Każdy, kto tworzy filmy, prawdopodobnie również kocha film. Odtworzenie ulubionej sceny filmowej może być zabawnym i wartościowym ćwiczeniem w opowiadaniu historii. Kluczem jest próba naśladowania tonu lub uczucia, które podziwiasz, co zmusza do zbadania, jak skuteczne narracje opierają się na spójności między różnymi elementami składającymi się na film.
Jako przykład przyjrzymy się odtworzeniu sceny z „Księżyca wschodzącego Księżyca” (2012), komedii/przygody/romansu w reżyserii Wesa Andersona ze zdjęciami Roberta Yeomana (ASC). Film tworzy wyraźny ton, kapryśny świat, w którym główni bohaterowie, Suzy i Sam, uciekają z domu i odkrywają młodą miłość. Film jest atrakcyjny, ponieważ porusza poważne problemy, ale traktuje je w dość niewinny sposób.
Scena, którą przyjrzymy się, aby odtworzyć, to konflikt między naszymi głównymi bohaterami a ich prześladowcami, zwiadowcami w kolorze khaki. Suzy i Sam, oboje po 12 lat, idą zalesionym szlakiem, gdy napotykają grupę zwiadowców, którzy zamierzają sprowadzić ich z powrotem do miasta. Napięcie prowadzi do fizycznego konfliktu, który pozostaje niezauważony przez publiczność, ale jest wyraźnie rozumiany.
To dobra scena do odtworzenia, ponieważ udaje jej się zachować kapryśny nastrój filmu, jednocześnie popychając konflikt do przodu i podnosząc stawkę w historii. Podejmuje również walkę z przemocą w wyjątkowy sposób i ma specyficzny i rozpoznawalny ton.
Przygotowanie
Przygotowując się do odtworzenia sceny, poszukaj wywiadów lub materiałów zakulisowych, w których filmowcy omawiają techniczne aspekty powstawania filmu. Tego rodzaju informacje są coraz bardziej dostępne i mogą być nieocenione dla projektu takiego jak nasz. A co najważniejsze, obejrzyj film. To specyficzny rodzaj oglądania, a nie tylko siadanie na kanapie i oddalanie się. Oglądaj i analizuj scenę wielokrotnie. Przy każdym oglądaniu badaj inny aspekt i rób notatki
Kiedy po raz pierwszy analizujemy scenę, możemy zauważyć elementy kamery. Podczas drugiego oglądania przyjrzeliśmy się oświetleniu. Następny może być sound design. Kierownictwo artystyczne ma również ogromny wpływ na odczucie, podobnie jak historia, aktorzy, ruch i wykorzystanie przestrzeni. Każdy element, który się wyróżnia, lub cokolwiek przyciąga cię do tej konkretnej sceny, należy odnotować, mając na uwadze sposób, w jaki został osiągnięty.
Sedno sceny
Najbardziej unikalnym aspektem tej sceny jest sposób ukazania samej walki. Widzimy POV zza kierownicy motocykla, gdy zwiadowcy w kolorze khaki atakują Sama i Suzy. Następnie przytnij nożyczkami wycinając pomalowane tło, czemu towarzyszy efekt dźwiękowy nożyczek. Następnie widzimy lecącą strzałę i słyszymy, jak porusza się w powietrzu. Ujęcie pustego lasu. Słyszymy skowyt psa, a potem krzyki dzieci. Zwiadowcy khaki biegną przez ramę, uciekając przed bitwą. Wreszcie cięcie na wrak motocykla i zwycięską parę, jak przyznaje Suzy, że czasami wpada w szał. 
Nawiązując do przemocy, zamiast ją okazywać, Anderson utrzymuje, że Suzy i Sam są postrzegani jako niewinni. Gdybyśmy rzeczywiście zobaczyli walkę, rzuciłoby to zupełnie inne światło na głównych bohaterów.
Replikowanie tego stylu w celu oznaczenia walki jest kluczem do odtworzenia atmosfery tej sceny. Publiczności prezentowane są proste ujęcia broni wraz z kilkoma dźwiękami, po czym przechodzimy do następstw. Zamiast walki, publiczność otrzymuje elementy walki, a nasze mózgi sumują je, ukazując całość, która jest większa niż poszczególne części.
Kinematografia
Zdjęcia w „Moonrise Kingdom” mocno wykorzystują kadrowanie środka i symetrię. W szczególności nasza scena jest napędzana przez użycie długich ujęć, zbliżeń i batów. Użycie tych elementów wizualnych posunie fabułę do przodu podczas tworzenia ton. 
Najbardziej skomplikowane technicznie ujęcie w tej scenie to prawdopodobnie POV zza kierownicy motocykla. To ujęcie prawdopodobnie zostało zrobione z dźwigu, ale podobne ujęcia zrobiliśmy za pomocą kamery akcji zamontowanej na klatce piersiowej, i właśnie w ten sposób spróbujemy odtworzyć.
Strzał lecącej strzały można odtworzyć, przyczepiając strzałę do ramienia lub wspornika i utrzymując ją w stałej pozycji przed kamerą. Teraz przesuń kamerę; strzałka pozostaje w odpowiednim miejscu, gdy tło się porusza.
Oświetlenie
Scena wykorzystuje miękkie, rozproszone światło i ma ciepłą tonację. Według wywiadów z operatorem Robertem Yeomanem, większość scen plenerowych w „Królestwie wschodu księżyca” została nakręcona przy użyciu naturalnego światła i białych tablic odbijających. Odtworzenie tego nastroju pomaga ugruntować kapryśny świat filmu w poczuciu rzeczywistości.
Aby odtworzyć oświetlenie tej sceny, staralibyśmy się kręcić późnym latem lub wczesną jesienią oraz w pochmurny dzień, jeśli to w ogóle możliwe. Gdybyśmy nie mogli uzyskać odpowiedniej pogody, próbowalibyśmy odtworzyć oświetlenie, fotografując w cieniu późnym popołudniem, wykorzystując reflektory jako wypełnienie. Z naszego doświadczenia wynika, że bez zachmurzenia, niektóre dostępne opcje dyfuzji byłyby pomocne w odtworzeniu tego.
Gdyby oświetlenie było bardziej złożone, pomocnym krokiem byłoby utworzenie wykresu oświetlenia, ale przy wykorzystaniu naturalnego światła wykres może nie być konieczny.
Projektowanie dźwięku
Projektowanie dźwięku jest ogromną częścią rozwoju narracji, a także tworzenia stylu. Ta scena opiera się na partyturze, z kilkoma dialogami i efektami dźwiękowymi. Muzyka oprawi konflikt i jest stylizowana na marsze bębnów i perkusji. Samą walkę słychać bardziej niż widać, a efekty dźwiękowe odgrywają dużą rolę w naszym zrozumieniu wydarzeń. Aby to odtworzyć, użyj marszu korpusu perkusyjnego do budowania walki i wskazówek dźwiękowych, aby ujawnić akcję, która jest niewidoczna wizualnie.
Kierownictwo artystyczne
Aby odtworzyć jakiekolwiek dzieło Wesa Andersona, należy zwrócić szczególną uwagę na kierunek artystyczny. Jego filmy wykorzystują specyficzne palety kolorów; w „Moonrise Kingdom” ciepłe jesienne kolory tworzą świat, w którym w powietrzu czuć zmiany. Kostiumy znalezione w wybranej przez nas scenie oznaczają, że Sam jest związany z harcerzami w kolorze khaki, podczas gdy Suzy jest wyraźnie outsiderem. Rekwizyty dodatkowo uwydatniają postacie, podczas gdy zalesiona sceneria ma minimalny opatrunek. Aby odtworzyć ten ton, aktorzy muszą mieć jasne kostiumy, które oznaczają ich wzajemne relacje, a jednocześnie pasują do określonej kolorystyki.
Spacja
Wykorzystanie przestrzeni jest często pomijanym aspektem, który może również wpływać na ton sceny. Sam i Suzy idą leśnym szlakiem, a zwiadowcy w kolorze khaki stanowią fizyczną przeszkodę w wyprawie bohaterów. Dynamika przestrzeni kosmicznej wymusza gwałtowny konflikt. Replikowanie tego aspektu jest ważne dla odtworzenia tonu sceny. Bohaterowie wyruszają w specyficzną podróż, którą fizycznie utrudniają antagoniści. Jeśli nasi bohaterowie mają możliwość uniknięcia konfliktu, zmienia się klimat sceny. 
Wniosek
Chociaż ten artykuł dotyczy specyfiki „Księżyca wschodzącego Księżyca”, zastosowanie technik analizy, badań i odrobiny kreatywnego myślenia daje filmowcowi możliwość odtworzenia tonu każdego dzieła, które go inspiruje. Jako ćwiczenie edukacyjne lub po prostu zabawny projekt, odtworzenie ulubionej sceny może być wspaniałym przeżyciem. Widzimy, jak tworzy się klimat, łącząc wiele różnych aspektów filmu w jedną spójną wizję. Próba wpisania się w sposób myślenia mistrzów jest cenna, niezależnie od tego, czy dopiero zaczynasz, czy masz za sobą lata doświadczenia
Pasek boczny:
„Dobrzy artyści pożyczają, wielcy artyści kradną” to cytat często przypisywany Pablo Picasso. Niezależnie od tego, czy rzeczywiście to powiedział, czy też kto powiedział to jako pierwszy, w tym stwierdzeniu jest pewien poziom prawdy.
Wielu popularnych filmowców oddaje hołd filmom, którymi się zainspirowali. W „Infiltracji” (2006) Martin Scorsese nawiązał do filmu Howarda Hawksa z 1932 roku „Twarz z blizną”. Stanley Kubrick czerpał inspirację ze sceny z „Powozu widmowego” (1921) podczas kręcenia „Lśnienia” (1980). Quentin Tarantino w dużej mierze zbudował karierę, składając hołd filmom, które uwielbiał oglądać.
Kiedy poleganie na cudzej pracy staje się problematyczne? Kiedy używanie cudzego stylu staje się kradzieżą? To cienka linia.
Idealnie, naszą inspiracją powinien być punkt wyjścia, w którym pożyczamy niektóre elementy, ale dostosowujemy je, aby były naszymi własnymi. W „Nietykalni” (1987) reżyser Brian DePalma używa wózka dziecięcego, który w niekontrolowany sposób toczy się po schodach jako dramatycznego urządzenia. Kinofile mogą rozpoznać tę scenę jako odniesienie do „Pancernika Potiomkin” Siergieja Eisensteina (1925). Eisenstein wykorzystał tę scenę, aby zademonstrować brutalność carskich żołnierzy. DePalma wkracza na scenę i robi to po swojemu, wykorzystując to jako moment, by zademonstrować człowieczeństwo agenta federalnego Eliota Nessa, który ryzykuje, by uratować dziecko. Scena DePalmy wykorzystuje ton, który stworzył Eisenstein, ale odwraca go, pokazując dobro w jednostce, zamiast nieludzkości.
Sztuką jest rozpoznanie tonu lub odczucia, które stworzył inny filmowiec i wykorzystanie go do opowiedzenia naszych własnych historii; nie tylko po to, by ponownie opowiedzieć czyjąś historię.
Erik Fritts jest absolwentem produkcji filmowej i pracuje dla biura spraw zewnętrznych US Fish and Wildlife Service, produkując filmy na potrzeby ochrony przyrody.