Mam pewną zasadę, jeśli chodzi o Photoshopa, Lightrooma i ogólnie o postprocessingu. Zawsze uważałem, że manipulacja obrazem powinna być narzędziem, a nie podporą. Photoshop może ulepszyć dobre zdjęcie, ale złe zdjęcie to tylko złe zdjęcie. Staram się to dobrze w aparacie. Kiedy ludzie patrzą na moje prace, chcę, żeby mówili:„To świetne zdjęcie”. Nie chcę, żeby mówili:„Hej, jesteś naprawdę dobry w Photoshopie”. Jak mój przyjaciel Zack Arias lubi mawiać:„Jeśli kiedykolwiek usłyszysz, jak mówisz »Naprawię to później w Photoshopie«, musisz natychmiast przerwać to, co robisz i uderzyć się tak mocno, jak tylko możesz”. Nie mówię, że nie edytuję – lub „kończę”, jak lubię mówić. Nie oceniam fotografów, którzy lubią głębiej zagłębiać się w edycję, ale dla mnie zwykle jest to kwestia podbicia kontrastu, poprawienia balansu bieli, odrobiny wygładzenia skóry, może trochę wyostrzenia. Mam nadzieję, że to wszystko. Nagraj to w aparacie. Taka jest zasada.
Z wyjątkiem sytuacji, gdy tak nie jest.
Od czasu do czasu musisz oderwać się od codzienności i spróbować czegoś innego. Nie oznacza to, że mój styl portretowy wkrótce się zmieni, ale fotografia to sztuka i czasami jako artysta trzeba ewoluować. Tak myślałem, kiedy niedawno natknąłem się na coś, co nazywa się Efektem Sabattiera.
Co to jest?
Staje się to trochę techniczne, ale zobaczmy, czy możemy się do tego zabrać bez zagubienia się w nauce. Jeśli spędziłeś jakiś czas na eksploracji menu filtrów programu Photoshop, być może znasz już filtr solaryzacji. Gdy częściowo wywołany negatyw lub odbitka zostanie krótko wystawiona na działanie białego światła, niektóre wartości odcieni są odwrócone. Ciemne obszary wydają się jasne, a jasne wydają się ciemne. Francuski naukowiec i doktor Armand Sabattier (1834-1910) opisał ten proces jako „pseudosolaryzację”. Z biegiem czasu „pseudo” zostało porzucone, ale efekt jest ten sam – odwrócenie tonów obrazu w wyniku ekstremalnego prześwietlenia. Przepuść obraz przez filtr solaryzacyjny, a zobaczysz, o co mi chodzi. W czasach filmu efekt objawiał się na dwa sposoby. Pierwszym byłoby skrajne prześwietlenie negatywu w aparacie. W ciemni mogło to być coś tak prostego, jak włączanie i wyłączanie światła podczas przetwarzania negatywów.
Efekt Sabattiera przenosi solaryzację nieco dalej. Oprócz ogólnego odwrócenia tonów, efekt Sabattier obejmuje wąskie pasmo lub obwódkę o niskiej gęstości, która tworzy się na krawędziach między sąsiednimi obszarami jasnymi i zacienionymi. Ten biały pasek, czyli Linia Mackie , pojawia się wokół obszarów o wysokim kontraście. Przez jakiś czas była to popularna technika ciemni, ale stawała się coraz mniej popularna ze względu na połączenie długich godzin w ciemni i nieprzewidywalnych wyników.
Tworzenie efektu w Photoshopie
Pierwszą rzeczą, o której należy pamiętać, jest to, że efekt może być drastyczny, więc nie każdy obraz będzie najlepszym lub nawet odpowiednim kandydatem. Najlepsze obrazy do uzyskania efektu będą czarno-białe zdjęcia z prostymi konturami i odważnymi kształtami. Kolorowe obrazy również mogą się sprawdzić, szczególnie gdy zabarwienie jest niewielkie. Wyniki pokażą częściowo odwrócone odcienie i tony.
Po wybraniu obrazu i otwarciu go w Photoshopie przekonwertuj go na czarno-biały. Następnie zduplikuj warstwę tła (Ctrl/Command-J) i ustaw tryb mieszania na Wykluczenie. Pierwsze rezultaty będą oczywiste i natychmiastowe. Następnie możesz dostosować efekt za pomocą dopasowania Poziomy lub Krzywe. Poziomy umożliwiają dostosowanie czerni, bieli i punktów środkowych obrazu. Zabawa suwakami rozjaśni lub przyciemni efekt. Krzywe pozwalają dostosować te same wartości, co Poziomy, ale także zapewniają kontrolę nad kontrastem i określonymi tonami obrazu. Chociaż zarówno poziomy, jak i krzywe mogą osiągnąć zamierzone wyniki, wolę precyzję krzywych, która pozwala mi wybierać poszczególne punkty wzdłuż krzywej i dostosowywać docelowe obszary obrazu.
Tworzenie krzywej w kształcie doliny, takiej jak ta po lewej stronie, lub krzywej o ostrym kącie, takiej jak ta po prawej, tworzy jedne z najlepszych przykładów efektu Sabattiera.
W tym pierwszym przykładzie podstawę efektu stanowi w większości czarno-białe zdjęcie muzyka. Wyraźnie widzimy białą Mackie Line wokół obiektu i saksofonu, wyznaczającą krawędzie między jasnymi a ciemniejszymi obszarami obrazu.
To drugie zdjęcie, wykonane w holu nowojorskiego Muzeum Historii Naturalnej, zwykle nie stanowi dobrego przykładu tego efektu ze względu na niektóre bardziej skomplikowane szczegóły. Myślę, że jednak działa, ze względu na proste, wiodące linie, a także dość równe tony. Z wyjątkiem otwarcia ciemnych cieni, dolna połowa obrazu jest podobna tonalnie zarówno przed, jak i po.
Jak dotąd oba przykłady były dość „tradycyjnymi” próbami efektu Sabattiera. Użyłem głównie czarno-białych obrazów z prostymi liniami. W tym ostatnim przykładzie postanowiłem odrzucić „zasady” i wybrać kolor oraz niektóre z najbardziej skomplikowanych linii, jakie kiedykolwiek sfotografowałem. Fotografowałem „Samotne drzewo” we wszystkich czterech porach roku, ale pozornie bez życia w środku zimy jest zdecydowanie najciekawszym z zestawu. W moim biurze wisi dość duży obraz na płótnie, więc dobrze znam szczegóły tego zdjęcia. Chociaż wątpię, czy kiedykolwiek wyświetliłbym wersję w formacie Sabattier, myślę, że jest to świetny przykład tego, co się dzieje, gdy efekt jest nakładany na kolorowy obraz za pomocą mieszanki prostych i skomplikowanych linii.
Piękno tego efektu polega na tym, że nie ma dobrych ani złych wyników – tylko osobiste preferencje. Oczywiście nie wygląda naturalnie, więc masz dużo więcej miejsca do eksperymentowania. Częstą mantrą w mojej klasie jest:„Nie obchodzi mnie, czy złamiesz zasady, o ile wiem, że je znasz”. W przypadku efektu Sabattiera nie ma żadnych zasad do złamania, są tylko sugestie, których należy przestrzegać lub zignorować. Tak czy inaczej, na pewno uzyskasz interesujące wyniki.