Kamera jest stosunkowo nowym wynalazkiem (jeśli można to tak nazwać). Jak większość osiągnięć technologicznych, jedna osoba nie wymyśliła go w określonym dniu. Był to raczej powolny postęp postępu technologicznego. Większość z nas wie, że kamera wyewoluowała z przenośnego magnetowidu (magnetofonu) połączonego grubym kablem z kamerą. W 1975 roku po raz pierwszy użyłem Sony Port-a-Pak, który nie nagrywał w kolorze.
Przed taśmą wideo był film. Konsumenckie kamery 8mm i Super 8 były w porównaniu do VTR bardzo małe i lekkie. W latach 70., u szczytu ostatniej ery konsumenckich kamer filmowych, większość aparatów nie mogła nagrywać dźwięku. Aby przechwycić dźwięk wraz z obrazami, potrzebny był osobny magnetofon. Wracając do historycznej linii kamkorderów, w tym miejscu technologia rozgałęzia się na dwie oddzielne ścieżki.
Valdemar Poulsen opatentował pierwszy magnetyczny rejestrator dźwięku w 1898 roku. Nazywany „telegrafonem”, urządzenie zostało opracowane w Danii i używało stalowego drutu do nagrywania dźwięku. Przez większość historii audio dźwięk nie był nagrywany magnetycznie. Płyty winylowe (które wciąż są dostępne) rejestrują wibracje na nośniku fizycznym. Thomas Edison dokonał pierwszego nagrania ludzkiego głosu („Mary Had a Little Lamb”) na pierwszym gramofonie z folii aluminiowej w 1877 roku.
Thomas Edison odegrał również kluczową rolę w rozwoju kamery filmowej. Początkowe eksperymenty na kinetografie Edisona wynikały z jego sukcesu z cylindrem fonografu. Do cylindra dołączył sekwencyjnie maleńkie obrazy fotograficzne, z myślą, że gdy cylinder się obróci, zostanie odtworzona iluzja ruchu. Francuz Louis Lumiere wynalazł pierwszą przenośną kamerę filmową o nazwie Cinematographe w 1895 roku, podczas gdy kilku innych dokonało podobnych wynalazków w tym samym czasie. William Lincoln opatentował pierwszą maszynę w Stanach Zjednoczonych w 1867 roku. Sekwencyjne rysunki lub zdjęcia oglądano przez małą szczelinę w jego zoopraksiskopie, co nie jest dokładnie tym, czego doświadczamy dzisiaj w teatrze.
Kamery filmowe to tylko rozszerzenie fotografii. Podstawowa idea uchwycenia ruchu w fotografii rozpoczęła się od fotografa z San Francisco, Eadwearda Muybridge'a. Próbował kilku eksperymentów fotograficznych z sekwencjami ruchomymi i jest nazywany „ojcem filmu”, mimo że nie robił prawdziwych filmów.
W 1837 r. Louis Daguerre stworzył obrazy na posrebrzanej miedzi, pokrytej jodkiem srebra i niebezpiecznie wywołanej rozgrzaną rtęcią. Nazwał swoją technikę Procesem Dagerotypu. William Henry Fox Talbot tworzył obrazy negatywowe przy użyciu papieru nasączonego chlorkiem srebra i utrwalonego roztworem soli w 1835 roku. Następnie stworzył obrazy pozytywowe, drukując stykowo na innym arkuszu papieru. Jest to podstawa fotografii filmowej, która jest nadal w użyciu.
Aby ukraść zdanie Newtonowi, stajemy na ramionach gigantów. Od słabych cieni narzędzia do rysowania po megapikselowe matryce CCD, technologia może się rozwijać, ale sztuka pozostaje taka sama.