Zrobiłem to zdjęcie podczas podróży na zachód do Gór Grand Teton i Parku Narodowego Yellowstone z moją rodziną i około 50 innymi osobami. Jechaliśmy w kierunku naszego następnego domku, mijając góry i Snake River, gdzie następnego ranka mieliśmy spływać tratwą, kiedy zafascynowała mnie scena, która rozpościerała się przede mną.
Nigdy w życiu nie widziałem gór – poza oglądaniem zdjęć w internecie i filmach – byłem zachwycony. Natychmiast chwyciłem aparat i zacząłem odskakiwać, walcząc z odblaskiem w oknie, jednocześnie zwracając szczególną uwagę na licznik w moim wizjerze. Po około tygodniu, gdy wróciłem do domu, usuwałem zdjęcia, które zrobiłem podczas podróży. Niemal natychmiast stał się moim ulubionym.
To zdjęcie zostało również zrobione w górach, moja kolejna ulubiona kompozycja była o wiele bardziej przemyślaną kompozycją. Nasz przewodnik powiedział nam, że zatrzymamy się, aby zobaczyć kościół z mnóstwem okazji fotograficznych. Niemal od razu wiedziałem, jaki strzał chciałem.
Ustawiłem mój statyw idealnie, zrobiłem kilka zdjęć testowych, aby upewnić się, że moja ekspozycja jest prawidłowa, a następnie zbadałem obszar, pozostawiając aparat na miejscu, dopóki wszyscy nie wrócili do autobusu. Chociaż wiedziałem, że będę ostatnią z powrotem na swoim miejscu, wiedziałem, że warto będzie czekać. I z całą pewnością tak było, ponieważ wszyscy inni ładowali się do autobusu, scena była prawie całkowicie pusta. Zrobiłem trzy ekspozycje sceny, ustawiając ją w bracketingu na wypadek zmiany światła, i wróciłem do autobusu.
Jesteśmy artystami czy fotografami?
Powodem, dla którego opowiadam o tych dwóch obrazach, nie jest chęć zazdrości o moją niesamowitą przygodę z rodziną. Raczej opowiem ci o tym, abyś pomyślał. Widzisz, od czasów Ansela Adamsa toczy się poważna debata na temat tego, czy fotografów należy uważać za artystów.
Sam Ansel Adams zmagał się z tym, będąc wśród wielu innych fotografów na początku tego rzemiosła, którzy używali soczewek z miękką ostrością do tworzenia obrazów, które mniej przypominały rzeczywistość, a bardziej przypominały obrazy. Czemu? Ponieważ fotografia jako forma sztuki nie była wtedy traktowana poważnie i aby znaleźć się wśród innych artystów, trzeba było sprawić, by Twoje obrazy wyglądały tak, jakby były malowane, a nie sfotografowane.
Czy dokumentujemy czy tworzymy sztukę?
Nasuwa się więc pytanie:czy jako fotografowie tworzymy dzieła pięknej sztuki? A może po prostu dokumentujemy otaczający nas świat za pomocą jakiejś specjalnej – ale łatwej do wykonania przez innych – umiejętności?
Jednym z powszechnie wysuwanych argumentów przeciwko fotografii jako formie sztuki jest to, że każdy może to zrobić. Nie jest potrzebny specjalny sprzęt, nie ma obowiązku odbywania praktyk; nie musisz nawet chodzić na zajęcia, aby nauczyć się fotografii. Większość profesjonalnych fotografów nie ma formalnego wykształcenia.
Ale jeśli tak jest, to dlaczego zawracamy sobie głowę doskonaleniem naszych umiejętności? Jaki jest sens ciągłego uczenia się nowych technik kompozytorskich, nowych sposobów postprocessingu? Po co kupować „lepsze” korpusy aparatów, nowe obiektywy, mocniejsze statywy, jeśli nasze rzemiosło nie jest uważane za sztukę? Jeśli ktokolwiek może to zrobić, jaki jest sens kupowania Nikon D850 za 4000 dolarów, z którego wszyscy się ślinią?
Ponieważ nie każdy może robić to, co my
Tak, każdy może być fotografem; każdy przypadkowy facet na ulicy może wziąć aparat – lub użyć swojego smartfona – i zrobić ładne zdjęcie zachodu słońca. Wystarczy spojrzeć na Instagram, a zobaczysz, o co mi chodzi. Ale można to również powiedzieć o malarzach, rysownikach itp. Każdy może być również „prawdziwym artystą”. Mogę podnieść pędzel, wlać trochę farby na płótno i nazwać to sztuką nowoczesną. Mogę narysować pojedynczą linię na środku płótna o wymiarach 20×30 stóp, powiesić je w prestiżowej galerii sztuki i sprzedać za miliony. Zostało to zrobione wcześniej i będzie to robić nadal. Więc pytanie brzmi, czy to nadal jest sztuka?
Jeśli więc powiesz mi, że malowanie jednym gestem na płótnie jest sztuką, to musisz też pozwolić mi powiedzieć, że fotografia jest sztuką. W przeciwnym razie mówisz, że każdy może robić zdjęcia, ale nie każdy może namalować linię, prawda?
Fotografowie jako dokumentaliści
Pojawia się też argument, że jako fotografowie po prostu dokumentujemy świat. Jesteśmy po prostu we właściwym miejscu we właściwym czasie; mamy szczęście.
Ale jeśli mamy szczęście, jak wytłumaczyć niezliczone godziny, które spędzamy siedząc w jednym miejscu, czekając na światło, tylko po to, aby zdjęcie nie potoczyło się tak, jak się spodziewaliśmy. A potem wracamy w to samo miejsce i czekamy jeszcze dłużej, mając nadzieję, że tym razem światło zgaśnie. A kiedy tak nie jest, kontynuujemy powrót, aż w końcu to światło zadziała. Czy to naprawdę szczęście?
Tak, podobnie jak malarze, prawdopodobnie moglibyśmy znaleźć sposób na Photoshopa w pewnym świetle, zastąpić niebo w scenie czymś bardziej atrakcyjnym wizualnie, a następnie nazwać to dniem.
To więcej niż szczęście
Jednak stwierdzenie, że mamy szczęście z prawie wszystkimi strzałami, które otrzymujemy, podważa tylko niezliczone godziny, miesiące, lata, które spędziliśmy, próbując doskonalić swoje rzemiosło. Studiowanie kompozycji wielkich fotografów przed nami, kupowanie tutoriali fotografów, których podziwiamy w nadziei, że wiedzą coś, czego my nie wiemy – to nie jest szczęście.
Tak, jako fotografowie polegamy na przypadku. Liczymy na to, że pogoda okaże się taka, jak oczekiwaliśmy, i scena, której szukamy, zostanie odnaleziona. Jednocześnie jednak musimy nauczyć się dostosowywać do naszego otoczenia i naszej sytuacji. Jeśli mamy robić to jako fotografowie, musimy się nauczyć, że nie wszystko potoczy się tak perfekcyjnie, jak się spodziewaliśmy.
I w tym momencie możemy wrócić do lokalizacji później lub znaleźć sposób, aby to zadziałało. Musimy wykorzystać naszą kreatywność, aby stworzyć scenę, która będzie równie dobra, jeśli nie lepsza, niż ta, którą pierwotnie planowaliśmy w naszej głowie.
Patrząc wstecz na zdjęcia, które zrobiłem na zachodzie, muszę zadać sobie pytanie, czy jestem artystą?
Co mówi mistrz?
Myślę, że Ansel Adams miał rację, gdy powiedział:
Sztuka zawsze była subiektywna. Nie ma znaczenia, czy robisz zdjęcie swojemu kotu, czy wspaniały widok na Islandię. Moim zdaniem, jeśli masz opinię, nastrój lub emocje, które próbujesz przekazać światu za pomocą swoich obrazów, to jesteś artystą.
Więc pytanie brzmi, czy uważasz się za artystę? Porozmawiajmy w komentarzach poniżej.