Sposób, w jaki wideo dociera ze stacji telewizyjnej na ekran, jest regulowany przez szereg formatów transmisji. W ten sam sposób, w jaki format listu U.S. Postal Service nakazuje umieścić swój adres w jednym miejscu, wiersze w określonej kolejności, znaczek w innym miejscu itp., formaty transmisji telewizyjnej dyktują sposób, w jaki obraz wideo zostanie uszkodzony w dół i wysłany w powietrze. Chociaż wysłanie listu do innego kraju jest stosunkowo łatwe, mnogość formatów transmisji telewizyjnej znacznie utrudnia odbiór sygnałów z kraju do kraju. Często jest to wynikiem innowacji, takich jak kolor, wysoka rozdzielczość i dźwięk stereo, które sprawiają, że telewizja jest lepsza.
Można by pomyśleć, że ludzie zawsze chcieliby poprawić swój sygnał telewizyjny, ale to nieprawda. Chociaż wszyscy chcą lepszego obrazu, ich przede wszystkim interesuje to, że nic się nie zmienia – większość ludzi po prostu nie chce ulepszać swojego telewizora co trzy lata.
W latach czterdziestych dostępne na rynku zestawy wahały się od 400 do 2000 dolarów, co było poza zasięgiem większości, a następnie uwzględnij znaczną ilość pieniędzy, którą kosztowałoby stację telewizyjną, aby ją odnowić. Dlatego inżynierowie zajmujący się innowacjami często stawali przed trudnym zadaniem dodawania funkcji w sposób, który nadal umożliwiałby funkcjonowanie starszej technologii. Później innowacje, takie jak telewizja kablowa i satelitarna, przyniosły własne trudności, z którymi różni ludzie radzili sobie w różny sposób. Przyjrzyjmy się kilku z tych formatów.
Transmisja telewizyjna bezprzewodowa
Przez prawie pół wieku podstawową metodą, dzięki której ludzie otrzymywali wideo, były stacje nadawcze – duża wieża na wysokim budynku, antena na dachu itp. Wszystkie te wczesne formaty były analogowe, ale ostatnio stacje telewizyjne nadawały w cyfrowe – czasami w połączeniu ze starszymi transmisjami analogowymi.
Transmisja telewizji analogowej
NTSC to format amerykański, który większość z nas zna. Został opracowany na początku lat 40. XX wieku. Skrót oznacza „Komitet Krajowego Systemu Telewizji”, który był grupą utworzoną przez FCC (Federalną Komisję Łączności) w celu opracowania standardu transmisji telewizyjnych. Zdefiniował znane już 525 alternatywnych linii skanowania o rozdzielczości pionowej, a także współczynnik proporcji. Standard został zmieniony dekadę później, aby transmisje kolorowe były nadal widoczne na zestawach czarno-białych. Był używany w całej Ameryce Północnej. Po latach wiernej służby został zastąpiony (jako standard nadawania) w 2009 roku, kiedy Ameryka przeszła na służbę cyfrową.
PAL (Phase Alternating Line) to format nadawania używany w Australii, zachodniej Ameryce Południowej, około 74% Afryki i większości Europy. Został opracowany w latach 50. i 60. jako alternatywa dla kompromisów, które musiała poczynić NTSC, aby umożliwić zestawom kolorowym i czarno-białym odbieranie tych samych sygnałów.
SECAM (Séquentiel couleur à mémoire) to kolejna próba dodania koloru do czarno-białego sygnału. Został opracowany we Francji w latach pięćdziesiątych i wszedł do użytku pod koniec lat sześćdziesiątych we Francji, a także w Europie Wschodniej.
W Stanach Zjednoczonych duża zmiana nastąpiła w 2009 roku, kiedy infrastruktura telewizji nadawczej została zmieniona z analogowej na cyfrową. Reszta Ameryki Północnej podąży za zmianą w najbliższej przyszłości (Meksyk w 2021 r. i Kanada w 2011 r.). Europa nadaje w technologii cyfrowej od ponad dekady.
Cyfrowa transmisja telewizyjna
ATSC zastąpił NTSC w Stanach Zjednoczonych w 2009 roku. Ten format wysokiej rozdzielczości zmienił proporcje z 4:3 na 16:9, zwiększył liczbę pikseli i dodał dźwięk przestrzenny. ATSC jest niekompatybilne ze starszymi telewizorami i sprzętem NTSC, jednak dostępne są konwertery ATSC na NTSC.
DVB-T (Digital Video Broadcast – Terrestrial) ten europejski format typu open source został po raz pierwszy użyty w Anglii pod koniec lat 90. XX wieku. Istnieje kilka siostrzanych formatów, takich jak DVB-H dla odbiorników przenośnych i DVB-IPTV dla danych przesyłanych przez IP (protokół internetowy), a także oddzielne formaty dla telewizji kablowej i satelitarnej.
ISDB-T (Integrated Services Digital Broadcasting – Terrestrial) Japonia rozpoczęła nadawanie w ISDB-T na początku XXI wieku. Ten format wysokiej rozdzielczości został oparty na formacie HDTV opracowanym dwadzieścia lat wcześniej przez japońską firmę NHK. Istnieją inne wersje do transmisji satelitarnej (ISDB-S) i kablowej (ISDB-C). ISDB ma w standardzie wbudowaną interesującą ochronę przed kopiowaniem, która pozwala użytkownikom na jednokrotne skopiowanie pliku.
DMB-T (Digital Multimedia Broadcast – Terrestrial) jest używany głównie w Chinach i rozpoczęty w 2007 roku. Format DMB-T umożliwia przesyłanie danych z mniejszą mocą niż większość innych formatów telewizji cyfrowej, dzięki czemu wieża DMB-T może przesyłać więcej skutecznie pokrywać ten sam obszar, co porównywalna wieża transmitująca, powiedzmy, DVB-T.
Transmisja telewizyjna przez kabel i przestrzeń
Kabel i satelita mają swoje zalety i wyzwania, którymi należy się zająć podczas tworzenia standardów. Kabel musi być fizycznie połączony z transmisją do odbiornika telewizyjnego. Satelity, jeśli się nad tym zastanowić, to w zasadzie bardzo wysokie wieże nadawcze. Powodem, dla którego stacje telewizyjne umieszczają swoje anteny na wysokich wieżach, jest to, że anteny nadawcza i odbiorcza muszą znajdować się w tej samej linii widzenia. Ponieważ Ziemia jest zakrzywiona (zaufaj mi, tak jest), Ziemia w końcu staje na drodze i blokuje sygnał. Przekazując do satelity, drastycznie zwiększasz linię wzroku. Ale z tą linią widzenia pojawia się wiele telewizorów, które mogą cię zobaczyć.
Transmisja telewizyjna w przyszłości
Innowacje w telewizji się nie zatrzymają. W miarę jak ludzie przechodzą z tradycyjnych programów telewizyjnych do oglądania wideo na komputerach, do formatów w przyszłości mogą zostać dodane takie elementy, jak wyższa rozdzielczość, 3D, a nawet interaktywność. Komputery tworzą inteligentniejsze odbiorniki niż stare telewizory lampowe, ponieważ można je konfigurować programowo. Prawdopodobnie pojawi się jeszcze więcej formatów w szybszym tempie. Miej oko na Videomaker aby uzyskać więcej informacji na ich temat, kiedy się pojawią. Zobacz naszą powiązaną historię „Kodeki” w numerze z zeszłego miesiąca lub w Internecie pod adresem:
www.videomaker.com/article/14743/
Redaktor współpracujący Kyle Cassidy jest artystą wizualnym, który regularnie wystawia i jest autorem książek o technologii i sztuce fotograficznej.