1. Bariery fizyczne :
- Anderson często wykorzystuje fizyczne bariery, takie jak drzwi, okna lub inne elementy architektoniczne, aby kadrować swoich bohaterów. Na przykład w „Mistrze” umiejętnie wykorzystuje drzwi, aby ukazać postacie wchodzące do pokoju lub wychodzące z niego, dodając głębi i dramatycznego napięcia.
2. Granice wizualne :
- Anderson starannie wybiera kąty kamery i kadrowanie, aby stworzyć wizualne granice. Technika ta pozwala mu wyodrębnić i uwydatnić określone elementy sceny. W „Aż poleje się krew” skutecznie wykorzystuje długi, wąski korytarz jako wizualną granicę, aby ująć kluczową konfrontację między postaciami.
3. Oświetlenie i kolor :
- Anderson po mistrzowsku wykorzystuje oświetlenie i kolor do tworzenia kadrów. W „Nić widmo” akcentuje określone sceny za pomocą miękkiego, rozproszonego światła, które zawęża uwagę widza do bohaterów. Używa także wyrazistych kolorów, aby podkreślić emocje bohaterów lub zwrócić uwagę na konkretne obiekty.
4. Ruch i kompozycja kamery :
- Anderson nie boi się bawić ruchem kamery i kompozycją, tworząc klatki w klatkach. Jednym z pamiętnych przykładów jest „Punch-Drunk Love”, w którym wykorzystuje kombinację ujęć śledzących i ciasnego kadrowania, aby podkreślić postać Adama Sandlera podczas pokonywania różnych wyzwań.
5. Umieszczanie i blokowanie postaci :
- Anderson precyzyjnie umieszcza swoich bohaterów w kadrze, tworząc wizualne harmonie i napięcia. Umieszczając postacie w określonych pozycjach, zwraca uwagę widza na istotne aspekty sceny. „Boogie Nights” to doskonały przykład, w którym Anderson aranżuje postacie i wykorzystuje blokowanie, aby przekazać dynamikę mocy i relacje między postaciami.
Stosując te techniki, Paul Thomas Anderson tworzy w ramach przemyślanych kadrów, które wzbogacają opowiadaną historię, zwracają uwagę na kluczowe momenty i zanurzają widza w świat jego filmów.