Filmowe mody i trendy:nie pozwól im przeszkadzać

Nowa technologia, niski koszt

Wiosną 2011 roku w końcu dostałem w swoje ręce 5D Mk II. Od tego dnia (przez całe lato) prawie wszystko, co fotografowałem, było przy f/1.2. Oczywiście, prawie wszystko było również zamglone i szybko stawało się i traciło ostrość. Jednak od lat marzyłem o małej głębi ostrości. A po wielu miesiącach szukania możliwości dodania adaptera 35 mm do Canona HV20 i latach tęsknoty za aparatem, który mógłby nawet w najmniejszym stopniu zapewnić „kinowy” charakter, zdecydowanie nie miałem zamiaru prawidłowo używać ustawień przysłony.

Ten sposób myślenia nie zaprowadził mnie zbyt daleko. To było zabawne, ale niepraktyczne.

Wraz z rozwojem niedrogich, pełnoklatkowych aparatów, płytka głębia ostrości i ustawianie ostrości przejęły społeczność filmową YouTube jak wirus w zatłoczonym mieście. Czy możesz nawet nazwać film podróżniczy filmem podróżniczym, jeśli nie masz ostrości na stojaku od kwiatu do malowniczego krajobrazu za nim? Nie, nie mogłeś. Oczywiście, wraz z rozwojem kręcenia absolutnie wszystkiego z szeroką aperturą, fora filmowe płonęły niezadowolonymi głosami zaniepokojonymi nadużywaniem małej głębi ostrości. Płytkiej głębi ostrości należy używać jako narzędzia filmowego do ukierunkowania ostrości, a nie do tworzenia efektu bokeh na stacji benzynowej tylko po to, aby scena wyglądała „filmowo”.

W artykule z 2011 roku dla Filmmaker Magazine , „Czy płytka głębia pola jest modą?”, Michael Murie podkreślił kilka komentarzy profesjonalistów dotyczących szaleństwa płytkiej głębi ostrości na początku 2000 roku.

Internet (i profesjonaliści z branży) nie musieli długo się kłócić, ponieważ wkrótce po bogactwie ujęć z płytkiej głębi ostrości nagle wszystko stało się poklatkowe. Ruch poklatkowy Drogi Mlecznej, poklatki w tym samym miejscu w różnych porach roku, poklatki kamery poruszającej się nie z tego świata przez zatłoczone miasto. Gdyby było coś, co zmieniało się dynamicznie w ciągu dnia — a nawet roku — można by się założyć, że gdzieś siedział filmowiec lub fotograf tworzący magię.

Skąd dokładnie wzięły się te mody?

Nie jest tak, że pewnego dnia ktoś gdzieś wymyśli nową technikę i nagle wszyscy będą chcieli. Wszystkie metody, bez VR, są używane w filmie i telewizji od dziesięcioleci, dlatego właśnie te techniki stają się tak popularne. Po raz pierwszy od obejrzenia tych technik na dużym ekranie mały konsument może w końcu odtworzyć ujęcie — za ułamek ceny.

Pierwsze wejście firmy Canon na rynek wideo od amatorów do profesjonalistów wywołało reakcję łańcuchową w branży sprzętu i akcesoriów. Konsumenci wreszcie uzyskali dostęp do aparatów, które w pewnym stopniu generowały wyniki ograniczone do dużego ekranu. Ale była próżnia, którą trzeba było wypełnić. Podczas gdy konsumenci mogli nagrywać pełnoklatkowe przy f/1,8, nie mogli poruszać aparatem w taki sam sposób, jak produkcje filmów fabularnych. Nadal musiałeś wypożyczyć tor i wózek lub zwrócić się do YouTube, aby dowiedzieć się, jak zbudować własny.

Na początku nowa „przyjazna dla budżetu alternatywa” często nie jest tak przyjazna dla budżetu – nie dla niskobudżetowych lub niebudżetowych filmowców. Weźmy na przykład MōVI. Jeśli nie jesteś zaznajomiony z platformą, z pewnością pamiętasz, jak podziwiałeś zakulisowe nagrania z kamery na wrotkach, szybującej z ulicy do taksówki.

Jak powiedział Danny Greer w poście PremiumBeat z archiwów:„System kamer MōVI ma całkowicie zmienić stabilizację kamery w profesjonalnej branży produkcji wideo”.

To było całkowicie rewolucyjne, ponieważ stabilizator został zbudowany wokół stabilizacji żyroskopowej i akcelerometrów. Nie ma potrzeby stosowania niezgrabnych kamizelek i ciężarów Steadicam, gdy ten zestaw wykonuje tę samą pracę z większą zwinnością i mniejszą konfiguracją. Ale była cena 14 995 USD – niekoniecznie niskobudżetowy punkt wejścia dla stabilizatora do 5D.

Gdy jednak na rynek wejdzie taka nowa technologia, możesz również liczyć na to, że kilka lat później zobaczymy podobną technologię za ułamek ceny — na przykład Ronin M, który można kupić zupełnie nowy za 800 dolarów. To ogromna różnica w cenie. Oczywiście są powody, jak widać poniżej.

Odkładając na bok dyskusję MōVI vs. Ronin, chodzi o to, że tego typu ujęcia stabilizacyjne były produkowane tylko przez produkcje z najwyższej półki, ponieważ nie jest tak, że każdy entuzjasta ma w banku 50 000 USD na ARRI Trinity. Ale dla Ronina-M? Absolutnie. Dlatego zobaczymy mnóstwo treści, które składają się wyłącznie z materiału uchwyconego na gimbalu, ponieważ nigdy wcześniej entuzjaści i początkujący filmowcy nie byli w stanie naśladować ruchu kamery z dużego ekranu przy tak niskim koszcie. Wracając do filmu Jakoba przedstawionego we wstępie, słusznie stwierdza, co następuje:

Jakob mówi dalej, że „Musisz użyć tych narzędzi filmowych (gimbala), które masz do dyspozycji, aby wywołać emocje lub powiedzieć widzom, jak powinni się czuć w tej chwili”. Zgadzam się (patrząc na twoje nagranie z drona i ocenę M31). Czy jednak takie stanowisko powinniśmy przyjąć? Podobnie jak trendy w modzie i ewolucja muzyki, nie jest to proces, który my, jako jednostki, możemy zatrzymać lub zmienić. Ale czy jest taka potrzeba? Trendy i mody w treściach online rzadko (w czasach ich popularności) przenoszą się na filmy fabularne i telewizję, a w istocie po prostu młodzi twórcy treści bawią się narzędziami, które nie były dostępne dziesięć lat temu.

Jak dowiedziałem się, kręcąc wszystko przy f/1.2 wierzę, że ci, którzy tworzą treści (i nadużywają techniki), nauczą się rozumieć wartość metody. Wierzę również, że nowi twórcy treści uczą się dziś, że korzystanie z technologii w celu uzyskania określonego ujęcia będzie wydawać się głębsze, gdy jest używane oszczędnie, aby wywołać emocje. Ale na razie twórcy treści mają symboliczną zdolność latania na Księżyc. To coś, czym można się rozkoszować, a nie odrzucać.