Drogie Złotowłosa,
Mówisz, że nie wierzysz, że praca sprawia, że jestem zbyt zajęty, by pisać, a co to jest gaffer, jakaś praca na łodzi rybackiej? To boli, Goldy, naprawdę boli. 🙁 Chcesz wiedzieć, co robi gaffer? Pozwól, że opowiem ci o dzisiejszym dniu. Wszystkie ponad 20 godzin.
Scena brzmi prosto w e-mailu:aktor idzie ulicą, schyla się w zaułek, Jimmy otwiera drzwi, kradnie chemikalia z tajnego laboratorium w środku i wysadza się w powietrze, badda-bum! (Hej, ja tego nie piszę.) Moim zadaniem, jeśli chcę to zaakceptować, jest zapalić to wszystko do nagrywania na wideo. (Oczywiście Zależy mi na zaakceptowaniu:jak zwykle jestem spłukany.)
Dobra, podzielmy pracę związaną z oświetleniem na trzy obszary:ulicę, aleję i laboratorium. Zanim zaczniemy, pamiętaj, że ta epopeja ma czterocyfrowy budżet, co oznacza, że mój sprzęt oświetleniowy składa się z:
Oświetlmy te trzy obszary, jeden po drugim.
Na zewnątrz – noc:zaniedbana ulica handlowa
Okej, nasz aktor idzie ukradkiem przez ciemność, mijając kilka sklepów typu mom-and-pop (jak może sprzątaczka, piekarnia i delikatesy). Przy trzecim oknie sklepu zatrzymuje się, by sprawdzić wskazówki na kartce papieru, po czym schyla się za róg w alejkę.
Nie mamy środków do oświetlania dużej powierzchni zewnętrznej, więc wybieramy głównie dostępne światło, a to oznacza fotografowanie o zmierzchu. Potrzebujemy wystarczającej ilości światła, aby kamera mogła odczytać oba ulica i światła wpadające przez witryny sklepowe. Ustawiając balans bieli na żarowy, światła sklepowe będą wyglądały na białe, a ulica będzie skąpana w niebieskim świetle księżyca. Przydałyby się odbłyśniki do oświetlenia tylnego krzyża, ale szkoda:słońce już zaszło.
Prawdziwym problemem jest czytanie tej notatki. Reżyser chce zobaczyć aktora z wnętrza delikatesów (nie zaczynajcie od reżyserów), ale nie mamy pozwolenia, żeby tam kręcić. Właśnie tam pojawia się światło kamery.
Najpierw przenosimy aktora do wylotu zaułka. Nazywa się to „oszukiwaniem”. Ponieważ publiczność nie może zobaczyć delikatesów pod tym kątem, nie będą wiedzieć, że został poruszony. Aleja daje nam dłuższy „rzut” za kamerę, symulując widok przez okno delikatesów. Nasz dział rekwizytów powiesił kilka kiełbasek przed kamerą. Ich sylwetki w górnej części kadru pomogły sprzedać knebel (rysunek 1).
Dlaczego długi rzut? Możemy więc użyć ustawienia teleobiektywu, które sprawi, że zarówno pierwszy plan kiełbasy, jak i tło ulicy będą nieostre. Nakładam różowy żel na światło kamery (aby było jeszcze cieplej) i trzymam go tuż nad górną krawędzią kadru, podczas gdy aktor czyta notatkę, rozgląda się ukradkiem i wychodzi poza kadr. Redaktor wróci do szerokiego ujęcia, na którym skręca w zaułek.
Teraz musisz cofnąć się w czasie, ponieważ sekwencja uliczek odtwarzana po ulica została faktycznie zastrzelona przed , aby wykorzystać światło słoneczne.
Zewnętrze – Noc:Aleja z przesuwanymi metalowymi drzwiami
Ujęcie wprowadzające pokazuje aleję z czerwonym światłem nad drzwiami do budynku. Wymieniamy żarówkę na największą halogenową żarówkę ze śrubą, jaką mam w zestawie, przyklejamy wokół niej walec zwiniętego czerwonego plastiku i voil! czerwone światło awaryjne. Nie zrobi przysiadu do zbliżeń, ale mnie to nie obchodzi, jak zobaczysz.
Nadal pracujemy dzień po nocy, z balansem bieli ustawionym na wnętrze, więc wszystko wygląda jak światło księżyca. Aby oświetlić pozbawioną słońca alejkę, dostrzegam duży twardy reflektor, z którego będzie przechwytywał południowe słońce (pamiętaj, że zrobiliśmy to wcześniej tego dnia) i oświetlając go prawie pod kątem poziomym. Gdy nasz aktor ucieka alejką, oddalając się od kamery, światło zaczyna gorące na jego plecach, a następnie gaśnie, gdy oddala się od niego.
Teraz jesteśmy u drzwi. Aby oświetlić bliskie kąty, światło otoczenia wystarczy do połączenia miękkiego klawisza/wypełnienia, ale aby wzmocnić efekt światła księżyca, potrzebuję światła obręczy. Aby to zrobić, podnoszę reflektor, tak aby jego wiązka nie trafiła w obsługę kamery, i odbijam go od drugiego twardego reflektora za aktorem, tak aby ochlapywał tył jego głowy i ramiona (rysunek 2).
Teraz przejdźmy do czerwonego nad głową. Z zestawu mojego zaufanego gaffera wybieram konwerter wkręcany, który zamienia gniazdo w gniazdko i instaluję go w świetle nad drzwiami. Używając mojego „szerokiego” reflektora z czerwonym żelem, który teraz go zakrywa, umieszczam światło tuż nad ramą, tak aby oświetlało drzwi, jednocześnie wyglądając jak górne światło (rysunek 3).
Ostatni problem:aktor powinien używać latarki, aby zobaczyć drzwi, które niweluje, ale latarka nie ma wystarczającej mocy, by dobrze oświetlić. Aby rozwiązać problem, umieszczamy w jego dłoni prawdziwą latarkę, pozwalając jej wiązce omijać obiektyw. Następnie, aby zrobić właściwe oświetlenie, trzymam za rękę wszechstronne światło aparatu, bawię się nim wokół drzwi i zamykam, jakby to była latarka.
Wreszcie musimy otworzyć te drzwi. Nie możemy otworzyć prawdziwych drzwi do alejki, więc ponownie oszukujemy aktora na zewnątrz, umieszczamy kamerę i jej światło tam, gdzie byłyby drzwi, i trzymamy przed nią czarną stronę płyty z rdzeniem piankowym. Gdy aktor naśladuje otwieranie drzwi, obracamy piankowy rdzeń na boki, wycierając „drzwi” i stopniowo myjąc aktora światłem kamery (rysunek 4). Dopasowane do akcji (którą kręciliśmy dziś rano) i iluzja otwarcia drzwi będą absolutnie idealne.
Wnętrze – Noc:Laboratorium szalonego naukowca
Nadal ze mną, Goldy? Dobra, teraz znowu cofamy się w czasie, bo kręciliśmy wnętrze laboratorium przed ulicą i przed aleją. Moim wielkim problemem z oświetleniem nie jest tutaj zasilanie, ponieważ teraz jesteśmy w dużym, pustym pokoju. Problem polega na tym, że pomieszczenie to nie jest laboratorium, a Rekwizyty nie mają wystarczającej ilości akcesoriów, aby je w jedno zmienić. Co robić?
Działa to tak:ustawiamy długi blat około 3 metrów przed pustą ścianą i ubieramy go w rzeczy, które mamy (zlewki, retorty, palniki Bunsena, rurki i spiralne szklane przedmioty, wszystkie bulgoczące powietrzem pompowanym przez wodę z różne odcienie barwienia żywności). Kiedy to jest ustawiane, umieszczam punkt nisko i daleko przed sprzętem laboratoryjnym, prześwitując przez niego na tylną ścianę. Tada! Nasza pusta przestrzeń pokazuje teraz mroczne sugestie znacznie większej ilości sprzętu laboratoryjnego poza kadrem.
Stoję drugie miejsce na lewym końcu blatu, celując poziomo prosto przez wszystkie szklane gadżety, aby uzyskać oświetlenie obręczy i kolorowe plamy na całej długości blatu. Na prawym końcu ustawiam reflektor, dodatkowo zmiękczony ciężkim półprzezroczystym białym żelem i wycelowany w punkt zatrzymania się aktora (rysunek 5).
Akcja! Włamywacz skrada się za ladą, oświetlony odbiciami od kawałków szkła. Przesuwamy się z nim, aż dotrze do właściwego końca i zatrzyma się przed kulą pełną złej czerwonej cieczy. Z okrzykiem triumfu chwyta butelkę…
…i całość wybucha. Jak to zrobić z budżetem na nikiel? Następnego dnia (czy śledzisz ten przedział czasowy, Goldy?) w ciemnym pokoju umieszczamy oba reflektory osiem stóp nad podłogą, skierowane prosto w dół. Podczas gdy rekwizytor rozbija szkło na artystyczne odłamki, kamerzysta obraca kamerę o 90 stopni w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara (tak, że lewy ekran jest skierowany w dół) i ustawia szybkość migawki na 1/1000 s.
Gdy kamera się obraca, osoba z rekwizytu pozwala, by szkło spadło pod prysznicem przez ujęcie, błyszcząc w parze reflektorów. W postach cyfrowych edytor powtórzy każdą klatkę cztery razy, aby stworzyć efekt stroboskopowy/zwolnionego tempa. Gdy każda klatka zostanie wystawiona na 1/1000 sekundy, odłamki szkła będą śmiertelnie ostre, gdy będą dmuchać od prawej do lewej strony ekranu. Dodaj dużą detonację tłuszczu do ścieżki FX i masz swoje eksplodujące laboratorium.
Więc to właśnie zrobiłem dzisiaj, Goldy. Chyba trochę mnie poniosło, opowiadając to, ale jak napisał Blaise Pascal:„Przepraszam, że piszę tak długi list, ale nie miałem czasu napisać krótkiego”.
Pozdrawiam,
Tom Gaffer