu do edycji. Kiedy już poczujesz się komfortowo z tą techniką (i kadrowaniem); łatwiej będzie uzyskać „portret w połowie zbliżenia” w terenie, bez konieczności kadrowania go na etapie przetwarzania końcowego.
Takie kadrowanie jest jak wykrzyknik, którego nie można zignorować. Dlatego używaj go tylko na najciekawszych twarzach, a nie na każdym portrecie.
Portret środowiskowy – osoba w kontekście
Dla mnie jest to najbardziej wymagający i satysfakcjonujący styl kadrowania portretów, portret środowiskowy. Pokazuje to nie tylko osobę, która jest bohaterem twojego wizerunku, ale także jej otoczenie:dom, miejsce pracy, kraj itp. Robiąc to, wykorzystujesz zdolność umysłu do wnioskowania i rozumienia sytuacji poprzez łączenie fragmentów informacje.
Warto wiedzieć:
Największym wyzwaniem w tego typu kompozycji jest równowaga pomiędzy główną postacią (bohaterem) a otoczeniem. Należy pamiętać, że główna postać musi być dominująca, a nie przyćmiona tłem. Użyj światła, koloru i ostrości, aby uczynić swój temat znaczącym.
Do kadrowania portretów środowiskowych zaleca się używanie szerokiego obiektywu (poniżej 50 mm), ponieważ pozwoli to uchwycić otoczenie swojego bohatera, nawet w małych przestrzeniach.
Portret szczegółowy – opowiadanie historii z małymi szczegółami
Podobnie jak w technice półportretowej, w kadrowaniu szczegółów wykorzystujemy zdolność mózgu do wypełniania luk, pokazując tylko niewielką część całej historii. Aby uzyskać dobre, szczegółowe ujęcie, wybierz takie, które mają związek z fotografowanym obiektem. Może to być połączenie podobieństwa lub różnicy. Na przykład:zrób zbliżenie jego dłoni, butów, książek do czytania na półce, zwykłego krzesła lub fajki do palenia, nazwij to! Dopóki ten obiekt reprezentuje coś, co jest większe niż sam obiekt.
Warto wiedzieć:
Dobrym miejscem do rozpoczęcia jest zbadanie tematu od stóp do głów. Szuka w tej osobie wszystkiego, czego inni ludzie mogliby nie zauważyć. Czy zauważyłeś coś wyjątkowego? Jak unikalna biżuteria, tatuaż lub po prostu dziura w bucie.
Niektóre z moich najlepszych pomysłów pochodziły od moich badanych. Poproś osobę badaną o pokazanie przedmiotu, z którym czuje silny związek. Nie musisz nawet brać udziału w szczegółowym ujęciu, o ile obiekt reprezentuje lub mówi nam coś o swoim właścicielu.
Efekt Kuleshov – tworzenie znaczenia poprzez interakcję
W tej technice, opartej na przełomowym eksperymencie sowieckiego reżysera Lwa Kuleszowa, wykorzystamy zdolność mózgu do wydobywania znaczenia z interakcji. Kuleshov wykazał, że publiczność buduje opowieść nie tylko na podstawie treści, ale także kolejności pojawiania się obrazów i związku między nimi.
W eksperymencie Kuleszow użył dwóch różnych ujęć, które ułożył jeden po drugim. Pierwsze ujęcie, zbliżenie twarzy aktora kina niemego Iwana Iljicza Mozzukhina, pozostało takie samo przez cały eksperyment, podczas gdy drugie ujęcie zostało zastąpione każdą rundą projekcji; talerz zupy, martwa młoda dziewczyna, kobieta na kanapie (sofie).
Publiczność chwaliła zdolność aktora do wyrażania różnych uczuć, takich jak smutek, a nawet głód, używając tylko jego mimiki, nie wiedząc, że oglądali w kółko to samo ujęcie, a jedyną rzeczą, która została zmieniona, był drugi obraz.
Aby wykorzystać ten efekt w swojej pracy, wystarczy umieścić dwa obrazy obok siebie i spróbować wywołać między nimi połączenie. W przykładzie połączyłam portret Net, który wykonałam z kompozycją w połowie zbliżenia, z obrazem wirującego morza. Dokąd cię to zaprowadzi?
Warto wiedzieć:
Będziesz zachwycony siłą kreatywnej kompozycji. Rzuć wyzwanie swoim odbiorcom. Nie bój się tworzyć połączenia, które jest zbyt skomplikowane, aby je zrozumieć.
Dobrym ćwiczeniem twórczym, które możesz wykonać, jest współpraca z innym fotografem. Ty dostarczysz pierwszy obraz, on dostarczy drugi. Tam będziesz mieć połączenie, nie tylko między dwoma sąsiadującymi ze sobą obrazami, ale także z dwóch różnych punktów widzenia.
Autor chciałby podziękować Nicholasowi Orloffowi za jego pomoc w napisaniu tego artykułu.